Τιτάνες ονομάστηκαν στην αρχαία ελληνική μυθολογία, τα δώδεκα παιδιά του Ουρανού και της Γης, έξι αγόρια και έξι κορίτσια.

Ο Ωκεανός, ο Κοίος, ο Κρείος, ο Υπερίωνας, ο Ιαπετός, ο Κρόνος και η Θεία, η Ρέα, η Τηθύς, η Φοίβη, η Μνημοσύνη κι η Θέμιδα.

Από τους αρσενικούς Τιτάνες, ο τελευταίος, ο Κρόνος, αφού ακρωτηρίασε κι εκθρόνισε τον πατέρα του, πήρε αυτός στα χέρια την εξουσία, παίρνοντας για γυναίκα την αδελφή του Ρέα. Επειδή όμως φοβόταν μήπως πραγματοποιηθεί η κατάρα που του είχε δώσει ο πατέρας του, να εκθρονιστεί κι αυτός από ένα παιδί του, ο Κρόνος κατάπινε κάθε παιδί που του γεννούσε η Ρέα.

Ακόμα, για να στερεώσει την εξουσία του, απομάκρυνε και τ' άλλα αδέλφια του, τους Εκατόγχειρες και τους Κύκλωπες, φυλακίζοντάς τους στα Τάρταρα.

Ο Κρόνος είχε κιόλας καταπιεί τα πέντε παιδιά που είχε φέρει στον κόσμο η Ρέα, την Εστία, τη Δήμητρα, την Ήρα, τον Πλούτωνα και τον Ποσειδώνα και θα κατάπινε και το Δία, το τελευταίο του παιδί, αν δε σοφιζόταν η Ρέα να το κρύψει και να δώσει στον Κρόνο μια πέτρα σπαργανωμένη αντί για το μωρό. Το Δία, αφού μ' αυτόν τον τρόπο τον έσωσε, τον παρέδωσε στις νύμφες Μέλισσες για να τον αναθρέψουν και τους ιερείς Κουρήτες τους διάταξε να χορεύουν και να κτυπούν τα δόρατα πάνω στις ασπίδες τους, ώστε να σκεπάζονται οι φωνές του βρέφους.

Όταν μεγάλωσε ο Δίας κι έμαθε από τη μητέρα του τα γεγονότα, ανάγκασε τον πατέρα του δίνοντάς του ένα φάρμακο, να βγάλει από το στομάχι του τ' αδέλφια του που τα είχε καταπιεί.

Έτσι, ενωμένος με τα αδέλφια του ο Δίας, κήρυξε πόλεμο εναντίον του πατέρα του Κρόνου που είχε για συμμάχους τους αδελφούς του Τιτάνες. Στην τιτανομαχία αυτή, οι Τιτάνες κατέλαβαν το βουνό Όθρυ κι οι Θεοί, με το Δία, τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες, το ψηλό βουνό του Ολύμπου.

Οι Εκατόγχειρες αρπάζουν τεράστια βράχια από το βουνό και τα πετάνε στους Τιτάνες. Η θάλασσα βρυχιέται από τη μιά άκρη έως την άλλη, η Γη βογγά, ο Ουρανός σειέται κι αναστενάζει. Ο Όλυμπος συνταράζεται και τα Τάρταρα σαλεύουν. Στο τέλος, στη μάχη ορμά ο Δίας με τους κεραυνούς του, τ' ασύγκριτα, φοβερά όπλα που του έφτιαξαν οι Κύκλωπες. Αστραπές και βροντές σκίζουν το σύμπαν. Οι Κεραυνοί πέφτοντας ασταμάτητα από τον Όλυμπο καίνε το καθετί. Τα δάση παίρνουν φωτιά, τα νερά των ποταμών και της θάλασσας, βράζουν. Οι Τιτάνες θαμπώνονται από τις λάμψεις και συντρίβονται από τους βράχους ή κατακερευνώνονται από το Δία.

Η μάχη κερδήθηκε από το Δία και τους αθάνατους θεούς του Ολύμπου. Οι Τιτάνες συλλαμβάνονται και ρίχνονται στα Τάρταρα, όπου δένονται για πάντα με άθραυστα δεσμά.

Η βασιλεία του κόσμου έρχεται πια οριστικά στο Δία, που για να θυμάται τη φοβερή αυτή περιπέτεια, τοποθέτησε στους Δελφούς την πέτρα που αντί γι' αυτόν είχε καταπιεί ο πατέρας του.

Η τιτανομαχία είναι η αλληγορική παράσταση της μεγάλης γεωλογικής μεταβολής του εδάφους, που έγινε στα αρχαιότατα χρόνια και που η ανάμνησή της συγκρατήθηκε στο νου των ανθρώπων και διατηρήθηκε στη μυθολογία.

Η τιτανομαχία περιγράφτηκε από πολλούς καλλιτέχνες και ποιητές στην αρχαιότητα. Διάφορα αποσπάσματα από το αρχαίο έπος "Τιτανομαχία" του Ευδήλου του Κορινθίου ή του ποιητή Μουσαίου σώθηκαν μέχρι τις μέρες μας.

Η κινηματογραφική “Τιτανομαχία” όπως την είδαν οι κριτικοί:

Βραχύβια θα είναι μάλλον η μόδα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας αν κρίνει κανείς από την μέτρια υποδοχή του «Πέρσι Τζάκσον» και το ανεκδιήγητο περιεχόμενο της «Τιτανομαχίας» η οποία είναι βασισμένη στην ομότιτλη καλτ ταινία του 1981 - την σκηνοθέτησε ο Ντέσμοντ Ντέιβις, αλλά έγινε γνωστή από τα τέρατα που σχεδίασε ο μάγος των ειδικών εφέ Ρέι Χάριχάουζεν.
Ανούσιες υπερβολές από τον επιδειξιμανή σκηνοθέτη του «Transporters 2», σενάριο που αδιαφορεί για τη μαγεία των ελληνικών μύθων, κιτσάτα ντεκόρ και κουστούμια και καταιγισμός δράσης με (όχι και τόσο εντυπωσιακά) ειδικά εφέ. Σκηνή ανθολογίας το συμβούλιο των Ολύμπιων θεών που θυμίζει σόου του Φλωρινιώτη και εξευτελίζει την όποια αξιοπρέπεια απέμεινε στον Λίαμ Νίσον και στον Ρέιφ Φάινς.
Η υπόθεση; Ποια υπόθεση; Το μόνο που υπάρχει είναι ένας χαλαρός, αδύναμος ιστός ως πρόφαση για αλλεπάλληλες σκηνές δράσης με ιπταμένους ψηφιακούς δράκους και τέρατα. Όσο για το υποτιθέμενο 3D, που έγινε εσπευσμένα μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων και με αφορμή τον θρίαμβο του «Avatar», αυτό είναι στην ουσία ανύπαρκτο. Είτε φοράς είτε δεν φοράς τα ειδικά γυαλιά, σχεδόν το ίδιο πράγμα βλέπεις.
Η μοναδική ενδιαφέρουσα ιδέα της ταινίας (η άρνηση των ανθρώπων να λατρεύουν τους θεούς) καταβροχθίζεται από τους γιγάντιους σκορπιούς και τα τέρατα τα οποία κάποιες στιγμές θυμίζουν την χειρότερη εκδοχή του «Άλιεν».
Μα πού πήγε όλη η ποίηση, η χαρά, η τόλμη, η αναίδεια, η πρόκληση κι η μαγκιά της ελληνικής μυθολογίας; Τουλάχιστον η παλιά ταινία (ή ακόμη και ο «Ιάσων και οι Αργοναύτες») είχαν μια κάποια αθωότητα, ένα ιδιότυπο χιούμορ, μια ανθρωπιά, μια χαριτωμένη αφέλεια. Όλα όσα, δηλαδή, απουσιάζουν από αυτή την ψυχρή υπολογισμένη μηχανή η οποία συνθλίβεται κάτω από τον δικό της ανούσιο και μεγαλομανή θόρυβο
ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ