Ο κόσμος ζει την παράνοια του πολέμου στο Χαλέπι της Συρίας. Η εικόνα από τον τόπο αυτό είναι από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία. Οι άνθρωποι φεύγουν άρον – άρον. Να πάνε πού; Ούτε κι αυτοί γνωρίζουν. Πρόσφυγες σε ξένους τόπους, ζώντας σε πολύ άσχημες συνθήκες…

Για μια ακόμη φορά η ανθρωπότητα ετοιμάζεται να γιορτάσει και να ευχηθεί το «επί Γης Ειρήνη!» Εντούτοις, όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ Γενς Λάρκε, σχετικά με τον ολέθριο εμφύλιο πόλεμο στη Συρία:

«Μιλάμε για απόλυτη κατάρρευση της ανθρωπότητας στο Χαλέπι. Η εικόνα είναι τουλάχιστον σοκαριστική. Μια τεράστια έκταση με συντρίμμια και απομεινάρια καταστροφής, είναι η πάλαι ποτέ ένδοξη παλιά πόλη στο Χαλέπι.»

Παρόμοια είναι και τα σχόλια του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν: «Ο Συριακός πόλεμος που μαίνεται εδώ και 6 χρόνια, αφήνει πίσω του 312.000 και πλέον νεκρούς, μεταξύ των οποίων και 16.000 παιδιά, πάνω από 8.000.000 πρόσφυγες και εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους ακρωτηριασμένους και λιμοκτονούντες. Πρόκειται για κολοσσιαία τραγωδία για τη Συρία και όνειδος για την ανθρωπότητα. Η ετυμηγορία της ιστορίας θα είναι αμείλικτη!»

Αλήθεια, πόσο ειρωνικά θα ακουστεί σε λίγες ημέρες, «επί Γης ειρήνη!»

Πού είναι η Χριστιανική ειρήνη, πού είναι η σωτηρία του ανθρώπου από το μίσος, από την τρέλα της πλεονεξίας, από τη φρίκη του πολέμου και της καταδυνάστευσης, από την ενοχή και την συνενοχή των απανταχού «Χριστιανών» στη Γη, για εγκλήματα και σφαγιασμούς λαών, Χριστιανικών και μη;

Οι «Χριστιανοί», στα 2000 και πλέον χρόνια που πέρασαν από την γέννηση του Χριστού, έχυσαν ποταμούς αίματος.

Σκλάβωσαν λαούς και εκμεταλλεύτηκαν εκατομμύρια ανθρώπων.

Ιδιαίτερα στον 20ον αιώνα, έκαναν τους δύο μεγαλύτερους και πιο θηριώδεις πολέμους, με ανελέητη χρησιμοποίηση μαζικών όπλων καταστροφής.

Η κορύφωση όμως της «Χριστιανικής» θηριωδίας, συντελέστηκε με την ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι!

«Χριστούγεννα 2016!» Άδειο και χωρίς αντίκρισμα και το φετινό «επί Γης ειρήνη», άδειες και οι ψυχές των ανθρώπων.

Οι νεκροί που σκοτώνονται και σφαγιάζονται δίπλα μας είναι Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, Εβραίοι, Βουδιστές, Ινδουιστές, ναι, άνθρωποι!

Χωρίς αμφιβολία, η θρησκευτική και πολιτική αντιπαλότητα, έχουν αιματοκυλίσει και συνεχίζουν να αιματοκυλούν την ανθρωπότητα, χωρίς τέλος!

Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία και το αθώο αίμα που χύνεται, έχει απόχρωση δύο μεγάλων θρησκειών, του Ισλάμ και του Χριστιανισμού.

Πού πάμε λοιπόν;

Ποιος έχει δίκιο;

Με ποιον εντέλει είναι ο Θεός;

Ξαφνικά φαίνεται ότι όλο και περισσότεροι επικαλούνται τον Θεό για να νικήσουν.

Το ζήτημα είναι, ότι αν ο Θεός είναι ένας, ποιον θα πρέπει να ακούσει;

Και η επίκληση του Θεού για να δικαιωθεί η κτηνωδία, το μίσος και ο πόλεμος, είναι η μεγαλύτερη βλασφημία και ύβρις!

Παράλληλα, αρκετά δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον της ανθρωπότητας και εκκλήσεις για δράση, έκανε ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν: «Ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι συνεχίζουν να κοιμούνται πεινασμένοι κάθε βράδυ. Πολύς κόσμος απολαμβάνει πολυτελή ζωή, την ώρα που εκατομμύρια συνάνθρωποί μας ζουν στη φτώχεια.»

Ασφαλώς, κάθε λογικά σκεφτόμενος άνθρωπος, αναρωτιέται: Υπάρχει άραγε λύση, υπάρχει ελπίδα διαφυγής και εξόδου, από το αδιέξοδο της ανθρώπινης διακυβέρνησης;

Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η δήλωση που έχει καταγραφεί στην Αγία Γραφή και συγκεκριμένα στο προφητικό βιβλίο του Ησαΐα 10:1-2: 

«Αλίμονο σε εκείνους που θεσπίζουν επιζήμιες διατάξεις και οι οποίοι, γράφοντας συνεχώς, έγραψαν μόνο προβλήματα, για να λεηλατήσουν ακόμη και τα αγόρια που είναι ορφανά από πατέρα».

Για όσους επιθυμούν ειλικρινά να βρουν απαντήσεις, στα πολλά γιατί και διότι, που βασανίζουν σήμερα την ανθρωπότητα, η Αγία Γραφή μπορεί να δώσει όχι μόνο απαντήσεις, αλλά και λύσεις, στο αδιέξοδο των ανθρώπινων προβλημάτων.

Καταρχάς, η Αγία Γραφή μιλάει προφητικά για τις μέρες μας, ναι, για τους καιρούς στους οποίους ζούμε.

Χωρίς αμφιβολία, τα γεγονότα των ημερών μας, εκπληρώνουν μια από τις πιο συγκλονιστικές προφητείες, που ο Θεός φρόντισε να καταγραφούν στην Αγία Γραφή, και στην οποία επί δεκάδες χρόνια παραπέμπουν με ζήλο και ενθουσιασμό, μόνο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά!

Τουλάχιστον έξη Βιβλικοί συγγραφείς, οι Απόστολοι Ματθαίος, Μάρκος, Λουκάς, Ιωάννης, Πέτρος και Παύλος, καταγράφουν με αξιοσημείωτη ακρίβεια, τα προφητικά λόγια που ανέφερε ο Ιησούς Χριστός, για τις τελευταίες ημέρες του πονηρού κόσμου στον οποίο ζούμε.

Προτρέπουμε τους αγαπητούς μας φίλους, να ανοίξουν την Αγία τους Γραφή και να διαβάσουν μόνοι τους, με την ησυχία τους, τα εξής προφητικά εδάφια: Ματθαίος 24:3, 6-8, Μάρκος 13 κεφάλαιο, Λουκάς 21:11, Αποκάλυψη Ιωάννη 6 κεφάλαιο, 2 Τιμόθεο 3:1-5, 13.

Σε εκπλήρωση λοιπόν των προφητικών λόγων του Ιησού Χριστού, το 1914 έλαβε χώρα ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο οποίος δεν ήταν απλώς μια σύγκρουση μεταξύ δύο στρατευμάτων, αλλά πόλεμος μεταξύ ολόκληρων εθνών, πραγματικά όπως προφήτεψε ο Ιησούς, «έθνος εναντίον έθνους», ή όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Αποκάλυψης 6:4, «η ειρήνη αφαιρέθηκε από τη γη.»

Ακόμη και οι ιστορικοί αναγνωρίζουν, ότι το 1914 αποτέλεσε σημείο στροφής στην ανθρώπινη ιστορία, καθώς πόλεμοι, κοινωνικές αναταραχές, τρομοκρατικές ενέργειες, φυσικές καταστροφές (σεισμοί, καταστροφικές πλημμύρες, τυφώνες), πείνα, οικονομική κρίση και φονικές επιδημίες, έχουν γίνει ολοένα και πιο συνηθισμένα πράγματα στη ζωή των ανθρώπων, σε όλο τον πλανήτη, ιδιαίτερα από το 1914!

Όπως παρατηρεί και ο σκηνοθέτης Spencer Cathcart, «όποιος έχει παρακολουθήσει ή παρακολουθεί ειδήσεις, είναι δύσκολο να μην διαμορφώσει την εντύπωση ότι ο κόσμος καταρρέει. Ναι, οι αποδείξεις σε παγκόσμιο επίπεδο, το επιβεβαιώνουν».

Χωρίς αμφιβολία λοιπόν, η Αγία Γραφή μιλάει ξεκάθαρα για τις ημέρες μας.

Εντούτοις, τονίζει και κάτι πολύ παρηγορητικό.

Για παράδειγμα, στην υποδειγματική προσευχή που μας δίδαξε ο Ιησούς Χριστός να προσευχόμαστε, την γνωστή σε όλους μας «Κυριακή Προσευχή» ή «Πάτερ ημών», αναφέρονται τα εξής λόγια: «Ας έρθει η Βασιλεία σου, ας γίνει το θέλημά σου, όπως στον ουρανό έτσι και στη γη.» (Ματθαίος 6:10)

Σχετικά με αυτή την Βασιλεία, η οποία θα είναι μια πραγματική Κυβέρνηση, οι έντιμοι και ειρηνικοί άνθρωποι θα ζουν με ασφάλεια, κάτω από τη διακυβέρνηση της Βασιλείας του Ιησού, και θα είναι αδιατάρακτοι από τον τρόμο της φυσικής καταστροφής.

Επιπρόσθετα, η κακοδιαχείριση της γης, οι πόλεμοι, οι τρομοκρατικές ενέργειες, η απληστία και η ιδιοτέλεια, ακόμη και οι αρρώστιες και ο θάνατος, δεν θα υπάρχουν πια!

Πράγματι, αντίθετα από οποιονδήποτε ανθρώπινο Κυβερνήτη ή Βασιλιά, ο Ιησούς έχει και τη δύναμη και την επιθυμία, να επαναφέρει στη ζωή μέσω Ανάστασης, εκατομμύρια ανθρώπους που έχουν πεθάνει, ναι, όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα, που δεν ζουν πλέον μαζί μας!

Έτσι λοιπόν, η τραγικά απελπιστική κατάσταση της ανθρωπότητας, εκπληρώνει αλάνθαστα Βιβλικές προφητείες και πιστοποιεί ξεκάθαρα ότι ο Θεός και ο Γιος του, ο Ιησούς Χριστός, θα αναλάβουν δράση σύντομα, σε εκπλήρωση των προφητικών λόγων που αναφέρονται στο βιβλίο Ψαλμοί: 92:7 και 37:10, 37.

Μόνο με την εκπλήρωση των παραπάνω προφητικών λόγων θα γίνει πράξη η πολυπόθητη ευχή, «Επί Γης ειρήνη!», μια ευχή, στην οποία αποβλέπω με απόλυτη πεποίθηση και σιγουριά να πραγματοποιηθεί, κάτω από την διακυβέρνηση της Βασιλείας του Θεού, με Βασιλιά τον Ιησού Χριστό!

• Του Βασίλη Δεδότση στον ιστότοπο https://anatakti.blogspot.gr

Αδελφοί και αδελφές ντυμένοι σαν πεζοπόροι μετέφεραν έντυπα στη Γερμανία διασχίζοντας τα Γιγάντια Όρη. Όλα αυτά τη δεκαετία του 1930,  τα Γιγάντια Όρη χώριζαν την Τσεχοσλοβακία από τη Γερμανία και χρησιμοποιούνταν ως πέρασμα...

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΦΗΓΗΘΗΚΕ Ο ΡΟΥΝΤΟΛΦ ΓΚΡΑΪΧΕΝ

Προσμένω Υπομονετικά τον Ιεχωβά από τη Νεότητά Μου

Τους συναντήσαμε στη μελέτη της ΣΚΟΠΙΑΣ που κάναμε την Κυριακή που μας πέρασε (18/12/2016) στην εκκλησία μας και θεωρήσαμε σκόπιμο να το μοιραστούμε μαζί σας. Σίγουρα κι εσείς θα έχετε κάνει την έρευνά σας, αλλά εδώ, στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ το συνηθίζουμε αυτό. Οι παλιότεροι αναγνώστες μας, το ξέρουν καλά…

Η συμφορά χτύπησε σαν αστραπή την οικογένειά μου όταν ήμουν μόλις 12 χρονών. Πρώτα, έριξαν τον πατέρα μου στη φυλακή. Κατόπιν, πήραν δια της βίας την αδελφή μου και εμένα από το σπίτι και μας έστειλαν να μείνουμε με ξένους. Αργότερα, η Γκεστάπο συνέλαβε τη μητέρα μου και εμένα. Εγώ πήγα στη φυλακή, και εκείνη κατέληξε σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Αυτή η σειρά γεγονότων ήταν μόνο η αρχή μιας περιόδου οδυνηρού διωγμού τον οποίο αντιμετώπισα στη νεότητά μου ως Μάρτυρας του Ιεχωβά. Η διαβόητη Γκεστάπο των Ναζί, και κατόπιν η ανατολικογερμανική Στάζι, προσπάθησαν να διαρρήξουν την ακεραιότητά μου στον Θεό. Τώρα, έπειτα από 50 χρόνια αφιερωμένης υπηρεσίας προς αυτόν, μπορώ να πω ό,τι είπε και ο ψαλμωδός: «Πολλάκις με επολέμησαν εκ νεότητός μου· αλλά δεν υπερίσχυσαν εναντίον μου». (Ψαλμός 129:2) Πόσο ευγνώμων είμαι στον Ιεχωβά!

Γεννήθηκα στις 2 Ιουνίου 1925, στη μικρή πόλη Λούκα, κοντά στη Λειψία της Γερμανίας. Προτού ακόμη γεννηθώ, οι γονείς μου, ο Άλφρεντ και η Τερέζα, διέκριναν τη σφραγίδα της Βιβλικής αλήθειας στα έντυπα των Σπουδαστών της Γραφής, όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά. Θυμάμαι ότι κάθε ημέρα παρατηρούσα τους πίνακες ζωγραφικής με τα Βιβλικά θέματα που κρέμονταν στους τοίχους του σπιτιού μας. Ένας από τους πίνακες έδειχνε το λύκο με το αρνί, το κατσικάκι με τη λεοπάρδαλη, και το μοσχάρι με το λιοντάρι—όλα μαζί ειρηνικά, και ένα αγοράκι να τα οδηγεί. (Ησαΐας 11:6-9) Αυτοί οι πίνακες έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένοι στο μυαλό μου.

Όποτε ήταν δυνατόν, οι γονείς μου με συμπεριλάμβαναν στις δραστηριότητες της εκκλησίας. Για παράδειγμα, το Φεβρουάριο του 1933, μόλις λίγες ημέρες αφότου ανέλαβε εξουσία ο Χίτλερ, προβλήθηκε στη μικρή μας πόλη το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας»—το οποίο συνδύαζε προβολή διαφανειών, κινηματογραφική ταινία, καθώς και ηχογραφημένη αφήγηση. Πόσο ενθουσιασμένος ήμουν που εγώ, ένα εφτάχρονο αγόρι, ανεβασμένος στην καρότσα ενός μικρού φορτηγού λάβαινα μέρος σε μια διαφημιστική πορεία μέσα στην πόλη για το «Φωτόδραμα»! Σε αυτήν καθώς και σε άλλες περιπτώσεις, οι αδελφοί με έκαναν να αισθάνομαι χρήσιμο μέλος της εκκλησίας παρά το νεαρό της ηλικίας μου. Έτσι, λοιπόν, από πολύ μικρή ηλικία, διδασκόμουν από τον Ιεχωβά και δεχόμουν την επιρροή του Λόγου του.

Εκπαιδεύομαι να Εμπιστεύομαι στον Ιεχωβά

Λόγω της αυστηρής Χριστιανικής ουδετερότητάς τους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν συμμετείχαν στην πολιτική των ναζιστών. Ως αποτέλεσμα, το 1933 οι ναζιστές ψήφισαν νόμους που μας απαγόρευαν να κηρύττουμε, να συναθροιζόμαστε, ακόμη και να διαβάζουμε τα Βιβλικά μας έντυπα. Το Σεπτέμβριο του 1937, η Γκεστάπο συνέλαβε όλους τους αδελφούς της εκκλησίας μας, περιλαμβανομένου και του πατέρα μου. Αυτό με λύπησε πολύ. Ο πατέρας μου καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση.

Τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα για εμάς στο σπίτι. Γρήγορα, όμως, μάθαμε να εμπιστευόμαστε στον Ιεχωβά. Κάποια ημέρα, όταν γύρισα από το σχολείο, η μητέρα μου διάβαζε τη ΣΚΟΠΙΑ. Θέλησε να μου ετοιμάσει ένα πρόχειρο γεύμα, και έτσι άφησε το περιοδικό πάνω σε ένα ντουλαπάκι. Μετά το φαγητό, όταν μαζεύαμε τα πιάτα, ακούστηκε ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. Ήταν ένας αστυνομικός ο οποίος ήθελε να κάνει έρευνα στο διαμέρισμά μας για να βρει Βιβλικά έντυπα. Φοβήθηκα πάρα πολύ.

Έκανε ασυνήθιστη ζέστη εκείνη την ημέρα. Γι’ αυτό, το πρώτο πράγμα που έκανε ο αστυνομικός ήταν να βγάλει το κράνος του και να το ακουμπήσει πάνω στο τραπέζι. Κατόπιν ξεκίνησε την έρευνά του. Ενώ κοίταζε κάτω από το τραπέζι, άρχισε να γλιστράει το κράνος του. Τότε η μητέρα μου έπιασε στα γρήγορα το κράνος και το ακούμπησε στο ντουλάπι, ακριβώς πάνω στη ΣΚΟΠΙΑ! Ο αστυνομικός έκανε άνω κάτω το διαμέρισμά μας, αλλά δεν βρήκε κανένα έντυπο. Φυσικά, δεν σκέφτηκε καν να κοιτάξει κάτω από το κράνος του. Την ώρα που έφευγε, μουρμούρισε μια συγνώμη στη μητέρα μου ενώ συγχρόνως άπλωσε το χέρι του πίσω από την πλάτη του για να πάρει το κράνος του. Τι ανακούφιση ένιωσα!

Εμπειρίες όπως αυτή με προετοίμασαν για δυσκολότερες δοκιμασίες. Για παράδειγμα, στο σχολείο με πίεζαν να γίνω μέλος της Χιτλερικής Νεολαίας, στην οποία τα παιδιά εκπαιδεύονταν στη στρατιωτική πειθαρχία και εμποτίζονταν με τη ναζιστική φιλοσοφία. Μερικοί δάσκαλοι είχαν βάλει στόχο να πετύχουν 100 τοις εκατό συμμετοχή των μαθητών. Ο δάσκαλός μου, ο κ. Σνάιντερ, πρέπει να ένιωθε εντελώς αποτυχημένος επειδή, ανόμοια με όλους τους άλλους δασκάλους στο σχολείο μου, του έλειπε ένας μαθητής για να επιτύχει 100 τοις εκατό συμμετοχή. Εκείνος ο μαθητής ήμουν εγώ.

Κάποια ημέρα ο κ. Σνάιντερ ανακοίνωσε σε ολόκληρη την τάξη: «Παιδιά, αύριο θα πάμε εκδρομή». Σε όλους άρεσε η ιδέα. Κατόπιν πρόσθεσε: «Όλοι σας θα φοράτε τη στολή της Χιτλερικής Νεολαίας ώστε, όταν περπατάμε στο δρόμο, να μπορούν όλοι να δουν ότι είστε καλά παιδιά του Χίτλερ». Το επόμενο πρωί όλα τα αγόρια ήρθαν με τις στολές τους εκτός από εμένα. Ο δάσκαλος με κάλεσε μπροστά στην τάξη και μου είπε: «Δες γύρω σου τα άλλα αγόρια και μετά δες τον εαυτό σου». Κατόπιν πρόσθεσε: «Ξέρω ότι οι γονείς σου είναι φτωχοί και δεν μπορούν να σου αγοράσουν στολή· έλα, όμως, να σου δείξω κάτι». Με πήγε στην έδρα του, άνοιξε ένα συρτάρι και είπε: «Θέλω να σου δώσω αυτή την ολοκαίνουρια στολή. Δεν είναι όμορφη;»

Θα προτιμούσα να πεθάνω παρά να φορέσω τη ναζιστική στολή. Όταν ο δάσκαλός μου είδε ότι δεν είχα καμιά πρόθεση να τη φορέσω, νευρίασε, και ολόκληρη η τάξη με περιγελούσε. Έπειτα μας πήγε εκδρομή αλλά προσπαθούσε να με κρύψει, βάζοντάς με να περπατάω ανάμεσα στα άλλα αγόρια τα οποία φορούσαν στολές. Παρ’ όλα αυτά, πολλοί άνθρωποι στην πόλη μπορούσαν να με δουν, επειδή ξεχώριζα από τους συμμαθητές μου. Όλοι ήξεραν ότι οι γονείς μου και εγώ ήμασταν Μάρτυρες του Ιεχωβά. Είμαι ευγνώμων στον Ιεχωβά για το ότι μου έδινε το απαραίτητο πνευματικό σθένος όταν ήμουν νέος.

Ο Διωγμός Εντείνεται

Μια ημέρα στις αρχές του 1938, πήραν την αδελφή μου και εμένα από το σχολείο και μας μετέφεραν με ένα περιπολικό σε κάποιο αναμορφωτήριο στην πόλη Στατρόντα, περίπου 80 χιλιόμετρα μακριά. Γιατί; Τα δικαστήρια είχαν αποφασίσει να μας απομακρύνουν από την επιρροή των γονέων μας και να μας δώσουν ναζιστική ανατροφή. Σύντομα το προσωπικό που διηύθυνε το αναμορφωτήριο παρατήρησε ότι η αδελφή μου και εγώ δείχναμε σεβασμό και υπακοή, αν και εμμέναμε στη Χριστιανική μας ουδετερότητα. Η διευθύντρια εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ ώστε θέλησε να συναντηθεί με τη μητέρα μου προσωπικά. Έγινε μια εξαίρεση, και επιτράπηκε στη μητέρα μου να μας επισκεφτεί. Η αδελφή μου, η μητέρα μου και εγώ ήμασταν πολύ χαρούμενοι και ευγνώμονες στον Ιεχωβά που μας έδωσε την ευκαιρία να βρεθούμε μαζί για να ανταλλάξουμε αμοιβαία ενθάρρυνση μια ολόκληρη ημέρα. Το είχαμε πραγματικά ανάγκη.

Μείναμε στο αναμορφωτήριο περίπου τέσσερις μήνες. Κατόπιν μας έστειλαν να μείνουμε με μια οικογένεια στο χώριο Πάνα. Αυτή η οικογένεια είχε λάβει οδηγίες να μας κρατήσει μακριά από τους συγγενείς μας. Ούτε η μητέρα μου δεν επιτρεπόταν να μας επισκεφτεί. Ωστόσο, μια δυο φορές, εκείνη βρήκε τρόπο να έρθει σε επαφή μαζί μας. Εκμεταλλευόμενη αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις, η μητέρα μου έκανε το καλύτερο που μπορούσε για να ενσταλάξει μέσα μας την απόφαση να παραμείνουμε πιστοί στον Ιεχωβά, όποιες και αν ήταν οι δοκιμασίες και οι συνθήκες που θα επέτρεπε αυτός.—1 Κορινθίους 10:13.

Και οι δοκιμασίες πράγματι ήρθαν. Στις 15 Δεκεμβρίου 1942, όταν ήμουν μόλις 17 χρονών, με συνέλαβε η Γκεστάπο και με έβαλε σε ένα κρατητήριο στην πόλη Γκέρα. Περίπου μια εβδομάδα αργότερα, συνέλαβαν και τη μητέρα μου και την έβαλαν στην ίδια φυλακή με εμένα. Εφόσον ήμουν ακόμη ανήλικος, τα δικαστήρια δεν μπορούσαν να με δικάσουν. Έτσι λοιπόν, η μητέρα μου και εγώ μείναμε έξι μήνες προφυλακισμένοι, καθώς τα δικαστήρια περίμεναν να κλείσω τα 18. Την ημέρα που γινόμουν ακριβώς 18 χρονών, η μητέρα μου και εγώ περάσαμε από δίκη.

Προτού το καταλάβω καλά - καλά, όλα είχαν τελειώσει. Ούτε που ήξερα ότι δεν θα ξαναέβλεπα τη μητέρα μου. Η τελευταία ανάμνηση που έχω από αυτήν είναι στο δικαστήριο, που την έβλεπα καθισμένη σε ένα σκούρο ξύλινο πάγκο, ακριβώς δίπλα μου. Κριθήκαμε ένοχοι και οι δύο. Εγώ καταδικάστηκα σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση και η μητέρα μου σε ενάμιση χρόνο.

Εκείνον τον καιρό, χιλιάδες Μάρτυρες του Ιεχωβά κρατούνταν σε φυλακές και στρατόπεδα. Εμένα, όμως, με έστειλαν σε μια φυλακή στην πόλη Στόλμπεργκ, όπου ήμουν ο μόνος Μάρτυρας. Πέρασα ένα χρόνο και πλέον στην απομόνωση, αλλά ο Ιεχωβά ήταν μαζί μου. Η αγάπη που είχα καλλιεργήσει για αυτόν στη νεότητά μου ήταν το κλειδί της πνευματικής μου επιβίωσης.

Στις 9 Μαΐου 1945, αφού είχα παραμείνει δυόμισι χρόνια στη φυλακή, ακούσαμε καλά νέα—ο πόλεμος τελείωσε! Εκείνη την ημέρα αποφυλακίστηκα. Αφού περπάτησα 110 χιλιόμετρα, έφτασα στο σπίτι κυριολεκτικά άρρωστος από την εξάντληση και την πείνα. Χρειάστηκα αρκετούς μήνες για να αναρρώσω.

Μόλις έφτασα, έμαθα πολύ δυσάρεστα νέα. Πρώτα, για τη μητέρα μου. Αφού έμεινε στη φυλακή ενάμιση χρόνο, οι Ναζί τής ζήτησαν να υπογράψει μια δήλωση με την οποία θα αποκήρυττε την πίστη της στον Ιεχωβά. Εκείνη αρνήθηκε. Τότε η Γκεστάπο την έστειλε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης γυναικών, στο Ράβενσμπρικ. Εκεί πέθανε από τύφο λίγο πριν τελειώσει ο πόλεμος. Ήταν πολύ θαρραλέα Χριστιανή—μια άοκνη αγωνίστρια που δεν ενέδωσε ποτέ. Είθε να τη θυμάται με ευμένεια ο Ιεχωβά.

Υπήρχαν επίσης νέα για το μεγαλύτερο αδελφό μου, τον Βέρνερ, ο οποίος δεν αφιερώθηκε ποτέ στον Ιεχωβά. Κατατάχθηκε στο γερμανικό στρατό και σκοτώθηκε στη Ρωσία. Ο πατέρας μου; Τελικά γύρισε στο σπίτι, αλλά, δυστυχώς, ήταν ένας από τους ελάχιστους Μάρτυρες που υπέγραψαν τη διαβόητη δήλωση αποκήρυξης της πίστης τους. Όταν τον είδα, έδειχνε μελαγχολικός και ψυχικά διαταραγμένος.—2 Πέτρου 2:20.

Μια Σύντομη Περίοδος Ένθερμης Πνευματικής Δραστηριότητας

Στις 10 Μαρτίου 1946 παρακολούθησα την πρώτη μου μεταπολεμική συνέλευση στη Λειψία. Τι συγκίνηση ένιωσα όταν ανακοινώθηκε ότι θα γινόταν βάφτισμα εκείνη την ημέρα! Αν και είχα αφιερώσει τη ζωή μου στον Ιεχωβά πολλά χρόνια νωρίτερα, αυτή ήταν η πρώτη ευκαιρία που είχα για να βαφτιστώ. Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη την ημέρα.

Την 1η Μαρτίου 1947, αφού είχα κάνει σκαπανικό επί ένα μήνα, προσκλήθηκα στο Μπέθελ του Μαγδεμβούργου. Τα γραφεία της Εταιρίας είχαν υποστεί αρκετές ζημιές από τους βομβαρδισμούς. Ήταν προνόμιό μου να βοηθήσω στο έργο επισκευής! Έπειτα από εκείνο το καλοκαίρι διορίστηκα στην πόλη Βιτενμπέργκε ως ειδικός σκαπανέας. Μερικούς μήνες αφιέρωνα πάνω από 200 ώρες κηρύττοντας σε άλλους για τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού. Πόσο χαιρόμουν που ήμουν πάλι ελεύθερος — χωρίς πόλεμο, χωρίς διωγμό, χωρίς φυλακίσεις!

Δυστυχώς, όμως, αυτή η ελευθερία δεν κράτησε πολύ. Μετά τον πόλεμο η Γερμανία διχοτομήθηκε, και η περιοχή όπου ζούσα περιήλθε στον έλεγχο των κομμουνιστών. Το Σεπτέμβριο του 1950 η μυστική αστυνομία της Ανατολικής Γερμανίας, γνωστή ως Στάζι, άρχισε να συλλαμβάνει συστηματικά τους αδελφούς. Οι κατηγορίες που μου απαγγέλθηκαν ήταν γελοίες. Κατηγορήθηκα ότι ήμουν κατάσκοπος της αμερικανικής κυβέρνησης. Με έστειλαν στη χειρότερη φυλακή της Στάζι που υπήρχε στη χώρα, στο Βρανδεμβούργο.

Υποστήριξη από τους Πνευματικούς Αδελφούς Μου

Εκεί, η Στάζι δεν με άφηνε να κοιμηθώ κατά τη διάρκεια της ημέρας. Κατόπιν, με ανέκριναν όλη τη νύχτα. Αφού με βασάνισαν έτσι επί μερικές ημέρες, τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ένα πρωί, αντί να με γυρίσουν στο κελί μου, με πήγαν σε ένα από τα διαβόητα Ου-Μποτ Τσέλεν (U-Boot Zellen, γνωστά ως υποβρύχια κελιά επειδή βρίσκονταν βαθιά σε ένα υπόγειο). Άνοιξαν μια παλιά, σκουριασμένη σιδερένια πόρτα και μου είπαν να μπω μέσα. Έπρεπε να περάσω πάνω από ένα ψηλό κατώφλι. Όταν πάτησα το πόδι μου κάτω, συνειδητοποίησα ότι το πάτωμα ήταν εντελώς καλυμμένο με νερό. Η πόρτα έκλεισε με πάταγο βγάζοντας έναν απαίσιο συριστικό ήχο. Δεν υπήρχε ούτε φως ούτε παράθυρο. Μόνο πυκνό σκοτάδι.

Επειδή υπήρχαν αρκετά εκατοστά νερού στο πάτωμα, δεν μπορούσα ούτε να καθίσω ούτε να ξαπλώσω ούτε να κοιμηθώ. Αφού περίμενα για κάποιο διάστημα το οποίο μου φάνηκε αιωνιότητα, με πήγαν πίσω για περαιτέρω ανάκριση κάτω από ισχυρά φώτα. Δεν ξέρω τι ήταν χειρότερο — να στέκομαι όρθιος στο νερό όλη την ημέρα μέσα σε απόλυτο σκοτάδι ή να υπομένω τους εκθαμβωτικούς προβολείς που ήταν στραμμένοι πάνω μου όλη τη νύχτα.

Σε αρκετές περιπτώσεις απείλησαν ότι θα με πυροβολήσουν. Αφού πέρασαν αρκετές νύχτες ανάκρισης, κάποιο πρωί με επισκέφτηκε ένας υψηλόβαθμος Ρώσος αξιωματικός. Είχα την ευκαιρία να του πω ότι η γερμανική Στάζι με μεταχειριζόταν χειρότερα ακόμη και από τη ναζιστική Γκεστάπο. Του είπα ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν παραμείνει ουδέτεροι υπό τη ναζιστική κυβέρνηση και επίσης παρέμεναν ουδέτεροι υπό την κομμουνιστική κυβέρνηση, και ότι εμείς πουθενά στον κόσμο δεν ανακατευόμαστε με την πολιτική. Αντίθετα, είπα, πολλοί που ήταν εκείνη τη στιγμή αξιωματικοί της Στάζι υπήρξαν και μέλη της Χιτλερικής Νεολαίας, όπου πιθανότατα έμαθαν πώς να διώκουν με ωμότητα αθώους ανθρώπους. Καθώς μιλούσα, το κορμί μου έτρεμε από το κρύο, την πείνα και την εξάντληση.

Όλως παραδόξως, ο Ρώσος αξιωματικός δεν θύμωσε μαζί μου. Αντίθετα, έβαλε μια κουβέρτα πάνω μου και μου φέρθηκε ευγενικά. Σύντομα μετά την επίσκεψή του, με πήγαν σε ένα πιο άνετο κελί. Έπειτα από λίγες ημέρες με παρέλαβαν τα γερμανικά δικαστήρια. Ενώ ήμουν υπόδικος, είχα το θαυμάσιο προνόμιο να μοιράζομαι ένα κελί με άλλους πέντε Μάρτυρες. Έπειτα από την απάνθρωπη μεταχείριση που υπέμεινα, πόσο αναζωογονητικό ήταν να έχω τη συντροφιά των πνευματικών αδελφών μου! —Ψαλμός 133:1.

Στο δικαστήριο κρίθηκα ένοχος κατασκοπείας και καταδικάστηκα σε φυλάκιση τεσσάρων ετών. Αυτή θεωρούνταν ελαφριά ποινή. Μερικοί αδελφοί καταδικάστηκαν σε φυλάκιση μεγαλύτερη των δέκα ετών. Με έστειλαν σε φυλακή υψίστης ασφαλείας. Νομίζω πως ούτε ποντίκι δεν μπορούσε να μπει ή να βγει έρποντας από αυτή τη φυλακή — τόσο αυστηρά ήταν τα μέτρα ασφαλείας. Εντούτοις, με τη βοήθεια του Ιεχωβά μερικοί γενναίοι αδελφοί μπόρεσαν να περάσουν κρυφά μια ολόκληρη Αγία Γραφή. Χάλασαν το δέσιμό της, και τη χώρισαν σε επιμέρους βιβλία, τα οποία κυκλοφορούσαν μεταξύ των φυλακισμένων αδελφών.

Πώς γινόταν αυτό; Ήταν πολύ δύσκολο. Η μόνη ώρα που μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας ήταν όταν κάναμε ντους, δηλαδή κάθε δύο εβδομάδες. Σε μια περίπτωση, ενώ έκανα ντους, ένας αδελφός μού ψιθύρισε στο αφτί ότι είχε κρύψει μερικές σελίδες της Αγίας Γραφής στην πετσέτα του. Μόλις θα τελείωνα το ντους, έπρεπε να πάρω τη δική του πετσέτα αντί για τη δική μου.

Κάποιος φύλακας είδε τον αδελφό που μου ψιθύρισε και τον χτύπησε πολύ άσχημα με ένα κλομπ. Χρειάστηκε να πάρω την πετσέτα γρήγορα και να χωθώ ανάμεσα στους άλλους φυλακισμένους. Ευτυχώς, δεν με έπιασαν με τις σελίδες της Γραφής. Διαφορετικά, θα κινδύνευε το πνευματικό μας πρόγραμμα διατροφής. Είχαμε πολλές παρόμοιες εμπειρίες. Διαβάζαμε την Αγία Γραφή πάντοτε στα κρυφά και με μεγάλο κίνδυνο. Τα λόγια του αποστόλου Πέτρου: «Να διατηρήσετε τη διανοητική σας διαύγεια, να είστε σε εγρήγορση», ήταν πράγματι πολύ κατάλληλα. —1 Πέτρου 5:8.

Για κάποιο λόγο, οι αρχές αποφάσισαν να μεταφέρουν τακτικά μερικούς από εμάς από φυλακή σε φυλακή. Σε μια περίοδο τεσσάρων ετών, μεταφέρθηκα σε δέκα περίπου διαφορετικές φυλακές. Ωστόσο, πάντοτε έβρισκα αδελφούς. Αγάπησα βαθιά όλους αυτούς τους αδελφούς, και κάθε φορά που με μετέφεραν αλλού ένιωθα μεγάλη λύπη στην καρδιά όταν τους αποχωριζόμουν.

Τελικά με έστειλαν στη Λειψία, και από εκεί αποφυλακίστηκα. Ο φρουρός που με άφησε ελεύθερο δεν μου είπε αντίο, αλλά: «Θα σε ξαναδούμε σύντομα». Το μοχθηρό μυαλό του με ήθελε και πάλι πίσω από τα σίδερα. Σκέφτομαι συχνά τα εδάφια Ψαλμός 124:2, 3, τα οποία λένε: ‘Αν δεν ήτο ο Ιεχωβά μεθ’ ημών, ότε εσηκώθησαν άνθρωποι εφ’ ημάς, ζώντας ήθελον μας καταπίει τότε, ενώ ο θυμός αυτών εφλέγετο εναντίον ημών’.

Ο Ιεχωβά Ελευθερώνει τους Όσιους Υπηρέτες Του

Τώρα ήμουν και πάλι ελεύθερος. Η δίδυμη αδελφή μου, η Ρουθ, και η αδελφή Χέρτα Σλένσογκ ήταν στην πύλη και με περίμεναν. Όλα αυτά τα χρόνια της φυλακής, η Χέρτα μού έστελνε ένα μικρό πακέτο με τρόφιμα κάθε μήνα. Πιστεύω στ’ αλήθεια πως, χωρίς αυτά τα μικρά πακέτα, θα είχα πεθάνει στη φυλακή. Είθε να τη θυμάται ο Ιεχωβά με ευμένεια.

Από την απελευθέρωσή μου και έπειτα, ο Ιεχωβά με έχει ευλογήσει με πολλά προνόμια υπηρεσίας. Υπηρέτησα ξανά ως ειδικός σκαπανέας στην πόλη Γκρόναου, στη Γερμανία, και ως επίσκοπος περιοχής στις γερμανικές Άλπεις. Αργότερα προσκλήθηκα να εγγραφώ στην 31η τάξη της Βιβλικής Σχολής Γαλαάδ της ΣΚΟΠΙΑΣ που εκπαιδεύει ιεραποστόλους. Η αποφοίτησή μας έγινε στο Στάδιο Γιάνκι, στη διάρκεια της διεθνούς συνέλευσης των Μαρτύρων του Ιεχωβά το 1958. Είχα το προνόμιο να μιλήσω στο μεγάλο πλήθος των αδελφών και να αφηγηθώ μερικές από τις εμπειρίες μου.

Μετά την αποφοίτησή μου ταξίδεψα στη Χιλή για να υπηρετήσω ως ιεραπόστολος. Εκεί υπηρέτησα και πάλι ως επίσκοπος περιοχής, στο νοτιότατο τμήμα της Χιλής —είχα κυριολεκτικά σταλεί στα πέρατα της γης. Το 1962 παντρεύτηκα την Πάτσι Μπόιτναγκελ, μια αξιαγάπητη ιεραπόστολο από το Σαν Αντόνιο του Τέξας, των Η.Π.Α. Απόλαυσα πολλά υπέροχα χρόνια υπηρεσίας προς τον Ιεχωβά με εκείνη στο πλευρό μου.

Στα 70 και πλέον χρόνια της ζωής μου, έχω ζήσει πολλές χαρούμενες στιγμές και πολλές συμφορές. Ο ψαλμωδός είπε: ‘Πολλές είναι οι συμφορές του δικαίου, όμως από όλες αυτές τον ελευθερώνει ο Ιεχωβά’. (Ψαλμός 34:19, ΜΝΚ) Το 1963, ενώ ήμασταν ακόμη στη Χιλή, η Πάτσι και εγώ ζήσαμε τον τραγικό θάνατο του μικρού μας κοριτσιού. Αργότερα, η Πάτσι αρρώστησε βαριά, και έτσι μετακομίσαμε στο Τέξας. Πέθανε ενώ ήταν μόνο 43 ετών, και μάλιστα υπό τραγικές συνθήκες. Προσεύχομαι συχνά στον Ιεχωβά να θυμηθεί με ευμένεια την αγαπημένη μου σύζυγο.

Τώρα, αν και είμαι φιλάσθενος και ηλικιωμένος, απολαμβάνω το προνόμιο της υπηρεσίας του τακτικού σκαπανέα και του πρεσβυτέρου στην πόλη Μπρέιντι του Τέξας. Είναι αλήθεια ότι η ζωή δεν ήταν πάντοτε εύκολη, και ίσως υπάρχουν και άλλες δοκιμασίες που πρέπει ακόμη να αντιμετωπίσω. Ωστόσο, μπορώ να πω ό,τι και ο ψαλμωδός: «Θεέ, συ με εδίδαξας εκ νεότητός μου· και μέχρι του νυν εκήρυττον τα θαυμάσιά σου».—Ψαλμός 71:17.

• Αναδημοσίευση από την ΣΚΟΠΙΑ της 1ης Αυγούστου 1997
• Μας το υπενθύμισε με βάση το άρθρο στη ΣΚΟΠΙΑ μελέτης του Οκτωβρίου που μπορείτε να δείτε ΕΔΩ.
• Δείτε ΕΔΩ άλλη μια πολύ ενθαρρυντική εμπειρία από το ΞΥΠΝΑ

Ο τρόπος με τον οποίο διαπαιδαγωγείτε τα παιδιά σας σήμερα θα επηρεάσει την επικοινωνία σας μαζί τους αύριο...

Μια φορά και έναν καιρό, σε κάποιο μακρινό χωριό ζούσε ένα φτωχό αγόρι. Οι ντόπιοι πίστευαν ότι ήταν αργόστροφο και το περιγελούσαν. Όταν έρχονταν επισκέπτες, μερικοί χωρικοί το κορόιδευαν μπροστά στους φίλους τους. Έπαιρναν δύο νομίσματα, ένα μεγάλο ασημένιο και ένα μικρό χρυσό με τη διπλάσια αξία, και του έλεγαν: «Διάλεξε ποιο θέλεις». Το αγόρι διάλεγε πάντα το ασημένιο και κατόπιν το έβαζε στα πόδια.

Μια μέρα, κάποιος επισκέπτης ρώτησε το αγοράκι: «Δεν ξέρεις ότι το χρυσό νόμισμα έχει διπλάσια αξία από το ασημένιο;» Εκείνο χαμογέλασε και είπε: «Το ξέρω». «Τότε γιατί παίρνεις το ασημένιο;» ρώτησε ο επισκέπτης. «Αν διαλέξεις το χρυσό, θα έχεις τα διπλάσια χρήματα!» «Ναι», απάντησε το αγόρι, «αλλά αν πάρω το χρυσό, οι άλλοι θα σταματήσουν να παίζουν μαζί μου. Και ξέρεις πόσα ασημένια νομίσματα έχω μαζέψει;» Το αγοράκι σε αυτή την ιστορία εκδήλωσε μια ιδιότητα από την οποία θα μπορούσαν να ωφεληθούν και οι ενήλικοι —πρακτική σοφία.

Η Αγία Γραφή δηλώνει: «Διαφύλαξε την πρακτική σοφία και την ικανότητα σκέψης. Τότε θα περπατάς με ασφάλεια στο δρόμο σου και το πόδι σου δεν θα χτυπήσει σε τίποτα». (Παρ. 3:21, 23) Επομένως, το να γνωρίζουμε τι είναι «πρακτική σοφία» και πώς να την εφαρμόζουμε αποτελεί στην ουσία θέμα ασφάλειας. Μας βοηθάει να μη σκοντάψουμε πνευματικά, να κρατάμε το «πόδι» μας σταθερό.

Τι είναι;

Η πρακτική σοφία διαφέρει από τη γνώση και την κατανόηση. Ένα άτομο που έχει γνώση συγκεντρώνει πληροφορίες, ή στοιχεία. Κάποιος που έχει κατανόηση μπορεί να διακρίνει πώς σχετίζεται το ένα στοιχείο με το άλλο. Εκείνος που έχει σοφία μπορεί να συνδυάσει τη γνώση με την κατανόηση και να τις θέσει σε εφαρμογή με πρακτικό τρόπο.

Λόγου χάρη, σε σχετικά σύντομο διάστημα, κάποιος ίσως είναι σε θέση να διαβάζει και να κατανοεί το βιβλίο «Τι Διδάσκει Πράγματι η Αγία Γραφή;» Στη Γραφική του μελέτη, μπορεί να δίνει σωστές απαντήσεις. Ίσως μάλιστα αρχίσει να παρακολουθεί τις συναθροίσεις, ακόμη και να κάνει ωραία σχόλια. Όλα αυτά μπορεί να υποδηλώνουν ότι προοδεύει πνευματικά, αλλά σημαίνει αυτό ότι έχει αποκτήσει και σοφία; Όχι απαραίτητα. Μπορεί απλώς να είναι εύστροφος. Ωστόσο, όταν βάζει την αλήθεια σε εφαρμογή, χρησιμοποιώντας τη γνώση και την κατανόηση με σωστό τρόπο, γίνεται σοφός. Αν οι αποφάσεις του έχουν επιτυχία, φανερώνοντας έτσι ότι προηγήθηκε προσεκτική σκέψη, γίνεται ξεκάθαρο πως εκδήλωσε πρακτική σοφία.

Τα εδάφια Ματθαίος 7:24-27 αφηγούνται την παραβολή του Ιησού για δύο ανθρώπους που έχτισαν ο καθένας τους από ένα σπίτι. Ο ένας περιγράφεται ως “φρόνιμος”. Επειδή σκέφτηκε εκ των προτέρων τι θα μπορούσε να συμβεί, έχτισε το σπίτι του πάνω στον βράχο. Ήταν διορατικός και πρακτικός. Δεν σκέφτηκε ότι θα γλίτωνε χρήματα ή χρόνο αν το έχτιζε στην άμμο. Με σοφία, συλλογίστηκε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των ενεργειών του. Όταν ξέσπασε λοιπόν μια καταιγίδα, το σπίτι του ήταν ασφαλές. Το ερώτημα τώρα είναι: Πώς μπορούμε εμείς να αποκτήσουμε και να διαφυλάξουμε αυτή την πολύτιμη ιδιότητα της πρακτικής σοφίας;

Πώς μπορώ να την αποκτήσω;

Πρώτον, προσέξτε τι λέει το εδάφιο Μιχαίας 6:9: «Όποιος έχει πρακτική σοφία θα φοβηθεί το όνομα [του Θεού]». Το να φοβόμαστε το όνομα του Ιεχωβά  υποδηλώνει ότι τον σεβόμαστε. Σημαίνει ότι έχουμε υγιή ευλάβεια για τα όσα αντιπροσωπεύει το όνομά του, περιλαμβανομένων και των κανόνων του. Για να σέβεστε κάποιον, χρειάζεται να γνωρίζετε πώς σκέφτεται. Τότε μπορείτε να τον εμπιστευτείτε και να μάθετε από αυτόν, μιμούμενοι τις επιτυχίες του. Αν ενδιαφερόμαστε για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες που θα έχουν οι ενέργειές μας στη σχέση μας με τον Ιεχωβά και αν βασίζουμε τις αποφάσεις μας στους κανόνες του, τότε αποκτούμε πρακτική σοφία.

Δεύτερον, το εδάφιο Παροιμίες 18:1 λέει: «Εκείνος που απομονώνεται θα επιζητεί τη δική του ιδιοτελή επιθυμία· θα στρέφεται ενάντια σε κάθε πρακτική σοφία». Αν δεν είμαστε προσεκτικοί, θα μπορούσαμε να αποσυνδέσουμε, σαν να λέγαμε, τον εαυτό μας από τον Ιεχωβά και τον λαό του. Προκειμένου να αποφύγουμε την απομόνωση, χρειάζεται να περνάμε χρόνο με άλλους που φοβούνται το όνομα του Θεού και σέβονται τους κανόνες του. Χρειάζεται να είμαστε στην Αίθουσα Βασιλείας αυτοπροσώπως, αν είναι εφικτό, έχοντας τακτική συναναστροφή με τη Χριστιανική εκκλησία. Στη διάρκεια των συναθροίσεων, χρειάζεται να ανοίγουμε τη διάνοια και την καρδιά μας και να επιτρέπουμε στα όσα λέγονται να μας αγγίζουν.

Επιπρόσθετα, αν εκφράζουμε μέσω προσευχής στον Ιεχωβά ό,τι βρίσκεται στην καρδιά μας, θα τον πλησιάζουμε περισσότερο. (Παρ. 3:5, 6) Όταν ανοίγουμε τη διάνοια και την καρδιά μας καθώς διαβάζουμε τη Γραφή και τα έντυπα που μας παρέχει η οργάνωση του Ιεχωβά, παίρνουμε μια ιδέα των μακροπρόθεσμων αποτελεσμάτων που θα έχουν οι ενέργειές μας και μπορούμε να πράξουμε αναλόγως. Επιπλέον, χρειάζεται να ανοίγουμε την καρδιά μας στις συμβουλές ώριμων αδελφών. (Παρ. 19:20) Τότε, αντί να “στρεφόμαστε ενάντια σε κάθε πρακτική σοφία”, θα ενισχύουμε αυτή τη σημαντική ιδιότητα.

Πώς θα βοηθήσει την οικογένεια μου;

Η πρακτική σοφία μπορεί να διαφυλάξει τις οικογένειες. Για παράδειγμα, η Γραφή προτρέπει τη γυναίκα να έχει «βαθύ σεβασμό» για τον σύζυγό της. (Εφεσ. 5:33) Αλλά πώς μπορεί ένας άντρας να κερδίσει τον βαθύ σεβασμό; Αν τον απαιτεί με πιεστικό ή σκληρό τρόπο, τα αποτελέσματα θα είναι βραχυπρόθεσμα. Για να αποφεύγει τις συγκρούσεις, η γυναίκα ενός τέτοιου άντρα ίσως του δείχνει κάποιον σεβασμό όταν εκείνος είναι παρών. Θα ήταν όμως διατεθειμένη να τον σεβαστεί όταν λείπει; Πιθανότατα όχι. Εκείνος χρειάζεται να αναλογιστεί τι θα φέρει μακροπρόθεσμα αποτελέσματα. Αν αντανακλά τον καρπό του πνεύματος, με το να είναι στοργικός και καλοσυνάτος, θα κερδίσει τον βαθύ σεβασμό της. Βέβαια, μια Χριστιανή σύζυγος πρέπει να δείχνει σεβασμό για τον άντρα της είτε αυτός τον κερδίζει είτε όχι. —Γαλ. 5:22, 23.

Η Γραφή λέει επίσης ότι ο σύζυγος πρέπει να αγαπάει τη γυναίκα του. (Εφεσ. 5:28, 33) Θέλοντας να εξασφαλίσει την αγάπη του συζύγου της, μια γυναίκα ίσως σκεφτεί ότι είναι καλύτερο να του κρύψει κάποια δυσάρεστα πράγματα που εκείνος έχει το δικαίωμα να γνωρίζει. Ειλικρινά όμως, αντανακλά αυτό πρακτική σοφία; Αργότερα, όταν ο άντρας της μάθει τι του έκρυβε, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Μήπως θα την αγαπάει περισσότερο; Κάτι τέτοιο θα του ήταν δύσκολο. Αντίθετα, αν εκείνη βρει μια κατάλληλη στιγμή να του μιλήσει για τα δυσάρεστα πράγματα με ηρεμία, ο σύζυγός της πιθανότατα θα εκτιμήσει την εντιμότητά της. Τώρα η αγάπη του για εκείνη θα μεγαλώσει.

Τα παιδιά πρέπει να υπακούν στους γονείς τους και να διαπαιδαγωγούνται στις οδούς του Ιεχωβά. (Εφεσ. 6:1, 4) Μήπως αυτό σημαίνει ότι οι γονείς θα πρέπει να εφοδιάσουν το παιδί τους με έναν ατέλειωτο κατάλογο από «πρέπει» και «δεν πρέπει»; Δεν αρκεί απλώς να γνωρίζει το παιδί τούς κανόνες του σπιτιού ή την τιμωρία για την κακή διαγωγή. Ο γονέας που διαθέτει πρακτική σοφία το βοηθάει να κατανοήσει γιατί πρέπει να υπακούει.

Ας υποθέσουμε ότι ένα παιδί μιλάει χωρίς σεβασμό στον πατέρα του ή στη μητέρα του. Η παρορμητική τιμωρία ή τα σκληρά λόγια μπορεί να ντροπιάσουν το παιδί ή να το κάνουν να κλειστεί στον εαυτό του και να μην πει κουβέντα. Ωστόσο, στην καρδιά του μπορεί να νιώθει αγανάκτηση, και ως αποτέλεσμα να απομακρυνθεί από τους γονείς του.

Οι γονείς που αναπτύσσουν πρακτική σοφία θα κάνουν σκέψεις γύρω από τον τρόπο με τον οποίο διαπαιδαγωγούν το παιδί τους και το πώς θα το επηρεάσει αυτό στο μέλλον. Δεν πρέπει να αντιδρούν σπασμωδικά επειδή ήρθαν σε δύσκολη θέση. Ίσως κατ’ ιδίαν, μπορούν να συζητήσουν ήρεμα και στοργικά με το παιδί, εξηγώντας του ότι ο Ιεχωβά αναμένει από εκείνο να τιμάει τους γονείς του για το αιώνιο όφελός του. Όταν στη συνέχεια το παιδί δείξει ότι σέβεται τους γονείς του, θα συνειδητοποιήσει ότι τιμάει τον Ιεχωβά. (Εφεσ. 6:2, 3) Αυτή η καλοσυνάτη προσέγγιση θα μπορούσε να αγγίξει την καρδιά του. Το παιδί αισθάνεται το γνήσιο ενδιαφέρον των γονέων του, και ο σεβασμός του για εκείνους μεγαλώνει. Τώρα έχει προετοιμαστεί το έδαφος για να ζητήσει βοήθεια όταν αργότερα προκύψουν σημαντικά ζητήματα.

Κάποιοι γονείς ίσως φοβούνται μην πληγώσουν τα αισθήματα του παιδιού τους και γι’ αυτό αποφεύγουν να το διορθώνουν. Ωστόσο, τι θα συμβεί όταν το παιδί μεγαλώσει; Θα φοβάται άραγε τον Ιεχωβά και θα αναγνωρίζει πόσο σοφό είναι να αποδέχεται τους κανόνες Του; Θα είναι διατεθειμένο να ανοίγει την καρδιά του και τη διάνοιά του στον Ιεχωβά ή θα απομονώνεται πνευματικά; —Παρ. 13:1· 29:21.

Ένας καλός γλύπτης κάνει σχέδια εκ των προτέρων για το σχήμα που θέλει να δώσει στο γλυπτό του. Δεν αρχίζει να σμιλεύει στην τύχη ελπίζοντας να βγει κάτι ωραίο. Οι γονείς που διαθέτουν πρακτική σοφία αφιερώνουν ώρες μαθαίνοντας και εφαρμόζοντας τους κανόνες του Ιεχωβά, κάτι που δείχνει ότι φοβούνται το όνομά του. Με το να μην απομονώνονται από τον Ιεχωβά και την οργάνωσή του, αποκτούν πρακτική σοφία και την αξιοποιούν για να εποικοδομούν την οικογένειά τους.

Καθημερινά, καλούμαστε να πάρουμε αποφάσεις που θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη ζωή μας για χρόνια. Αντί να καταφύγετε σε μια βιαστική κίνηση και να αποφασίσετε υπό την παρόρμηση της στιγμής, γιατί να μην καθίσετε για λίγο και να σκεφτείτε; Ζυγίστε τις μακροπρόθεσμες συνέπειες. Ζητήστε την κατεύθυνση του Ιεχωβά, και εφαρμόστε τη θεϊκή του σοφία. Τότε θα έχετε διαφυλάξει την πρακτική σοφία, και αυτή θα σας δώσει ζωή. —Παρ. 3:21, 22.

• Αναδημοσίευση από την ΣΚΟΠΙΑ (έκδοση μελέτης) Οκτώβριος 2016

Η παρακάτω ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή… Αφορά μια αναγνώστρια μας και γράφτηκε ειδικά για τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ που φαίνεται ότι κάνει έργο με το δικό του, ήπιο και δυναμικό τρόπο… Διαβάστε την προσεκτικά, παρακαλώ… Δεν έχει νόημα που δεν βάλαμε όνομα. Θα μπορούσε να είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας…

Ήμουν σχεδόν 19 ετών όταν αποφάσισα να φύγω από το σπίτι μου και να πάω να εργαστώ σε ένα από τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία της Κέρκυρας. Οι σπουδές μου πάνω στην μαγειρική μου το επέτρεψαν και με φιλοδοξίες και όνειρα άρχισα το ταξίδι μου. Η πρώτη σεζόν έμοιαζε πραγματικά υπέροχη.

Μάθαινα νέα πράγματα, είχα αναλάβει και έφερνα εις πέρας ένα ολόκληρο πόστο και μου είχαν αναθέσει μια πολύ υπεύθυνη θέση, κάτι που με καθιστούσε απαραίτητη. Η πολυπόθητη πρόταση για συνεργασία και τον επόμενο χρόνο -φυσικά με περισσότερες ευθύνες και περισσότερα χρήματα, αλλά άγνωστο ωράριο- ήρθε! Ήμουν τόσο ευτυχισμένη που τα κατάφερα τελικά!

Ένας χειμώνας πίσω στο σπίτι πέρασε με πολύ διάβασμα, παρακολούθηση των μαθημάτων της τελευταίας χρονιάς στην σχολή μου και σχέδια για την επόμενη σεζόν ! Ανυπομονούσα τόσο πολύ να ξαναπάω, αυτή τη φορά θα είχα μια θέση, ένα αξίωμα… Έμοιαζαν όλα υπέροχα, καλυτέρα ακόμα και από όσο τα είχα φανταστεί.

Έφτασε ο Απρίλιος και ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω την δεύτερη σεζόν. Οι νέες ευθύνες ήταν τόσες πολλές, αυτά που μου ζητούνταν ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου, το ωράριο εξαντλητικό και η ζωή μου ανύπαρκτη, υπήρχα μόνο, δεν ζούσα. Και όταν τολμούσα να παραπονεθώ για το ωράριο, η απάντηση ήταν ότι γνώριζα ότι η θέση είναι απαιτητική και ότι για 7 μήνες θα έπρεπε να ξεχάσω την ζωή μου.

Τότε άρχισα να αναρωτιέμαι ποιο είναι το όφελος σε όλο αυτό, ποιο είναι το νόημα. Ένα βράδυ που σχόλασα από την δουλεία εξαντλημένη ξέσπασα σε κλάματα και άρχισα να προσεύχομαι στον Θεό να μου δείξει τον δρόμο, να μου δείξει πως να είμαι ευτυχισμένη και τι πρέπει να κάνω στην ζωή μου. Δεν γνώριζα ποιος είναι ο Θεός, δεν ήμουν καν σίγουρη αν υπάρχει.

Έφτασε ο Αύγουστος και μη έχοντας δυνάμεις ούτε να σηκωθώ από το κρεβάτι, ένα πρωί αποφάσισα να παραιτηθώ. Πήγα στο γραφείο του διευθυντή με κλάματα και δήλωσα την παραίτηση μου. Πήρα το πρώτο καράβι και επέστρεψα στο σπίτι μου.

Χρειάστηκα δυο εβδομάδες στο κρεβάτι για να συνέλθω από την κούραση και να μπορέσω να ξανασταθώ στα πόδια μου. Ήμουν τόσο απογοητευμένη, η ζωή μου έμοιαζε να είναι σε αδιέξοδο. Ψυχικά ήμουν καταρρακωμένη .

Μια μέρα, καθώς γυρνούσα με το λεωφορείο στο σπίτι μου προσευχόμουν στον Θεό να μου δείξει τον δρόμο και θυμάμαι, χαρακτηριστικά είπα «αν υπάρχεις, δείξε μου τον δρόμο και δείξε μου και τον τρόπο να είμαι κοντά σου και να σε δοξάζω, αν υπάρχεις». Η απάντηση ήρθε σχεδόν άμεσα, αλλά το κατάλαβα μετά από καιρό…

Συνάντησα μια γνωστή που καθόταν στο πίσω μέρος του λεωφορείου και πήγα να την χαιρετήσω, όταν εκείνη κατέβηκε και κάθισα στο πάτωμα του λεωφορείου όπου υπήρχε ένα φυλλάδιο. Το πήρα χωρίς να το σκεφτώ πολύ και το έβαλα στην τσάντα μου.

Επιστρέφοντας στο σπίτι το άνοιξα και το διάβασα και μου φάνηκε ενδιαφέρον. Η τελευταία σελίδα με οδήγησε σε έναν ισότοπο, μπήκα και διάβασα λίγα πράγματα και μου φάνηκε επίσης ενδιαφέρον το να ζητήσω μαθήματα της Αγίας Γραφής. Έτσι έκανα την αίτηση. Μετά από λίγο καιρό και ενώ το είχα ξεχάσει μου τηλεφώνησε μια κοπέλα και μου είπε ότι θα χαρεί πολύ να μελετήσουμε την Γραφή. Κλείσαμε ένα ραντεβού και πήγα στο σπίτι της, που κατά σύμπτωση ήταν μόλις 200 μέτρα από το δικό μου.

Ξεκινήσαμε μελέτη της Γραφής και χωρίς να καταλάβω πώς, είχα όλα όσα ήθελα, είχα όλα όσα μου έλειπαν και μάθαινα πράγματα που μου έδιναν ελπίδα! Ουδεμία σχέση οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν είχαν με την θρησκεία των γονέων μου και όλα όσα μάθαινα ήταν υπέροχα, αληθινά και πρακτικά.

Η πρόοδος μου ήταν αξιοθαύμαστη, αλλά η μητέρα μου όταν έμαθε ότι μελετώ με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και όταν είδε ότι άλλαξα, μου κήρυξε πόλεμο. Απαίτησε να κόψω κάθε επαφή μαζί τους. Κάθε μέρα είχαμε καβγάδες και κάθε μέρα με έβριζε και μου έλεγε ότι θα ήταν καλυτέρα να είχα μπλέξει με ναρκωτικά, παρά με τους Μάρτυρες.

Πολλές φορές μου είχε πει ότι αν δεν σταματούσα την μελέτη θα με έδιωχνε από το σπίτι. Εγώ όμως συνέχισα την πρόοδο μου. Μέσα σε 8 μήνες και χωρίς να χάνω καμία συνάθροιση ήρθε η στιγμή να κάνω την πρώτη μου ομιλία. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη! Πλησίαζε ο καιρός που θα γινόμουν ευαγγελιζόμενη! Και οι προτάσεις για καλοκαιρινή σεζόν και δελεαστικούς μισθούς έπεφταν κυριολεκτικά βροχή! Σαντορίνη, Μύκονο, Κρήτη, ακόμα και στις Κάννες.

Είχα βάλει όμως προτεραιότητες και δεν ήταν δυνατόν να τα παρατήσω όλα και να φύγω. Τέλος Μαΐου ήρθε μια πρόταση από ένα εστιατόριο σε ένα κοντινό παραθαλάσσιο μέρος, 100 χλμ μακριά από το σπίτι μου. Έτσι αποφάσισα να πάω με την προοπτική να γνωρίσω και εκεί αδελφούς, να συνεχίσω την μελέτη μου και να συναθροίζομαι όπως και πριν.

Πίστεψα ότι θα τα κατάφερνα, πίστεψα ότι δεν θα μου πάρει όλη την ενεργεία η δουλεία. Έκανα λάθος. Δεν προλάβαινα ούτε να κοιμηθώ, όχι να κάνω μελέτη και να πάω στην συνάθροιση. Δούλευα από τις 11 το πρωί, μέχρι το κλείσιμο του εστιατόριου, άλλες φορές 2, άλλες φορές 3 το βράδυ. Απογοητευμένη περίμενα να τελειώσει η σεζόν. Τέλος Αυγούστου επέστρεψα σπίτι μου και έκανα μια προσπάθεια να πλησιάσω τον Ιεχωβά. Η μαμά μου όμως μου είπε, ή να σταματήσω, ή να φύγω από το σπίτι.

Έφυγα και μετακόμισα στον μπαμπά μου που ζει 600 χιλιόμετρα, μακριά. Εκεί γνώρισα ένα υπέροχο αγόρι με το όποιο έχουμε σχέση εδώ και ενάμισι χρόνο. Είχα ξεχάσει τον Ιεχωβά και νόμιζα ότι και εκείνος είχε ξεχάσει έμενα. Έκανα όμως λάθος. Μετά από ένα χρόνο και κάτι μακριά από τον Ιεχωβά αποφάσισα να ξανά ξεκινήσω μελέτη.

Τώρα η μελέτη μου πηγαίνει υπέροχα, μένω σε δικό μου σπίτι και δεν υπάρχει κανένας να μου το απαγορεύσει. Το αγόρι μου κάνει παρέα με τους αδελφούς και ακούει συζητήσεις, αλλά δεν συμμετέχει. Ελπίζω να έρθει η κατάλληλη ώρα και για εκείνον. Είμαι πολύ ευτυχισμένη και συνεχίζω την μελέτη μου, αυτή την φορά χτυπημένη από τον Σατανά, αλλά πιο δυνατή από ποτέ!