"Κλείσαμε" το τ. 176, της εφημερίδας "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ Σιδηρόδρομος". Και τώρα, πιεστήριο!

ilektrikos.176

Αυτό είναι το φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ τ. 176, το φύλλο που ολοκληρώσαμε προχθες και έφυγε για πιεστήριο. Μπορείτε να το δείτε όπως είναι τυπωμένο ΕΔΩ. Σταθερός, όπως πάντα στην παρουσία του! Σταθεροί και οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη έκδοσης του, από το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, τη Διοίκηση του. Την Παρασκευή 27/12/2024 πήρα ύλη για το νέο τεύχος. Και την Τετάρτη το μεσημέρα κατά τη μία, πήγαμε στο τυπογραφείο κάναμε τις τελευταίες "πινελλιές" και την "κλείσαμε".

anagrafi.040324

Εδώ, σ' αυτό το τυπογραφείο, την ΑΝΑΓΡΑΦΗ, στο Περιστέρι, γίνεται η τεχνική επεξεργασία του "ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ Σιδηρόδρομου". Η Ανδρομάχη ή Μάχη είναι η κοπέλα που συνεργαζόμαστε. Την ευχαριστούμε για την άψογη συνεργασία, όπως και τους ανθρώπους του τυπογραφείου, Σάκη και Δημήτρη.

ilektrikos.171Η έκδοση μιας εφημερίδας είναι ένας κύκλος. Μόλις ολοκληρωθεί ένα τεύχος και αφού περάσει λίγος καιρός και το χαρούν οι ανθρωποι του, αρχίζουμε να ετοιμάζουμε το επόμενο. Έτσι λοιπόν  την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2024 κατέβηκα στον Πειραιά για να παραλάβω το υλικό για το νέο τεύχος 176.  Και παρότι ήταν μια περίοδος γιορτών με πολλές ενδιάμεσες αργίες, όλα πήγαν καλά και χθες το μεσιμέρι, ώρα 13:00 πήγαμε εκεί και την "κλείσαμε" δίνοντας τις τελευταίες πινελιές ώστε να φύγει για το πιεστήριο... 

Χαίρομαι κάθε φορά που συμβαίνει να  ολοκληρώνουμε αυτή τη διαδικασία, επειδή είναι απόλυτα σταθεροί και κάνουμε πραγματική δουλειά, όταν βρισκόμαστε από κοντά... Όλα τριγύρω αλλάζουμε κι όλα τα ίδια μένουν, λέει ένας ποιητής. Ο χρόνος φεύγει σαν αέρας. Είναι μια όμορφη διαδικασία που γίνεται, κάθε δίμηνο. Διότι κάθε πράγμα που αξίζει, έχει τη δουλειά του. Τίποτα και πουθενά, κάτι, δε γίνεται "μαγικά" κι από μόνο του.

Το συναίσθημα; Χαρά για κάτι όμορφο που δημιουργούμε τακτικά με συνέπεια και συνέχεια. Μια όμορφη διαδικασία που επαναλαμβάνεται σταθερά, χρόνια τώρα. Και δεν ξέρω το γιατί (ή μάλλον ξέρω...) αλλά μ' αρέσει πολύ όλη αυτή η διαδικασία. Κι αυτό, το κάνουν οι άνθρωποι του να φαίνεται έτσι. Ιδιαίτερα ο πρόεδρος Θύμιος Ρουσιάς! Νιώθω την αγάπη τους, τη ζεστασιά, την καλή συνεργασία τους που αποτυπώνεται και στην ποιότητα της δουλειάς μας.

Και κάπως έτσι η ιστορία μας με το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, σύνεχίζεται. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που θεωρώ μεγάλο προνόμιο μου να συνεχίζω μαζί τους αυτό που ξεκίνησε εδώ και 30 χρόνια, από τη γέννηση της εφημερίδας με τους συνταξιούχους του ΗΣΑΠ. Ανθρώπους ξεχωριστούς, με ήθος και συνείδηση που σπάνια βρίσκεις στον κόσμο, στο συνάφι εκείνων που ασχολούνται με τα κοινά. 

Αν και έχω αλλάξει δύο ανθρώπους, στις θέσεις ευθύνης του προέδρου στο Σωματείο, τον Μανώλη Φωτόπουλο στο ξεκίνημα και για 15 χρόνια και τον Θύμιο Ρουσιά τα τελευταία 12 χρόνια, ποτέ δεν είχα πρόβλημα από κανέναν τους. Τον Θύμιο τον ήξερα και συνεργάστηκα μαζί του, άλλα δέκα χρόνια πριν, καθώς ήταν ο Γραμματέας του Σωματείου, επί εποχής Φωτόπουλου.

Εξαιρετικοί άνθρωποι! Είναι από αυτούς που λύνουν, αντί να δημιουργούν προβλήματα, που χαίρονται μ' αυτό που κάνουν και δεν μιζεριάζουν από λάθη που μπορεί να συμβούν. Και επιπλέον, εκτιμούν πολύ τη δουλειά που τους προσφέρω, όλα αυτά τα χρόνια.

Κι όταν λέω «φτιάχνω» την εφημερίδα που βλέπετε, εννοώ ότι τη σχεδιάζω και την υλοποιώ ως έκδοση. Δίνω δηλαδή μορφή στα άψυχα κείμενα. Στην έκδοση που μπορείτε να δείτε πατώντας ΕΔΩ, και που είναι η τελευταία, όπως θα διαπιστώσετε.

Είναι ένα έντυπο «συνδικαλιστικό», με την έννοια ότι προβάλλει τη δράση του Σωματείου, αλλά και δημιουργεί εκείνες τις προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για να διατηρείται (το Σωματείο και οι άνθρωποι του) ενωμένο και αγαπημένο στα μάτια των 2.000- 2.500 περίπου μελών του, συνταξιούχων του ΗΣΑΠ σε όλη την Ελλάδα, όπου κι αν μένουν.

Βέβαια, όπως σε όλους, η πανδημία του Covid-19, δημιούργησε κι εδώ τα προβλήματα της. Εκείνον τον καιρό, θυμάμαι, οι άνθρωποι του Σωματείου, παίρνοντας όλα τα μέτρα ασφαλείας, πήγαιναν τρεις φορές την εβδομάδα στον Πειραιά, στα γραφεία τους και σαν τα μυρμήγκια, ιδιαίτερα ο Θύμιος, ακόμα και από το σπίτι του, μάζευε την ύλη του 16σέλιδου ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ σε σχήμα ταμπλόιντ.

Μ’ αυτόν τον τρόπο και με καλό προγραμματισμό, κατάφεραν να μην χάσουν εκδόσεις, παρά μόνο μία! Άθλος, αν σκεφτεί κανείς, από τι περάσαμε… Και τι περνάμε! Αφού ο φόβος για τον Covid-19 δεν έχει φύγει, εντελώς.

Διατηρούν επίσης ένα εξαιρετικό διαδικτυακό τόπο για την άμεση ενημέρωση των μελών τους. Τις άμεσες ανακοινώσεις τις «ανεβάζει» η Ελευθερία, που έχει και τη γραμματειακή υποστήριξη του Σωματείου. Και τη γενική επιμέλεια έχω εγώ. Δείτε το ΕΔΩ, παρακαλώ.

Γενικά, είμαι πολύ χαρούμενος που συνεργάζομαι μαζί τους. Ακούν τις παρατηρήσεις μου, προσεκτικά και τις περισσότερες φορές τις εφαρμόζουν. Κάνουν τη δουλειά μου δημιουργική και ευχάριστη και τους ευχαριστώ γι’ αυτό. Και καθώς κι εγώ είμαι πια ο ίδιος συνταξιούχος, τους καταλαβαίνω όλο και περισσότερο. Το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ, αποτελεί ένα πρότυπο δημιουργικότητας.

Κάποιοι λένε ότι τα Σωματεία Συνταξιούχων, είναι για απομάχους της δουλειάς. Που ζουν στο περιθώριο και ζουν με τις μνήμες τους από τα παλιά. Μπορεί να είναι και αυτό, αλλά πιστέψτε με, πολλοί νέοι θα ήθελαν να τους μιμηθούν στη δουλειά που προσφέρουν, εθελοντικά, για το κοινό καλό!

Επικαιρότητα

Τρίτη και... 13. Δεν φαντάζομαι να είστε προληπτικοί;

Μήπως αποφεύγεις να περνάς κάτω από σκάλες; Μήπως αναρριγείς αν σπάσει κάποιος καθρέφτης; Ή σταυροκοπιέσαι στο πέρασμα μαύρης γάτας και δη, σε σταυροδρόμι; Είσαι πραγματικά άτυχος... σήμερα είναι Τρίτη και 13!

Προλήψεις και δεισιδαιμονίες που συσσωρεύτηκαν με το πέρας των αιώνων στη σύγχρονη εποχή, χαρακτήρισαν την Τρίτη (ή την Παρασκευή) ως μαύρες ημέρες. Για τους μεν Έλληνες και Ισπανούς «μαύρη» μέρα θεωρείται η Τρίτη, για τους υπόλοιπους δε, η Παρασκευή -το 13 είναι ο κατεξοχήν κακότυχος αριθμός σε όλους τους λαούς. Από πού όμως προέρχονται οι προλήψεις γι αυτές τις αποφράδες ημέρες;

Κατά την ελληνική παράδοση η Τρίτη θεωρείται γρουσούζικη καθώς είναι η μέρα που έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των στρατευμάτων του Μεχμέτ Β'; του Πορθητή (Τρίτη 29 Μαΐου 1453). Έκτοτε γιορτές και γλέντια δεν γίνονταν ποτέ Τρίτη και τα σπιτικά παρέμεναν κλειστά για τους επισκέπτες -ήταν ένας τρόπος για να μη λησμονήσουμε ως έθνος τη μελανή εκείνη μέρα της ελληνικής ιστορίας.

Ο αριθμός 13 λογίζεται ως γρουσούζικος από την πρώιμη αρχαιότητα, ο οποίος συνδυάστηκε αργότερα με τις αποφράδες ημέρες (Τρίτη και Παρασκευή) και γεννήθηκαν σωρεία προλήψεων που «ταλανίζουν» το νου μας ως σήμερα.

Οι σχετικές με το 13 προλήψεις δημιουργήθηκαν με την ανακάλυψη του δωδεκαδικού συστήματος, σύμφωνα με το οποίο το 12 είναι ο τέλειος αριθμός: 12 οι ώρες της μέρας και της νύχτας, 12 οι μήνες, τα ζώδια, 12 και οι άθλοι του Ηρακλή! Με την προσθήκη του αριθμού «ένα» σ' αυτό το ιερό 12 σχηματιζόταν η αρχή ενός νέου κύκλου. Το συμβολικό αυτό άλμα προς το καινούριο «άγνωστο», που αντιπροσώπευε ο αριθμός 13, προκάλεσε ανησυχία στους ανθρώπους κι έτσι άρχισαν να του αποδίδουν ευθύνες για τα ατυχή συμβάντα. Ο Φίλιππος Β'; της Μακεδονίας λέγεται πως πέθανε αφότου τοποθέτησε το άγαλμά του δίπλα σε αυτά των δώδεκα θεών του Ολύμπου. Σύμφωνα με τις χριστιανικές θεωρίες στο μυστικό δείπνο παρίστανται 12 μαθητές και ο 13ος συνδαιτυμόνας ήταν ο Ιησούς. (Και τον Ιησού να μετρούσαμε ως πρώτο, ο 13ος θα ήταν ο Ιούδας..). Το 13ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης αναφέρεται στο θηρίο και τον Αντίχριστο, τα δύο δημιουργήματα του Διαβόλου. Ο αριθμός 13 φιγουράρει στην πιο κακότυχη κάρτα των ταρώ, τον θάνατο.

Γενικότερα, το δεκατρία μπορεί να θεωρείται "κακός" αριθμός απλά επειδή είναι μία μονάδα πάνω απ' το δώδεκα το οποίο είναι δημοφιλές σε πολλούς πολιτισμούς. Όταν μία ομάδα δεκατριών αντικειμένων διαιρεθεί στα δύο, στα τρία, στα τέσσερα ή στα έξι, πάντα ένα αντικείμενο περισσεύει. Το «κακό»!


Ο συνδυασμός του αριθμού 13 με την ημέρα Τρίτη ήταν αναπόφευκτος για να δημιουργήσουν την συγκεκριμένη αποφράδα μέρα στην Ελλάδα, άλλωστε καταγράφεται ένα ακόμη ιστορικό στοιχείο που ενισχύει τον συσχετισμό.

Φυσικά, οι δεισιδαιμονίες δεν επηρεάζουν όλους τους ανθρώπους καθώς έχουν να κάνουν με την αντίληψη τους, την σχέση τους με το εξωπραγματικό και κυρίως την παιδεία του καθενός.

Ας χαρούμε λοιπόν τη σημερινή μέρα όπως οφείλουμε να κάνουμε κάθε μέρα που ζούμε, χωρίς προκαταλήψεις και επηρεασμούς.

Σε τεντωμένο σχοινί

Το 1974, ο Φιλίπ Πετίτ, ταχυδακτυλουργός και καλλιτέχνης του δρόμου, έκανε κάτι το οποίο μέχρι τότε όχι απλώς θεωρούνταν ακατόρθωτο αλλά κανείς δεν είχε καν τολμήσει να αποπειραθεί κάτι παρόμοιο. Ο νεαρός Γάλλος ισορρόπησε πάνω σε ένα καλώδιο, το οποίο ήταν στηριγμένο ανάμεσα στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης και για 45 ολόκληρα λεπτά περπατούσε, χόρευε και γονάτιζε πάνω στο τεντωμένο σχοινί.

Ένα από τα πιο εντυπωσιακά ντοκιμαντέρ των τελευταίων χρόνων που όμως έρχεται με αρκετή καθυστέρηση στις αίθουσες. Είναι βασισμένο στο βιβλίο του ίδιου του Φιλίπ Πετίτ και είχε μια αρκετά επιτυχημένη - για το είδος - πορεία μέχρι τώρα με πολλά βραβεία ανάμεσα στα οποία το Όσκαρ 2009 καλύτερου ντοκιμαντέρ, το μεγάλο βραβείο Επιτροπής και Βραβείο Κοινού στο Σάντανς, και το Βραβείο BAFTA καλύτερης Βρετανικής ταινίας της χρονιάς.

Αυτό που πετυχαίνει το συγκεκριμένο έργο είναι ότι ισορροπεί πετυχημένα (όπως άλλωστε και ο πρωταγωνιστής του) ανάμεσα στο δραματοποιημένο και παραδοσιακό τρόπο παρουσίασης των γεγονότων. Χρησιμοποιώντας από τη μία την κλασσική πλέον μορφή συνέντευξης και το αρχειακό υλικό μαζί με τις δραματοποιημένες αναπαραστάσεις σημαντικών στιγμών της ιστορίας από την άλλη, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να κρατάει τον θεατή σε αγωνία όπως θα ήταν αν έβλεπε ένα άλλο είδος ταινίας.

Ένα κλασσικό αστυνομικό θρίλερ για παράδειγμα. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο στο συγκεκριμένο είδος. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ιστορική στιγμή δεν καταγράφτηκε από την κινηματογραφική κάμερα. Στο τέλος παρακολουθούμε τα πιο κρίσιμα σημεία μόνο από τις φωτογραφίες. Παρόλα αυτά το εγχείρημα και η σημαντικότητα του όχι μόνο δεν χάνεται αλλά γίνεται ακόμα πιο συναρπαστικό.

Ο σκηνοθέτης μέσα από τις επιλογές στη χρήση της φωτογραφίας και του μοντάζ αφηγείται τα γεγονότα με εντυπωσιακή επάρκεια. Είναι λίγες οι φορές που ένα τόσο τολμηρό και εντυπωσιακό γεγονός που συνέβη στην πραγματικότητα συνδυάζεται με αντίστοιχο αποτέλεσμα (αν μπορούμε να κάνουμε τη σύγκριση) στην κινηματογραφική του αφήγηση. Και μάλιστα στη μορφή του ντοκιμαντέρ.

Εφημερίδες, ώρα για διάβασμα…

Τι κι αν έχει λίγη ψυχρούλα, ο καιρός για να κάτσεις στη βεράντα. Ώρα να ρίξω μια ματιά στις εφημερίδες. Σήμερα λειτούργησα λίγο ανάποδα. Πρώτα τις πήρα από το περίπτερο.

Αναρωτιέστε, φαντάζομαι γιατί στάθηκα τόσο στην «Τιτανομαχία» χωρίς να πω καν τη δική μου άποψη.

Λοιπόν σε πάρα πολλά σημεία συμφωνώ με όσα λέει στη κριτική της ταινίας ο Ανδρεαδάκης. Βιάστηκαν να κάνουν την αρπαχτή μετά την επιτυχία του AVATAR. Πήραν μάλιστα και τον ίδιο κεντρικό πρωταγωνιστή. Αλλά αυτό δεν ήταν 3D.

Λίγες διαφορές έβλεπες, είτε φορούσες, είτε δεν φορούσες τα ειδικά γυαλιά. Πιο πολύ αυτό ήταν αισθητό στους τίτλους του τέλους. Ας είναι. Ήταν μια εμπειρία. Ευτυχώς άρεσε τουλάχιστον στον Λάμπρο. Άμα γίνει και αφορμή να μάθει μερικά πράγματα για του Τιτάνες καλό θα ήταν…

“Τιτανομαχία” κατά την ελληνική μυθολογία

Τιτάνες ονομάστηκαν στην αρχαία ελληνική μυθολογία, τα δώδεκα παιδιά του Ουρανού και της Γης, έξι αγόρια και έξι κορίτσια.

Ο Ωκεανός, ο Κοίος, ο Κρείος, ο Υπερίωνας, ο Ιαπετός, ο Κρόνος και η Θεία, η Ρέα, η Τηθύς, η Φοίβη, η Μνημοσύνη κι η Θέμιδα.

Από τους αρσενικούς Τιτάνες, ο τελευταίος, ο Κρόνος, αφού ακρωτηρίασε κι εκθρόνισε τον πατέρα του, πήρε αυτός στα χέρια την εξουσία, παίρνοντας για γυναίκα την αδελφή του Ρέα. Επειδή όμως φοβόταν μήπως πραγματοποιηθεί η κατάρα που του είχε δώσει ο πατέρας του, να εκθρονιστεί κι αυτός από ένα παιδί του, ο Κρόνος κατάπινε κάθε παιδί που του γεννούσε η Ρέα.

Ακόμα, για να στερεώσει την εξουσία του, απομάκρυνε και τ' άλλα αδέλφια του, τους Εκατόγχειρες και τους Κύκλωπες, φυλακίζοντάς τους στα Τάρταρα.

Ο Κρόνος είχε κιόλας καταπιεί τα πέντε παιδιά που είχε φέρει στον κόσμο η Ρέα, την Εστία, τη Δήμητρα, την Ήρα, τον Πλούτωνα και τον Ποσειδώνα και θα κατάπινε και το Δία, το τελευταίο του παιδί, αν δε σοφιζόταν η Ρέα να το κρύψει και να δώσει στον Κρόνο μια πέτρα σπαργανωμένη αντί για το μωρό. Το Δία, αφού μ' αυτόν τον τρόπο τον έσωσε, τον παρέδωσε στις νύμφες Μέλισσες για να τον αναθρέψουν και τους ιερείς Κουρήτες τους διάταξε να χορεύουν και να κτυπούν τα δόρατα πάνω στις ασπίδες τους, ώστε να σκεπάζονται οι φωνές του βρέφους.

Όταν μεγάλωσε ο Δίας κι έμαθε από τη μητέρα του τα γεγονότα, ανάγκασε τον πατέρα του δίνοντάς του ένα φάρμακο, να βγάλει από το στομάχι του τ' αδέλφια του που τα είχε καταπιεί.

Έτσι, ενωμένος με τα αδέλφια του ο Δίας, κήρυξε πόλεμο εναντίον του πατέρα του Κρόνου που είχε για συμμάχους τους αδελφούς του Τιτάνες. Στην τιτανομαχία αυτή, οι Τιτάνες κατέλαβαν το βουνό Όθρυ κι οι Θεοί, με το Δία, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες, το ψηλό βουνό του Ολύμπου.

Οι Εκατόγχειρες αρπάζουν τεράστια βράχια από το βουνό και τα πετάνε στους Τιτάνες. Η θάλασσα βρυχιέται από τη μιά άκρη έως την άλλη, η Γη βογγά, ο Ουρανός σειέται κι αναστενάζει. Ο Όλυμπος συνταράζεται και τα Τάρταρα σαλεύουν. Στο τέλος, στη μάχη ορμά ο Δίας με τους κεραυνούς του, τ' ασύγκριτα, φοβερά όπλα που του έφτιαξαν οι Κύκλωπες. Αστραπές και βροντές σκίζουν το σύμπαν. Οι Κεραυνοί πέφτοντας ασταμάτητα από τον Όλυμπο καίνε το καθετί. Τα δάση παίρνουν φωτιά, τα νερά των ποταμών και της θάλασσας, βράζουν. Οι Τιτάνες θαμπώνονται από τις λάμψεις και συντρίβονται από τους βράχους ή κατακερευνώνονται από το Δία.

Η μάχη κερδήθηκε από το Δία και τους αθάνατους θεούς του Ολύμπου. Οι Τιτάνες συλλαμβάνονται και ρίχνονται στα Τάρταρα, όπου δένονται για πάντα με άθραυστα δεσμά.

Η βασιλεία του κόσμου έρχεται πια οριστικά στο Δία, που για να θυμάται τη φοβερή αυτή περιπέτεια, τοποθέτησε στους Δελφούς την πέτρα που αντί γι' αυτόν είχε καταπιεί ο πατέρας του.

Η τιτανομαχία είναι η αλληγορική παράσταση της μεγάλης γεωλογικής μεταβολής του εδάφους, που έγινε στα αρχαιότατα χρόνια και που η ανάμνησή της συγκρατήθηκε στο νου των ανθρώπων και διατηρήθηκε στη μυθολογία.

Η τιτανομαχία περιγράφτηκε από πολλούς καλλιτέχνες και ποιητές στην αρχαιότητα. Διάφορα αποσπάσματα από το αρχαίο έπος "Τιτανομαχία" του Ευδήλου του Κορινθίου ή του ποιητή Μουσαίου σώθηκαν μέχρι τις μέρες μας.

Η κινηματογραφική “Τιτανομαχία” όπως την είδαν οι κριτικοί:

Βραχύβια θα είναι μάλλον η μόδα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας αν κρίνει κανείς από την μέτρια υποδοχή του «Πέρσι Τζάκσον» και το ανεκδιήγητο περιεχόμενο της «Τιτανομαχίας» η οποία είναι βασισμένη στην ομότιτλη καλτ ταινία του 1981 - την σκηνοθέτησε ο Ντέσμοντ Ντέιβις, αλλά έγινε γνωστή από τα τέρατα που σχεδίασε ο μάγος των ειδικών εφέ Ρέι Χάριχάουζεν.
Ανούσιες υπερβολές από τον επιδειξιμανή σκηνοθέτη του «Transporters 2», σενάριο που αδιαφορεί για τη μαγεία των ελληνικών μύθων, κιτσάτα ντεκόρ και κουστούμια και καταιγισμός δράσης με (όχι και τόσο εντυπωσιακά) ειδικά εφέ. Σκηνή ανθολογίας το συμβούλιο των Ολύμπιων θεών που θυμίζει σόου του Φλωρινιώτη και εξευτελίζει την όποια αξιοπρέπεια απέμεινε στον Λίαμ Νίσον και στον Ρέιφ Φάινς.
Η υπόθεση; Ποια υπόθεση; Το μόνο που υπάρχει είναι ένας χαλαρός, αδύναμος ιστός ως πρόφαση για αλλεπάλληλες σκηνές δράσης με ιπταμένους ψηφιακούς δράκους και τέρατα. Όσο για το υποτιθέμενο 3D, που έγινε εσπευσμένα μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων και με αφορμή τον θρίαμβο του «Avatar», αυτό είναι στην ουσία ανύπαρκτο. Είτε φοράς είτε δεν φοράς τα ειδικά γυαλιά, σχεδόν το ίδιο πράγμα βλέπεις.
Η μοναδική ενδιαφέρουσα ιδέα της ταινίας (η άρνηση των ανθρώπων να λατρεύουν τους θεούς) καταβροχθίζεται από τους γιγάντιους σκορπιούς και τα τέρατα τα οποία κάποιες στιγμές θυμίζουν την χειρότερη εκδοχή του «Άλιεν».
Μα πού πήγε όλη η ποίηση, η χαρά, η τόλμη, η αναίδεια, η πρόκληση κι η μαγκιά της ελληνικής μυθολογίας; Τουλάχιστον η παλιά ταινία (ή ακόμη και ο «Ιάσων και οι Αργοναύτες») είχαν μια κάποια αθωότητα, ένα ιδιότυπο χιούμορ, μια ανθρωπιά, μια χαριτωμένη αφέλεια. Όλα όσα, δηλαδή, απουσιάζουν από αυτή την ψυχρή υπολογισμένη μηχανή η οποία συνθλίβεται κάτω από τον δικό της ανούσιο και μεγαλομανή θόρυβο
ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ

Ένας ήλιος με... δόντια

Δεν αρκεί η ηλιοφάνεια η σημερινή να διώξει την παγωνιά. Ψυχρούλα έχει. Κάτι πρέπει να βάλεις πάνω σου για να βγεις έξω. Δεν χρειάζονται ηρωισμοί. Το πιο εύκολο να αρπάξεις ένα κρυολόγημα είναι αυτός ο καιρός.

Ο Λάμπρος θέλει να δει την “Τιτανομαχία” σε 3D προβολή. Και τα εισιτήρια είναι ανάρπαστα. Χθες το απόγευμα που δοκιμάσαμε να βρούμε στάθηκε αδύνατον για μια αξιοπρεπή θέση. Εντάξει μια αμερικανιά είναι που παίρνει αφορμή από ένα αρχαίο ελληνικό μύθο για να... τον διαλύσει, αλλά η νέα τεχνολογία του κινηματογράφου δίδει τη δυνατότητα για εκπληκτικά εφέ. Αυτά θα δούμε γιατί από μυθολογία...

Τέλος πάντων, βρήκα στις 8.15 στα VILLAGE στου Ρέντη, αίθουσα 8, θέσεις Ε23-24. Όλη η πιτσιρικαρία έχει πέσει πάνω τους. Είναι βέβαια εντυπωσιακό στην έκδοση των 3D που θα δούμε κι εμείς.

Ευκαιρία και για κάποια ψώνια στη λαϊκή, στο χασάπη, στο σούπερ μάρκετ. Και μετά οι εφημερίδες μου. Ένα ουζάκι στη βεράντα και μια πρώτη ματιά στα φύλλα είναι ότι καλύτερο περιμένοντας το μεσημεριανό φαγητό...

Αυτό είναι το χωριό μου, το όμορφο Θραψανό, που ονειρευόμουν να ζήσω, κάποτε...

Αυτό είναι το χωριό μου, το Θραψανό... Φωτογραφημένο στις 6 Ιουλίου 2012. Τον αγαπώ αυτόν τον τόπο. Και κάποτε, ονειρευόμουν να ζήσω εκεί αρκετό καιρό, όταν θα έβγαινα στη σύνταξη.  Τώρα πια είμαι συνταξιούχος, έχοντας αλλάξει άποψη και πρωτεραιότητες στη ζωή μου... Η στιγμή που νόμιζα ότι δεν θα ερχόταν ποτέ, ήρθε! Δείτε ΕΔΩ μερικά πράγματα για το χωριό μου...

spiti.ktiti.dek23

Όταν η ζωή δεν το βάζει κάτω… Οι βουκαμβίλιες που ξεράθηκαν από την παγωνιά του Γενάρη 2017, όταν το χιόνι το έστρωσε για τα καλά στο χωριό (δες την ακριβώς από κάτω φωτογραφία, διότι είναι πολύ σπάνιο το χιόνι στο χωριό μας σε υψόμετρο 350 μ.). Χρειάστηκε να περιμένουμε λίγο... Αλλά ο χρόνος δεν είναι πρόβλημα, όσο είμαστε όρθιοι, μπορούμε και αντέχουμε τις αντιξοότητες… Η φωτογραφία αυτή, είναι τραβηγμένη το Νοέμβρη του 2023 όταν βάψαμε με άλλο χρώμα την εξωτερική και εσωτερική αυλή του σπιτιού...

xionismeno.spiti090117

Φωτογραφία τραβηγμένη στις 9/1/2017, στο χιονιά που άρεσε σε όλο το Θραψανό. Το πατρικό μου σπίτι, χιονισμένο. Απόλαυση οφθαλμών… Ευχαριστώ όσους είχαν την καλοσύνη και την προνοητικότητα να μου στείλουν αυτή τη φωτογραφία… Κάθε εποχή στο χωριό μου είναι όμορφη. Έτσι το βλέπω εγώ, έχοντας προσωπικά βιώματα… Οι όμορφες βουκαμβίλιες, από αυτόν τον πάγο, ξεράθηκαν, σε αντίθεση με την τριανταφυλλιά που, για άλλη μια φορά, αποδείχτηκε πολύ δυνατή και άντεξε... Αλλά η ζωή δεν σταματά! Ξαναπέταξαν πράσινα κλαριά, ξαναζωντάνεψαν!

parteria6

Φτιάξαμε και τα παρτέρια στα δυο περιβολάκια στην εξωτερική αυλή... Ο επόμενος στόχος, αν το θέλει ο Θεός και τον καταφέρουμε, είναι να μπουν πλακάκια και στις αυλές, τόσο στην εσωτερική, όσο και στην εξωτερική. Και μια πραγματική εξώπορτα που θα προστατεύει το σπίτι μας, καλύτερα, από τους ανόητους που δεν λείπουν. Ο στόχος παραμένει. Ελπίζω να τα καταφέρουμε να τον υλοποιήσουμε σ' αυτή τη ζωή.

thrapsano.arxio

Και μια ιστορική φωτογραφία που δείχνει το χωριό των πιθαράδων... Κρήτη, Θραψανό, 1958-1962, φωτογραφία του Roland Hampe. Την είδαμε δημοσιευμένη στη εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ Ηρακλείου της 10/5/2023. Τα νέα παιδιά, στις μέρες μας, συνεχίζουν αυτή την τέχνη. Αν τα βοηθούσε λίγο και η Πολιτεία, όλα θα ήταν καλύτερα... Δείτε κι αυτό ΕΔΩ το υπέροχο ντοκιμαντέρ για την αγγειοπλαστική στο Θραψανό που προβλήθηκε το Φλεβάρη του 2024  από την ΕΡΤ 3.

patris220624

Από την ημερήσια Ηρακλειώτικη εφημερίδα, ΠΑΤΡΙΣ. Την είδαμε δημοσιευμένη στη στήλη Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ, το Σάββατο 22/6/2024 με την ένδειξη: 1958-1962, Κρήτη, Θραψανό. Φωτογραφία Roland Hame (πηγή: Άσπρο και Μαύρο). Η φωτογραφία έχει και μια ακόμα συναισθηματική αξία για μένα. Τραβήχτηκε, όταν εγώ γενήθηκα. Και προφανώς έχει επιχρωματιστεί. Δεν υπήρχε χρωματιστό φίλμ, τότε...

Σε ποια φάση βρίσκεται σήμερα η σελήνη; Θέλετε να ξέρετε;

Η ΕΡΓΑΣΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ

Η Αγία Γραφή περιγράφει μερικές φορές τους ανθρώπους με βάση την εργασία που έκαναν. Μιλάει για τον “Ματθαίο, τον εισπράκτορα φόρων”, τον “Σίμωνα τον βυρσοδέψη” και τον “Λουκά, τον αγαπητό γιατρό”. (Ματθ. 10:3· Πράξ. 10:6· Κολ. 4:14) Κάτι άλλο που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους είναι οι πνευματικοί διορισμοί ή τα προνόμιά τους. Διαβάζουμε για τον Βασιλιά Δαβίδ, τον προφήτη Ηλία και τον απόστολο Παύλο. Αυτοί οι άντρες εκτιμούσαν τους θεόδοτους διορισμούς τους. Παρόμοια και εμείς, αν έχουμε προνόμια υπηρεσίας, πρέπει να τα εκτιμούμε.

Ο αρχικός σκοπός του Ιεχωβά για την ανθρωπότητα ήταν να ζει για πάντα εδώ στη γη. (Γέν. 1:28· Ψαλμ. 37:29) Ο Θεός πρόσφερε γενναιόδωρα στον Αδάμ και στην Εύα διάφορα πολύτιμα δώρα που τους έδιναν τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη ζωή. (Διαβάστε Ιακώβου 1:17) Ο Ιεχωβά τούς χάρισε ελεύθερη βούληση, την ικανότητα να κάνουν λογικές σκέψεις και τη δυνατότητα να αγαπούν και να απολαμβάνουν φιλίες.

Ο Δημιουργός μιλούσε στον Αδάμ και τον συμβούλευε για το πώς να δείχνει την υπακοή του. Ο Αδάμ μάθαινε επίσης πώς να καλύπτει τις ανάγκες του καθώς και πώς να φροντίζει τα ζώα και τη γη. (Γέν. 2:15-17, 19, 20) Ο Ιεχωβά προίκισε επίσης τον Αδάμ και την Εύα με τις αισθήσεις της γεύσης, της αφής, της όρασης, της ακοής και της όσφρησης. Έτσι μπορούσαν να απολαμβάνουν πλήρως την ομορφιά και τα άφθονα αγαθά του παραδεισένιου σπιτιού τους. Για το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι, οι δυνατότητες να έχουν απόλυτα ικανοποιητική εργασία, να νιώθουν πλήρεις και να κάνουν ανακαλύψεις, ήταν απεριόριστες.

Τι μπορούμε να μάθουμε από τα λόγια που είπε ο Ιησούς στον Πέτρο; Χρειάζεται να προσέξουμε ώστε να μην αφήσουμε την αγάπη μας για τον Χριστό να εξασθενήσει και την προσοχή μας να αποσπαστεί από τα συμφέροντα της Βασιλείας. Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις πιέσεις που σχετίζονται με τις ανησυχίες αυτού του συστήματος πραγμάτων. Ας μάθουμε, να εκτιμούμε όσα έχουμε...

ΕΝΑ SITE "ΑΠΑΓΚΙΟ" ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

Αυτόν τον ιστότοπο τον «παλεύω» πολλά χρόνια. Πολύ πριν γνωρίσω την αλήθεια και βρω σκοπό στη ζωή μου. Φανταζόμουν τον εαυτό μου συνταξιούχο στο χωριό, με μια σχετικά καλή οικονομική επιφάνεια, δεδομένης μιας καλής σύνταξης που είχα οικοδομήσει πολλά πάνω της και ήθελα να έχω κάτι, για να περνάω το χρόνο μου.

Σήμερα, όλα έχουν αλλάξει γύρω μου, όλα εκτός από το Site αυτό. Δηλαδή, άλλαξε κι αυτό λιγάκι προσανατολισμό… Αντί να περνάει την ώρα του με κούφια δημοσιογραφικά θέματα, που δεν είχαν να προσφέρουν και πολλά πράγματα στους ανθρώπους, προσφέρει ελπίδα για ένα βέβαιο, καλύτερο αύριο.

Αυτήν την αληθινή ελπίδα, προσπαθεί να βάλει στις καρδιές των αναγνωστών του και να τους ενθαρρύνει να πιστέψουν ότι όλες αυτές οι δυσκολίες κάθε μορφής που ζούμε είναι παροδικές. Τα ωραία, είναι μπροστά μας... Και μπορούμε να τα ζήσουμε, φτάνει να το θέλουμε πραγματικά.

Αρκεί να μη στηριζόμαστε στην αξιοπιστία των ανθρώπων που σήμερα είναι κι αύριο όχι… Ούτε στις δυνάμεις μας. Αλλά στον Λόγο Εκείνου που είναι απόλυτα αξιόπιστος και να ακολουθούμε στη ζωή μας τις φωτεινές προειδοποιητικές  πινακίδες που έχει βάλει στο δρόμο μας…

ΚΡΕΟΝΤΑΣ, τέλος...

Το φύλλο που βλέπετε εδώ είναι το τελευταίο της εκδοτικής προσπάθειας του Εξωραϊστικού Συλλόγου της Κολοκυνθούς,  “Κρέοντας”. Δείτε το ΕΔΩ. Είναι το τεύχος 25 κι ΕΔΩ δείτε το αμέσως προηγούμενο. Ο ΚΡΕΟΝΤΑΣ αναγκάστηκε να αναστέλλει την έκδοσή του στην πρώτη μεγάλη οικονομική κρίση. Σε δύσκολες εποχές δεν άντεχε άλλο, τα δυσβάσταχτα οικονομικά βάρη. Βέβαια κάθε φύλλο που αναστέλλει την έκδοσή του, θέλει να ελπίζει και ονειρεύεται την επανέκδοση του... Μακάρι να γίνει έτσι. Και να μην είναι μόνο οι καλές προθέσεις των ανθρώπων του Συλλόγου...

Στο ρόλο του Συνταξιούχου

Αν έχεις κάπου να κρατηθείς, αν μπορείς να περιμένεις, η υπομονή αμείβεται.
Άπό τις 24/10/2020 είμαι πια συνταξιούχος!… Όλα εξελίχθηκαν καλά, όπως το περίμενα και τον Νοέμβρη του 2020 μπήκαν τα χρήματα της σύνταξης μου στο λογαριασμό μου. κι από τότε όλα γίνονται κανονικά, στην ώρα τους... Η αγωνία μου μετρούσε από τον Νοέμβριο του 2019, οπότε και κατέθεσα τα χαρτιά μου. Μια διαδικασία που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο! 

Όλα αυτά έγιναν μέσα σε μια πρωτόγνωρη, δύσκολη εποχή του κορονοϊού Covid-19, με λοκντάουν και χωρίς τις μικρές εφημερίδες που βγάζω. Και όμως, όλα πήγαν καλά! Με τη βοήθεια ανθρώπων που μας αγαπούν, των παιδιών της Σούλας, δεν έχασα καμιά από τις ρυθμίσεις που είχα κάνει... Και δεν στερηθήκαμε τίποτα, από τα βασικά πράγματα. Ο Ιεχωβά να τους ευλογεί!

Δοξάζω τον Ιεχωβά για την καλή έκβαση του πράγματος! Και τον ευχαριστώ, γιατί αν δεν ήταν το ισχυρό χέρι Του να με οπλίζει με υπομονή και εγκαρτέρηση, όλα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα!

Μικρές πινελιές αγάπης

athina1

Γεμάτος όμορφες, ξεχωριστές πινελιές, είναι αυτός ο ιστότοπος που διαβάζετε. Ξεκίνησε, για να καλύψει κάποιες ανάγκες έκφρασης, με δημοσιογραφικό κυρίως περιεχόμενο και τον βλέπουμε να εξελίσσεται ουσιαστικά σε ένα σημείο συνάντησης και επαφής, ανάμεσα σε φίλους. Και η αναφορά στις πινελιές δεν είναι καθόλου τυχαία. Κάπως έτσι δεν λειτουργούν και οι ζωγράφοι; Μόνο που εδώ το πράγμα μοιράζεται, ανάμεσα στις λέξεις και τις εικόνες. Και περιγράφουν μια ζωή πραγματική, όχι από αυτές που κυριαρχούν στη φαντασία και στο διαδίκτυο.

Δοκιμασία από τον Covid-19

Ότι μέχρι χθες, μόνο ως θεωρία γνωρίζαμε, το είδαμε να εφαρμόζεται στη ζωή μας... Και πήραμε τα μαθήματα μας. Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Το "φευγιό" της αδερφής μου

Η Γιωργία μας "έφυγε" για πάντα από κοντά μας το 2011. Και ο θάνατος του Γιάννη έναν ακριβώς χρόνο, μετά. Λιγοστεύουμε...

Έφυγε και ο Κωστής μας

Λιγοστεύουμε... Μετά τη Γεωργία μας, "έφυγε" και ο Κωστής μας. Τον αποχαιρετήσαμε (δείτε ΕΔΩ) με συγκίνηση... Θα τα ξαναπούμε αδελφέ!

Developed by OnScreen - Content by Nikos Theodorakis - Powered by FRIKTORIA