Όμορφες αναμνήσεις από τα αθώα παιδικά μου χρόνια… Ψηφίδες, η ζωή μου!

ego.sta 4

Την βρήκα μέσα στα πράγματα μου. Ναι, είμαι εγώ στην ηλiκία των 4-5 χρονών. Φωτογραφημένος στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας, στο χωριό, μπροστά σε μia πολύ μεγάλη και πολύ όμορφη μαργαρίτα που είχε στο περδικάρι μας. Η φωτογραφία γράφει πίσω: "22-1-64 προς τον Αγαπημένο μου αδελφό Κώστα για ενθύμιο της παιδικής μου ζωής" Αυτά κι αν είναι ενθυμια! Υπήρξα παιδί...

sxolio

Θυμάμαι αυτή τη φωτογραφία... Θα πρέπει να είμαι τρίτη δημοτικού ή μικρότερος και ήταν από τις κλασικές φωτογραφίες που βγάζαμε στο σχολείο. Νομίζω ο ίδιος φωτογράφος μας την έκανε και κορνίζα. Η μητέρα μου, την είχε σε περίοπτη θέση στο πατρικό μας κι εγώ την κληρονόμησα. Θα τη δείτε σπίτι μου... Παραπέμπει σε όμορφες παιδικές μνήμες...

ikogenia
Τις φωτογραφίες αυτές τις έχει η Στασούλα μας, στο δικό της σπίτι… Αν θυμάμαι καλά τις είχαμε στο πατρικό μου, πριν βάλω μπροστά να το φτιάξω στη σημερινή του μορφή, όπως το βλέπετε στο τέλος αυτής της ιστοσελίδας, χαμηλά. Σ’ αυτή εδώ, είναι όλη η οικογένεια μου και εγώ. Όρθιοι, από αριστερά, η Στασούλα, δίπλα της η Γεωργία (δεν ζει πια…), ο Κωστής μας (που κι αυτός δεν ζει πια) και η Μαλάμω. Και καθιστοί, η μητέρα μου Παπαδιώ, με εμένα πάνω στα πόδια της και φυσικά ο πατέρας μου, Λευτέρης Θεοδωράκης (του Κουμαλή). Θα πρέπει να είναι τραβηγμένη από κάποιον πλανόδιο φωτογράφο, στην εξωτερική αυλή του σπιτιού μας, από αυτούς με τον τρίποδα και τις πλάκες που περνούσαν από τα χωριά τα παλιά χρόνια κι έβγαζαν μεροκάματο με τέτοιες φωτογραφίες.  Έτσι ήταν τότε οι εποχές...

mbambas.mama
Μια ακόμα φωτογραφία του πατέρα μου με τη μητέρα μου, όταν ήταν νεώτεροι, που επίσης είναι μεγάλη κορνίζα σήμερα στο σπίτι της Στασούλας. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αυθεντική. Απ’ ότι θυμάμαι από τις διηγήσεις τους, ο πατέρας μας, "έπεσε" χρονικά να πάει στρατιώτης, σε μια εποχή που τα πράγματα δεν ήταν και τόσο αυστηρά, λίγο μετά τη Γερμανική Κατοχή. Και επειδή είχε (τότε) τρία παιδιά να μεγαλώσει, συχνά «έφευγε» από το στρατό για ένα – δυο χρόνια, μέχρι που η αστυνομία (χωροφυλακή τότε…) να τον εντοπίσει και να του ζητήσει να… επιστρέψει πίσω στη μονάδα του.

Εδώ, μάλλον πρόκειται για μοντάζ. Τα έκαναν αυτά, στην εποχή των παιδικών μου χρόνων... Με ένα πρωτόγονο τρόπο, αλλά τα έκαναν, οι πλανόδιοι φωτογράφοι... Δηλαδή μόνταραν, δυο διαφορετικές φωτογραφίες σε μία και σε πολλές περιπτώσεις έβαζαν μάλιστα και… χρώματα, σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες, σε μια εποχή που η χρωματιστή φωτογραφία δεν είχε εμφανιστεί ακόμα, ευρύτατα, στη ζωή μας. Δεν μπορώ να φανταστώ την τεχνική, αλλά ήταν σαν να... ζωγράφιζαν, τη φωτογραφία!

Αχ, πώς λαχταρώ τη στιγμή που θα τους ξαναδώ και θα τους σφίξω στην αγκαλιά μου και τους δύο! Η μητέρα μου, πρόλαβε και γνώρισε την αλήθεια, αλλά και στον πατέρα μου, θα του δοθεί η ευκαιρία να μάθει… Ήταν δεκτικός, έντιμος, δίκαιος, καθαρός...

dimotiko

Και άλλη μια φωτογραφία από το σχολείο μας. Στην κάτω αυλή. Με τη δασκάλα μας κ. Καλλιόπη Κριτσωτάκη που την αγαπούσαμε πολύ κι "έφυγε" τόσο γρήγορα από κοντά μας... Πολλούς από αυτούς τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριες, έχω χρόνια να τους δω... Αλλά μερικοί θυμούνται τα πάντα. Και είναι αλήθεια ότι όσο μεγαλώνουμε τέτοιες μνήμες είναι που τρυβελίζουν το μυαλό μας. Κι ας μη θυμόμαστε τι φάγαμε χθες! Έχω βάλει τον εαυτό μου μέσα σε ένα κόκκινο πλαίσιο. Έτσι κι αλλιώς, όλοι, μια... κοψιά είμαστε!

The News

Μορατόρειον απόσπασμα: Η πιο παλιά επιβεβαίωση του Βιβλικού Κανόνα που γνωρίζουμε…

biblioteca ambrosiana
H Αμβροσιανή Βιβλιοθήκη στο Μιλάνο. Εδώ ο Λουντοβίκο Αντόνιο Μουρατόρι (1672-1750), ένας διακεκριμένος Ιταλός ιστορικός, ανακάλυψε το Μορατόρειο απόσπασμα…

ambrosianaBibliot
Πάρτε μια γεύση και από το εσωτερικό της Αμβροσιανής βιβλιοθήκης. Ο χώρος ακόμα και σήμερα σου προκαλεί δέος… Τυχεροί οι άνθρωποι της γνώσης που την έχουν επισκεφθεί…

agia.grafi«Κάθε γραμμή φαίνεται ότι είναι ειδικά γραμμένη για να κινήσει την περιέργεια εκείνων που ενδιαφέρονται για την ιστορία της πρώτης Χριστιανοσύνης». Με αυτά τα λόγια περιγράφτηκε ένα αρχαίο έγγραφο. Μπορείτε να φανταστείτε ποιο είναι αυτό;

Ίσως το έχετε ακουστά, ίσως και όχι — είναι το Μουρατόρειο Απόσπασμα. Όπως και αν έχουν τα πράγματα, ίσως αναρωτιέστε: “Γιατί είναι τόσο ξεχωριστό το Μουρατόρειο Απόσπασμα;” Είναι ο αρχαιότερος σωζόμενος κανόνας, δηλαδή έγκυρος κατάλογος, των βιβλίων των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών.

Ίσως θεωρείτε δεδομένο το γεγονός ότι ορισμένα βιβλία ανήκουν στη Γραφή. Εντούτοις, θα σας εξέπληττε άραγε αν μαθαίνατε ότι κάποτε μερικοί αμφέβαλλαν σχετικά με το ποια συγκεκριμένα βιβλία έπρεπε να περιληφθούν; Το Μουρατόρειο Απόσπασμα, ή αλλιώς κανόνας, περιέχει έναν κατάλογο συγγραμμάτων που θεωρούνταν θεόπνευστα. Καταλαβαίνετε ασφαλώς ότι το ακριβές περιεχόμενο της Γραφής έχει τεράστια σπουδαιότητα. Τι αποκάλυψε, λοιπόν, αυτό το έγγραφο σχετικά με τα βιβλία που απαρτίζουν τώρα τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές; Εξετάστε πρώτα κάποια στοιχεία από το ιστορικό αυτού του εγγράφου.

Η Ανακάλυψή Του

Το Μουρατόρειο Απόσπασμα αποτελεί τμήμα ενός χειρόγραφου κώδικα με 76 φύλλα περγαμηνής, που το καθένα έχει διαστάσεις 27 επί 17 εκατοστά. Ο Λουντοβίκο Αντόνιο Μουρατόρι (1672-1750), ένας διακεκριμένος Ιταλός ιστορικός, το ανακάλυψε στην Αμβροσιανή Βιβλιοθήκη στο Μιλάνο. Ο Μουρατόρι δημοσίευσε το εύρημά του το 1740, εξού και το όνομά του—Μουρατόρειο Απόσπασμα. Φαίνεται ότι ο κώδικας συντάχθηκε τον όγδοο αιώνα στο παλιό μοναστήρι του Μπόμπιο, κοντά στην Πιατσέντσα, στη βόρεια Ιταλία. Μεταφέρθηκε στην Αμβροσιανή Βιβλιοθήκη στις αρχές του 17ου αιώνα.

Το Μουρατόρειο Απόσπασμα αποτελείται από 85 γραμμές κειμένου που βρίσκονται στα φύλλα 10 και 11 του κώδικα. Το κείμενο είναι γραμμένο στη λατινική, προφανώς από κάποιον αντιγραφέα ο οποίος δεν ήταν και πολύ προσεκτικός. Ωστόσο, κάποια από τα λάθη του έχουν εντοπιστεί κατόπιν σύγκρισης του αποσπάσματος με το αντίστοιχο κείμενο από τέσσερα χειρόγραφα του 11ου και του 12ου αιώνα.

Πότε Γράφτηκε;

Ίσως αναρωτιέστε, όμως, πότε γράφτηκαν αρχικά οι πληροφορίες που περιέχονται στο Μουρατόρειο Απόσπασμα. Φαίνεται ότι το πρωτότυπο συντάχθηκε στην ελληνική πολλούς αιώνες πριν από το κείμενο του Αποσπάσματος, το οποίο αποτελεί λατινική μετάφραση του ελληνικού κειμένου. Ένα στοιχείο που βοηθάει στη χρονολόγηση του πρωτοτύπου είναι το εξής: Το Απόσπασμα αναφέρει ένα μη Βιβλικό σύγγραμμα με τίτλο Ποιμήν και δηλώνει ότι το έγραψε κάποιος ονόματι Ερμάς «πολύ πρόσφατα, στο δικό μας καιρό, στην πόλη της Ρώμης». Οι λόγιοι χρονολογούν την ολοκλήρωση της συγγραφής του βιβλίου Ποιμήν από τον Ερμά μεταξύ του 140 και του 155 Κ.Χ. Επομένως, μπορείτε να διακρίνετε γιατί το πρωτότυπο ελληνικό κείμενο από το οποίο μεταφράστηκε το λατινικό Μουρατόρειο Απόσπασμα τοποθετείται χρονικά μεταξύ του 170 και του 200 Κ.Χ.

Οι άμεσες και έμμεσες αναφορές στη Ρώμη δείχνουν ότι το κείμενο θα μπορούσε να έχει συνταχθεί σε εκείνη την πόλη. Αλλά η ταυτότητα του συγγραφέα είναι αμφιλεγόμενη. Έχει διατυπωθεί η άποψη ότι συγγραφέας είναι ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ο Μελίτων ο Σάρδεων και ο Πολυκράτης ο Εφέσου. Οι περισσότεροι λόγιοι, όμως, υποδεικνύουν τον Ιππόλυτο, έναν πολυγραφότατο συγγραφέα ο οποίος έγραψε στην ελληνική και έζησε στη Ρώμη την περίοδο κατά την οποία συντάχθηκαν πιθανώς τα περιεχόμενα του Μουρατόρειου Αποσπάσματος. Αν και αυτό ίσως να μη σας ενδιαφέρει ιδιαίτερα, πιθανότατα θέλετε να μάθετε περισσότερα σχετικά με τα περιεχόμενα του κειμένου που το καθιστούν τόσο πολύτιμο.

Οι Πληροφορίες που Περιέχει

Το κείμενο δεν είναι απλώς ένας κατάλογος των βιβλίων των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών. Κάνει επίσης σχόλια γύρω από τα βιβλία και τους αντίστοιχους συγγραφείς τους. Αν διαβάζατε το κείμενο, θα βλέπατε ότι λείπουν οι πρώτες γραμμές του χειρογράφου, και επίσης φαίνεται ότι τελειώνει απότομα. Το έγγραφο αρχίζει αναφέροντας το Ευαγγέλιο του Λουκά και δηλώνει ότι ο συγγραφέας αυτού του Γραφικού βιβλίου ήταν γιατρός. (Κολοσσαείς 4:14) Αναφέρει επίσης ότι το Ευαγγέλιο του Λουκά είναι το τρίτο, και έτσι καταλαβαίνετε ότι το αρχικό τμήμα που λείπει έκανε πιθανώς μνεία στα Ευαγγέλια του Ματθαίου και του Μάρκου. Αν βγάλατε αυτό το συμπέρασμα, μπορείτε να το επαληθεύσετε μέσω του Μουρατόρειου Αποσπάσματος, το οποίο αναφέρει ότι το τέταρτο Ευαγγέλιο είναι αυτό του Ιωάννη.

Το Απόσπασμα επιβεβαιώνει ότι ο Λουκάς έγραψε το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων για τον “εξοχότατο Θεόφιλο”. (Λουκάς 1:3· Πράξεις 1:1) Στη συνέχεια απαριθμεί τις επιστολές του αποστόλου Παύλου προς τους Κορινθίους (δύο), προς τους Εφεσίους, προς τους Φιλιππησίους, προς τους Κολοσσαείς, προς τους Γαλάτες, προς τους Θεσσαλονικείς (δύο), προς τους Ρωμαίους, προς τον Φιλήμονα, προς τον Τίτο και προς τον Τιμόθεο (δύο). Η επιστολή του Ιούδα και δύο επιστολές του Ιωάννη αναφέρονται επίσης ως θεόπνευστα βιβλία. Η πρώτη επιστολή του αποστόλου Ιωάννη είχε ήδη αναφερθεί έμμεσα μαζί με το Ευαγγέλιό του. Ο κατάλογος των βιβλίων που θεωρούνται θεόπνευστα ολοκληρώνεται με την Αποκάλυψη.

Είναι αξιοσημείωτο ότι το Απόσπασμα αναφέρει μια Αποκάλυψη του Πέτρου αλλά δηλώνει ότι κάποιοι πίστευαν πως δεν έπρεπε να τη διαβάζουν οι Χριστιανοί. Ο συγγραφέας προειδοποιεί ότι κυκλοφορούσαν ήδη πλαστά συγγράμματα στις μέρες του. Το Μουρατόρειο Απόσπασμα εξηγεί ότι αυτά δεν πρέπει να γίνονται αποδεκτά, «διότι δεν είναι σωστό να αναμειγνύουμε τη χολή με το μέλι». Το έγγραφο αναφέρει επίσης και άλλα κείμενα τα οποία δεν έπρεπε να συγκαταλέγονται στα άγια συγγράμματα. Αυτό συνέβη είτε επειδή γράφτηκαν μετά την αποστολική περίοδο, όπως ο Ποιμήν του Ερμά, είτε επειδή γράφτηκαν για να υποστηρίξουν αιρέσεις.

Από τα παραπάνω ίσως προσέξατε ότι η επιστολή προς τους Εβραίους, οι δύο επιστολές του Πέτρου και εκείνη του Ιακώβου δεν αναφέρονται σε αυτόν τον κατάλογο των αυθεντικών Γραφικών βιβλίων. Ωστόσο, λαβαίνοντας υπόψη την ποιότητα της εργασίας του γραμματέα που αντέγραψε το χειρόγραφο, ο Δρ Τζέφρι Μαρκ Χάνεμαν παρατήρησε πως είναι «λογικό να υποθέσουμε ότι το Απόσπασμα μπορεί να περιείχε και άλλες αναφορές που τώρα έχουν χαθεί, καθώς και ότι η επιστολή του Ιακώβου και η επιστολή προς τους Εβραίους (και η Πρώτη Πέτρου) ίσως συμπεριλαμβάνονταν σε αυτές».— Το Μουρατόρειο Απόσπασμα και η Εξέλιξη του Κανόνα (The Muratorian Fragment and the Development of the Canon).

Το Μουρατόρειο Απόσπασμα επιβεβαιώνει έτσι ότι η πλειονότητα των βιβλίων που βρίσκονται τώρα στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές θεωρούνταν ήδη κανονικά το δεύτερο αιώνα Κ.Χ. Φυσικά, η κανονικότητα των Γραφικών βιβλίων —δηλαδή, το δικαίωμά τους να περιληφθούν στη θεϊκή βιβλιοθήκη— δεν εξαρτάται από το αν αναφέρονται σε έναν συγκεκριμένο αρχαίο κατάλογο. Αυτό που πιστοποιεί ότι τα βιβλία της Γραφής αποτελούν προϊόν του αγίου πνεύματος είναι το περιεχόμενό τους. Όλα αποδεικνύουν ότι εκείνος που ενέπνευσε τη συγγραφή τους είναι ο Ιεχωβά Θεός, βρίσκονται δε σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους. Η αρμονία και η ομοιομορφία των 66 κανονικών βιβλίων της Γραφής πιστοποιεί την ενότητα και την πληρότητά τους. Συνεπώς, χρειάζεται να τα δέχεστε για αυτό που όντως είναι, ο Λόγος του Ιεχωβά ο οποίος περιέχει τη θεόπνευστη αλήθεια και έχει διατηρηθεί μέχρι σήμερα.  —1 Θεσσαλονικείς 2:13· 2 Τιμόθεο 3:16, 17.

  • Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 15 Φεβρουαρίου 2006

«Πώς Βρήκα Ευτυχία στο να Δίνω». Μια όμορφη αφήγηση από τον Ρόναλντ Τζ. Πάρκιν…

parkin1
Ο Ρόναλντ Τζ. Πάρκιν στο Πόρτο Ρίκο, όπου οι μπανανιές υπάρχουν παντού…

parkin2
Διαφημίζοντας μια συνέλευση τα πρώτα χρόνια που έκανα σκαπανικό στην Ιρλανδία.

parkin3
Με τη Μαξίν στο Πόρτο Ρίκο λίγο μετά τον γάμο μας, και στην 50ή επέτειό μας το 2003

loveΣε ηλικία 12 χρονών, συνειδητοποίησα πρώτη φορά ότι είχα κάτι πολύτιμο να δώσω. Στη διάρκεια μιας συνέλευσης, ένας αδελφός με ρώτησε αν θα ήθελα να κηρύξω. «Ναι», είπα, αν και δεν είχα κηρύξει ποτέ προηγουμένως. Πήγαμε στον τομέα, και μου έδωσε μερικά βιβλιάρια για τη Βασιλεία του Θεού. «Εσύ θα επισκεφτείς τους ανθρώπους σε αυτή την πλευρά του δρόμου», είπε, «και εγώ θα πάω στην άλλη πλευρά». Γεμάτος τρακ, άρχισα να πηγαίνω από σπίτι σε σπίτι και, προς έκπληξή μου, έπειτα από λίγο είχα δώσει όλα τα βιβλιάρια. Ήταν ολοφάνερο ότι πολλοί ήθελαν αυτό που έδινα.

Γεννήθηκα το 1923 στο Τσάταμ του Κεντ, στην Αγγλία, και μεγάλωσα σε έναν κόσμο γεμάτο απογοητευμένους ανθρώπους. Ο Μεγάλος Πόλεμος είχε διαψεύσει την υπόσχεση για έναν καλύτερο κόσμο. Οι γονείς μου ήταν απογοητευμένοι και από τους Βαπτιστές κληρικούς οι οποίοι φαινόταν να ενδιαφέρονται κυρίως για το προσωπικό τους όφελος. Όταν ήμουν γύρω στα εννιά, η μητέρα μου άρχισε να πηγαίνει στην αίθουσα του Διεθνούς Συλλόγου Σπουδαστών της Γραφής, όπου οι άνθρωποι που είχαν υιοθετήσει το όνομα Μάρτυρες του Ιεχωβά διεξήγαν τις «τάξεις» τους, ή αλλιώς τις συναθροίσεις τους. Μια από τις αδελφές εκεί έκανε σε εμάς τα παιδιά Βιβλικά μαθήματα που βασίζονταν στην Αγία Γραφή και στο βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού. Μου άρεσαν τα όσα μάθαινα.

Μαθαίνω από μεγαλύτερους αδελφούς

Ως έφηβος, χαιρόμουν να δίνω στους ανθρώπους ελπίδα από τον Λόγο του Θεού. Αν και συχνά έβγαινα στο έργο από σπίτι σε σπίτι μόνος μου, μάθαινα επίσης ενώ κήρυττα μαζί με άλλους. Για παράδειγμα, μια μέρα, καθώς ένας μεγαλύτερος αδελφός και εγώ πηγαίναμε με τα ποδήλατά μας στον τομέα κηρύγματος, περάσαμε δίπλα από έναν κληρικό και είπα: «Να ένα κατσίκι». Ο αδελφός σταμάτησε το ποδήλατό του και μου ζήτησε να καθίσω μαζί του σε ένα κούτσουρο. Κατόπιν, μου είπε: «Ποιος σου έδωσε την εξουσία να κρίνεις ποιος είναι κατσίκι; Ας είμαστε ευτυχισμένοι προσφέροντας στους ανθρώπους τα καλά νέα και ας αφήσουμε την κρίση στον Ιεχωβά». Εκείνον τον καιρό, έμαθα πολλά για την ευτυχία που προέρχεται από το να δίνουμε.—Ματθ. 25:31-33· Πράξ. 20:35.

Κάποιος άλλος μεγαλύτερος αδελφός μού έμαθε ότι, προκειμένου να βρίσκουμε ευτυχία στο να δίνουμε, μερικές φορές πρέπει να εγκαρτερούμε με υπομονή. Η γυναίκα του δεν συμπαθούσε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Μια μέρα, ο αδελφός με κάλεσε στο σπίτι του για να τσιμπήσουμε κάτι. Αυτή όμως ήταν τόσο έξαλλη μαζί του για το ότι είχε βγει στο έργο, ώστε άρχισε να μας πετάει κουτιά με τσάι. Αντί να νευριάσει μαζί της, εκείνος ξανάβαλε με κέφι το τσάι στη θέση του. Χρόνια αργότερα, η υπομονή του ανταμείφθηκε  όταν η γυναίκα του βαφτίστηκε ως Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Η επιθυμία μου να δίνω στους άλλους ελπίδα για το μέλλον συνέχισε να μεγαλώνει, και βαφτίστηκα μαζί με τη μητέρα μου στο Ντόβερ τον Μάρτιο του 1940. Η Βρετανία είχε κηρύξει τον πόλεμο στη Γερμανία τον Σεπτέμβριο του 1939, όταν ήμουν 16 χρονών. Τον Ιούνιο του 1940, παρακολουθούσα από το κατώφλι του σπιτιού μας καθώς τα φορτηγά μετέφεραν χιλιάδες τραυματισμένους στρατιώτες. Ήταν επιζήσαντες από τη Μάχη της Δουνκέρκης. Στο βλέμμα τους δεν έβλεπα ίχνος ελπίδας, και λαχταρούσα να τους μιλήσω για τη Βασιλεία του Θεού. Αργότερα το ίδιο έτος, η Γερμανία άρχισε να βομβαρδίζει σε τακτική βάση τη Βρετανία. Κάθε βράδυ παρακολουθούσα τα σμήνη των γερμανικών βομβαρδιστικών να πετάνε πάνω από την περιοχή μας. Οι βόμβες σφύριζαν και, καθώς τις ακούγαμε να πέφτουν, ο τρόμος μας γινόταν ακόμα μεγαλύτερος. Όταν βγαίναμε έξω την άλλη μέρα, αντικρίζαμε ολόκληρες γειτονιές να έχουν γίνει συντρίμμια. Άρχισα να συνειδητοποιώ ολοένα και περισσότερο ότι η Βασιλεία ήταν η μοναδική μου ελπίδα για το μέλλον.

Ξεκινάω μια ζωή προσφοράς

Ουσιαστικά, το 1941 ξεκίνησα τη ζωή που με έκανε τόσο ευτυχισμένο. Εργαζόμουν στον Βασιλικό Ναύσταθμο του Τσάταμ ως μαθητευόμενος ναυπηγός, μια περιζήτητη θέση με εξαιρετικά πλεονεκτήματα. Οι υπηρέτες του Ιεχωβά είχαν προ πολλού κατανοήσει ότι οι Χριστιανοί δεν πρέπει να μάχονται στο πλευρό ενός έθνους εναντίον κάποιου άλλου. Το 1941 είχαμε αρχίσει να αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έπρεπε να εργαζόμαστε στη βιομηχανία των όπλων. (Ιωάν. 18:36) Εφόσον στον ναύσταθμο κατασκευάζονταν υποβρύχια, αποφάσισα ότι είχε έρθει η ώρα να αφήσω την εργασία μου και να αναλάβω την ολοχρόνια διακονία. Ο πρώτος μου διορισμός ήταν στο Σίρενσεστερ, μια γραφική πόλη στην περιοχή Κότσγουολντς.

Όταν έγινα 18, φυλακίστηκα εννιά μήνες επειδή αρνήθηκα τη στρατιωτική υπηρεσία. Ήταν τρομακτικό το συναίσθημα την πρώτη φορά που η πόρτα του κελιού μου έκλεισε με βρόντο και εγώ απέμεινα μόνος. Σύντομα όμως, φύλακες και φυλακισμένοι άρχισαν να ρωτούν γιατί βρισκόμουν εκεί, και εγώ τους μιλούσα μετά χαράς για την πίστη μου.

Μετά την αποφυλάκισή μου, μου ζητήθηκε να συνεργαστώ με τον Λέναρντ Σμιθ * κηρύττοντας σε διάφορες κωμοπόλεις στο Κεντ, την κομητεία όπου είχαμε γεννηθεί. Αρχίζοντας από το 1944, χίλια και πλέον μη επανδρωμένα αεροπλάνα γεμάτα εκρηκτικά έπεσαν στο Κεντ. Βρισκόμασταν ακριβώς στην πορεία πτήσης τους μεταξύ της κατεχόμενης από τους Ναζί Ευρώπης και του Λονδίνου. Ήταν μια εκστρατεία τρόμου, διότι μόλις άκουγες τον κινητήρα να  σταματάει, όπως συνέβαινε συχνά, ήξερες ότι δευτερόλεπτα αργότερα το αεροπλάνο—αυτή η ιπτάμενη βόμβα—θα πέσει και θα εκραγεί. Κάναμε Γραφική μελέτη με μια πενταμελή οικογένεια. Μερικές φορές, καθόμασταν κάτω από ένα σιδερένιο τραπέζι το οποίο ήταν ειδικά σχεδιασμένο για να τους προστατέψει σε περίπτωση που το σπίτι κατέρρεε. Ολόκληρη εκείνη η οικογένεια τελικά βαφτίστηκε.

Μεταδίδουμε τα καλά νέα στο εξωτερικό

Μετά τον πόλεμο, έκανα σκαπανικό για δύο χρόνια στη νότια Ιρλανδία. Δεν είχαμε ιδέα πόσο διέφερε η Ιρλανδία από την Αγγλία. Πηγαίναμε από πόρτα σε πόρτα ζητώντας κατάλυμα και λέγοντας ότι είμαστε ιεραπόστολοι, και επίσης προσφέραμε τα περιοδικά μας στον δρόμο. Τι «ανόητα» πράγματα να κάνει κάποιος σε μια τόσο Καθολική χώρα! Όταν ένας άντρας μάς απείλησε ότι θα μας επιτεθεί, παραπονέθηκα σε κάποιον αστυνομικό ο οποίος είπε: «Τι περίμενες δηλαδή;» Δεν είχαμε αντιληφθεί πόση εξουσία διέθεταν οι ιερείς. Φρόντιζαν να χάνουν οι άνθρωποι τη δουλειά τους αν έπαιρναν τα βιβλία μας, και όσο για εμάς, μεσολάβησαν ώστε να μας γίνει έξωση.

Σύντομα καταλάβαμε ότι, όταν φτάναμε σε μια καινούρια περιοχή, ήταν καλύτερο να πηγαίνουμε με το ποδήλατο μακριά από το μέρος όπου μέναμε, κηρύττοντας μόνο σε περιοχές με άλλον ιερέα. Αφήναμε τελευταίους όσους έμεναν κοντά μας. Στο Κιλκένι, μελετούσαμε με έναν νεαρό τρεις φορές την εβδομάδα παρά τις απειλές των βίαιων όχλων. Απολάμβανα τόσο πολύ το να διδάσκω τις Γραφικές αλήθειες ώστε αποφάσισα να κάνω αίτηση για να εκπαιδευτώ ως ιεραπόστολος στη Βιβλική Σχολή Γαλαάδ της Σκοπιάς.

Έπειτα από την πεντάμηνη σειρά μαθημάτων στη Νέα Υόρκη, εγώ και άλλοι τρεις απόφοιτοι της Γαλαάδ πήραμε διορισμό για τα μικρότερα νησιά της Καραϊβικής Θάλασσας. Τον Νοέμβριο του 1948, σαλπάραμε από τη Νέα Υόρκη με μια 18μετρη σκούνα που είχε το όνομα Σιμπία. Δεν είχα μπει ποτέ μου σε πλοίο, οπότε φαντάζεστε τον ενθουσιασμό μου. Ένας από την ομάδα μας, ο Γκαστ Μάκι, ήταν έμπειρος καπετάνιος. Μας δίδαξε κάποια από τα στοιχειώδη, όπως το να σηκώνουμε και να μαζεύουμε τα διάφορα πανιά, να κρατάμε σταθερή πορεία χρησιμοποιώντας την πυξίδα και να πλέουμε κόντρα στον άνεμο. Ο Γκαστ κατάφερε να πλοηγήσει επιδέξια το σκάφος μας επί 30 μέρες μέσα από επικίνδυνες θύελλες μέχρι που φτάσαμε στις Μπαχάμες.

«Διαλαλήστε τον στα νησιά»

Αφού περάσαμε λίγους μήνες κηρύττοντας στα μικρότερα νησιά στις Μπαχάμες, σαλπάραμε για τα Υπήνεμα Νησιά και τα Προσήνεμα Νησιά, τα οποία εκτείνονται γύρω στα 800 χιλιόμετρα από τα Παρθένα Νησιά κοντά στο Πόρτο Ρίκο και φτάνουν σχεδόν μέχρι το Τρινιδάδ. Επί πέντε χρόνια, κηρύτταμε κυρίως σε απομονωμένα νησιά όπου δεν υπήρχαν Μάρτυρες. Μερικές φορές, περνούσαν ολόκληρες εβδομάδες χωρίς να μπορούμε να στείλουμε ή να λάβουμε κάποιο γράμμα. Αλλά πόσο ευτυχισμένοι νιώθαμε που διαλαλούσαμε τον λόγο του Ιεχωβά στα νησιά!—Ιερ. 31:10.

Όταν αγκυροβολούσαμε σε κάποιον κόλπο, ο ερχομός μας δημιουργούσε αίσθηση στους χωρικούς, και μαζεύονταν στην προβλήτα για να δουν ποιοι ήμασταν. Μερικοί δεν είχαν δει ποτέ τους ούτε σκούνα ούτε κάποιον λευκό. Οι νησιώτες ήταν φιλικοί, θρησκευόμενοι άνθρωποι, και είχαν καλή γνώση της Γραφής. Συχνά, μας φίλευαν φρέσκα ψάρια, αβοκάντο και φιστίκια. Το μικρό μας πλεούμενο είχε λιγοστό χώρο για να κοιμόμαστε, να μαγειρεύουμε ή να κάνουμε μπουγάδα, αλλά τα φέρναμε βόλτα.

Κωπηλατούσαμε ως την ακτή και όλη μέρα επισκεπτόμασταν τους ανθρώπους. Συνήθως τους ενημερώναμε ότι επρόκειτο να εκφωνηθεί μια Γραφική διάλεξη. Το σούρουπο χτυπούσαμε την καμπάνα του  πλοίου. Ήταν υπέροχο θέαμα να βλέπεις τους ντόπιους να καταφθάνουν. Τα λυχνάρια τους έμοιαζαν με άστρα που κατηφόριζαν τις πλαγιές τρεμοπαίζοντας. Κάποιες φορές, μαζεύονταν μέχρι και εκατό άνθρωποι, και έμεναν ως αργά τη νύχτα κάνοντας ερωτήσεις. Τους άρεσε να τραγουδούν, οπότε δακτυλογραφούσαμε τα λόγια μερικών ύμνων της Βασιλείας και τους τα μοιράζαμε. Καθώς οι τέσσερίς μας κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε για να αποδώσουμε τη μελωδία, ένωναν και εκείνοι τις φωνές τους μαζί μας δημιουργώντας μια πανέμορφη αρμονία. Τι ευτυχισμένες μέρες!

Όταν τελειώναμε μια Γραφική μελέτη, μερικοί σπουδαστές περπατούσαν μαζί μας μέχρι την επόμενη οικογένεια που είχαμε να επισκεφτούμε προκειμένου να καθίσουν και στη δική τους μελέτη. Επειδή μπορούσαμε να μένουμε λίγες μόνο εβδομάδες σε κάθε μέρος, συχνά ζητούσαμε από εκείνους που έδειχναν περισσότερο ενδιαφέρον να συνεχίσουν να μελετούν με τους υπόλοιπους μέχρι να επιστρέψουμε. Ήταν υπέροχο να βλέπουμε πόσο σοβαρά έπαιρναν κάποιοι τον διορισμό τους.

Σήμερα, πολλά από αυτά τα νησιά είναι πολύβουα τουριστικά θέρετρα, αλλά εκείνον τον καιρό ήταν τόποι απόμεροι που δεν είχαν τίποτα άλλο πέρα από σμαραγδένια νερά, αμμώδεις παραλίες και φοινικόδεντρα. Συνήθως ταξιδεύαμε από το ένα νησί στο άλλο τη νύχτα. Τα δελφίνια κολυμπούσαν παιχνιδιάρικα δίπλα στη σκούνα μας, και το μόνο που άκουγες ήταν η πλώρη μας που έσκιζε το νερό. Το φως του φεγγαριού έλουζε τη γαλήνια θάλασσα χαράζοντας μια ασημένια λεωφόρο που έφτανε μέχρι τον ορίζοντα.

Αφού περάσαμε πέντε χρόνια κηρύττοντας στα νησιά, σαλπάραμε για το Πόρτο Ρίκο προκειμένου να ανταλλάξουμε τη σκούνα με ένα μηχανοκίνητο σκάφος. Εκεί γνώρισα και ερωτεύτηκα τη Μαξίν Μπόιντ, μια όμορφη ιεραπόστολο. Κήρυττε με ζήλο τα καλά νέα από παιδί. Αργότερα, υπηρέτησε ως ιεραπόστολος στη Δομινικανή Δημοκρατία ωσότου η Καθολική κυβέρνηση την απέλασε από τη χώρα το 1950. Ως μέλος του πληρώματος, είχα άδεια παραμονής στο Πόρτο Ρίκο μόνο έναν μήνα. Σε λίγο θα έφευγα για τα νησιά και θα έλειπα μερικά χρόνια ακόμα. Είπα λοιπόν στον εαυτό μου: “Ρόναλντ, αν θέλεις την κοπέλα, πρέπει να κινηθείς γρήγορα”. Ύστερα από τρεις εβδομάδες, της έκανα πρόταση, και έπειτα από έξι εβδομάδες, παντρευτήκαμε. Διοριστήκαμε ως ιεραπόστολοι στο Πόρτο Ρίκο, έτσι λοιπόν δεν σάλπαρα ποτέ με το καινούριο σκάφος.

Το 1956, αρχίσαμε να επισκεπτόμαστε εκκλησίες στο έργο περιοχής. Πολλοί από τους αδελφούς ήταν φτωχοί, αλλά μας άρεσε πολύ να τους επισκεπτόμαστε. Για παράδειγμα, στο χωριό Ποτάλα Παστίγιο, ζούσαν δύο οικογένειες Μαρτύρων με παιδιά, και συχνά πυκνά τους έπαιζα φλάουτο. Ρώτησα ένα από τα κοριτσάκια, την Έλντα, αν ήθελε να έρθει στο έργο μαζί μας. Εκείνη μου είπε: «Θέλω, αλλά δεν μπορώ. Δεν έχω παπούτσια». Της αγοράσαμε λοιπόν ένα ζευγάρι, και έτσι ήρθε μαζί μας στο έργο. Χρόνια αργότερα, το 1972, όταν επισκεφτήκαμε με τη Μαξίν το Μπέθελ του Μπρούκλιν, μας πλησίασε μια αδελφή που είχε μόλις αποφοιτήσει από τη Σχολή Γαλαάδ. Ετοιμαζόταν να φύγει για τον διορισμό της στον Ισημερινό, και είπε: «Δεν με γνωρίσατε, ε; Είμαι το κοριτσάκι από το Παστίγιο που δεν είχε παπούτσια». Ήταν η Έλντα! Η χαρά μας ήταν τόσο μεγάλη ώστε δεν μπορούσαμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας!

Το 1960, μας ζητήθηκε να υπηρετήσουμε στο γραφείο τμήματος του Πόρτο Ρίκο, το οποίο στεγαζόταν σε ένα μικρό διώροφο σπίτι, στο Σαντούρθε του Σαν Χουάν. Αρχικά, ο Λέναρτ Τζόνσον και εγώ κάναμε την περισσότερη δουλειά. Εκείνος και η γυναίκα του ήταν οι πρώτοι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Δομινικανή Δημοκρατία, και είχαν έρθει στο Πόρτο Ρίκο το 1957. Αργότερα, η Μαξίν διεκπεραίωνε τις συνδρομές των περιοδικών—πάνω από χίλιες την εβδομάδα. Απολάμβανε τον διορισμό της επειδή σκεφτόταν όλους εκείνους τους ανθρώπους που θα λάβαιναν πνευματική τροφή.

Μου αρέσει η υπηρεσία Μπέθελ, επειδή είναι μια ζωή προσφοράς. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει και τις δυσκολίες της. Παραδείγματος χάρη, στην πρώτη διεθνή συνέλευση του Πόρτο Ρίκο το 1967, ένιωθα ότι θα καταρρεύσω από το βάρος της ευθύνης. Ο Νάθαν Νορ, ο οποίος ηγούνταν τότε στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, ήρθε στο Πόρτο Ρίκο. Συμπέρανε εσφαλμένα ότι είχα αμελήσει να φροντίσω για τη μεταφορά των επισκεπτών ιεραποστόλων, παρότι εγώ το είχα διευθετήσει. Αργότερα, μου έδωσε ισχυρή συμβουλή για το ότι έπρεπε να είμαι πιο οργανωμένος και μου είπε ότι τον είχα απογοητεύσει. Δεν ήθελα να μαλώσουμε, αλλά ένιωσα ότι με είχε κρίνει άδικα και ήμουν πληγωμένος για αρκετό καιρό. Εντούτοις, την επόμενη φορά που η Μαξίν και εγώ είδαμε τον αδελφό  Νορ, μας προσκάλεσε στο δωμάτιό του και μαγείρεψε κάτι για εμάς.

Από το Πόρτο Ρίκο, μπορέσαμε να επισκεφτούμε μερικές φορές την οικογένειά μου στην Αγγλία. Ο πατέρας μου δεν δέχτηκε την αλήθεια όταν προχωρήσαμε εγώ και η μητέρα μου. Αλλά όταν έρχονταν ομιλητές από το Μπέθελ, η μητέρα μου συχνά τους φιλοξενούσε στο σπίτι μας. Ο πατέρας μου έβλεπε πόσο ταπεινοί ήταν αυτοί οι Μπεθελίτες επίσκοποι σε αντίθεση με τους κληρικούς που του είχαν προκαλέσει απέχθεια πριν από χρόνια. Τελικά, το 1962 βαφτίστηκε ως Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Η αγαπημένη μου Μαξίν πέθανε το 2011. Πραγματικά ανυπομονώ να την ξαναδώ στην ανάσταση. Πόση ευτυχία μού φέρνει αυτή η σκέψη! Στα 58 χρόνια της κοινής μας ζωής, η Μαξίν και εγώ είδαμε τον λαό του Ιεχωβά στο Πόρτο Ρίκο να αυξάνεται από περίπου 650 Μάρτυρες σε 26.000! Κατόπιν, το 2013, το γραφείο τμήματος του Πόρτο Ρίκο συγχωνεύτηκε με το γραφείο τμήματος των Ηνωμένων Πολιτειών, και μου ζητήθηκε να υπηρετήσω στο Γουόλκιλ της Νέας Υόρκης. Έπειτα από 60 χρόνια στο νησί, ένιωθα όσο Πορτορικανός νιώθει και ο κοκί, ο διάσημος μικρός δενδρόβιος βάτραχος που τραγουδάει το σούρουπο κο-κι, κο-κι. Αλλά είχε έρθει ο καιρός να γυρίσω σελίδα.

«Ο Θεός αγαπάει το χαρωπό δότη»

Συνεχίζω να απολαμβάνω την υπηρεσία που προσφέρω στον Θεό εδώ στο Μπέθελ. Τώρα έχω περάσει τα 90, και ο διορισμός μου είναι να ενθαρρύνω τα μέλη της οικογένειας Μπέθελ ως πνευματικός ποιμένας. Μου λένε ότι από τότε που ήρθα στο Γουόλκιλ έχω επισκεφτεί πάνω από 600 Μπεθελίτες. Μερικοί έρχονται να με δουν για προσωπικά ή οικογενειακά τους προβλήματα. Άλλοι ζητούν συμβουλές για το πώς να πετύχουν στην υπηρεσία Μπέθελ. Ορισμένοι που παντρεύτηκαν πρόσφατα θέλουν συμβουλές για τον γάμο. Και κάποιοι έχουν λάβει νέο διορισμό στον αγρό. Ακούω όλους όσους μου μιλάνε και, όταν είναι κατάλληλο, συχνά τους λέω: «“Ο Θεός αγαπάει το χαρωπό δότη”. Γι’ αυτό, να είστε ευτυχισμένοι στον διορισμό σας. Είναι για τον Ιεχωβά».—2 Κορ. 9:7.

Το να είσαι ευτυχισμένος στο Μπέθελ παρουσιάζει την ίδια πρόκληση όπως και οπουδήποτε αλλού: Πρέπει να εστιάζεις στο γιατί αυτό που κάνεις είναι σημαντικό. Καθετί που κάνουμε στο Μπέθελ αποτελεί ιερή υπηρεσία. Συμβάλλει στο να βοηθηθεί «ο πιστός και φρόνιμος δούλος» να παρέχει πνευματική τροφή στην παγκόσμια αδελφότητα. (Ματθ. 24:45) Οπουδήποτε και αν υπηρετούμε τον Ιεχωβά, έχουμε ευκαιρίες να τον αινούμε. Ας απολαμβάνουμε αυτό που μας ζητάει εκείνος να κάνουμε, επειδή «ο Θεός αγαπάει το χαρωπό δότη».

  • Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ μελέτης του Αυγούστου 2016

Ένα πιστοποιητικό και μια εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας με θύματα Μάρτυρες του Ιεχωβά

ntok1.271016
Ένα πιστοποιητικό από τον πρόεδρο της κοινότητας Μαυρανέων Γρεβενών, τον Ιούλιο του 1948. Εμφύλιος, αδελφοφάδες και στη μέση αδελφοί μας που διακρατούσαν ακεραιότητα. Το ζήτημα είναι ποιος θα σκότωνε πρώτος τους Μάρτυρες του Ιεχωβά… Το πιστοποιητικό δίνεται, προφανώς με ευκολία, επειδή φονιάδες ήταν οι… κακοί αντίπαλοι. Κάπως έτσι γράφεται η ιστορία…

ntok2.271016
Ιδού μια εγκύκλιος του υπουργείου Παιδείας, χαρακτηρίζεται ως απόρρητος, εμπιστευτική και αποστέλλεται προς την ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος και τους Μητροπολίτες. Αφορά τον προσηλυτισμό, ένα όπλο που χρησιμοποίησαν πολύ για να διώξουν τους Μάρτυρες του ιεχωβά.

ntok3.271016
Η συγκεκριμένη εγκύκλιος βάζει το πλαίσιο προκειμένου να… δουλέψει όπως επιθυμεί η Εκκλησία, αλλά να μη χαρακτηριστεί η Ελλάς ως κράτος μισαλλόδοξο… Αυτό είναι που τους ενοχλούσε. Τι θα πει ο κόσμος… Ας ενεργούσαν όπως ήθελαν φτάνει αυτό να μην έπαιρνε διαστάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο… Διότι η εικόνα μετράει…

Λόγια αδελφού μας τον περασμένο αιώνα: «Θερίζω Καρπούς προς Αίνο του Ιεχωβά»...

istoria1
Ο Γιοχάνες Ράουτε ενώ συμμετέχει στη διακονία αγρού, πιθανώς τη δεκαετία του 1920.

istoria2
Ο Χανς Χόλτερχοφ χρησιμοποιούσε αυτό το καρότσι για να διαφημίζει το περιοδικό «Ο Χρυσούς Αιών».

istoriaΣτη ΣΚΟΠΙΑ μελέτης του Αυγούστου είδαμε αυτό το άρθρο που αποτελεί μέρος της ιστορίας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Κι εμείς, οι τακτικοί αναγνώστες μας το ξέρουν πια καλά, αγαπούμε την ιστορία. Γι’ αυτό και θεωρούμε πολύ σοβαρό να δούμε μια πτυχή αυτής της ιστορίας:

«Όλοι οι πόλεμοι του παρελθόντος . . . ωχριούν μπροστά στην παρούσα μεγάλη σύγκρουση που εξελίσσεται στην Ευρώπη». Με αυτά τα λόγια περιέγραψε η ΣΚΟΠΙΑ 1 Σεπτεμβρίου 1915 (στην αγγλική) τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος τελικά τύλιξε στις φλόγες του περίπου 30 χώρες. Εξαιτίας των εχθροπραξιών, Η ΣΚΟΠΙΑ ανέφερε: «Η υπηρεσία [της Βασιλείας] έχει παρεμποδιστεί σε κάποιον βαθμό, ιδιαίτερα στη Γερμανία και στη Γαλλία».

Αντιμέτωποι με μια μαινόμενη σύρραξη παγκόσμιων διαστάσεων, οι Σπουδαστές της Γραφής δεν κατανοούσαν πλήρως την αρχή της Χριστιανικής ουδετερότητας. Ωστόσο, ήταν αποφασισμένοι να διακηρύξουν τα καλά νέα. Θέλοντας να κάνει το μέρος του στην υπηρεσία της Βασιλείας, ο Βίλχελμ Χίλντεμπραντ παρήγγειλε αντίτυπα του φυλλαδίου Η «Μηνιαία Έκδοση των Σπουδαστών της Γραφής» (The Bible Students Monthly) στη γαλλική. Δεν βρισκόταν στη Γαλλία ως βιβλιοπώλης διάκονος (ολοχρόνιος κήρυκας), αλλά, αντίθετα, ως Γερμανός στρατιώτης. Αυτός ο υποτιθέμενος εχθρός, ντυμένος με στρατιωτική στολή, μετέδιδε ένα άγγελμα ειρήνης στους έκπληκτους Γάλλους περαστικούς.

Επιστολές που δημοσιεύτηκαν στη ΣΚΟΠΙΑ δείχνουν ότι αρκετοί ακόμα Γερμανοί Σπουδαστές της Γραφής ένιωθαν την ώθηση να μεταδίδουν τα καλά νέα της Βασιλείας ενόσω ήταν στον στρατό. Ο αδελφός Λέμκι, που υπηρετούσε στο ναυτικό, ανέφερε ότι πέντε μέλη του πληρώματος είχαν δείξει ενδιαφέρον. «Ακόμα και πάνω σε αυτό το πλοίο, θερίζω καρπούς προς αίνο του Ιεχωβά», έγραψε.

Ο Γκέοργκ Κάιζερ πήγε στο μέτωπο ως στρατιώτης και γύρισε στο σπίτι του ως υπηρέτης του αληθινού Θεού. Τι συνέβη; Με κάποιον τρόπο έφτασε στα χέρια του ένα έντυπο των Σπουδαστών της Γραφής, και εκείνος δέχτηκε ολόκαρδα την αλήθεια της Βασιλείας και παρέδωσε τα όπλα του. Έπειτα ανέλαβε άοπλη υπηρεσία. Μετά τον πόλεμο, υπηρέτησε ως ζηλωτής σκαπανέας για πολλά χρόνια.

Αν και οι Σπουδαστές της Γραφής δεν κατανοούσαν πλήρως το ζήτημα της ουδετερότητας, η στάση και η διαγωγή τους βρίσκονταν σε διαμετρική αντίθεση με τις απόψεις και τις πράξεις εκείνων που έβλεπαν με καλό μάτι τον πόλεμο. Ενώ οι πολιτικοί και οι εκκλησιαστικοί ηγέτες στην ουσία σήκωναν εθνικά λάβαρα, οι Σπουδαστές της Γραφής προσκολλούνταν στον “Άρχοντα Ειρήνης”. (Ησ. 9:6) Αν και μερικοί δεν διακράτησαν αυστηρή ουδετερότητα, υποστήριζαν παρ’ όλα αυτά τη θεμελιώδη πεποίθηση που εξέφρασε ο Σπουδαστής της Γραφής, Κόνραντ Μέρτε: «Διέκρινα ξεκάθαρα από τον Λόγο του Θεού ότι ο Χριστιανός δεν πρέπει να σκοτώνει».—Έξοδ. 20:13. *

Στη Γερμανία, όπου ο νόμος δεν προέβλεπε απαλλαγή για τους αντιρρησίες συνείδησης, πάνω από 20 Σπουδαστές της Γραφής αρνήθηκαν να έχουν οποιαδήποτε ανάμειξη με τον στρατό. Μερικοί από αυτούς κρίθηκαν ψυχικά ασθενείς, όπως ο Γκούσταφ Κούγιατ, τον οποίο έβαλαν σε ψυχιατρείο και του χορηγούσαν ναρκωτικές ουσίες.

Ο Χανς Χόλτερχοφ, ο οποίος επίσης αρνήθηκε τη στράτευση, πήγε στη φυλακή, όπου απέρριψε κάθε εργασία σχετική με τον πόλεμο. Οι φρουροί τον έδεσαν σφιχτά με ζουρλομανδύα μέχρι που δεν ένιωθε τα χέρια του. Όταν αυτό δεν κατάφερε να διαρρήξει την αποφασιστικότητά του, οι φρουροί σκηνοθέτησαν μια εικονική εκτέλεση. Ωστόσο, ο Χανς παρέμεινε ακλόνητος σε όλη τη διάρκεια του πολέμου.

Άλλοι αδελφοί που επιστρατεύτηκαν αρνήθηκαν να πάρουν όπλο και ζήτησαν κάποια μορφή άοπλης υπηρεσίας. Ο Γιοχάνες Ράουτε κράτησε τέτοια στάση και στάλθηκε να εργαστεί στους σιδηροδρόμους. Ο Κόνραντ Μέρτε διορίστηκε νοσοκόμος, και ο Ράινχολτ Βέμπερ εργάστηκε ως νοσηλευτής. Ο Άουγκουστ Κράφτσικ ήταν ευγνώμων που τα καθήκοντά του δεν τον έφεραν στο πεδίο της μάχης. Εκείνοι οι Σπουδαστές της Γραφής και άλλοι σαν αυτούς ήταν αποφασισμένοι να υπηρετήσουν τον Ιεχωβά βασιζόμενοι στην κατανόησή τους για την αγάπη και την οσιότητα.

Λόγω της διαγωγής τους στη διάρκεια του πολέμου, οι Σπουδαστές της Γραφής τέθηκαν επίσημα υπό επιτήρηση. Τα επόμενα χρόνια, οι Σπουδαστές της Γραφής στη Γερμανία βρέθηκαν χιλιάδες φορές στα δικαστήρια λόγω του έργου κηρύγματος που επιτελούσαν. Για να τους βοηθήσει, το γραφείο τμήματος της Γερμανίας ίδρυσε ένα νομικό τμήμα στο Μπέθελ του Μαγδεμβούργου.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εκλέπτυναν προοδευτικά την κατανόησή τους γύρω από το ζήτημα της Χριστιανικής ουδετερότητας. Όταν ξέσπασε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, διατήρησαν ουδέτερη στάση παραμένοντας εντελώς αποχωρισμένοι από τον στρατό. Ως αποτέλεσμα, θεωρήθηκαν εχθροί του Γερμανικού Κράτους και υπέστησαν αμείλικτο διωγμό. Αλλά αυτό είναι ένα κάπως διαφορετικό κεφάλαιο για κάποιο μελλοντικό άρθρο της σειράς «Από το Αρχείο Μας».

  • Από το αρχείο μας στην Κεντρική Ευρώπη.

Πώς προετοιμάστηκε πρακτικά ο λαός του Θεού για τη γέννηση της Μεσσιανικής Βασιλείας...

afstralia.anamnisi2015

Ας εξετάσουμε μερικά ιστορικά γεγονότα από τις δεκαετίες προ του 1914. Μπορείτε να διακρίνετε πώς βοήθησαν αυτές οι εξελίξεις το λαό του Θεού να προετοιμαστεί για τη γέννηση της Μεσσιανικής Βασιλείας;

Μέσα του 19ου αιώνα

Ο Χένρι Γκρου, ο Τζορτζ Στέτσον και ο Τζορτζ Στορς εξετάζουν σχολαστικά το δόγμα περί αθανασίας της ανθρώπινης ψυχής και το εκθέτουν ως ψευδές

1868 ή 1869

Ο Κάρολος Τ. Ρώσσελ αρχίζει να εξετάζει με προσοχή τα δόγματα των εκκλησιών του Χριστιανικού κόσμου και εντοπίζει παρερμηνείες των Γραφών. Η «κλονισμένη πίστη» του επανεδραιώνεται όταν ακούει ένα κήρυγμα του Αντβεντιστή κήρυκα Τζόνας Γουέντελ

1870

Ο αδελφός Ρώσσελ σχηματίζει μια ομάδα μελέτης της Γραφής και αρχίζουν να μελετούν συστηματικά
rosel

Όμιλος μελέτης της Γραφής τη δεκαετία του 1870

1870-1875

Αλήθειες όσον αφορά την ψυχή, το λύτρο και τον τρόπο της επανόδου του Χριστού γίνονται σαφέστερες

1876

Άρθρο του Κ. Τ. Ρώσσελ στο περιοδικό Βιβλικός Εξεταστής (Bible Examiner) υποδεικνύει το 1914 ως το τέλος των Καιρών των Εθνών

1877

Εκδίδεται το βιβλιάριο Ο Σκοπός και ο Τρόπος της Επανόδου του Κυρίου Ημών (The Object and Manner of Our Lord’s Return) για να διευκρινίσει αλήθειες σχετικά με την παρουσία του Χριστού

1879

Κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού Η Σκοπιά της Σιών και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας
skopia11

Εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του περιοδικού Η Σκοπιά της Σιών και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας

Αναγνωρίζεται η συσχέτιση της Βαβυλώνας της Μεγάλης με τις κατ’ όνομα εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου

1880

Ο αδελφός Ρώσσελ περιοδεύει στις βορειοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες για να επισκεφτεί και να ενισχύσει τις ομάδες μελέτης

1881

Εκδίδονται πολυσέλιδα φυλλάδια (μερικά άνω των 100 σελίδων) και δίνονται στους αναγνώστες της Σκοπιάς για να τα διανέμουν δωρεάν στο κοινό

Η Σκοπιά προσκαλεί όλους τους αναγνώστες να τηρήσουν την Ανάμνηση στο Αλεγκένι της Πενσυλβανίας

Αρχίζει το έργο βιβλιοπώλη διακόνου

Άρθρα όπως το «Ζητούνται 1.000 Κήρυκες» και το «Έχουν Χριστεί για να Κηρύττουν» δίνουν ώθηση στη διακονία

Όσοι Χριστιανοί δεν συναθροίζονται ακόμα τακτικά παροτρύνονται να αρχίσουν να το κάνουν

1882

Δημοσιεύεται ένα άρθρο που αντικρούει το δόγμα της Τριάδας

1885

Έντυπα της ΣΚΟΠΙΑΣ φτάνουν στα χέρια αναγνωστών σε πέντε ηπείρους

1886

Τίθεται σε κυκλοφορία Το Σχέδιον των Αιώνων, ο πρώτος τόμος της σειράς που έγινε αργότερα γνωστή ως Γραφικαί Μελέται

Η ΣΚΟΠΙΑ προσκαλεί τους αναγνώστες σε μια τριήμερη «γενική συνέλευση» μετά την Ανάμνηση του θανάτου του Χριστού, ξεκινώντας έτσι τη διεξαγωγή ετήσιων συνελεύσεων

1889

Χτίζεται ο Βιβλικός Οίκος στο Αλεγκένι της Πενσυλβανίας

1890

Η Εταιρία Σκοπιά εκδίδει την Καινή Διαθήκη του Ρόδερχαμ, χρησιμοποιώντας μια κοσμική εκτυπωτική εταιρία

1891

Ο Κ. Τ. Ρώσσελ αρχίζει εκτεταμένες περιοδείες εκτός Ηνωμένων Πολιτειών, αναζητώντας τρόπους να «προωθήσει τη διάδοση της Αλήθειας»

1894

Εκπρόσωποι της Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, που ενεργούν ως περιοδεύοντες επίσκοποι, αποστέλλονται για να επισκέπτονται και να ενθαρρύνουν τις εκκλησίες

Περιοδεύοντες επίσκοποι τη δεκαετία του 1890

1895

Η ΣΚΟΠΙΑ αναφέρει ότι μερικοί πιστοί διεξάγουν «Κύκλους της Χαραυγής» για μελέτη της Γραφής και συστήνει «να διεξάγονται αυτοί οι Κύκλοι παντού»

1896

Ο Κ. Τ. Ρώσσελ εκδίδει το βιβλιάριο «Τι Διδάσκουσιν αι Γραφαί περί Άδου»;

1900

Ιδρύεται το πρώτο γραφείο τμήματος στο Λονδίνο

Το έργο κηρύγματος επεκτείνεται σε 28 χώρες

1903

Η δωρεάν διανομή φυλλαδίων την Κυριακή, που γινόταν στους δρόμους κοντά στους ναούς, αντικαθίσταται από εντατικές εκστρατείες από σπίτι σε σπίτι

Τα κηρύγματα του Ρώσσελ αρχίζουν να δημοσιεύονται τακτικά στις εφημερίδες

1909

Τα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά μεταφέρονται στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης
bruklin

Τρεις Χριστιανοί αδελφοί συνομιλούν

1910

Οι Σπουδαστές της Γραφής αρχίζουν να χρησιμοποιούν το όνομα Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής

1911-1912

Ο Κ. Τ. Ρώσσελ και έξι σύντροφοί του διανύουν γύρω στα 56.000 χιλιόμετρα κάνοντας το γύρο του κόσμου για να εξακριβώσουν «την κατάσταση και τις προοπτικές της Χριστιανοσύνης» σε διάφορες χώρες, μεταξύ άλλων στην Κίνα, στην Ινδία, στην Ιαπωνία και στις Φιλιππίνες

1914
fotodrama11

Χειριστής κατά την προβολή του “Φωτοδράματος”

Το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας» προβάλλεται για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη στις 11 Ιανουαρίου, και έπειτα σε πέντε ακόμα πόλεις μέσα στον επόμενο μήνα. Ως το τέλος του χρόνου, το έχουν δει σε διάφορες μορφές του σχεδόν 9.000.000 άτομα στη Βόρεια Αμερική, στην Ευρώπη, στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία

Τον Οκτώβριο, ο Κ. Τ. Ρώσσελ ανακοινώνει στην οικογένεια Μπέθελ: «Οι Καιροί των Εθνών τελείωσαν· ο καιρός των βασιλέων τους πέρασε». Σύμφωνα με κάποια αδελφή που ήταν παρούσα, πρόσθεσε: «Και έτσι δεν ξέρουμε τι μας περιμένει»

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA