Υπάρχουν πολλά σενάρια για το τέλος του κόσμου, είπε ο Ιορδάνης Σκερλετίδης στη δημόσια ομιλία του την Κυριακή 25/12/2016 το πρωί, τελευταία ημέρα της εβδομαδιαίας επίσκεψης του στην εκκλησία μας. Και απαρίθμησε τουλάχιστον τα δέκα πιο διαδομένα σενάρια που απασχολούν τους ανθρώπους.

Μερικά από αυτά τα σενάρια ίσως φαίνεται ότι έχουν μια κάποια βάση. Σίγουρα όμως, όχι όπως φοβούνται ή φαντάζονται οι άνθρωποι. Κι εδώ αξίζει να σταθούμε λίγο στη λέξη κόσμο. Εννοούμε την ανθρωπότητα ως σύνολο, αλλά και την ανθρώπινη κοινωνία η οποία βρίσκεται μακριά από τον Θεό… Αυτούς που μπορεί να χαρακτηρίσουμε και ασεβείς.

Ο Ιεχωβά δεν θα επιτρέψει την ολοκληρωτική καταστροφή της ανθρωπότητας. Δεν ήταν, ούτε είναι αυτός ο σκοπός του. Το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι που έκανε κακή χρήση της ελεύθερης βούλησης τους και ήθελε να αυτοκυβερνηθεί, μας έφερε σ’ αυτή την κατάσταση.

Θα μπορούσε ίσως ο Θεός να παραβλέψει την αμαρτία ή καταστρέψει επί τόπου τον σατανά και το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι; Ασφαλώς και θα μπορούσε, αλλά δεν έπρεπε... Η διαχείριση του θέματος ήταν ότι πιο όμορφο μπορούσε να κάνει. Δέχτηκε μια συκοφαντική επίθεση παρουσία μαρτύρων. Έδωσε λοιπόν χρόνο στον άνθρωπο και τον σατανά για να αποδείξουν τον ισχυρισμό τους.

Στο εδάφιο Ιερεμίας 10:23 βλέπουμε πως αν ένας άνθρωπος είναι λογικός μπορεί να αποδεχτεί μια τέτοια δήλωση. Ο χρόνος που μεσολάβησε από τη δημιουργία μέχρι σήμερα έχει αποδείξει ότι όλα όσα ισχυρίστηκαν ήταν ψέματα. Τα διάφορα σχέδια διακυβέρνησης, απέτυχαν όλα.

Ο Ιεχωβά γνωρίζει ποια είναι τα δίκαια άτομα. Γνωρίζει τα παθήματα που έχει υποστεί η ανθρωπότητα. Και όπως αναφέρεται στον Ψαλμό 37: 37, 38 είναι βέβαιο ότι θα ζητήσει λογαριασμό. Και οι πονηροί και οι παραβάτες θα τιμωρηθούν…

Πώς λοιπόν θα καταστρέψει αυτόν τον κόσμο; Το μόνο βέβαιο είναι ότι η καταστροφή αυτή θα είναι επιλεκτική. Η περίπτωση του Νώε μας το επιβεβαιώνει. Πώς θα είναι άραγε αυτή η ημέρα;

Διαβάζοντας τα εδάφια Ιωήλ 2: 11 και 31 αντιλαμβανόμαστε ότι δεν πρόκειται για μια κατά γράμμα εικοσιτετράωρη ημέρα. Η μεγάλη και φοβερή ημέρα του Ιεχωβά θα είναι μια ειδική περίοδος χρόνου. Και μπορούμε να δούμε στο παρελθόν την εφαρμογή αυτής της προφητείας σε μια μικρογραφία σε δύο περιπτώσεις. Η πρώτη ήταν το 607 ΠΚΧ και η δεύτερη το 70 ΚΧ όπου η καταστροφή της Ιερουσαλήμ ήταν επιλεκτική.

Στο εδάφιο Ιωήλ 2: 11 μιλάει για μια στρατιωτική ουράνια δύναμη της οποίας ηγείται ο αναστημένος Ιησούς και μαζί του είναι οι άγγελοι και οι 144.000 συγκυβερνήτες του. Ένα πράγμα για το οποίο είμαστε απόλυτα βέβαιοι είναι ότι πάντα υπάρχει δικαίωση. Στον Αρμαγεδδώνα αυτό θα γίνει οπωσδήποτε με επιλεκτική καταστροφή.

Πότε θα συμβεί αυτό; Οι προφητείες μπορούν να μας βοηθήσουν να προσδιορίσουμε τον καιρό. Την Πεντηκοστή του 33 ΚΧ ο απόστολο Πέτρος εκτίμησε ότι η προφητεία του Ιωήλ είχε μια πρώτη μικρή υλοποίηση. Μπορούμε να το δούμε αυτό καταγραμμένο στο βιβλίο των Πράξεων 2: 16-21.

Στις μέρες μας έχει τη μεγαλύτερη εκπλήρωση της, στις τελευταίες ημέρες που βιώνουμε, καθώς μεταδίδουμε παγκόσμια τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού, σύμφωνα με το εδάφιο Ματθαίος 24: 3,7,12,14. Η προφητεία αυτή του Ιησού βλέπουμε να εκπληρώνεται στις μέρες μας.

Το ερώτημα είναι: Μπορεί κάποιος να επιβιώσει από μια τέτοια καταστροφή; Ναι, μπορεί! Υπάρχουν αγγέλματα προειδοποίησης που μπορούμε να λάβουμε υπόψη μας. Και όσοι αγαπούμε τον Ιεχωβά το λαμβάνουμε αυτό καθημερινά υπόψη μας μιλώντας στους ανθρώπους κάνοντας δημόσια μαρτυρία και στο έργο από πόρτα σε πόρτα.

Στο εδάφιο Ιωήλ 2: 32 βλέπουμε τι μπορεί να κάνει κανείς προκειμένου να επιβιώσει. Και όλα όσα αναφέρονται εδώ, αφορούν εκείνους που δημιουργούν και συντηρούν όμορφα μια προσωπική σχέση με τον Ιεχωβά. Και στο εδάφιο Σοφονίας 2: 2,3 βλέπουμε τις απαιτήσεις του για να τις λάβουμε σοβαρά υπόψη.

Εκείνο που μένει σε μας είναι να διατηρήσουμε αυτή την όμορφη σχέση μαζί Του, μέσω προσευχής, καθώς παράλληλα φροντίζουμε να εφαρμόζουμε να εφαρμόζουμε όσα διαβάζουμε στο Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, ακούγοντας τη Φωνή του και τις οδηγίες του. Απλά πράγματα δεν είναι όλα αυτά; Ας προσπαθήσουμε να τα κάνουμε πράξη στη ζωή μας. Το βραβείο της αιώνιας ζωής σε μια παραδεισένια γη είναι πάρα πολύ μεγάλο…

Είναι μια σελίδα του ΕΘΝΟΥΣ της Κυριακής της 22 Δεκεμβρίου 2002, μιας εφημερίδα γενικά αποδεκτής που δεν φημίζεται για τον φανατισμό της. Με ψυχραιμία αποδεικνύει ακριβώς ότι τα Χριστούγεννα δεν έχουν καμιά σχέση με τον Χριστό.


Δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Καλαμάτας το 2009… Πρόκειται για ένα άρθρο του Σταύρου Κιουρτζίδη. Στην υπογραφή του δεν αναφέρεται η ιδιότητα του αρθρογράφου, αλλά είναι φανερό ότι έχει κάνει την έρευνα του.


Μια λαογραφική προσέγγιση των Χριστουγέννων βλέπουν στο ΕΘΝΟΣ της Κυριακής της 22 Δεκεμβρίου. Το ερώτημα που μπαίνει είναι πολύ ουσιαστικό και ίσως έχει απασχολήσει κι εμάς στο παρελθόν. Πότε αλήθεια άρχισαν να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα;


Στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ της 23 Δεκεμβρίου 2010 και στο ένθετο ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ αναλύεται διεξοδικά πώς τα Χριστούγεννα έγιναν εμπόριο… Ένα εμπόριο που το βλέπουμε και στις μέρες μας σε κάθε έμφαση του… Όλα τα ντοκουμέντα αυτά είναι στη διάθεση όποιου τα ζητήσει.


Στην σελίδα του ΒΗΜΑΤΟΣ της 23 Δεκεμβρίου 2011 στο διαδίκτυο, υπάρχει ένα ξεχωριστό άρθρο για το ίδιο θέμα. Το υπογράφει η συνάδελφος Πολυμέρου – Καμηλάκη Αικατερίνη. Πολλά από αυτά ίσως τα έχετε ακούσει ακόμα και από τη δημόσια τηλεόραση…


Ακόμα και άνθρωποι του κλήρου το έχουν δει αυτό… Το παραπάνω δημοσίευμα είναι ένα απόσπασμα από το «Εισιπενταετηρικόν», ένα αφιέρωμα στον Μητροπολήτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Διονύσιο. Κι αυτό είναι στη διάθεση όποιου το ζητήσει.

Έχω γράψει στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ πολλά πράγματα που δείχνουν ξεκάθαρα πως τα Χριστούγεννα δεν έχουν τίποτα το χριστιανικό μέσα τους. Αλλά είμαστε άνθρωποι που έχουμε ελεύθερη βούληση και μπορούμε να αντιληφθούμε αν κάτι τέτοιο έχει βάση ή κάποιοι ωφελούνται από αυτό… Έτσι επωφελήθηκα από ένα πολύ περιεκτικό e-mail που έφτασε σε μένα από ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ και μου έστειλε μια σειρά από ντοκουμέντα τα οποία ενισχύουν την άποψη μας. Αυτά τα ντοκουμέντα παραθέτουμε εδώ… Και τα έχουμε στη διάθεση όποιου τα ζητήσει…

Στην αρχή που διαβάζει κανείς για τις ρίζες των Χριστουγέννων και για τα διάφορα έθιμά τους, όπως κάλαντα κλπ, αρχίζει να αισθάνεται ότι ένα συνονθύλευμα αστείων και άσχετων πραγμάτων και δοξασιών – υλικών - τόσο μεταξύ τους όσο και με τον Χριστό, έχει τοποθετηθεί σε ένα μίξερ με αρκετό νερό και γλυκαντικές ουσίες ώστε να προκύψει ένας χυμός που θα μπορέσει να τον πιει κάποιος εύκολα.

Και όμως, έχουν περάσει αιώνες, φαίνεται ότι ο "χυμός" είναι αχώνευτος και έτσι όλα βγαίνουν στη φορά. Όχι, από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά (δεν ασχολούμαστε με αυτά...), αλλά από "Ελληνάρες" που ορκίζονται μεν στο ιερό ευαγγέλιο ότι είναι Χριστιανοί αλλά ταυτόχρονα θέλγονται από τη πατροπαράδοτη ελληνική (διάβαζε ειδωλολατρική) θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων.

Για το λόγο αυτό έχουν παράξει το «χυμό» που προαναφέραμε, αφενός για να είναι εύπεπτος (χωρίς κουκούτσια!!!) και κυρίως να χαρακτηρίζεται από μια τεράστια δυσκολία στο να προσδιορίσει ο "ταπεινός" λάτρης τα υλικά από τα οποία παρασκευάστηκε ο εν λόγω χυμός (Δεν θα τον πάμε δα και στο γενικό χημείο του κράτους για ανάλυση!!!- στο κάτω κάτω και νόστιμος είναι και βολεύει!) .

Ίσως να μην αξίζει να διαβάσει κανείς όλα τα συνημμένα του παρόντος σημειώματος διότι έχουμε άλλα πολύ σπουδαιότερα και κυρίως ΑΛΗΘΙΝΑ να μελετήσουμε. Ούτε θα ασχοληθούμε με το "σπορ" του να μάθουμε από τι αποτελείται ο "χυμός" δεδομένου ότι δεν τον πίνουμε, και δεν μας αρέσει βρε αδερφέ!

Απλώς, εξαιτίας μιας τυχαίας συζήτησης που είχαμε με κάποιον που ταλαντεύεται σαν εκκρεμές ανάμεσα στην ορθοδοξία και την πατροπαράδοτη Ελληνική θρησκεία, μας δόθηκε η αφορμή να ξεθάψουμε από τα αρχεία μας (χρήσιμοι που είναι τελικά οι Η/Υ!) μερικά πράγματα και του τα έστειλα να τα διαβάζει αυτές τις "άγιες" ημέρες των αργιών, μήπως και φορέσει μόνος του και επισήμως τον ζουρλομανδύα.

Αν κάποιος από εσάς τα διαβάσει, πιθανώς να αισθανθεί ότι έχασε το χρόνο του, ίσως μετά να αηδιάσει και τελικά μπορεί και να τους λυπηθεί για τη "γνησιότητα" της πίστης του.

Οι πηγές είναι από τον γραπτό τύπο και από τον ηλεκτρονικό (διαδίκτυο). Μη βάζετε στοίχημα ότι ξέρουν τι γράφουν αλλά και ούτε ότι δεν ξέρουν. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου τελικά.

Ειρεσιώνη: τo «στολισμένο δένδρο» των αρχαίων Ελλήνων

στα Ιωάννινα

Tο έθιμο της Ειρεσιώνης, του στολισμένου δέντρου των αρχαίων Ελλήνων, θα αναβιώσει η Ζωσιμαία Δημόσια Κεντρική Ιστορική Βιβλιοθήκη Ιωαννίνων την Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου στο ισόγειο του κτιρίου της.

Η Ειρεσιώνη είναι το κλαδί ελιάς ή δάφνης, το οποίο στόλιζαν οι αρχαίοι Έλληνες κατά την έβδομη μέρα της γιορτή των Πυανεψίων και τη δεύτερη μέρα της γιορτής των Θαργηλίων.

Πάνω στον κότινο υπήρχαν πλεγμένες λευκές ή πορφυρές κορδέλες από μαλλί (<είρος = έριον, μαλλίον) και είχε κρεμασμένους όλων των ειδών τους καρπούς (εκτός του αχλαδιού και του μήλου) της πρώτης φθινοπωρινής σοδειάς.

Κατά την γιορτή των Πυανεψίων, οι "αμφιθαλείς παίδες", δηλαδή αυτοί που είχαν και τους δύο γονείς στη ζωή, περιέφεραν την ειρεσιώνη από οικία σε οικία και έψελναν το ομώνυμο άσμα (καλένδες/κάλαντα):

Όταν έφθαναν στο σπίτι τους κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτά τους, όπου παρέμενε μέχρι την ιδία ημέρα του νέου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν. Άλλα παιδιά κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την θύρα του Ιερού του Απόλλωνος.

Με το δεντράκι αυτό οι άνθρωποι ευχαριστούσαν τον Απόλλωνα για την καλή σοδειά του καλοκαιριού και εύχονταν ο ερχόμενος χρόνος να είναι επίσης ευνοϊκός. Άλλη ονομασία της ειρεσιώνης ήταν ικετηρία (από το ικετεύω, παρακαλώ).

Η Ειρεσιώνη κατά την αρχαιότητα θεωρούνταν έκφραση ευχαριστίας για την γονιμότητα του λήξαντος έτους και παράκληση συνεχίσεως της γονιμότητας και ευφορίας και κατά το επόμενο έτος και ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, τον Απόλλωνα και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη), όπως διαβάζουμε epirusonline.gr

Το έθιμο της Ειρεσιώνης καταδικάστηκε ως ειδωλολατρικό και απαγορεύτηκε η τέλεσίς του κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Ως μετεξέλιξη της αρχαίας Ελληνικής «Ειρεσιώνης»,

θα πρέπει ίσως να θεωρηθεί ο στολισμός των στύλων κατά την εορτή των Χριστουγέννων «…κατά διαταγήν του επάρχου της (κάθε) πόλεως, ου μόνον καθαρισμός των οδών εγένετο, αλλά και στολισμός διαφόρων κατά διαστήματα στηνομένων στύλων με δενδρολίβανα, κλάδους μύρτου και άνθη εποχής».

Το 1833, το έθιμο του στολισμένου δένδρου επανήλθε στην Ελλάδα με την μορφή του Χριστουγεννιάτικου δένδρου από τους Βαυαρούς που συνόδεψαν τον Όθωνα, ως δικό τους Χριστουγεννιάτικο έθιμο. Αρχικά στολίστηκε στα ανάκτορα του Ναυπλίου και στη συνεχεία στην Αθήνα, όπου οι κάτοικοι έκαναν ουρές για να το θαυμάσουν.

Οι φωτογραφίες είναι χθεσινές. Τραβήχτηκαν το μεσημέρι του Σαββάτου στο μαγαζί του «Μπαρμπαδήμου», στο Μπουρνάζι Περιστερίου… Είμαστε καλεσμένοι σε ένα τραπέζι φιλοξενίας της αδελφής Εριφύλης στον επίσκοπο περιοχής μας Ιορδάνη Σκερλετίδη και τη σύζυγο του Λίτσα που σήμερα ολοκληρώνει την εβδομάδα του, μαζί μας.


Ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή… Φυσικά δεν έκανα τίποτα μόνος μου. Έχω ζήσει πολλές τέτοιες ωραίες στιγμές κοινωνικής συναναστροφής με αδελφούς, πράγμα που συνιστά η οργάνωση μας, αλλά δεν τις έχω δημοσιοποιήσει… Μερικά πράγματα, προφανώς, είναι μόνο για μας και για τους φίλους μας…


Όμως αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Το ζήτησε ως χάρη η Εριφύλη. Ήθελε, όλες αυτές τις στιγμές να τις μοιραστεί με τους αγαπημένους φίλους της στην Άνδρο, το νησί της. Το συζήτησα με τον Ιορδάνη και αφού πήραμε τη συναίνεση όλων των παρευρισκομένων (και των νεαρών της παρέας) προχώρησα…


Τα χαμογελαστά πρόσωπα της φωτογραφίας, είναι πέρα για πέρα αληθινά. Όλοι νιώσαμε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε την φιλόξενη και δοτική Εριφύλη. Αγαπημένη και ξεχωριστή, άνοιξε την καρδιά της και μετά το πολύ όμορφο μενού με τους ανατολίτικους μεζέδες του «Μπαρμπαδήμου», είχε ετοιμάσει και δωράκια στο καθένα μας.


Λάμπει ολόκληρη στο κέντρο της φωτογραφίας. Η επιλογή για το συγκεκριμένο μαγαζί ήταν πραγματικά καλή. Όλοι το χαρήκαμε με την καρδιά μας. Το σέρβις γρήγορο και καλό… Τα γκαρσόνια χαμογελαστά και τα φαγητά του ξεχωριστά, τα χαρήκαμε όσοι τα απολαύσαμε κοντά στον Ιορδάνη και τη σύζυγο του.


Η ίδια είχε την ευκαιρία να κουβεντιάσει με τον επίσκοπο. Εκείνος φρόντισε να πάει κοντά της… Όπως έκανε με όλους μας. Ο Ιορδάνης είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Το χαμόγελο του, τα αστεία του, η απλότητα του, σε κάνει να νιώθεις άνετα, δίπλα του. Το ίδιο υπέροχη και η Λίτσα. Καθίσαμε κοντά και είχαμε την ευκαιρία να κουβεντιάσουμε μαζί της.


Για μας, για τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ, αποτελεί μεγάλη τιμή η πρόσκληση από την αδελφή Εριφύλη. Μοιραστήκαμε δυο ώρες μιας πολύ όμορφης κοινωνικής συναναστροφής. Από αυτές που όλοι χρειαζόμαστε πότε - πότε. Και ήρθε την πιο κατάλληλη ώρα. Στην ολοκλήρωση σχεδόν της εβδομαδιαίας επίσκεψης του Ιορδάνη Σκερλετίδη στην εκκλησία μας.


Ήταν μια πολύ όμορφη εβδομάδα που μας βγάζει πιο ενισχυμένους, πνευματικά… Ακούσαμε την πρώτη ομιλία του επισκόπου μας την περασμένη Τρίτη (μπορείτε να τη δείτε ΕΔΩ) και σήμερα, από το πρωί τον απολαμβάνουμε στην υπηρεσιακή ομιλία του. Ναι, νιώθουμε ευγνώμονες στον Ιεχωβά Θεό γι’ αυτά τα δώρα σε μορφή ανθρώπων, όπως είναι ο επίσκοπος περιοχής μας και οι πρεσβύτεροι μας…



Τραβήξαμε κι ένα μικρό, πολύ μικρό βίντεο, απλά για να πάρετε μια γεύση από το κλίμα που επικράτησε χθες το μεσημέρι στον «Μπαρμπαδήμο» το ξεχωριστό φαγάδικο στην πλατεία Μπουρναζίου του Περιστερίου. Είναι εντυπωσιακό, αλλά από την ανάρτηση που κάναμε στα κοινωνικά δίκτυα, όλοι ήξεραν τον «Μπαρμπαδήμο». Μας διόρθωσαν μάλιστα, επειδή στη βιασύνη μας τον γράψαμε «Μπαρμπαγιάννη».

Αυτή είναι η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ρωσίας στεγάζει μια από τις μεγαλύτερες συλλογές αρχαίων χειρογράφων στον κόσμο. Το όνομα της βιβλιοθήκης έχει αλλάξει εφτά φορές μέσα σε δύο αιώνες, αντανακλώντας τη ρωσική ιστορία.


Τόσο ο Σιναϊτικός Κώδικας, ένα χειρόγραφο τους βλέπετε εδώ, όσο και ο Κώδικας του Λένινγκραντ είχαν πολύτιμη συμβολή στη Μετάφραση Νέου Κόσμου, η οποία είναι έκδοση των Μαρτύρων του Ιεχωβά και κυκλοφόρησε στην πλήρη της μορφή το 1961.

Δυο λόγιοι αναζητούν αρχαία Βιβλικά χειρόγραφα. Ταξιδεύουν ο καθένας μόνος του μέσα από ερήμους και ψάχνουν σπηλιές, μοναστήρια και αρχαίες κατοικίες σε βράχους. Χρόνια αργότερα, οι δρόμοι τους συναντιούνται στην παλιότερη δημόσια βιβλιοθήκη της Ρωσίας, στην οποία φέρνονται κάποιες από τις πιο συναρπαστικές ανακαλύψεις Βιβλικών κειμένων που έχει γνωρίσει ποτέ ο κόσμος. Ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι; Πώς κατέληξαν στη Ρωσία οι θησαυροί που ανακάλυψαν;

Αρχαία Χειρόγραφα — Στοιχεία

Υπέρ του Λόγου του Θεού

Για να γνωρίσουμε τον έναν από αυτούς τους δύο λογίους, πρέπει να γυρίσουμε στην αρχή του 19ου αιώνα, όταν σάρωναν την Ευρώπη οι άνεμοι μιας επανάστασης στο χώρο της διανόησης. Επρόκειτο για μια εποχή επιστημονικής προόδου και πολιτιστικών επιτευγμάτων, η οποία προήγαγε το σκεπτικισμό για τις παραδοσιακές πεποιθήσεις. Οι ανώτεροι κριτικοί προσπαθούσαν να υπονομεύσουν το κύρος της Αγίας Γραφής. Μάλιστα, διάφοροι λόγιοι εξέφραζαν αμφιβολίες για την αυθεντικότητα του ίδιου του Βιβλικού κειμένου.

Ορισμένοι ειλικρινείς υπέρμαχοι της Γραφής διέκριναν ότι κάποια νέα στοιχεία —όπως αρχαία Βιβλικά χειρόγραφα που δεν είχαν ανακαλυφτεί ακόμα— θα υποστήριζαν αναμφίβολα την ακεραιότητα του κειμένου του Λόγου του Θεού. Αν μπορούσαν να βρεθούν παλιότερα χειρόγραφα από τα μέχρι τότε σωζόμενα, αυτά θα αποτελούσαν σιωπηλούς μάρτυρες υπέρ της γνησιότητας του κειμένου της Γραφής, παρότι είχαν γίνει επανειλημμένες απόπειρες να καταστραφεί ή να παραποιηθεί το άγγελμά της. Αυτά τα χειρόγραφα θα εξέθεταν επίσης τα λίγα σημεία όπου είχαν παρεισφρήσει εσφαλμένες αποδόσεις στο κείμενο.

Μερικές από τις πιο έντονες αντιλογίες γύρω από την αυθεντικότητα της Γραφής μαίνονταν στη Γερμανία. Εκεί κάποιος νεαρός καθηγητής εγκατέλειψε την άνετη ακαδημαϊκή ζωή του για να κάνει ένα ταξίδι το οποίο επρόκειτο να τον οδηγήσει σε μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις όλων των εποχών γύρω από την Αγία Γραφή. Ο Κονσταντίν φον Τίσεντορφ, όπως ονομαζόταν, ήταν λόγιος της Αγίας Γραφής ο οποίος, απορρίπτοντας την ανώτερη κριτική, υπερασπίστηκε με αξιοσημείωτη επιτυχία την αυθεντικότητα του Βιβλικού κειμένου. Το πρώτο του ταξίδι στην έρημο του Σινά το 1844 στέφθηκε με απίστευτη επιτυχία. Μια τυχαία ματιά στο καλάθι των αχρήστων κάποιου μοναστηριού αποκάλυψε ένα αρχαίο αντίγραφο της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα, δηλαδή της μετάφρασης των Εβραϊκών Γραφών στην ελληνική —το παλιότερο που είχε βρεθεί ποτέ!

Περιχαρής, ο Τίσεντορφ κατάφερε να πάρει μαζί του 43 φύλλα. Μολονότι ήταν πεπεισμένος ότι υπήρχαν και άλλα, όταν ξαναπήγε εκεί το 1853 βρήκε μόνο ένα απόσπασμα χειρογράφου. Πού ήταν τα υπόλοιπα; Καθώς οι χρηματικοί του πόροι είχαν εξαντληθεί, ο Τίσεντορφ επιζήτησε την οικονομική υποστήριξη κάποιου εύπορου χορηγού, και αποφάσισε να φύγει και πάλι από την πατρίδα του αναζητώντας αρχαία χειρόγραφα. Προτού, όμως, αναχωρήσει για αυτή την αποστολή, θα απευθυνόταν στον τσάρο της Ρωσίας.

Ο Τσάρος Ενδιαφέρεται

Ο Τίσεντορφ μπορεί κάλλιστα να αναρωτιόταν τι υποδοχής θα τύχαινε ένας Προτεστάντης λόγιος όπως αυτός στη Ρωσία, μια αχανή χώρα που είχε ασπαστεί την Ορθοδοξία. Ευτυχώς, η Ρωσία είχε εισέλθει σε μια ευνοϊκή εποχή αλλαγών και μεταρρυθμίσεων. Χάρη στην έμφαση που δινόταν στην εκπαίδευση, είχε ιδρυθεί η Αυτοκρατορική Βιβλιοθήκη της Αγίας Πετρούπολης το 1795 από την Αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β΄ (γνωστή επίσης ως Αικατερίνη η Μεγάλη). Ως η πρώτη δημόσια βιβλιοθήκη της Ρωσίας, είχε δώσει σε εκατομμύρια ανθρώπους πρόσβαση σε πληθώρα έντυπης ύλης.

Αν και έχαιρε αναγνώρισης ως μια από τις καλύτερες βιβλιοθήκες της Ευρώπης, η Αυτοκρατορική Βιβλιοθήκη είχε ένα μειονέκτημα. Πενήντα χρόνια μετά την ίδρυσή της, διέθετε μόνο έξι εβραϊκά χειρόγραφα. Δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στο αυξανόμενο ενδιαφέρον που υπήρχε στη Ρωσία για τη μελέτη των Βιβλικών γλωσσών και των διαφόρων μεταφράσεων της Αγίας Γραφής. Η Αικατερίνη Β΄ είχε στείλει λογίους σε ευρωπαϊκά πανεπιστήμια για να μελετήσουν την εβραϊκή. Μετά την επιστροφή των λογίων, άρχισαν να γίνονται μαθήματα εβραϊκής σε μεγάλες ρωσικές Ορθόδοξες θεολογικές σχολές, και για πρώτη φορά Ρώσοι λόγιοι άρχισαν να εργάζονται για να ετοιμάσουν μια επακριβή μετάφραση της Αγίας Γραφής από την αρχαία εβραϊκή στη ρωσική. Αντιμετώπισαν, όμως, έλλειψη χρηματικών πόρων αλλά και εναντίωση από συντηρητικούς εκκλησιαστικούς ηγέτες. Ο αληθινός διαφωτισμός δεν είχε αρχίσει ακόμα για τους εκζητητές της Γραφικής γνώσης.

Ο τσάρος Αλέξανδρος Β΄ κατάλαβε αμέσως την αξία της αποστολής του Τίσεντορφ και πρόσφερε την οικονομική του υποστήριξη. Παρά τη «ζηλόφθονη και φανατισμένη εναντίωση» ορισμένων, ο Τίσεντορφ επέστρεψε από την αποστολή του στο Σινά φέρνοντας το υπόλοιπο αντίγραφο της Μετάφρασης των Εβδομήκοντα. Αυτό το αντίγραφο, το οποίο ονομάστηκε αργότερα Σιναϊτικός Κώδικας, εξακολουθεί να είναι ένα από τα παλιότερα Βιβλικά χειρόγραφα που υπάρχουν. Πίσω στην Αγία Πετρούπολη, ο Τίσεντορφ έσπευσε στην κατοικία του τσάρου, τα Αυτοκρατορικά Χειμερινά Ανάκτορα. Πρότεινε στον τσάρο να υποστηρίξει «ένα από τα μεγαλύτερα εγχειρήματα στην κριτική μελέτη και στην έρευνα του Βιβλικού κειμένου» —τη δημοσίευση του χειρογράφου που είχε ανακαλυφτεί πρόσφατα και το οποίο αργότερα τοποθετήθηκε στην Αυτοκρατορική Βιβλιοθήκη. Ο τσάρος συμφώνησε πρόθυμα, και ο πανευτυχής Τίσεντορφ έγραψε αργότερα: «Η θεία πρόνοια έδωσε στη γενιά μας . . . τη Σιναϊτική Βίβλο, ώστε να αποτελέσει για εμάς λαμπρό και άπλετο φως όσον αφορά το πραγματικό κείμενο του γραπτού Λόγου του Θεού, και να μας βοηθήσει να υπερασπιστούμε την αλήθεια εδραιώνοντας την αυθεντική μορφή της».

Βιβλικοί Θησαυροί από την Κριμαία

Στην αρχή του άρθρου αναφέρθηκε άλλος ένας λόγιος ο οποίος αναζητούσε Βιβλικούς θησαυρούς. Ποιος ήταν αυτός; Λίγα χρόνια προτού επιστρέψει ο Τίσεντορφ στη Ρωσία, έγινε μια προσφορά στην Αυτοκρατορική Βιβλιοθήκη η οποία ήταν τόσο απίστευτη ώστε κίνησε το ενδιαφέρον του τσάρου και έφερε στη Ρωσία λογίους από όλη την Ευρώπη. Δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους. Είχαν μπροστά τους μια τεράστια συλλογή που περιλάμβανε χειρόγραφα και άλλη ύλη. Η συλλογή αυτή αποτελούνταν από 2.412 κομμάτια —εκπληκτικός αριθμός— από τα οποία τα 975 ήταν χειρόγραφα και ρόλοι. Σε αυτά συγκαταλέγονταν 45 Βιβλικά χειρόγραφα που χρονολογούνταν πριν από το δέκατο αιώνα. Όσο απίστευτο και αν φαινόταν, όλα αυτά τα χειρόγραφα τα είχε συγκεντρώσει σχεδόν μόνος του κάποιος ονόματι Αβραάμ Φιρκόβιτς, Καραΐτης λόγιος ο οποίος ήταν τότε πάνω από 70 ετών! Αλλά ποιοι ήταν οι Καραΐτες;

Αυτό το ερώτημα ενδιέφερε πολύ τον τσάρο. Η Ρωσία είχε επεκτείνει τα όριά της συμπεριλαμβάνοντας εδάφη τα οποία ανήκαν προηγουμένως σε άλλα κράτη. Αυτό έφερε νέες εθνότητες στην αυτοκρατορία. Στη γραφική περιοχή της Κριμαίας, στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, κατοικούσε ένας λαός που φαινόταν ιουδαϊκός αλλά είχε τουρκικά έθιμα και μιλούσε μια γλώσσα συγγενική της ταταρικής. Αυτοί οι Καραΐτες κατάγονταν από Ιουδαίους που είχαν εξοριστεί στη Βαβυλώνα μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 607 Π.Κ.Χ. Ανόμοια με τους ραβινικούς Ιουδαίους, όμως, απέρριπταν το Ταλμούδ και έδιναν έμφαση στην ανάγνωση των Γραφών. Οι Καραΐτες της Κριμαίας επιθυμούσαν διακαώς να παρουσιάσουν στον τσάρο αποδείξεις για το ότι διέφεραν από τους ραβινικούς Ιουδαίους, ώστε εκείνος να τους αναγνωρίσει ξεχωριστή υπόσταση. Παρουσιάζοντας αρχαία χειρόγραφα που ανήκαν σε Καραΐτες, έλπιζαν να αποδείξουν ότι κατάγονταν από Ιουδαίους οι οποίοι είχαν μεταναστεύσει στην Κριμαία μετά την εξορία στη Βαβυλώνα.

Όταν ο Φιρκόβιτς άρχισε να ψάχνει για αρχαία συγγράμματα και χειρόγραφα, ξεκίνησε από τις κατοικίες στους βράχους που βρίσκονταν στο Τσουφούτ-Καλέ της Κριμαίας. Γενιές Καραϊτών είχαν ζήσει και είχαν ασκήσει τα λατρευτικά τους καθήκοντα μέσα σε αυτά τα μικρά σπίτια που ήταν χτισμένα με πέτρες τις οποίες είχαν αποσπάσει από τους βράχους και τις είχαν πελεκήσει. Οι Καραΐτες δεν κατέστρεφαν ποτέ τα φθαρμένα αντίγραφα των Γραφών όπου εμφανιζόταν το θεϊκό όνομα Ιεχωβά, επειδή θεωρούσαν μια τέτοια πράξη ιεροσυλία. Τα χειρόγραφα τοποθετούνταν προσεκτικά σε μια μικρή αποθήκη η οποία λεγόταν γκενίζα, που σημαίνει «κρυψώνα» στην εβραϊκή. Επειδή οι Καραΐτες είχαν βαθύ σεβασμό για το θεϊκό όνομα, σπάνια πείραζαν αυτές τις περγαμηνές.

Απτόητος από τη σκόνη τόσων αιώνων, ο Φιρκόβιτς ερεύνησε προσεκτικά τις γκενίζες. Σε μια από αυτές βρήκε το περίφημο χειρόγραφο του 916 Κ.Χ. Γνωστό ως Κώδικας της Πετρούπολης με τους Μεταγενέστερους Προφήτες, το χειρόγραφο αυτό είναι ένα από τα παλιότερα σωζόμενα αντίγραφα των Εβραϊκών Γραφών.

Ο Φιρκόβιτς κατάφερε να συγκεντρώσει μεγάλο αριθμό χειρογράφων, και το 1859 αποφάσισε να προσφέρει την τεράστια συλλογή του στην Αυτοκρατορική Βιβλιοθήκη. Το 1862, ο Αλέξανδρος Β΄ βοήθησε να αγοραστεί η συλλογή για λογαριασμό της βιβλιοθήκης έναντι του αστρονομικού για την εποχή ποσού των 125.000 ρουβλίων. Εκείνον τον καιρό, ολόκληρος ο ετήσιος προϋπολογισμός της βιβλιοθήκης δεν ξεπερνούσε τα 10.000 ρούβλια! Μεταξύ των νέων αποκτημάτων ήταν και ο πασίγνωστος Κώδικας του Λένινγκραντ (Β 19Α). Αυτός χρονολογείται από το 1008 και είναι το παλιότερο ολοκληρωμένο αντίγραφο των Εβραϊκών Γραφών στον κόσμο. Κάποιος λόγιος σχολίασε ότι αυτό είναι «πιθανότατα το σημαντικότερο χειρόγραφο της Βίβλου, διότι καθόρισε το κείμενο των πιο σύγχρονων κριτικών εκδόσεων των Εβραϊκών Γραφών». Το ίδιο εκείνο έτος, το 1862, εκδόθηκε ο Σιναϊτικός Κώδικας του Τίσεντορφ και έτυχε παγκόσμιας αποδοχής.

Πνευματική Διαφώτιση στους Σύγχρονους Καιρούς

Η βιβλιοθήκη που είναι τώρα γνωστή ως Εθνική Βιβλιοθήκη της Ρωσίας στεγάζει μια από τις μεγαλύτερες συλλογές αρχαίων χειρογράφων στον κόσμο. Το όνομα της βιβλιοθήκης έχει αλλάξει εφτά φορές μέσα σε δύο αιώνες, αντανακλώντας τη ρωσική ιστορία. Ένα πασίγνωστο όνομά της είναι Κρατική Δημόσια Βιβλιοθήκη Σαλτικόφ-Στσεντρίν. Μολονότι η βιβλιοθήκη δεν έμεινε αλώβητη από τις αναταραχές του 20ού αιώνα, τα χειρόγραφά της διασώθηκαν ακέραια και από τους δύο παγκόσμιους πολέμους καθώς και από την πολιορκία του Λένινγκραντ. Πώς ωφελούμαστε εμείς από αυτά τα χειρόγραφα;

Τα αρχαία χειρόγραφα είναι η αξιόπιστη βάση για πολλές σύγχρονες μεταφράσεις της Γραφής. Δίνουν στους ειλικρινείς εκζητητές της αλήθειας τη δυνατότητα να έχουν μια σαφή απόδοση των Αγίων Γραφών. Τόσο ο Σιναϊτικός Κώδικας όσο και ο Κώδικας του Λένινγκραντ είχαν πολύτιμη συμβολή στη Μετάφραση Νέου Κόσμου, η οποία είναι έκδοση των Μαρτύρων του Ιεχωβά και κυκλοφόρησε στην πλήρη της μορφή το 1961. Για παράδειγμα, η Μπίμπλια Χεμπράικα Στουτγκαρτένσια (Biblia Hebraica Stuttgartensia) και η Μπίμπλια Χεμπράικα (Biblia Hebraica) του Κίτελ, τις οποίες χρησιμοποίησε η Επιτροπή Μετάφρασης Νέου Κόσμου, βασίζονται στον Κώδικα του Λένινγκραντ και χρησιμοποιούν το Τετραγράμματο, δηλαδή το θεϊκό όνομα, 6.828 φορές στο πρωτότυπο κείμενο.

Σχετικά λίγοι αναγνώστες της Γραφής γνωρίζουν πόσα οφείλουν στην αθόρυβη βιβλιοθήκη της Αγίας Πετρούπολης και στα χειρόγραφά της, μερικά από τα οποία φέρουν το προηγούμενο όνομα της πόλης, Λένινγκραντ. Εντούτοις, οφείλουμε πολύ περισσότερα σε Εκείνον που ενέπνευσε τη συγγραφή της Αγίας Γραφής, τον Ιεχωβά, ο οποίος παρέχει πνευματικό φως. Γι’ αυτό, ο ψαλμωδός τον ικέτευσε: «Στείλε το φως σου και την αλήθεια σου. Αυτά ας με οδηγούν».—Ψαλμός 43:3.

Το θεϊκό όνομα ήταν γνωστό και χρησιμοποιούνταν

Ο Ιεχωβά με τη σοφία του φρόντισε να διατηρηθεί ο Λόγος του, η Αγία Γραφή, μέχρι τους σύγχρονους καιρούς. Η επιμελής εργασία των γραμματέων στο διάβα των αιώνων έπαιξε ρόλο στη διατήρησή της. Οι πιο σχολαστικοί από αυτούς ήταν οι Μασορίτες, επαγγελματίες Εβραίοι γραμματείς οι οποίοι εργάστηκαν από τον έκτο ως το δέκατο αιώνα Κ.Χ. Η αρχαία εβραϊκή γραφόταν χωρίς φωνήεντα. Με το πέρασμα του χρόνου αυτό αύξησε τον κίνδυνο να χαθεί η σωστή προφορά καθώς η αραμαϊκή αντικαθιστούσε την εβραϊκή. Οι Μασορίτες ανέπτυξαν ένα σύστημα φωνηεντικών σημείων τα οποία πρόσθεταν στο Βιβλικό κείμενο υποδεικνύοντας έτσι την ορθή προφορά των εβραϊκών λέξεων.

Είναι αξιοσημείωτο ότι σύμφωνα με τα μασοριτικά φωνηεντικά σημεία στον Κώδικα του Λένινγκραντ η προφορά του Τετραγράμματου —των τεσσάρων εβραϊκών συμφώνων από τα οποία αποτελείται το θεϊκό όνομα— θα μπορούσε να είναι Γεχβάχ, Γεχβίχ και Γεχοβάχ. «Ιεχωβά» είναι τώρα η πιο ευρέως γνωστή προφορά του ονόματος. Το θεϊκό όνομα ήταν ζωντανός, οικείος όρος για τους Βιβλικούς συγγραφείς και για τους άλλους ανθρώπους στους αρχαίους καιρούς. Σήμερα, το όνομα του Θεού το γνωρίζουν και το χρησιμοποιούν εκατομμύρια άτομα που αναγνωρίζουν ότι “ο Ιεχωβά είναι ο μόνος Ύψιστος όλης της γης”.—Ψαλμός 83:18.

[Υποσημειώσεις]

Έφερε επίσης μαζί του ένα πλήρες αντίγραφο των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών το οποίο χρονολογούνταν από τον τέταρτο αιώνα Κ.Χ.

Για περισσότερες πληροφορίες γύρω από τους Καραΐτες, βλέπε το άρθρο «Οι Καραΐτες και η Αναζήτησή τους για την Αλήθεια», στη Σκοπιά 15 Ιουλίου 1995.

Το μεγαλύτερο μέρος του Σιναϊτικού Κώδικα πουλήθηκε στο Βρετανικό Μουσείο. Μόνο μερικά αποσπάσματα παραμένουν στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ρωσίας.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ της 15 Ιουλίου 2005