Και επειδή η Αιτή μας πέφτει κάπως μακριά, βάζουμε αυτόν τον χάρτη για να αντιληφθούμε σε ποιο μέρος της γης διαδραματίζεται η σημερινή ιστορία μας για τη διάσωση της Αγίας Γραφής Στον Ειρηνικό Ωκεανό λοιπόν , κοντά στην Αυστραλία…

Το 1835, ο Χένρι Νοτ, ένας Άγγλος χτίστης, και ο Τζον Ντέιβις, ένας Ουαλός που ήταν βοηθός σε παντοπωλείο, ολοκλήρωσαν ένα κολοσσιαίο έργο. Αφού είχαν μοχθήσει επί 30 και πλέον χρόνια, τελικά έφεραν σε πέρας μια μετάφραση ολόκληρης της Αγίας Γραφής στην ταϊτική. Ποιες προκλήσεις αντιμετώπισαν αυτοί οι δύο άνθρωποι με το ταπεινό παρελθόν, και ποια ήταν τα αποτελέσματα των κόπων τους που υποκινούνταν από αγάπη;

«Η Μεγάλη Αφύπνιση»

Στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, τα μέλη ενός Προτεσταντικού κινήματος που ονομάστηκε Μεγάλη Αφύπνιση, ή απλώς Αφύπνιση, κήρυτταν στις πλατείες των χωριών, καθώς και κοντά σε ορυχεία και εργοστάσια της Βρετανίας. Στόχος τους ήταν να πλησιάσουν την εργατική τάξη. Οι κήρυκες της Αφύπνισης προωθούσαν με ενθουσιασμό τη διανομή της Αγίας Γραφής.

Ο εμπνευστής του κινήματος, κάποιος Βαπτιστής ονόματι Γουίλιαμ Κάρεϊ, συνέβαλε στην ίδρυση της Ιεραποστολικής Εταιρίας του Λονδίνου, η οποία συστάθηκε το 1795. Η Ιεραποστολική Εταιρία του Λονδίνου εκπαίδευε άτομα που ήταν πρόθυμα να μάθουν ιθαγενείς γλώσσες και να υπηρετήσουν ως ιεραπόστολοι στην περιοχή του Νότιου Ειρηνικού. Σκοπός αυτών των ιεραποστόλων ήταν να κηρύξουν το Ευαγγέλιο στη γλώσσα των ντόπιων.

Το νησί της Ταϊτής, που είχε ανακαλυφτεί πρόσφατα, αποτέλεσε τον πρώτο ιεραποστολικό αγρό για αυτή την Εταιρία. Για τα μέλη της Αφύπνισης, αυτά τα νησιά βρίσκονταν μέσα “στο σκοτάδι” της ειδωλολατρίας, αποτελώντας αγρούς έτοιμους για θερισμό.

Άνθρωποι με Ταπεινό Παρελθόν Στέκονται στο Ύψος των Περιστάσεων

Για να γίνει ο θερισμός, επιλέχθηκαν εσπευσμένα περίπου 30 ανεπαρκώς προετοιμασμένοι ιεραπόστολοι οι οποίοι και επιβιβάστηκαν στο Νταφ, ένα πλοίο που αγόρασε η Ιεραποστολική Εταιρία του Λονδίνου. Κάποιος κατάλογος απαριθμεί “τέσσερις χειροτονημένους πάστορες [χωρίς επίσημη εκπαίδευση], έξι ξυλουργούς, δύο υποδηματοποιούς, δύο χτίστες, δύο υφαντές, δύο ράφτες, έναν καταστηματάρχη, έναν κατασκευαστή σαμαριών, έναν υπηρέτη, έναν κηπουρό, έναν γιατρό, έναν σιδηρουργό, έναν βαρελοποιό, έναν βαμβακουργό, έναν κατασκευαστή καπέλων, έναν υφασματοποιό, έναν επιπλοποιό, πέντε συζύγους και τρία παιδιά”.

Τα μόνα μέσα που είχαν στη διάθεσή τους αυτοί οι ιεραπόστολοι για να εξοικειωθούν με τις πρωτότυπες γλώσσες της Γραφής ήταν ένα ελληνοαγγλικό λεξικό και μια Γραφή με εβραϊκό λεξικό. Στη διάρκεια των εφτά μηνών που πέρασαν στη θάλασσα, οι ιεραπόστολοι απομνημόνευσαν ορισμένες λέξεις στην ταϊτική τις οποίες είχαν καταγράψει προηγούμενοι επισκέπτες, κυρίως οι στασιαστές του Μπάουντι. Τελικά, το Νταφ έφτασε στην Ταϊτή, και στις 7 Μαρτίου 1797 οι ιεραπόστολοι αποβιβάστηκαν. Ωστόσο, έναν χρόνο αργότερα οι περισσότεροι είχαν αποθαρρυνθεί και είχαν φύγει. Παρέμειναν μόνο εφτά ιεραπόστολοι.

Από αυτούς τους εφτά, ο Χένρι Νοτ, ο πρώην χτίστης, ήταν μόλις 23 ετών. Κρίνοντας από τις πρώτες επιστολές που έγραψε, διαπιστώνουμε ότι είχε λάβει μόνο βασική εκπαίδευση. Εντούτοις, από την αρχή κιόλας αποδείχτηκε χαρισματικός στην εκμάθηση της ταϊτικής. Έχει περιγραφτεί ως ειλικρινής, καλόβολος και ευχάριστος άνθρωπος.

Το 1801, ο Νοτ επιλέχθηκε να διδάξει την ταϊτική σε εννιά νεοαφιχθέντες ιεραποστόλους. Μεταξύ αυτών ήταν και ο 28χρονος Ουαλός Τζον Ντέιβις, ο οποίος αποδείχτηκε ικανός μαθητής και φιλόπονος εργάτης με πράο χαρακτήρα και γενναιόδωρο πνεύμα. Σύντομα, οι δυο τους αποφάσισαν να μεταφράσουν τη Γραφή στην ταϊτική.

Ένα Δύσκολο Έργο

Η μετάφραση στην ταϊτική, όμως, αποδείχτηκε δύσκολο έργο, εφόσον αυτή η γλώσσα δεν υπήρχε ακόμη σε γραπτή μορφή. Οι ιεραπόστολοι έπρεπε να τη μάθουν αποκλειστικά εξ ακοής. Δεν είχαν ούτε λεξικό ούτε κάποιο βιβλίο γραμματικής. Οι φθόγγοι αυτής της γλώσσας που παράγονται κατά την εκπνοή και οι οποίοι διακόπτονται με το κλείσιμο της γλωττίδας, τα πολλά συνεχόμενα φωνήεντα (μέχρι πέντε σε μία και μόνο λέξη) και η σπάνια χρήση συμφώνων έφεραν τους ιεραποστόλους σε απόγνωση. «Πολλές λέξεις αποτελούνται μόνο από φωνήεντα και το καθένα έχει το δικό του ήχο», είπαν με θλίψη. Παραδέχτηκαν ότι δεν μπορούσαν “να συλλάβουν τον ήχο των λέξεων με την απαραίτητη ακρίβεια”. Μάλιστα, νόμιζαν ότι άκουγαν ήχους οι οποίοι ούτε καν υπήρχαν!

Κάτι που δυσχέραινε ακόμη περισσότερο τα πράγματα ήταν ότι, κατά καιρούς, ορισμένες λέξεις της ταϊτικής απαγορεύονταν ή θεωρούνταν ταμπού και έτσι έπρεπε να αντικατασταθούν. Η χρήση συνωνύμων δημιουργούσε επιπρόσθετες δυσκολίες. Για τη λέξη «προσευχή» υπήρχαν 70 και πλέον όροι στην ταϊτική. Η σύνταξη της ταϊτικής, η οποία είναι εντελώς διαφορετική από τη σύνταξη της αγγλικής, αποτελούσε άλλη μια πρόκληση. Παρά τις δυσκολίες, οι ιεραπόστολοι κατάρτισαν σιγά - σιγά καταλόγους λέξεων, τους οποίους εξέδωσε τελικά ο Ντέιβις 50 χρόνια αργότερα σε μορφή λεξικού με 10.000 λήμματα.

Κατόπιν υπήρχε η πρόκληση της μεταφοράς της ταϊτικής σε γραπτή μορφή. Οι ιεραπόστολοι προσπάθησαν να το κάνουν αυτό χρησιμοποιώντας τους καθιερωμένους κανόνες ορθογραφίας της αγγλικής. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιεί η αγγλική το λατινικό αλφάβητο δεν ταίριαζε με τους φθόγγους της ταϊτικής. Ως εκ τούτου, επακολούθησαν ατελείωτες συζητήσεις αναφορικά με τη φωνητική και την ορθογραφία. Οι ιεραπόστολοι συχνά επινοούσαν νέους τρόπους γραφής των φθόγγων, εφόσον ήταν οι πρώτοι στις Νότιες Θάλασσες που μετέφεραν μια προφορική γλώσσα σε γραπτή μορφή. Ούτε που φαντάζονταν ότι η εργασία τους θα χρησιμοποιούνταν αργότερα ως πρότυπο για πολλές γλώσσες του Νότιου Ειρηνικού.

Λιγοστά Μέσα Αλλά Άφθονη Επινοητικότητα

Οι μεταφραστές είχαν στη διάθεσή τους πολύ λίγα συγγράμματα αναφοράς. Η Ιεραποστολική Εταιρία του Λονδίνου τούς σύστησε να χρησιμοποιήσουν ως βασικά κείμενα το Παραδεδεγμένο Κείμενο και τη Μετάφραση Βασιλέως Ιακώβου. Ο Νοτ ζήτησε από την Ιεραποστολική Εταιρία του Λονδίνου να τους στείλει επιπρόσθετα λεξικά της εβραϊκής και της ελληνικής, καθώς επίσης Γραφές και στις δύο γλώσσες. Το αν έλαβε ποτέ αυτά τα βιβλία δεν είναι γνωστό. Όσο για τον Ντέιβις, εκείνος έλαβε μερικά βοηθήματα μελέτης από Ουαλούς φίλους του. Τα στοιχεία δείχνουν ότι είχε στην κατοχή του τουλάχιστον ένα ελληνικό λεξικό, μια εβραϊκή Γραφή, μια Καινή Διαθήκη στην ελληνική και τη Μετάφραση των Εβδομήκοντα.

Στο μεταξύ, η δραστηριότητα των ιεραποστόλων στο κήρυγμα παρέμενε άκαρπη. Αν και οι ιεραπόστολοι βρίσκονταν στην Ταϊτή 12 χρόνια, ούτε ένας ντόπιος δεν είχε βαφτιστεί. Τελικά, οι ακατάπαυστοι εμφύλιοι πόλεμοι ανάγκασαν όλους τους ιεραποστόλους, εκτός από τον θαρραλέο Νοτ, να καταφύγουν στην Αυστραλία. Για κάποιο διάστημα αυτός ήταν ο μόνος ιεραπόστολος που παρέμενε στην προσήνεμη συστάδα των Νήσων Σοσιετέ, αλλά χρειάστηκε να ακολουθήσει τον Βασιλιά Πομαρέ Β΄ όταν εκείνος κατέφυγε στο κοντινό νησί Μοορέα.

Ωστόσο, η μετακόμιση του Νοτ δεν τον έκανε να σταματήσει το μεταφραστικό του έργο, ο δε Ντέιβις, έπειτα από δύο χρόνια παραμονής στην Αυστραλία, ενώθηκε ξανά με τον Νοτ. Στο μεταξύ, ο Νοτ είχε μελετήσει την ελληνική και την εβραϊκή και είχε εξοικειωθεί και με τις δύο γλώσσες. Γι’ αυτό, ξεκίνησε να μεταφράζει ορισμένα τμήματα των Εβραϊκών Γραφών στην ταϊτική. Επέλεξε Βιβλικές περικοπές που περιείχαν αφηγήσεις τις οποίες μπορούσαν να κατανοήσουν εύκολα οι ιθαγενείς.

Συνεργαζόμενος στενά με τον Ντέιβις, ο Νοτ άρχισε κατόπιν να μεταφράζει το Ευαγγέλιο του Λουκά, το οποίο ολοκληρώθηκε το Σεπτέμβριο του 1814. Συνέταξε μια απόδοση κατανοητή στην ταϊτική, ενώ ο Ντέιβις έλεγξε τη μετάφραση αντιπαραβάλλοντάς την με τα πρωτότυπα κείμενα. Το 1817, ο Βασιλιάς Πομαρέ Β΄ ρώτησε αν μπορούσε να τυπώσει ο ίδιος προσωπικά την πρώτη σελίδα του Ευαγγελίου του Λουκά. Το έκανε αυτό σε ένα μικρό χειροκίνητο πιεστήριο το οποίο είχαν φέρει στο Μοορέα οι ιεραπόστολοι. Η ιστορία της μετάφρασης της Γραφής στην ταϊτική δεν θα ήταν πλήρης χωρίς να γίνει λόγος για έναν πιστό Ταϊτινό ονόματι Τουαχίνε, ο οποίος παρέμεινε με τους ιεραποστόλους όλα εκείνα τα χρόνια βοηθώντας τους να συλλαμβάνουν τις λεπτές αποχρώσεις της γλώσσας.

Ολοκληρώνεται η Μετάφραση

Το 1819, έπειτα από έξι χρόνια κοπιαστικής εργασίας, ολοκληρώθηκε η μετάφραση των Ευαγγελίων, των Πράξεων των Αποστόλων και του βιβλίου των Ψαλμών. Ένα πιεστήριο, το οποίο έφεραν μαζί τους κάποιοι νεοαφιχθέντες ιεραπόστολοι, διευκόλυνε την εκτύπωση και τη διανομή αυτών των Γραφικών βιβλίων.

Ακολούθησε μια περίοδος έντονης δραστηριότητας που περιλάμβανε μετάφραση, διόρθωση και αναθεώρηση. Αφού είχε μείνει στην Ταϊτή 28 χρόνια, ο Νοτ αρρώστησε το 1825, και η Ιεραποστολική Εταιρία του Λονδίνου τού επέτρεψε να ταξιδέψει πίσω στην Αγγλία. Ευτυχώς, μέχρι τότε είχε σχεδόν ολοκληρωθεί η μετάφραση των Ελληνικών Γραφών. Ο ίδιος συνέχισε να μεταφράζει την υπόλοιπη Γραφή στη διάρκεια του ταξιδιού του στην Αγγλία, καθώς και κατά την παραμονή του εκεί. Ο Νοτ επέστρεψε στην Ταϊτή το 1827. Οχτώ χρόνια αργότερα, το Δεκέμβριο του 1835, έβαλε την τελευταία τελεία στο έργο του. Έπειτα από 30 και πλέον χρόνια κοπιαστικής εργασίας, είχε μεταφραστεί ολόκληρη η Γραφή.

Το 1836 ο Νοτ επέστρεψε στην Αγγλία για να τυπώσει ολόκληρη την ταϊτική Γραφή στο Λονδίνο. Στις 8 Ιουνίου 1838, παρουσίασε ενθουσιασμένος στη Βασίλισσα Βικτωρία την πρώτη τυπωμένη έκδοση της Γραφής στην ταϊτική. Εύλογα, αυτή ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή για τον πρώην χτίστη, ο οποίος 40 χρόνια νωρίτερα επιβιβάστηκε στο πλοίο Νταφ και ασχολήθηκε σε βάθος με τον πολιτισμό της Ταϊτής προκειμένου να ολοκληρώσει αυτό το τεράστιο έργο ζωής.

Δύο μήνες αργότερα, ο Νοτ κατευθύνθηκε και πάλι στο Νότιο Ειρηνικό μεταφέροντας 27 ξύλινα κιβώτια με τα πρώτα 3.000 αντίτυπα ολόκληρης της Γραφής στην ταϊτική. Έπειτα από μια στάση στο Σίντνεϊ, αρρώστησε ξανά, αλλά αρνήθηκε να αποχωριστεί τα πολύτιμα κιβώτια. Αφού ανέρρωσε, έφτασε στην Ταϊτή το 1840, όπου οι κάτοικοι ουσιαστικά έκαναν επιδρομή στο φορτίο του για να προμηθευτούν αντίτυπα της ταϊτικής Γραφής. Ο Νοτ πέθανε στην Ταϊτή το Μάιο του 1844 σε ηλικία 70 ετών.

Εκτεταμένη Επίδραση

Ωστόσο, το έργο του Νοτ παρέμεινε ζωντανό. Η μετάφρασή του άσκησε εκτεταμένη επίδραση στις πολυνησιακές γλώσσες. Δίνοντας γραπτή μορφή στην ταϊτική, οι ιεραπόστολοι διαφύλαξαν αυτή τη γλώσσα. Ένας συγγραφέας δήλωσε: «Ο Νοτ καθιέρωσε την κλασική γραμματική της ταϊτικής. Για να μάθει κάποιος τη γνήσια ταϊτική θα πρέπει πάντοτε να ανατρέχει στην Αγία Γραφή». Το ακατάπαυστο έργο αυτών των μεταφραστών έσωσε χιλιάδες λέξεις από τη λήθη. Έναν αιώνα αργότερα, κάποιος συγγραφέας είπε: «Η καταπληκτική Αγία Γραφή του Νοτ στην ταϊτική είναι το αριστούργημα της ταϊτικής γλώσσας — όλοι συμφωνούν».

Αυτό το σπουδαίο έργο, όχι μόνο ωφέλησε τους Ταϊτινούς, αλλά έθεσε επίσης το θεμέλιο για άλλες μεταφράσεις στις γλώσσες του Νότιου Ειρηνικού. Λόγου χάρη, μεταφραστές στα Νησιά Κουκ και στη Σαμόα τη χρησιμοποίησαν ως πρότυπο. «Ουσιαστικά ακολούθησα το έργο του κ. Νοτ, του οποίου τη μετάφραση έχω εξετάσει προσεκτικά», είπε κάποιος μεταφραστής. Αναφέρθηκε ότι ένας άλλος μεταφραστής “είχε μπροστά του το εβραϊκό Ψαλτήριο, καθώς και τις αποδόσεις του στην αγγλική και στην ταϊτική” ενόσω “μετέφραζε κάποιον ψαλμό του Δαβίδ στη σαμόαν”.

Ακολουθώντας το παράδειγμα των μελών της Αφύπνισης στην Αγγλία, οι ιεραπόστολοι στην Ταϊτή προώθησαν με ζήλο την εκμάθηση ανάγνωσης και γραφής. Μάλιστα, επί έναν αιώνα και πλέον, η Γραφή ήταν το μόνο διαθέσιμο βιβλίο στον πληθυσμό της Ταϊτής. Ως εκ τούτου, αποτέλεσε ζωτικό συστατικό του ταϊτικού πολιτισμού.

Η πληθώρα των περιπτώσεων όπου εμφανίζεται το θεϊκό όνομα τόσο στις Εβραϊκές όσο και στις Ελληνικές Γραφές είναι ένα από τα πιο αξιοσημείωτα χαρακτηριστικά της Μετάφρασης του Νοτ (Nott Version). Ως αποτέλεσμα, το όνομα του Ιεχωβά σήμερα είναι πασίγνωστο στην Ταϊτή και στα νησιά της. Εμφανίζεται μάλιστα και σε ορισμένους Προτεσταντικούς ναούς. Ωστόσο, το όνομα του Θεού ουσιαστικά συσχετίζεται τώρα με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και το γεμάτο ζήλο έργο κηρύγματος που επιτελούν, στο οποίο χρησιμοποιούν εκτενώς την ταϊτική Γραφή που μετέφρασε ο Νοτ και οι συνεργάτες του. Οι δε σθεναρές προσπάθειες τις οποίες κατέβαλαν μεταφραστές όπως ο Χένρι Νοτ μάς υπενθυμίζουν πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που ο Λόγος του Θεού είναι ευρέως διαθέσιμος στην πλειονότητα των ανθρώπων σήμερα.

• Από τη ΣΚΟΠΙΑ 1 Ιουλίου 2013

Ναι, ήταν ένα πλούσιο πνευματικό τραπέζι αυτό που απολαύσαμε χθες Κυριακή 29/01/2017 στη Συνέλευση Περιοχής μας στη Μαλακάσα. Κρατήσαμε όπως κάθε φορά αναλυτικές σημειώσεις, αλλά θα σεβαστούμε το ότι η Οργάνωση ζητάει να μη δημοσιοποιήσουμε όλο αυτό το υλικό για να μη χάσει το στοιχείο της έκπληξης για τους αδελφούς μας που θα ακολουθήσουν.


Έτσι λοιπόν θα σας δείξουμε μόνο μερικά πλάνα μέσα από την Αίθουσα Συνελεύσεων στη Μαλακάσα, αλλά και έξω (όχι ακριβώς έξω διότι έκανε πολύ παγωνιά και δεν ήταν να φάει κανείς εκεί, όπως κάναμε άλλες φορές…) σε πιο ελεύθερο χρόνο. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα ήταν παρόντες 1428 στο πρωινό πρόγραμμα και 1375 στο απογευματινό.


Εκτός από τους 1.200 περίπου ελληνόφωνες από την 16 περιοχή, την περιοχή που ανήκει διοικητικά και η εκκλησία μας, ήταν παρόντες 26 γαλλόφωνοι, 26 πολωνόφωνοι και 90 Ρουμανόφωνοι… Τι πανέμορφος πνευματικός παράδεισος είναι αυτός που ζήσαμε σε όλη τη διάρκεια των εργασιών της Συνέλευσης…


Βαφτίστηκαν εννέα νέοι μαθητές του Ιησού, νέοι στην πλειοψηφία τους και αρσενικά. Μόνο δύο ήταν οι νέες αδελφές μας. Πάντως το να βλέπεις τόσους νέους ανθρώπους να κάνουν δημόσια γνωστή την αφιέρωση τους στον Ιεχωβά Θεό, είναι πραγματικά πολύ ενθαρρυντικό, αν λάβει κανείς υπόψη του σε τι κόσμο ζούμε. Πολύ σπουδαίο, όπως κι αν το δεις!


Πολλοί προτίμησαν να πάνε κοντά στην πισίνα για να απαθανατίσουν φωτογραφικά τους αγαπημένους τους που κάνουν αυτό το μεγάλο βήμα στη ζωή τους. Κάποιοι άλλοι προτίμησαν να παρακολουθήσουν όλη την τελετή από την κεντρική οθόνη στην Αίθουσα. Όπως κι αν ήταν επρόκειτο ασφαλώς για μια πολύ όμορφη στιγμή.


Μεσημεριανό διάλειμμα για φαγητό και λίγη ξεκούραση πριν αρχίσει το απογευματινό πρόγραμμα. Χθες στη Μαλακάσα έκανε πολύ κρύο και από το μυαλό κανενός δεν πέρασε να πάει έξω και να καθίσει στα παγκάκια με τους φίλους… Στο φουαγιέ και στο πλάι της αίθουσας συνωστίζονταν όλοι, όπως κι κάναμε κι εμείς προκειμένου να φάμε ότι κρατούσαμε.


Μια ματιά στο φουγιέ των εγκαταστάσεων στη Μαλακάσα, λίγο αδιάκριτη… Παρέες – παρέες οι αδελφοί. Ο φακός δεν επικεντρώνει κάπου συγκεκριμένα, αν και με λίγη παρατηρητικότητα όλα και κάποιο γνωστό θα συναντήσεις… Έτσι κι αλλιώς, σημασία δεν έχουν τα πρόσωπα, αλλά η κοινωνική συναναστροφή με τους αδελφούς μας.


Όπως κάθε φορά, είδαμε πολλούς φίλους και αδελφούς πέρα από τη δική μας εκκλησία. Κάποιους τους γνωρίζαμε μέχρι τώρα μόνο μέσω των κοινωνικών δικτύων. Όσοι δηλαδή κάνουν χρήση τέτοιων υπηρεσιών. Όμως λέγαμε να βρεθούμε με τον Θέμη Ραλίτσο και τα καταφέραμε. Είδαμε ακόμα πολλούς γνώριμους μας αδελφούς και πολύ χαρήκαμε…

Αυτό είναι το βιβλίου του έτους 2017. Μπορείτε να το δείτε και να το διαβάσετε, όπως ακριβώς κυκλοφορεί σε χαρτί πατώντας ΕΔΩ. Πρόκειται για την καταγραφή της σπουδαίας και σημαντικής δράσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά τη χρονιά που πέρασε, σε ολόκληρο τον κόσμο.


Η εικονογράφηση αυτή συνοδεύει στο άρθρο που σας δίνουνε σήμερα με αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ μελέτης του Νοεμβρίου. Απεικονίζει τον Δαβίδ να αναφέρεται στα σχέδια για την ανέγερση ναού στον Ιεχωβά που τελικά υλοποίησε ο γιός του, ο Σολομών…

Μας αρέσει, φαντάζομαι και σε σας, όταν παίρνουμε τη ΣΚΟΠΙΑ στα χέρια μας να διαβάζουμε πολύ προσεκτικά τα άρθρα της… Και φυσικά αυτό δεν αφορά μόνο τα άρθρα μελέτης για τα οποία προετοιμαζόμαστε σπίτι, όπως κάναμε και στο σημερινό μάθημα, το τόσο ζωτικής σημασίας «Απελευθερώθηκαν από την ψεύτικη θρησκεία».

Περιέχει νέες κατανοήσεις και θεωρούμε τον εαυτό μας πολύ τυχερό που το μάθημα αυτό θα το κάνουμε σήμερα το μεσημέρι στη Συνέλευση Περιοχής μας, που θα παρακολουθήσουμε από το πρωί στη Μαλακάσα, στις εκεί εγκαταστάσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά… Είμαστε βέβαιοι ότι οι αδελφοί μας που έχουν το διορισμό αυτό θα είναι σε θέση να μας δώσουν με σαφήνεια όλα όσα μας αφορούν και είναι ζωτικής σημασίας.

Στο μεταξύ ας ρίξουμε μια ματιά στο άρθρο της σελίδας 19 με τίτλο «Το έργο είναι μεγάλο»…

Έχεα φτάσει ο καιρός για μια πολύ σημαντική συνάντηση στην Ιερουσαλήμ. Ο Βασιλιάς Δαβίδ έχει συγκεντρώσει όλους τους άρχοντες, τους αυλικούς και τους κραταιούς άντρες του. Κατενθουσιάζονται στο άκουσμα μιας ιδιαίτερης ανακοίνωσης. Ο Ιεχωβά έχει διορίσει τον γιο του Δαβίδ, τον Σολομώντα, να χτίσει ένα εκπληκτικό οικοδόμημα, έναν ναό αφιερωμένο στη λατρεία του αληθινού Θεού. Ο ηλικιωμένος βασιλιάς του Ισραήλ έχει λάβει το αρχιτεκτονικό σχέδιο μέσω θεϊκής έμπνευσης και το έχει δώσει στον Σολομώντα. «Το έργο είναι μεγάλο», λέει ο Δαβίδ, «διότι . . . δεν είναι για κάποιον άνθρωπο, αλλά για τον Ιεχωβά Θεό».—1 Χρον. 28:1, 2, 6, 11, 12· 29:1.

Ο Δαβίδ ρωτάει κατόπιν: «Και ποιος προσφέρεται εθελοντικά να γεμίσει το χέρι του σήμερα με κάποιο δώρο για τον Ιεχωβά;» (1 Χρον. 29:5) Αν βρισκόσασταν εσείς εκεί, πώς θα είχατε αντιδράσει; Θα είχατε υποκινηθεί να υποστηρίξετε αυτό το μεγάλο έργο; Οι Ισραηλίτες ανέλαβαν αμέσως δράση. Μάλιστα, “χάρηκαν πολύ για τις εθελοντικές προσφορές τους, γιατί με πλήρη καρδιά έκαναν εθελοντικές προσφορές στον Ιεχωβά”.—1 Χρον. 29:9.

Αιώνες αργότερα, ο Ιεχωβά ανήγειρε κάτι πολύ μεγαλύτερο από τον ναό. Εγκαθίδρυσε τον μεγάλο πνευματικό ναό, τη διευθέτηση που ισχύει προκειμένου να τον πλησιάζουν οι άνθρωποι για να του αποδίδουν λατρεία με βάση τη θυσία του Ιησού. (Εβρ. 9:11, 12) Πώς βοηθάει ο Ιεχωβά τους ανθρώπους να συμφιλιωθούν μαζί του σήμερα; Μέσω του έργου μαθήτευσης που επιτελούμε. (Ματθ. 28:19, 20) Ως αποτέλεσμα αυτής της δράσης, κάθε χρόνο διεξάγονται εκατομμύρια Γραφικές μελέτες, βαφτίζονται χιλιάδες μαθητές και σχηματίζονται εκατοντάδες καινούριες εκκλησίες.

Αυτή η αύξηση, με τη σειρά της, απαιτεί την εκτύπωση περισσότερων Γραφικών εντύπων, την οικοδόμηση και συντήρηση Αιθουσών Βασιλείας, καθώς και την εξασφάλιση χώρων συνέλευσης. Δεν συμφωνείτε ότι η δράση μας στη μετάδοση των καλών νέων είναι μεγάλο και ανταμειφτικό έργο;—Ματθ. 24:14.

Η αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον καθώς και το επείγον του έργου κηρύγματος της Βασιλείας υποκινούν τους υπηρέτες του Θεού να “προσφέρονται . . . να γεμίσουν το χέρι τους με κάποιο δώρο για τον Ιεχωβά” κάνοντας προαιρετικές συνεισφορές. Πόσο συναρπαστικό είναι να “τιμούμε τον Ιεχωβά με τα πολύτιμα πράγματά μας” και να βλέπουμε πώς αυτοί οι πόροι χρησιμοποιούνται με πιστό και φρόνιμο τρόπο για να επιτελέσουμε το μεγαλύτερο έργο στην ανθρώπινη ιστορία! —Παρ. 3:9.

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ Μελέτης Νοεμβρίου, σελ. 19

Ο Λέναρντ Σμίθ με την σύζυγο του, Έστερ, αριστερά την ημέρα του γάμου τους και δεξιά μαζί στο έργο κηρύγματος.


Ο Λέναρντ Σμιθ υπήρξε διερμηνέας του αδελφούς Λόιντ Μπάρι στην αφιέρωση του γραφείου τμήματος της Γαλλίας, το 1997.


Στη φωτογραφία αριστερά είναι η μητέρα του και ο πατέρας του, ενώ δεξιά, ο ίδιος στη Γαλαάδ το 1948, με το ζεστό παλτό που του έδωσε η μητέρα του.

Αφήγηση από τον Λέναρντ Σμιθ. Μια πολύ ανθρώπινη ιστορία

Στα πρώτα χρόνια της εφηβείας μου, μου έκαναν βαθιά εντύπωση δύο Γραφικές περικοπές. Σήμερα, έπειτα από 70 και πλέον χρόνια, θυμάμαι ακόμη τον καιρό που κατάλαβα καθαρά το εδάφιο Ζαχαρίας 8:23, το οποίο μιλάει για «δέκα άντρες» που πιάνουν «την άκρη της φορεσιάς ενός άντρα που είναι Ιουδαίος» και λένε: «Θα πάμε με εσάς, γιατί ακούσαμε ότι ο Θεός είναι με εσάς».

Ο Ιουδαίος συμβολίζει τους χρισμένους Χριστιανούς και οι «δέκα άντρες» αντιπροσωπεύουν τα «άλλα πρόβατα», ή αλλιώς τους «Ιωναδαβίτες», όπως αποκαλούνταν τότε. (Ιωάν. 10:16) Όταν κατανόησα αυτή την αλήθεια, συνειδητοποίησα ότι η εκπλήρωση της ελπίδας μου για αιώνια ζωή στη γη εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την όσια υποστήριξή μου στην τάξη των χρισμένων.

Η άλλη περικοπή που χαράχτηκε στο μυαλό μου ήταν η παραβολή του Ιησού για «τα πρόβατα» και «τα κατσίκια», η οποία αναφέρεται στα εδάφια Ματθαίος 25:31-46. «Τα πρόβατα» εξεικονίζουν όσους λαβαίνουν ευνοϊκή κρίση στον καιρό του τέλους επειδή συμπαραστέκονται στους χρισμένους αδελφούς του Χριστού που απομένουν στη γη. Ως νεαρός Ιωναδαβίτης, είπα μέσα μου: “Λεν, αν θέλεις να σε θεωρεί ο Χριστός πρόβατο, πρέπει να υποστηρίζεις τους χρισμένους αδελφούς του και να δέχεσαι την ηγεσία τους επειδή ο Θεός είναι μαζί τους”. Αυτή η αρχή υπήρξε η πυξίδα μου επί εφτά και πλέον δεκαετίες.

“Ποια είναι η δική μου θέση;”

Η μητέρα μου βαφτίστηκε το 1925 στην αίθουσα συναθροίσεων του Μπέθελ, η οποία αποκαλούνταν Σκηνή του Λονδίνου και χρησιμοποιούνταν από τους αδελφούς της γύρω περιοχής. Εγώ γεννήθηκα στις 15 Οκτωβρίου 1926. Το Μάρτιο του 1940, βαφτίστηκα σε μια συνέλευση στο Ντόβερ, που βρίσκεται στις ακτές της Αγγλίας. Από μικρός αγάπησα την αλήθεια της Αγίας Γραφής. Δεδομένου ότι η μητέρα μου ήταν χρισμένη Χριστιανή, η πρώτη “φορεσιά Ιουδαίου” που έπιασα, σαν να λέγαμε, ήταν η δική της. Εκείνη την εποχή, ο πατέρας μου και η μεγαλύτερη αδελφή μου δεν υπηρετούσαν τον Ιεχωβά. Ανήκαμε στην εκκλησία του Τζίλινγκαμ, στη νοτιοανατολική Αγγλία, η οποία αποτελούνταν κυρίως από χρισμένους Χριστιανούς. Η μητέρα μου έθετε θαυμάσιο παράδειγμα ζήλου στο έργο κηρύγματος.

Το Σεπτέμβριο του 1941, σε μια συνέλευση στο Λέστερ άκουσα την ομιλία με τίτλο «Ακεραιότητα», που εξέταζε το ζήτημα της παγκόσμιας κυριαρχίας. Εκείνη η ομιλία με βοήθησε να κατανοήσω για πρώτη φορά ότι περιλαμβανόμαστε και εμείς στο ζήτημα που υπάρχει ανάμεσα στον Ιεχωβά και στον Σατανά. Επομένως, είναι ανάγκη να ταχθούμε υπέρ του Ιεχωβά και να διακρατήσουμε την ακεραιότητά μας σε αυτόν ως τον Παγκόσμιο Κυρίαρχο.

Σε εκείνη τη συνέλευση τονίστηκε ιδιαίτερα η υπηρεσία σκαπανέα, και δόθηκε στους νεαρούς η προτροπή να τη θέσουν ως στόχο τους. Η ομιλία με τίτλο «Η Θέση των Σκαπανέων στην Οργάνωση» με έκανε να αναρωτηθώ: “Ποια είναι η δική μου θέση;” Το πρόγραμμα της συνέλευσης με έπεισε ότι είχα καθήκον ως Ιωναδαβίτης να βοηθάω με όλες μου τις δυνάμεις την τάξη των χρισμένων στο έργο κηρύγματος. Έτσι λοιπόν, προτού φύγω από το Λέστερ, έκανα αίτηση για να γίνω σκαπανέας.

Σκαπανικό στα χρόνια του πολέμου

Την 1η Δεκεμβρίου 1941, σε ηλικία 15 ετών, διορίστηκα ειδικός σκαπανέας. Ο πρώτος μου συνεργάτης στο σκαπανικό ήταν η μητέρα μου, η οποία όμως σταμάτησε έπειτα από έναν χρόνο για λόγους υγείας. Κατόπιν, το γραφείο τμήματος του Λονδίνου με διόρισε να συνεργαστώ με τον Ρον Πάρκιν, ο οποίος υπηρετεί τώρα στην Επιτροπή του Τμήματος στο Πόρτο Ρίκο.

Μας έστειλαν στις παράκτιες πόλεις Μπρόντστερζ και Ράμσγκεϊτ, στην κομητεία Κεντ, όπου νοικιάσαμε ένα δωμάτιο. Το μηνιαίο επίδομα του ειδικού σκαπανέα ήταν 40 σελίνια (περίπου 6 ευρώ εκείνη την εποχή). Αφού λοιπόν πληρώναμε το ενοίκιο, μας απέμεναν λίγα χρήματα για να ζήσουμε, και μερικές φορές δεν ξέραμε καν πώς θα εξασφαλίζαμε το επόμενο γεύμα. Αλλά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο Ιεχωβά φρόντιζε πάντα για τις ανάγκες μας.

Διανύαμε μεγάλες αποστάσεις με τα βαρυφορτωμένα ποδήλατά μας, κόντρα στους ισχυρούς ανέμους που φυσούσαν από τη Βόρεια Θάλασσα. Έπρεπε να φυλαγόμαστε επίσης από τις αεροπορικές επιδρομές και τις γερμανικές ρουκέτες V-1 που πετούσαν αρκετά χαμηλά πάνω από το Κεντ για να βομβαρδίσουν το Λονδίνο. Κάποια φορά, πήδηξα από το ποδήλατό μου και χώθηκα σε ένα χαντάκι για να γλιτώσω από μια βόμβα που πέρασε πάνω από το κεφάλι μου και εξερράγη σε ένα κοντινό χωράφι. Παρ’ όλα αυτά, εκείνα τα χρόνια που κάναμε σκαπανικό στο Κεντ ήταν ευτυχισμένα.

Υπηρεσία Μπέθελ

Η μητέρα μου μιλούσε πάντα με θαυμασμό για το Μπέθελ. «Το καλύτερο που θα μπορούσα να σου ευχηθώ είναι να γίνεις Μπεθελίτης», έλεγε συχνά. Φανταστείτε λοιπόν τη χαρά και την έκπληξή μου όταν, τον Ιανουάριο του 1946, προσκλήθηκα να πάω στο Μπέθελ του Λονδίνου και να βοηθήσω για τρεις εβδομάδες. Στο τέλος εκείνων των εβδομάδων, ο Πράις Χιουζ, ο υπηρέτης τμήματος, μου ζήτησε να μείνω στο Μπέθελ. Η εκπαίδευση που έλαβα εκεί επηρέασε όλη την υπόλοιπη ζωή μου.

Η οικογένεια Μπέθελ του Λονδίνου είχε τότε 30 μέλη περίπου, που στην πλειονότητά τους ήταν άγαμοι νεαροί αδελφοί. Υπήρχαν όμως και αρκετοί χρισμένοι, όπως ο Πράις Χιουζ, ο Έντγκαρ Κλέι και ο Τζακ Μπαρ, ο οποίος έγινε μέλος του Κυβερνώντος Σώματος. Τι προνόμιο είχα ως νεαρός να υποστηρίζω τους αδελφούς του Χριστού, εργαζόμενος υπό την πνευματική επίβλεψη τέτοιων ατόμων που θεωρούνταν «στύλοι»! —Γαλ. 2:9.

Μια μέρα στο Μπέθελ, με ειδοποίησαν ότι κάποια αδελφή στην πύλη ήθελε να με δει. Προς έκπληξή μου, είδα τη μητέρα μου που κρατούσε ένα δέμα. Μου είπε ότι δεν ήθελε να μπει μέσα για να μη διακόψει την εργασία μου, μου έδωσε το δέμα και έφυγε. Όταν το άνοιξα, είδα ένα ζεστό παλτό. H στοργική χειρονομία της μου θύμισε την Άννα που συνήθιζε να φέρνει στο γιο της τον Σαμουήλ ένα πανωφόρι όταν εκείνος υπηρετούσε στη σκηνή. —1 Σαμ. 2:18, 19.

Γαλαάδ — Αλησμόνητη εμπειρία

Το 1947, προσκλήθηκα μαζί με τέσσερις συμπεθελίτες μου στη Σχολή Γαλαάδ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, και το επόμενο έτος παρακολουθήσαμε την 11η τάξη. Όταν φτάσαμε στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης, όπου βρισκόταν η σχολή, το κρύο ήταν τσουχτερό. Πόσο χαιρόμουν που είχα μαζί μου το ζεστό παλτό που μου είχε φέρει η μητέρα μου!

Οι έξι μήνες στη Γαλαάδ θα μου μείνουν αλησμόνητοι. Η επαφή μου με τους άλλους σπουδαστές, που προέρχονταν από 16 χώρες, διεύρυνε τους ορίζοντές μου. Εκτός από τον πνευματικό πλούτο που απέκτησα στη σχολή, ωφελήθηκα και από τη συναναστροφή μου με ώριμους Χριστιανούς. Ένας από τους σπουδαστές, ο Λόιντ Μπάρι, ένας από τους εκπαιδευτές, ο Άλμπερτ Σρόντερ, καθώς και ο Τζον Μπουθ, ο επίσκοπος του Αγροκτήματος της Βασιλείας (όπου βρισκόταν η Σχολή Γαλαάδ), έγιναν αργότερα μέλη του Κυβερνώντος Σώματος. Θεωρώ ανεκτίμητες τις στοργικές συμβουλές εκείνων των αδελφών καθώς και το εξαίρετο παράδειγμά τους στην εκδήλωση οσιότητας προς τον Ιεχωβά και την οργάνωσή του.

Έργο περιοχές και επιστροφή στο Μπέθελ

Μετά τη Γαλαάδ, διορίστηκα στο έργο περιοχής στην πολιτεία Οχάιο των ΗΠΑ. Ήμουν μόνο 21 ετών, αλλά οι αδελφοί ανταποκρίθηκαν με θέρμη στο νεανικό ενθουσιασμό μου. Σε εκείνη την περιοχή, έμαθα πολλά από έμπειρους αδελφούς μεγαλύτερης ηλικίας.

Έπειτα από μερικούς μήνες, προσκλήθηκα ξανά στο Μπέθελ του Μπρούκλιν για περαιτέρω εκπαίδευση. Τότε, γνωρίστηκα και με άλλους στύλους, όπως ήταν ο Καρλ Κλάιν, ο Νάθαν Νορ, ο Τ. Τζ. (Μπαντ) Σάλιβαν, ο Λάιμαν Σουίνγκλ και ο Μίλτον Χένσελ, που όλοι τους υπήρξαν μέλη του Κυβερνώντος Σώματος. Έμαθα πολλά παρατηρώντας πώς εργάζονταν και πώς ενεργούσαν ως Χριστιανοί. Η εμπιστοσύνη μου στην οργάνωση του Ιεχωβά αυξήθηκε πολύ. Κατόπιν στάλθηκα και πάλι στην Ευρώπη για να συνεχίσω τη διακονία μου εκεί.

Η μητέρα μου πέθανε το Φεβρουάριο του 1950. Μετά την κηδεία, είχα μια ειλικρινή συζήτηση με τον πατέρα μου και την αδελφή μου, την Ντόρα. Τους ρώτησα τι σκόπευαν να κάνουν με την αλήθεια τώρα που η μητέρα δεν ήταν πλέον μαζί μας και εγώ είχα φύγει από το σπίτι. Δέχτηκαν να μελετήσουν τη Γραφή με κάποιον ηλικιωμένο χρισμένο αδελφό, τον Χάρι Μπράουνινγκ, τον οποίο γνώριζαν και σέβονταν. Μέσα σε έναν χρόνο, βαφτίστηκαν και οι δύο. Αργότερα, ο πατέρας μου διορίστηκε υπηρέτης στην Εκκλησία Τζίλινγκαμ. Μετά το θάνατό του, η Ντόρα παντρεύτηκε έναν πιστό πρεσβύτερο, τον Ρόι Μόρτον, και υπηρέτησε όσια τον Ιεχωβά μέχρι το θάνατό της το 2010.

Υπηρεσία στη Γαλλία

Όταν πήγαινα στο σχολείο, μάθαινα γαλλικά, γερμανικά και λατινικά, αλλά με τα γαλλικά είχα ιδιαίτερο πρόβλημα. Γι’ αυτό, όταν μου ζητήθηκε να πάω στο Μπέθελ της Γαλλίας, στο Παρίσι, για να βοηθήσω, τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα. Εκεί, είχα το προνόμιο να συνεργαστώ με τον υπηρέτη τμήματος, τον Ανρί Ζιζέ, έναν ηλικιωμένο χρισμένο αδελφό. Ο διορισμός μου δεν ήταν πάντα εύκολος και σίγουρα έκανα αρκετά λάθη, αλλά έμαθα πολλά για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Επιπλέον, το 1951 επρόκειτο να γίνει στο Παρίσι η πρώτη μεταπολεμική διεθνής συνέλευση, και εγώ ασχολήθηκα με τη διοργάνωσή της. Ένας νεαρός περιοδεύων επίσκοπος, ο Λεοπόλ Ζοντέ, ήρθε στο Μπέθελ για να με βοηθήσει. Αργότερα, ο Λεοπόλ διορίστηκε επίσκοπος τμήματος. Η συνέλευση διεξάχθηκε στο Παλαί ντε σπορ, κοντά στον Πύργο του Άιφελ, και παρευρέθηκαν εκπρόσωποι από 28 χώρες. Πόσο χάρηκαν οι 6.000 Γάλλοι Μάρτυρες όταν είδαν 10.456 άτομα να παρακολουθούν το πρόγραμμα την τελευταία ημέρα!

Όταν πρωτοπήγα στη Γαλλία, τα γαλλικά μου δεν ήταν καθόλου καλά. Σαν να μην έφτανε αυτό, μιλούσα μόνο όταν ήμουν βέβαιος ότι δεν θα έκανα λάθος. Αλλά αν δεν κάνεις λάθος, δεν έχεις την ευκαιρία να μάθεις το σωστό και δεν μπορείς να προοδεύσεις.

Για να λύσω αυτό το πρόβλημα, αποφάσισα να γραφτώ σε μια σχολή που δίδασκε γαλλικά σε αλλοδαπούς. Παρακολουθούσα μαθήματα τα βράδια που δεν είχα συναθροίσεις. Άρχισα να αγαπώ τη γαλλική γλώσσα, και αυτή η αγάπη μεγάλωσε με τα χρόνια. Αυτό αποδείχτηκε χρήσιμο, διότι μου έδωσε τη δυνατότητα να βοηθήσω στο μεταφραστικό έργο του γραφείου τμήματος της Γαλλίας. Με τον καιρό, άρχισα να μεταφράζω και εγώ ο ίδιος —από τα αγγλικά στα γαλλικά. Ήταν προνόμιό μου να βοηθάω ώστε να λαβαίνουν οι γαλλόφωνοι αδελφοί σε όλο τον κόσμο την πλούσια πνευματική τροφή που παρέχει η τάξη του δούλου. —Ματθ. 24:45-47.

Γάμος και επιπρόσθετα προνόμια

Το 1956, παντρεύτηκα την Έστερ, μια σκαπάνισσα από την Ελβετία που είχα γνωρίσει λίγα χρόνια νωρίτερα. Παντρευτήκαμε στην Αίθουσα Βασιλείας που βρισκόταν δίπλα στο Μπέθελ του Λονδίνου (την παλιά Σκηνή του Λονδίνου, όπου είχε βαφτιστεί η μητέρα μου). Την ομιλία του γάμου μας έκανε ο αδελφός Χιουζ. Ήταν εκεί και η μητέρα της Έστερ, που είχε επίσης την ουράνια ελπίδα. Με το γάμο μου απέκτησα, όχι μόνο μια αξιαγάπητη και όσια σύντροφο, αλλά και μια υπέροχη, πνευματικά ώριμη πεθερά, με την οποία απόλαυσα πολλές ώρες πολύτιμης συναναστροφής μέχρις ότου ολοκλήρωσε την επίγεια πορεία της το 2000.

Έπειτα από το γάμο μας, μέναμε έξω από το Μπέθελ. Εγώ συνέχισα να μεταφράζω για το γραφείο τμήματος, ενώ η Έστερ υπηρετούσε ως ειδική σκαπάνισσα στα προάστια του Παρισιού. Βοήθησε αρκετά άτομα να γίνουν υπηρέτες του Ιεχωβά. Το 1964 προσκληθήκαμε στο Μπέθελ. Αργότερα, το 1976, όταν συγκροτήθηκαν Επιτροπές Τμήματος, διορίστηκα μέλος της τοπικής επιτροπής. Όλα αυτά τα χρόνια, η Έστερ δεν έχει πάψει να με στηρίζει με την αγάπη της.

«Δεν θα με έχετε πάντοτε»

Κατά καιρούς, είχα το προνόμιο να επισκέπτομαι τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία στη Νέα Υόρκη. Στη διάρκεια αυτών των επισκέψεων, λάβαινα θαυμάσιες συμβουλές από μέλη του Κυβερνώντος Σώματος. Για παράδειγμα, μια φορά που είπα στον αδελφό Νορ ότι ανησυχούσα μήπως δεν καταφέρω να ανταποκριθώ σε κάποια προθεσμία, εκείνος χαμογέλασε και μου είπε: «Μην ανησυχείς. Στρώσου στη δουλειά!» Έκτοτε, όποτε συσσωρεύονται οι εργασίες, αντί να πανικοβάλλομαι, καταπιάνομαι με την καθεμιά ξεχωριστά και στο τέλος γίνονται όλες, συνήθως έγκαιρα.

Ο Ιησούς, λίγο πριν πεθάνει, είπε στους μαθητές του: «Δεν θα με έχετε πάντοτε» μαζί σας. (Ματθ. 26:11) Και εμείς επίσης, που ανήκουμε στα άλλα πρόβατα, γνωρίζουμε ότι δεν θα έχουμε πάντα τους χρισμένους αδελφούς του Χριστού μαζί μας στη γη. Γι’ αυτό, θεωρώ ανεκτίμητο προνόμιο το γεγονός ότι, επί 70 και πλέον χρόνια, έχω απολαύσει στενή συναναστροφή με πολλά χρισμένα άτομα, καθώς πιάνω με ευγνωμοσύνη τη φορεσιά ενός Ιουδαίου.

Περισσότερα πράγματα για του «Ιωναδαβίτες»

Για τον όρο «Ιωναδαβίτης», βλέπε «Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά —Διαγγελείς της Βασιλείας του Θεού», σελίδες 83, 165, 166. Να τι αναφέρει εκεί:

Το 1932 δόθηκε η εξήγηση ότι ο Ιωναδάβ, ο σύντροφος του Βασιλιά Ιηού, προσκίαζε μια τάξη ανθρώπων οι οποίοι θα απολάμβαναν αιώνια ζωή στη γη. (2 Βασ. 10:15-28) Οι Ιωναδαβίτες, όπως έγιναν γνωστοί, θεωρούσαν προνόμιο το να είναι συνταυτισμένοι με τους χρισμένους δούλους του Ιεχωβά και το να συμμετέχουν με αυτούς στη διαφήμιση της Βασιλείας. Αλλά τον καιρό εκείνο δεν γινόταν καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια για σύναξη και οργάνωση αυτών των ατόμων που είχαν επίγεια ελπίδα.

Ωστόσο, δόθηκε μεγάλη ενθάρρυνση στους Ιωναδαβίτες στη ΣΚΟΠΙΑ 15 Σεπτεμβρίου 1934. Το άρθρο ‘Το Έλεός Του’ δήλωνε: ‘Πρέπει κάποιος Ιωναδαβίτης να καθιερώσει τον εαυτό του στον Κύριο και να βαφτιστεί; Απάντηση: Βεβαιότατα, η κατάλληλη πορεία για κάποιον από την τάξη του Ιωναδάβ είναι να καθιερώσει τον εαυτό του για να πράξει το θέλημα του Θεού. Κανένας ποτέ δεν θα λάβει ζωή χωρίς να το κάνει αυτό. Η κατάδυση στο νερό είναι απλώς σύμβολο του ότι κάποιος έκανε καθιέρωση [ή, όπως θα λέγαμε σήμερα, αφιέρωση] να πράξει το θέλημα του Θεού, και αυτό δεν είναι ανάρμοστο’. Οι Ιωναδαβίτες κατενθουσιάστηκαν!

Εντούτοις, τους περίμενε ακόμα μεγαλύτερη χαρά. Την επόμενη άνοιξη, το τεύχος 1 Μαΐου 1935 της ΣΚΟΠΙΑΣ περιείχε την εξής ανακοίνωση: ‘Πάλι η Σκοπιά υπενθυμίζει στους αναγνώστες της ότι θα λάβει χώρα μια συνέλευση των μαρτύρων του Ιεχωβά και των Ιωναδαβιτών στην Ουάσινγκτον, D.C., από τις 30 Μαΐου μέχρι τις 3 Ιουνίου 1935’. Οι Ιωναδαβίτες περίμεναν τη συνέλευση με ανυπομονησία.

Ο ‘πολύς όχλος’, που προειπώθηκε στα εδάφια Αποκάλυψη 7:9-17 (ΝΜ), ήταν το θέμα μιας ομιλίας που εκφώνησε ο αδελφός Ρόδερφορντ το δεύτερο απόγευμα της συνέλευσης. Σε εκείνη την ομιλία, ο αδελφός εξήγησε ότι ο πολύς όχλος αποτελούνταν από τους σύγχρονους Ιωναδαβίτες και ότι αυτοί οι Ιωναδαβίτες έπρεπε να εκδηλώνουν πιστότητα στον Ιεχωβά στον ίδιο βαθμό με τους χρισμένους. Το ακροατήριο ενθουσιάστηκε! Όταν τους το ζήτησε ο ομιλητής, οι Ιωναδαβίτες σηκώθηκαν όρθιοι. «Στην αρχή επικράτησε ησυχία», θυμάται η Μίλντρεντ Κομπ, η οποία είχε βαφτιστεί το καλοκαίρι του 1908, «έπειτα ακούστηκε ένα χαρούμενο επιφώνημα και οι ζητωκραυγές ήταν δυνατές και διήρκεσαν πολύ».

Αυτή η λάμψη Βιβλικής κατανόησης είχε σημαντική επίδραση στις δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. «Με εξαιρετικά μεγάλο ενθουσιασμό», παρατήρησε η Σάντι Κάρπεντερ, ολοχρόνια κήρυκας επί 60 και πλέον χρόνια, «επιστρέψαμε στους τομείς μας για να αναζητήσουμε αυτά τα προβατοειδή άτομα που έπρεπε να συναχτούν ακόμα». Αργότερα το Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1936 ανέφερε: «Αυτή η αποκάλυψη συνάρπασε τους αδελφούς και τους υποκίνησε να αναλάβουν ανανεωμένες δραστηριότητες, και από ολόκληρη τη γη έρχονται εκθέσεις που δείχνουν χαρά για το γεγονός ότι το υπόλοιπο έχει τώρα το προνόμιο να μεταδίδει το άγγελμα στον πολύ όχλο και να συνεργάζονται και οι δυο προς τιμή του ονόματος του Κυρίου». Για να τους βοηθήσει σε αυτό το έργο, το βιβλίο «Πλούτη», το οποίο εκδόθηκε το 1936, περιείχε μια εκτεταμένη εξέταση των προοπτικών που παρουσιάζουν οι Γραφές για τον πολύ όχλο.

Επιτέλους, τα αφιερωμένα, βαφτισμένα μέλη του πολύ όχλου άρχισαν να βρίσκουν την κατάλληλη θέση τους στο πλευρό των χρισμένων στη διαφήμιση της Βασιλείας του Θεού!

• Αναδημοσίευση από τη ΣΚΟΠΙΑ 15 Απριλίου 2012