Αφήγηση από τον Κρίστοφ Μπάουερ

ΕΤΟΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ: 1951 - ΧΩΡΑ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ: ΓΕΡΜΑΝΙΑ - ΙΣΤΟΡΙΚΟ: ΥΠΕΡΗΦΑΝΟ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΠΝΕΥΜΑ

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΟΥ: Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, ζούσαμε στα περίχωρα της Λειψίας στην Ανατολική Γερμανία, κοντά στα σύνορα με την Τσεχία και την Πολωνία. Όταν ήμουν έξι χρονών, φύγαμε στο εξωτερικό λόγω της δουλειάς του πατέρα μου — πρώτα στη Βραζιλία και μετά στον Ισημερινό.

Στα 14 μου, με έστειλαν σε οικοτροφείο στη Γερμανία. Επειδή οι γονείς μου ήταν μακριά, στη Νότια Αμερική, έπρεπε να φροντίζω μόνος μου τον εαυτό μου. Έμαθα να στηρίζομαι αποκλειστικά στις δυνάμεις μου. Δεν με ένοιαζε καθόλου το πώς επηρέαζαν οι πράξεις μου τους άλλους.

Όταν ήμουν 17 χρονών, οι γονείς μου γύρισαν στη Γερμανία. Στην αρχή ζούσα μαζί τους αλλά, επειδή είχα ανεξάρτητο πνεύμα, μου ήταν αδύνατον να ενσωματωθώ ξανά στην οικογένεια. Στα 18, έφυγα από το σπίτι.

Έψαχνα σκοπό στη ζωή, χωρίς να μπορώ να κατασταλάξω πουθενά. Αφού δοκίμασα διάφορους τρόπους ζωής και εντάχθηκα σε πολλά κινήματα, πείστηκα ότι το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να εξερευνήσω αυτόν τον πανέμορφο πλανήτη προτού τον καταστρέψει ο άνθρωπος.

Έφυγα από τη Γερμανία, αγόρασα μια μοτοσικλέτα και ξεκίνησα για την Αφρική. Σύντομα, όμως, αναγκάστηκα να επιστρέψω στην Ευρώπη για να την επισκευάσω. Λίγο αργότερα, κατέληξα σε μια παραλία της Πορτογαλίας. Αποφάσισα να αφήσω τη μοτοσικλέτα και να βρω κάποιο πλωτό μέσο.

Μπήκα στην παρέα μερικών νεαρών που ετοιμάζονταν να διασχίσουν τον Ατλαντικό. Ανάμεσά τους ήταν η μέλλουσα γυναίκα μου, η Λόρι. Στην αρχή, πήγαμε στα νησιά της Καραϊβικής. Κατόπιν, αφού μείναμε λίγο στο Πόρτο Ρίκο, γυρίσαμε στην Ευρώπη. Θέλαμε να βρούμε ένα ιστιοφόρο το οποίο θα μετατρέπαμε σε κατοικία μας. Αλλά έπειτα από τρεις μόλις μήνες αναζήτησης, τα σχέδιά μας ανατράπηκαν. Με κάλεσαν στο γερμανικό στρατό.

Υπηρέτησα 15 μήνες στο γερμανικό ναυτικό. Εκείνο το διάστημα, παντρευτήκαμε με τη Λόρι και κάναμε προετοιμασίες ώστε να συνεχίσουμε τα ταξίδια μας. Λίγο πριν από τη θητεία μου, είχαμε αγοράσει το κύτος ενός διασωστικού σκάφους. Ενώ υπηρετούσα στο ναυτικό, το μετατρέψαμε σιγά σιγά σε μικρό ιστιοφόρο. Σχεδιάζαμε να ζήσουμε σε αυτό και να συνεχίσουμε την εξερεύνηση του πανέμορφου πλανήτη μας. Τότε ακριβώς, μετά τη θητεία μου αλλά προτού τελειώσουμε το σκάφος, ήρθαμε πρώτη φορά σε επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και αρχίσαμε να μελετάμε τη Γραφή.

ΠΩΣ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ: Στην αρχή, πίστευα ότι δεν χρειαζόταν να κάνω πολλές αλλαγές. Είχα παντρευτεί τη γυναίκα με την οποία ζούσα και είχα ήδη κόψει το κάπνισμα. (Εφεσίους 5:5) Όσο για τα σχέδια που κάναμε να γυρίσουμε τον κόσμο, θεωρούσα ότι το να περάσουμε τη ζωή μας παρατηρώντας τη θαυμάσια δημιουργία του Θεού ήταν κάτι πολύ αξιόλογο.

Στην πραγματικότητα, όμως, χρειαζόταν να κάνω αλλαγές — ιδιαίτερα στην προσωπικότητά μου. Επειδή ήμουν υπερβολικά υπερήφανος και βασιζόμουν στις δυνάμεις μου, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν οι ικανότητες και τα επιτεύγματά μου. Ζούσα μόνο για τον εαυτό μου.

Κάποια μέρα, διάβασα την περίφημη Επί του Όρους Ομιλία του Ιησού. (Ματθαίος, κεφάλαια 5-7) Στην αρχή, απόρησα με όσα είπε σχετικά με το ποιοι είναι ευτυχισμένοι. Λόγου χάρη, είπε ότι ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που πεινούν και διψούν. (Ματθαίος 5:6) Αναρωτιόμουν πώς γίνεται να είναι ευτυχισμένος κάποιος που έχει μια ανάγκη. Καθώς συνέχισα να μελετάω, αντιλήφθηκα ότι όλοι έχουμε μια πνευματική ανάγκη την οποία χρειάζεται να αναγνωρίσουμε ταπεινά προκειμένου να την ικανοποιήσουμε. Όπως είπε ο Ιησούς, «ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που έχουν συναίσθηση της πνευματικής τους ανάγκης». —Ματθαίος 5:3.

Αφού ξεκινήσαμε με τη Λόρι τη Γραφική μας μελέτη στη Γερμανία, μετακομίσαμε στη Γαλλία και αργότερα στην Ιταλία. Όπου και αν πηγαίναμε, βρίσκαμε Μάρτυρες του Ιεχωβά. Εντυπωσιάστηκα βαθιά από την ειλικρινή αγάπη του ενός για τον άλλον και από την ενότητά τους. Κατάλαβα ότι είναι στ’ αλήθεια μια παγκόσμια αδελφότητα. (Ιωάννης 13:34, 35) Σε λίγο καιρό, βαφτιστήκαμε ως Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Μετά το βάφτισμα, συνέχισα να κάνω αλλαγές στην προσωπικότητά μου. Είχαμε αποφασίσει με τη Λόρι να παραπλεύσουμε την Αφρική και να διασχίσουμε τον Ατλαντικό με προορισμό τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ενώ βρισκόμασταν στον ωκεανό —οι δυο μας ολομόναχοι σε ένα μικροσκοπικό σκάφος, τριγυρισμένοι από νερό ως εκεί που φτάνει το μάτι— αντιλήφθηκα πόσο ασήμαντος είμαι σε σύγκριση με τον μεγαλειώδη Δημιουργό μας. Εφόσον είχα πολύ ελεύθερο χρόνο (δεν έχεις να κάνεις και πολλά στη μέση του ωκεανού), αφοσιώθηκα στην ανάγνωση της Γραφής. Με συγκίνησαν ιδιαίτερα οι αφηγήσεις για την επίγεια ζωή του Ιησού. Παρότι ήταν τέλειος, με ασύλληπτες ικανότητες, ποτέ δεν έστρεψε την προσοχή πάνω του. Δεν ζούσε για τον εαυτό του αλλά για τον ουράνιο Πατέρα του.

Καθώς στοχαζόμουν το παράδειγμα του Ιησού, κατάλαβα ότι έπρεπε να βάζω τη Βασιλεία του Θεού πρώτη στη ζωή μου και όχι απλώς να της αφιερώνω όσο χρόνο περίσσευε από ό,τι ήθελα να κάνω. (Ματθαίος 6:33) Όταν τελικά φτάσαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, αποφασίσαμε να εγκατασταθούμε εκεί και να επικεντρωθούμε στη λατρεία μας.

ΠΩΣ ΕΧΩ ΩΦΕΛΗΘΕΙ: Ο προηγούμενος, εγωκεντρικός τρόπος ζωής μού δημιουργούσε μεγάλη αβεβαιότητα. Ωστόσο, τώρα με καθοδηγεί μια πηγή αλάνθαστης σοφίας. (Ησαΐας 48:17, 18) Επίσης, έχω αποκτήσει σκοπό στη ζωή τον οποίο δεν είχα ποτέ — να λατρεύω τον Θεό και να βοηθάω άλλους να μάθουν για αυτόν.

Εφαρμόζοντας τις Γραφικές αρχές, η Λόρι και εγώ έχουμε ενισχύσει σημαντικά το γάμο μας. Ακόμη, έχουμε ευλογηθεί με μια όμορφη κόρη η οποία γνωρίζει και αγαπάει τον Ιεχωβά.

Η ζωή μας δεν ήταν πάντοτε σαν ταξίδι σε ήρεμα νερά. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, όμως, είμαστε αποφασισμένοι να μην το βάλουμε ποτέ κάτω και να μην πάψουμε να εμπιστευόμαστε σε αυτόν. —Παροιμίες 3:5, 6.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 1/10/2014

Όσοι τον γνωρίζουμε προσπαθούμε να τον υπηρετούμε με τον καλύτερο δυνατό και αποδεκτό τρόπο. Έτσι με χαρά κάνουμε δημόσια μαρτυρία μιλώντας στους ανθρώπους για τον Δημιουργό των πάντων. Εδώ με τη Σούλα από το σταντ της εκκλησίας μας στην αρχή της οδού Αιόλου, στην περιοχή της Ομόνοιας…


Με τον αδελφό Πάνο στο ίδιο σταντ… Είναι υπέροχο να κάνεις το καλύτερο που μπορείς στην υπηρεσία του Ιεχωβά. Δυο ώρες εκεί περάσαμε πολύ όμορφα. Και είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε περισσότερο. Και να εκτιμήσουμε ακόμα περισσότερο το δώρο της ζωής και το προνόμιο να υπηρετούμε έναν Θεό αγάπης…


Για μας είναι σπουδαίο προνόμιο να μιλάμε στους ανθρώπους για τον αληθινό Θεό. Και το κάνουμε αυτό σε κάθε ευκαιρία… Αλλά η δημόσια μαρτυρία είναι πάντα κάτι πολύ σημαντικό σε σχέση με το έργο στον αγρό. Και είναι ωραίο να σε επιλέγει η εκκλησία για μια τέτοια υπηρεσία… Εμείς το εκτιμούμε πολύ!

Συνέβη χθες και είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Στην εκκλησία μας, όπως κάθε Κυριακή το πρωί στις 9:15 είχαμε μια υπέροχη δημόσια ομιλία. Θέμα της: «Πόσο καλά γνωρίζετε τον Θεό;». Εξαιρετικός ο ομιλητής, είπε ότι δεν αρκεί απλά να γνωρίζουμε ότι υπάρχει Θεός. Και οι δαίμονες τον γνωρίζουν όπως λέει το εδάφιο Ιακώβου 2:19. Άλλοι πάλι στον κόσμο, όπως οι Σαμαρείτες στη Γραφή, νόμιζαν ότι γνώριζαν τον Θεό – Ιωάννης 4:22. Και κάποιοι μάλιστα διατείνονται ότι είναι… εκπρόσωποι του.

Αλλά τι σημαίνει γνωριμία με τον Θεό; Στο εδάφιο Σαμουήλ 1:9,10 αλλά και 14,15 βλέπουμε ότι για να γνωρίσουμε τον Θεό πρέπει να αφιερώσουμε χρόνο προκειμένου να μάθουμε γι’ αυτόν. Ο καλύτερος τρόπος για να το κάνουμε αυτό, όπως αναφέρει και το εδάφιο Εφεσίους 5:1 είναι να προσπαθούμε να τον μιμηθούμε στις υπέροχες ιδιότητες του… Δηλαδή στην υπομονή, την ταπεινοφροσύνη, το έλεος, τη συγχωρητικότητα και, κυρίως στην Αγάπη.

Όπως ένας ζωγράφος προσπαθούμε να αποτυπώσουμε στον καμβά της ζωής μας τις ιδιότητες του Ιεχωβά. Ιχνηλατώντας έτσι, μπορούμε να δούμε στην Αγία Γραφή καθαρά την εικόνα του… Εκείνος, αν και πνεύμα, περιγράφεται με ανθρώπινα χαρακτηριστικά… Εκεί θα δούμε πώς μοιάζει, τι αισθήματα έχει, ποιος είναι ο σκοπός του, πώς στήριξε συνανθρώπους μας στο διάβα της ιστορίας.

Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει με απλή ανάγνωση της Γραφής. Χρειάζεται να συνοδεύεται από επιμελή έρευνα εκ μέρους μας και στοχασμό. Ξέρουμε ότι ο Ιεχωβά θέλει να τον γνωρίσουμε… Μάλιστα είχε και φίλους, ανθρώπους. Στο εδάφιο Γένεση 18: 19 και 25 βλέπουμε το αισθήματα του για τον Αβραάμ, αλλά και του Αβραάμ προς Αυτόν.

Είναι πολύ σπουδαίο ότι έχουμε τον προνόμιο να επικοινωνούμε μαζί του μέσω προσευχής. Έτσι χτίζεται η εμπιστοσύνη μαζί του αρκεί να αναγνωρίζουμε τη θέση του, την κυριαρχία του και να του το δείχνουμε…

Όμως χρειάζεται προσοχή ώστε να είμαστε βέβαιοι ότι τον γνωρίζουμε. Όχι όπως οι Ισραηλίτες που νόμιζαν ότι των γνώριζαν (Ωσηέ 8:2). Η πραγματικότητα αποτυπώνεται λίγο νωρίτερα στα εδάφια Ωσηέ 4: 1 και 6.

Έτσι λοιπόν με τις πράξεις μας δείχνουμε στα απλά και καθημερινά πράγματα της ζωής μας ότι γνωρίζουμε τον Θεό για να έχουμε την επιδοκιμασία του και το προνόμιο της αιώνιας ζωής.

Ο ομιλητής τόνισε ότι χρειάζεται να κάνουμε αυτοεξέταση κάτι σαν ένα τέστ με τέσσερις δείκτες:

1. Μας αναγνωρίζει εμάς ο Θεός, με επιδοκιμασία; - Ματθαίος 7; 21 – 23.

2. Υπακούμε με αγάπη και από καρδιάς στις εντολές του, τον εμπιστευόμαστε απόλυτα, όσο και αν μας δυσκολεύει καμιά φορά η ατελή μας φύση; - 1 Ιωάννη 2: 3 και 4.

3. Συναναστροφές. Ας ρωτάμε τον εαυτό μας, θα έκανε ο Ιεχωβά παρέα με τις παρέες μας; - 1 Κορινθίου; 15:13. Στον Ψαλμό 15 μπορούμε να δούμε διεξοδικά τις ιδιότητες που πρέπει να έχει ένας φίλος του Ιεχωβά.

4. Προσευχή. Νιώθουμε αυτή την επιθυμία να το κάνουμε συχνά και όχι τυποποιημένα; Είναι πάντα οι ίδιες ή τους ανοίγουμε την καρδιά μας για όλα; Προσέχουμε τη θεματολογία μας; Ζητάμε συγχώρεση να τον στεναχωρούμε με τη συμπεριφορά μας;

Στο εδάφιο Δανιήλ 11:33 βλέπουμε ότι περιλαμβάνονται και άλλα πράγματα, όπως το να βοηθούμε και άλλους ανθρώπους να γνωρίσουν τον αληθινό Θεό. Και πρέπει αυτό να το κάνω με τώρα, πριν είναι πολύ αργά. Εκεί έξω, στον κόσμο κάποιοι δεν έχουν γνωρίσει την Αγία Γραφή. Μπορούμε να του μιλήσουμε εμείς και ο καλύτερος τρόπος είναι με το παράδειγμα μας να τους δείξουμε τι πρέπει να κάνουν.

Στο εδάφιο Ησαΐας 11:9 βλέπουμε καθαρά ότι σε λίγο όλοι οι άνθρωποι θα γνωρίσουν τον ιεχωβά. Εμείς έχουμε το προνόμιο και τη χαρά να τον γνωρίζουμε από τώρα και γι’ αυτό είμαστε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι… Έτσι είναι βέβαιο ότι θα απολαύσουμε την αιώνια ζωή!

Καινούριοι σκαπανείς κατέκλυσαν τον αγρό της Βρετανίας. Με τα μέσα που διέθεταν τότε, το 1930 για να κάνουν το έργο της διακήρυξης των καλών νέων, Εντυπωσιακό! Το χρώμα στη φωτογραφία θα πρέπει να μπήκε με τεχνικά μέσα, δεν μπορώ να φανταστώ ότι τότε στην Αγγλία είχαν χρωματιστό φιλμ για τις ανάλογες φωτογραφίες.


Ενθουσιώδεις σκαπανείς επικεντρώθηκαν με ζήλο στη διακονία αγρού. Το βλέπουμε στα χαμογελαστά πρόσωπα των αδελφών μας… Αν και ασπρόμαυρες οι φωτογραφίες πόσα πράγματα δεν μας θυμίζουμε με το σήμερα! Ομολογουμένως όταν η καρδιά σου θέλει, όλα μπορούν να γίνουν. Αυτό φαίνεται στην πράξη…

Ήχησε σαν βροντερό κάλεσμα: «Ευαγγελιζόμενοι της Βασιλείας στη Βρετανία — Ξυπνήστε!!» (ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΤΗΣ, -έτσι ονομαζόταν τότε η ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΜΑΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ- Δεκέμβριος 1937, έκδοση Λονδίνου) Και ο ζοφερός υπότιτλος πρόσθετε: «Καμιά Αξιοσημείωτη Αύξηση Εδώ και Δέκα Χρόνια». Μια έκθεση υπηρεσίας στην πρώτη σελίδα για τη δεκαετία 1928 ως 1937 δεν άφηνε περιθώριο για αμφιβολίες.

Παραήταν πολλοί οι σκαπανείς;

Γιατί είχε χάσει την ώθησή της η διακονία αγρού στη Βρετανία; Οι εκκλησίες βρίσκονταν προφανώς σε τέλμα, βαδίζοντας στους ρυθμούς μιας εποχής που είχε περάσει προ πολλού. Επιπλέον, το γραφείο τμήματος είχε αποφανθεί ότι ο τομέας επαρκούσε μόνο για 200 σκαπανείς, οι οποίοι εργάζονταν σε απομονωμένους τομείς και όχι με τις εκκλησίες. Γι’ αυτόν τον λόγο, το γραφείο είχε ενημερώσει όσους ήθελαν να υπηρετήσουν ως σκαπανείς ότι δεν περίσσευε πλέον αγρός στη Βρετανία και τους είχε προτρέψει να υπηρετήσουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Προς έπαινό τους, ένα κύμα σκαπανέων έφυγαν από τη Βρετανία για χώρες όπως η Γαλλία, παρότι η γνώση τους για τη γλώσσα ήταν από πενιχρή ως ανύπαρκτη.

«Κάλεσμα για δράση»

Το εν λόγω άρθρο του ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΤΗ έθετε έναν απαιτητικό στόχο για το 1938: Ένα εκατομμύριο ώρες! Ο στόχος θα μπορούσε εύκολα να επιτευχθεί αν οι ευαγγελιζόμενοι αφιέρωναν κάθε μήνα 15 ώρες στη διακονία και οι σκαπανείς 110. Υπήρχε η εισήγηση να οργανωθούν όμιλοι υπηρεσίας αγρού οι οποίοι θα αφιέρωναν πέντε ώρες στο έργο κάποιες καθορισμένες μέρες. Μια άλλη εισήγηση ήταν να δοθεί το βάρος στις επανεπισκέψεις, ιδίως νωρίς το βράδυ τις καθημερινές.

Αυτή η ανανεωμένη έμφαση στο έργο ενθουσίασε πολλούς. «Ήταν ένα κάλεσμα για δράση από τα κεντρικά γραφεία, κάτι που οι περισσότεροι λαχταρούσαμε και το οποίο σύντομα έφερε θαυμάσια αποτελέσματα», αφηγήθηκε η Χίλντα Πάτζετ. (Τη βιογραφία της αδελφής θα τη δουμε σε ένα από τα επόμενα δημοσιεύματα του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ)  Η αδελφή Ε. Φ. Γουάλις ανέφερε: «Η εισήγηση για τα πεντάωρα ήταν σπουδαία! Τι θα μπορούσε να μας φέρει μεγαλύτερη χαρά από το να αφιερώνουμε ολόκληρες μέρες στην υπηρεσία του Κυρίου; . . . Όντως, μπορεί να επιστρέφαμε κουρασμένοι, ήμασταν όμως χαρούμενοι; Απολύτως!» Ο νεαρός Στίβεν Μίλερ ένιωσε το αίσθημα του επείγοντος και ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα. Ήθελε να το κάνει αυτό όσο είχε την ευκαιρία! Όπως αφηγήθηκε αργότερα, ομάδες αδελφών με τα ποδήλατά τους περνούσαν ολόκληρες μέρες στη διακονία ενώ τις καλοκαιρινές βραδιές παρουσίαζαν ηχογραφημένες ομιλίες. Συμμετείχαν με ζήλο στις πορείες πληροφόρησης με πλακάτ και έκαναν έργο δρόμου με τα περιοδικά.

Ο ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΤΗΣ απηύθυνε επίσης την εξής καινούρια έκκληση: «Χρειαζόμαστε έναν στρατό 1.000 σκαπανέων». Μια νέα τακτική στον τομέα ήταν το ότι οι σκαπανείς δεν θα εργάζονταν πλέον χωριστά από τις εκκλησίες αλλά στο πλευρό τους, παρέχοντάς τους υποστήριξη και εποικοδόμηση. «Πολλοί αδελφοί άρχισαν πια να ξυπνούν και να συνειδητοποιούν την ανάγκη να  κάνουν σκαπανικό», θυμάται η Τζόις Έλις (το γένος Μπάρμπερ). «Μολονότι ήμουν μόλις 13 χρονών τότε», λέει, «αυτό ακριβώς ήθελα να κάνω. Ήθελα να κάνω σκαπανικό». Πέτυχε τον στόχο της τον Ιούλιο του 1940, στα 15 της. Ο Πίτερ, ο οποίος αργότερα έγινε ο σύζυγός της, άκουσε το κάλεσμα να ξυπνήσουν και υποκινήθηκε να «σκεφτεί το σκαπανικό». Τον Ιούνιο του 1940, σε ηλικία 17 χρονών, ταξίδεψε με το ποδήλατο μέχρι το Σκάρμπορο, μια απόσταση 105 χιλιομέτρων, για να αναλάβει τον καινούριο του διορισμό ως σκαπανέας.

Ο Σίριλ και η Κίτι Τζόνσον ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτοθυσιαστικών καινούριων σκαπανέων. Αποφάσισαν να πουλήσουν σπίτι και αποκτήματα ώστε να μπορούν να συντηρούνται στην ολοχρόνια διακονία. Ο Σίριλ παραιτήθηκε από τη δουλειά του, και μέσα σε έναν μήνα ήταν πανέτοιμοι να αρχίσουν το σκαπανικό. Ο ίδιος ανέφερε: «Ήμασταν απολύτως σίγουροι για αυτό το βήμα. Το κάναμε πρόθυμα και με χαρά».

Ανοίγουν οίκοι σκαπανέων

Καθώς ο αριθμός των σκαπανέων εκτοξευόταν, οι υπεύθυνοι αδελφοί εξέταζαν πρακτικούς τρόπους για να υποστηρίξουν αυτόν τον αυξανόμενο στρατό. Ο Τζιμ Καρ, ο οποίος το 1938 ήταν υπηρέτης ζώνης (τώρα αποκαλείται επίσκοπος περιοχής), ακολούθησε την εισήγηση να ιδρύσουν οίκους σκαπανέων στις πόλεις. Ομάδες σκαπανέων παροτρύνονταν να μένουν και να κηρύττουν μαζί, μειώνοντας έτσι τα έξοδά τους. Στο Σέφιλντ, νοίκιασαν ένα μεγάλο σπίτι και η επίβλεψη ανατέθηκε σε έναν υπεύθυνο αδελφό. Η τοπική εκκλησία συνεισέφερε χρήματα και έπιπλα. Ο Τζιμ ανέφερε αργότερα: «Όλοι εργάζονταν για να πετύχει το εγχείρημα». Εκεί έμεναν δέκα φιλόπονοι σκαπανείς, οι οποίοι διατηρούσαν καλό πνευματικό πρόγραμμα. «Κάθε πρωί στο πρόγευμα, εξέταζαν το εδάφιο [της ημέρας]», και «πήγαιναν καθημερινά στον τομέα τους στα διάφορα μέρη της πόλης».

Ευαγγελιζόμενοι και σκαπανείς ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, πετυχαίνοντας τον στόχο του ενός εκατομμυρίου ωρών το 1938. Μάλιστα, οι εκθέσεις δείχνουν αυξήσεις σε όλες τις πτυχές της υπηρεσίας αγρού. Μέσα σε πέντε χρόνια, ο αριθμός των ευαγγελιζομένων στη Βρετανία σχεδόν τριπλασιάστηκε. Αυτή η ανανεωμένη έμφαση στην υπηρεσία της Βασιλείας ενίσχυσε τον λαό του Ιεχωβά για να αντιμετωπίσει τα δύσκολα χρόνια του πολέμου που βρίσκονταν μπροστά τους.

Σήμερα, παρατηρούνται και πάλι αυξήσεις στις τάξεις των σκαπανέων στη Βρετανία, καθώς πλησιάζει ο πόλεμος του Θεού, ο Αρμαγεδδών. Την τελευταία δεκαετία, σημειώνονται νέοι ανώτατοι αριθμοί, με τους σκαπανείς να φτάνουν τους 13.224 τον Οκτώβριο του 2015. Εκείνοι είναι πλήρως άγρυπνοι ως προς το γεγονός ότι η ολοχρόνια διακονία είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους για να δαπανήσουν τη ζωή τους.

• Αναδημοσίευση από την ΣΚΟΠΙΑ μελέτης του Νοεμβρίου 2016

Είναι για μας πολύτιμο, ότι η επίγεια Οργάνωση του Θεού φροντίζει για την πνευματική μας τροφή με έναν υπέροχο και μοναδικό τρόπο… Κάθε βδομάδα συμμετέχουμε σε ένα παγκόσμιο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ, όσο ζούμε… Δεν θα πάρουμε δηλαδή, με όρους του κόσμου, ποτέ κανένα χαρτί αποφοίτησης… Εδώ η Σούλα και η Άννα σε έναν πρόσφατο διορισμό στην εκκλησία μας.


Στην εγκυκλοπαίδεια ΕΝΟΡΑΣΗ αναφέρονται τα εξής: Η παροχή ή η απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων. Η εκπαίδευση επιτυγχάνεται μέσω (1)εξήγησης και επανάληψης· (2) διαπαιδαγώγησης, αγωγής που παρέχεται με αγάπη (Παρ 1:7· Εβρ 12:5, 6)· (3) προσωπικής παρατήρησης (Ψλ 19:1-3· Εκ 1:12-14)· (4) ελέγχου και επίπληξης (Ψλ 141:5· Παρ 9:8· 17:10).


Ο Ιεχωβά Θεός είναι ο μεγάλος Εκπαιδευτής και Δάσκαλος, και είναι απαράμιλλος. (Ιωβ 36:22· Ψλ 71:17· Ησ 30:20) Ο επίγειος γιος του, ο Αδάμ, δημιουργήθηκε με την ικανότητα να μιλάει κάποια γλώσσα. (Γε 2:19, 20, 23) Ο Θεός τού έδωσε πληροφορίες σχετικά με τη δημιουργία (Γε κεφ. 1, 2) και με τις απαιτήσεις που είχε από αυτόν. —Γε 1:28-30· 2:15-17.


Οι μαθητές του Ιησού ακολούθησαν τα βήματά του, στο Χριστιανικό εκπαιδευτικό έργο και είχαν επιτυχία ανάλογη με τη δική του. Όχι μόνο κήρυτταν τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού παντού αλλά και δίδασκαν εκείνους που ήθελαν να ακούσουν. (Πρ 2:42) Όπως ο Ιησούς, είχαν τόλμη και μιλούσαν με εξουσία. (Πρ 4:13, 19, 20· 5:29) Το πνεύμα του Θεού τούς ενίσχυε και αποδείκνυε ότι η διδασκαλία τους είχε τη θεϊκή επιδοκιμασία.


Δίδασκαν στο ναό, σε συναγωγές και από σπίτι σε σπίτι. (Πρ 5:16, 21· 13:14-16· 20:20) Συναθροίζονταν με τους συγχριστιανούς τους για να διδάσκονται και για να παρακινούν ο ένας τον άλλον σε αγάπη και καλά έργα. —Πρ 20:7, 8· Εβρ 10:24, 25. Ο απόστολος Παύλος περιέγραψε τις διάφορες αρμοδιότητες και τις δραστηριότητες των ώριμων αντρών στην εκκλησία και μία από αυτές ήταν ο ρόλος του δασκάλου. Έδειξε ότι ο σκοπός όλων αυτών των δραστηριοτήτων ήταν η εκπαίδευση, με προοπτική την κατάρτιση των αγίων, για διακονικό έργο, για την εποικοδόμηση του σώματος του Χριστού. (Εφ 4:11-16)