Είναι μια σελίδα του ΕΘΝΟΥΣ της Κυριακής της 22 Δεκεμβρίου 2002, μιας εφημερίδα γενικά αποδεκτής που δεν φημίζεται για τον φανατισμό της. Με ψυχραιμία αποδεικνύει ακριβώς ότι τα Χριστούγεννα δεν έχουν καμιά σχέση με τον Χριστό.


Δημοσιεύτηκε στην τοπική εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της Καλαμάτας το 2009… Πρόκειται για ένα άρθρο του Σταύρου Κιουρτζίδη. Στην υπογραφή του δεν αναφέρεται η ιδιότητα του αρθρογράφου, αλλά είναι φανερό ότι έχει κάνει την έρευνα του.


Μια λαογραφική προσέγγιση των Χριστουγέννων βλέπουν στο ΕΘΝΟΣ της Κυριακής της 22 Δεκεμβρίου. Το ερώτημα που μπαίνει είναι πολύ ουσιαστικό και ίσως έχει απασχολήσει κι εμάς στο παρελθόν. Πότε αλήθεια άρχισαν να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα;


Στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ της 23 Δεκεμβρίου 2010 και στο ένθετο ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ αναλύεται διεξοδικά πώς τα Χριστούγεννα έγιναν εμπόριο… Ένα εμπόριο που το βλέπουμε και στις μέρες μας σε κάθε έμφαση του… Όλα τα ντοκουμέντα αυτά είναι στη διάθεση όποιου τα ζητήσει.


Στην σελίδα του ΒΗΜΑΤΟΣ της 23 Δεκεμβρίου 2011 στο διαδίκτυο, υπάρχει ένα ξεχωριστό άρθρο για το ίδιο θέμα. Το υπογράφει η συνάδελφος Πολυμέρου – Καμηλάκη Αικατερίνη. Πολλά από αυτά ίσως τα έχετε ακούσει ακόμα και από τη δημόσια τηλεόραση…


Ακόμα και άνθρωποι του κλήρου το έχουν δει αυτό… Το παραπάνω δημοσίευμα είναι ένα απόσπασμα από το «Εισιπενταετηρικόν», ένα αφιέρωμα στον Μητροπολήτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ. Διονύσιο. Κι αυτό είναι στη διάθεση όποιου το ζητήσει.

Έχω γράψει στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ πολλά πράγματα που δείχνουν ξεκάθαρα πως τα Χριστούγεννα δεν έχουν τίποτα το χριστιανικό μέσα τους. Αλλά είμαστε άνθρωποι που έχουμε ελεύθερη βούληση και μπορούμε να αντιληφθούμε αν κάτι τέτοιο έχει βάση ή κάποιοι ωφελούνται από αυτό… Έτσι επωφελήθηκα από ένα πολύ περιεκτικό e-mail που έφτασε σε μένα από ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ και μου έστειλε μια σειρά από ντοκουμέντα τα οποία ενισχύουν την άποψη μας. Αυτά τα ντοκουμέντα παραθέτουμε εδώ… Και τα έχουμε στη διάθεση όποιου τα ζητήσει…

Στην αρχή που διαβάζει κανείς για τις ρίζες των Χριστουγέννων και για τα διάφορα έθιμά τους, όπως κάλαντα κλπ, αρχίζει να αισθάνεται ότι ένα συνονθύλευμα αστείων και άσχετων πραγμάτων και δοξασιών – υλικών - τόσο μεταξύ τους όσο και με τον Χριστό, έχει τοποθετηθεί σε ένα μίξερ με αρκετό νερό και γλυκαντικές ουσίες ώστε να προκύψει ένας χυμός που θα μπορέσει να τον πιει κάποιος εύκολα.

Και όμως, έχουν περάσει αιώνες, φαίνεται ότι ο "χυμός" είναι αχώνευτος και έτσι όλα βγαίνουν στη φορά. Όχι, από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά (δεν ασχολούμαστε με αυτά...), αλλά από "Ελληνάρες" που ορκίζονται μεν στο ιερό ευαγγέλιο ότι είναι Χριστιανοί αλλά ταυτόχρονα θέλγονται από τη πατροπαράδοτη ελληνική (διάβαζε ειδωλολατρική) θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων.

Για το λόγο αυτό έχουν παράξει το «χυμό» που προαναφέραμε, αφενός για να είναι εύπεπτος (χωρίς κουκούτσια!!!) και κυρίως να χαρακτηρίζεται από μια τεράστια δυσκολία στο να προσδιορίσει ο "ταπεινός" λάτρης τα υλικά από τα οποία παρασκευάστηκε ο εν λόγω χυμός (Δεν θα τον πάμε δα και στο γενικό χημείο του κράτους για ανάλυση!!!- στο κάτω κάτω και νόστιμος είναι και βολεύει!) .

Ίσως να μην αξίζει να διαβάσει κανείς όλα τα συνημμένα του παρόντος σημειώματος διότι έχουμε άλλα πολύ σπουδαιότερα και κυρίως ΑΛΗΘΙΝΑ να μελετήσουμε. Ούτε θα ασχοληθούμε με το "σπορ" του να μάθουμε από τι αποτελείται ο "χυμός" δεδομένου ότι δεν τον πίνουμε, και δεν μας αρέσει βρε αδερφέ!

Απλώς, εξαιτίας μιας τυχαίας συζήτησης που είχαμε με κάποιον που ταλαντεύεται σαν εκκρεμές ανάμεσα στην ορθοδοξία και την πατροπαράδοτη Ελληνική θρησκεία, μας δόθηκε η αφορμή να ξεθάψουμε από τα αρχεία μας (χρήσιμοι που είναι τελικά οι Η/Υ!) μερικά πράγματα και του τα έστειλα να τα διαβάζει αυτές τις "άγιες" ημέρες των αργιών, μήπως και φορέσει μόνος του και επισήμως τον ζουρλομανδύα.

Αν κάποιος από εσάς τα διαβάσει, πιθανώς να αισθανθεί ότι έχασε το χρόνο του, ίσως μετά να αηδιάσει και τελικά μπορεί και να τους λυπηθεί για τη "γνησιότητα" της πίστης του.

Οι πηγές είναι από τον γραπτό τύπο και από τον ηλεκτρονικό (διαδίκτυο). Μη βάζετε στοίχημα ότι ξέρουν τι γράφουν αλλά και ούτε ότι δεν ξέρουν. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου τελικά.

Ειρεσιώνη: τo «στολισμένο δένδρο» των αρχαίων Ελλήνων

στα Ιωάννινα

Tο έθιμο της Ειρεσιώνης, του στολισμένου δέντρου των αρχαίων Ελλήνων, θα αναβιώσει η Ζωσιμαία Δημόσια Κεντρική Ιστορική Βιβλιοθήκη Ιωαννίνων την Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου στο ισόγειο του κτιρίου της.

Η Ειρεσιώνη είναι το κλαδί ελιάς ή δάφνης, το οποίο στόλιζαν οι αρχαίοι Έλληνες κατά την έβδομη μέρα της γιορτή των Πυανεψίων και τη δεύτερη μέρα της γιορτής των Θαργηλίων.

Πάνω στον κότινο υπήρχαν πλεγμένες λευκές ή πορφυρές κορδέλες από μαλλί (<είρος = έριον, μαλλίον) και είχε κρεμασμένους όλων των ειδών τους καρπούς (εκτός του αχλαδιού και του μήλου) της πρώτης φθινοπωρινής σοδειάς.

Κατά την γιορτή των Πυανεψίων, οι "αμφιθαλείς παίδες", δηλαδή αυτοί που είχαν και τους δύο γονείς στη ζωή, περιέφεραν την ειρεσιώνη από οικία σε οικία και έψελναν το ομώνυμο άσμα (καλένδες/κάλαντα):

Όταν έφθαναν στο σπίτι τους κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτά τους, όπου παρέμενε μέχρι την ιδία ημέρα του νέου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν. Άλλα παιδιά κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την θύρα του Ιερού του Απόλλωνος.

Με το δεντράκι αυτό οι άνθρωποι ευχαριστούσαν τον Απόλλωνα για την καλή σοδειά του καλοκαιριού και εύχονταν ο ερχόμενος χρόνος να είναι επίσης ευνοϊκός. Άλλη ονομασία της ειρεσιώνης ήταν ικετηρία (από το ικετεύω, παρακαλώ).

Η Ειρεσιώνη κατά την αρχαιότητα θεωρούνταν έκφραση ευχαριστίας για την γονιμότητα του λήξαντος έτους και παράκληση συνεχίσεως της γονιμότητας και ευφορίας και κατά το επόμενο έτος και ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, τον Απόλλωνα και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη), όπως διαβάζουμε epirusonline.gr

Το έθιμο της Ειρεσιώνης καταδικάστηκε ως ειδωλολατρικό και απαγορεύτηκε η τέλεσίς του κατά τη Βυζαντινή περίοδο. Ως μετεξέλιξη της αρχαίας Ελληνικής «Ειρεσιώνης»,

θα πρέπει ίσως να θεωρηθεί ο στολισμός των στύλων κατά την εορτή των Χριστουγέννων «…κατά διαταγήν του επάρχου της (κάθε) πόλεως, ου μόνον καθαρισμός των οδών εγένετο, αλλά και στολισμός διαφόρων κατά διαστήματα στηνομένων στύλων με δενδρολίβανα, κλάδους μύρτου και άνθη εποχής».

Το 1833, το έθιμο του στολισμένου δένδρου επανήλθε στην Ελλάδα με την μορφή του Χριστουγεννιάτικου δένδρου από τους Βαυαρούς που συνόδεψαν τον Όθωνα, ως δικό τους Χριστουγεννιάτικο έθιμο. Αρχικά στολίστηκε στα ανάκτορα του Ναυπλίου και στη συνεχεία στην Αθήνα, όπου οι κάτοικοι έκαναν ουρές για να το θαυμάσουν.