Το τέιλερ της ταινίας όπως το έδωσε η ίδια η εταιρία προώθησης...

Το είδα το περασμένο Σάββατο στην αίθουσα 13 των Villages στου Ρέντη. Ήθελα πολύ να πάω... Όλα όσα είχα δε στα τρέιλερ μου άρεσαν . Επιτέλους, είπα, μια ελληνική ταινία που αξίζει τα λεφτά της.

Στην παράσταση των 8.30 η αίθουσα ήταν σχεδόν γεμάτη. Μερικοί έδειχναν να βρίσκονται τυχαία εκεί. Γελούσαν στα πιο μικρά αστεία, αλλά ήταν αρκετά συγκρατημένοι στα σοβαρά της υπόθεσης.

Και ιδού μερικά λόγια για την ταινία:

Ένα από τα πιο αναγνωρισμένα βιβλία του Γιάννη Ξανθούλη έρχεται στη μεγάλη οθόνη, για να μας μαγέψει τα Χριστούγεννα του 2011.
Δεκαετία του 1970... είναι Χριστούγεννα και στο στρατόπεδο Βάτη, στον Έβρο, προετοιμάζονται για την καθιερωμένη χριστουγεννιάτικη γιορτή.
Οι σκέψεις, όμως, του υπολοχαγού Στέφανου Καραμανίδη είναι κάπου αλλού. Άνθρωπος κλειστός, χωρίς χαμόγελο, αγρίμι, έχει μόνο μια επιθυμία: να ζητήσει σε χορό τον κρυφό του έρωτα, την Ζωή, σύζυγο του Συνταγματάρχη Μανώλη Λόγγου.
Δεν ξέρει, όμως, να χορεύει. Θα ζητήσει την βοήθεια ενός φαντάρου, του Λάζαρου Λαζάρου, ενός συνεσταλμένου νεαρού, από τους λίγους που ξεχώριζαν στο στρατόπεδο για την μόρφωση και καλλιέργεια τους.
Η γνωριμία τους, σύντομη αλλά καταλυτική, θα είναι η αφορμή για μια σειρά γεγονότων που θα κορυφωθούν με ένα Τανγκό... Το Τανγκό των Χριστουγέννων... σε μια μέρα που θα αλλάξει τις ζωές των τριών ηρώων μια για πάντα.

Είπα από την αρχή του σημειώματος μου ότι ήθελα να τη δω. Δεν διαψεύστηκα. Μου άρεσε πολύ. Το κλίμα στον Έβρο που το είχα ζήσει κι εγώ ως φαντάρος μια δεκαετία αργότερα από την εποχή που διαδραματίζεται το έργο στην ταινία, δεκαετία του 70.

Θυμάμαι κι εγώ κάποια Χριστούγεννα στο στρατόπεδο Ιωάννου, δέκα λεπτά με τα πόδια από την Αλεξανδρούπολη, όχι στο Διδυμότειχο που κινηματογραφήθηκε η ταινία δεν πήγα, αλλά το κλίμα στην περιοχή είναι περίπου το ίδιο.

Έβγαινες στην πόλη και συναντούσες στα καφέ περισσότερους φαντάρους απ' ότι στο ΚΨΜ. Κι επειδή οι ντόπιοι είχαν πάθει... ζημιές από “γαμπρούς” φαντάρους, οτιδήποτε έβλεπαν ντυμένο με χακί το απέφευγαν. Οι γυναίκες κρύβονταν, οι ανοχής ήταν μέσα στις αυλές κατοικημένων σπιτιών...

Ίδιος βροχερός ο καιρός, συχνή η ομίχλη και κρύο, πολύ κρύο “τράβηξα” στους οκτώ μήνες που έμεινα εκεί... Ύστερα ήρθε η μετάθεση για το Βόλο κι έφυγα... Από το στρατόπεδο της Νέας Ιωνίας στο Βόλο πήρα το απολυτήριο...

Όσο για τον έρωτα, αυτός ο ανεκπλήρωτος κινηματογραφικός από το βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη, ήταν ομολογουμένως, απίστευτα δυνατός. Άξιζε τον κόπο...

Ενθαρρυντικό ότι έκοψε την πρώτη εβδομάδα 54.000 εισιτήρια...

Αυτό το τραγούδια ακούγεται στο τέλος της ταινίας, την ώρα που πέφτουν οι τίτλοι. τραγουδά ο Γιώργος Νταλάρας και είναι εκπληκτικό. Ακούστε το με προσοχή παρακαλώ...

Πού φτάσαμε!... Να μας λένε οι εφημερίδες, ότι σε δυο εβδομάδες έχουμε Χριστούγεννα... Ποιος έχει το κουράγιο να σκύψει και να δει τα πιο απλά πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή. Και κάποτε τις περιμέναμε τέτοιες μέρες με λαχτάρα... Αλλάζει ριζικά η ζωή μας. Από τον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ. Δείτε ΕΔΩ.

Μέχρι και προτάσεις για να στολίσουμε οικονομικά το σπίτι μας κάνει ο ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ. Ακρίβεια, δυσκολίες, αλλά να μη χάσουμε και τη ζωή. Σα να βλέπω γύρω μου τα περισσότερα φωτεινά λαμπιόνια στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών. Ενθαρρυντικό βήμα αντίστασης... Δείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ.

Μου αρέσουν οι τύποι που επιμελούνται την πρώτη σελίδα εκεί, στην ομογενειακή εφημερίδα ΚΗΡΥΚΑΣ. Σήμερα επιλέγουν μια φωτογραφία από τις εκδηλώσεις του Δήμου Αθηναίων για τα Χριστούγεννα με τη φιλαρμονική. Μπροστά ένα χαρούμενο πιτσιρίκι που δίνει αισιόδοξο τόνο. Οι δικές μας εφημερίδες δεκάρα δε δίνουν. Μόνο τα όσα συμβαίνουν στην Ευρωζώνη τους αφορούν... Δείτε ΕΔΩ.

Με τη φωτογραφία της Μέρκελ, της Γερμανού καγκελαρίου “παίζουν” στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Κλειδοκράτορα την έχουν. Στην καρδιά του πρωτοσέλιδου... Δείτε ΕΔΩ.

Η ESPRESSO πάλι μας ξαφνιάζει... Αντί για τους αγαπημένους της σελέμπριτι επιλέγει ένα πολύ ανθρώπινο θέμα. Χρηστικές πληροφορίες για το πώς να αντιμετωπίζουμε την πείνα. Για να υπάρχει πάντα φαΐ στο τραπέζι... Δείτε ΕΔΩ.

Τα ΝΕΑ κάνουν λογοπαίγνιο στον τίτλο τους. Αδιάφορα για τον πολύ κόσμο που νοιώθει πια άλλη είναι η ουσία των πραγμάτων και όχι στους εξυπνακίστικους τίτλους... Δείτε ΕΔΩ.

Εδώ είναι το θέμα... Και η απελπισία... Κι άλλα μέτρα πια; Έλεος! Πόσες αντοχές νομίζουν ότι έχει ο κόσμος; Τι έχουν εξαντλήσει όλες πια. Από την ΑΥΓΗ. Δείτε αναλυτικά το δημοσίευμα ΕΔΩ.

Και τα δράματα, αυτά που συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες και που μπορεί να μη μαθαίναμε ποτέ. Γιατί μερικοί άνθρωποι είναι πολλοί περήφανοι για να μοιραστούν το πρόβλημά τους... Το θέμα το ανέδειξε η ΠΑΤΡΙΔΑ Ηρακλείου Κρήτης. Οι τίτλοι από τη σημερινή ΝΙΚΗ. Δείτε ΕΔΩ.

Μικρές επιλογές από τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Η κάθε μια για διαφορετικούς λόγους έχει ένα ειδικό βάρος. Για ρίξτε μια ματιά λίγο πιο μέσα και θα καταλάβετε. Ανθρώπινη συμπαράσταση στο μαθητή που λιποθύμησε από ασιτία στο Ηράκλειο Κρήτης. Δείτε το σχετικό δημοσίευμα ΕΔΩ.

Η αυξημένη παρακράτηση φόρων θα μειώσει κι άλλο τα εισοδήματα μας. Πόσο; Τα ΝΕΑ έχουν κωδικοποιήσει σε τίτλους και σε πίνακες τους νέους δραματικά μειωμένους μισθούς. Δείτε πιο αναλυτικά ΕΔΩ.

Το ίδιο σε “χτύπημα” στην επάνω μεριά του πρωτοσέλιδου της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Δικαιολογημένα οι εφημερίδες δίνουν βάρος σ' αυτό το θέμα. Οι μισθοί των εργαζομένων , όσοι ακόμα έχουν ένα σταθερό εισόδημα από τη δουλειά τους, το βλέπουν να μειώνεται καθημερινά... Είτε από την ποροεπιδρομή, έμμεση ή άμεση ή μέσω των έκτακτων τελών. Άλλο ένα παράδειγμα ΕΔΩ.

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το θέμα που το σηκώνει ψηλά στο πρωτοσέλιδό της. Ναι, δυσκολεύουν τα πράγματα με τον ερχομό της νέας χρονιάς. Κι άλλο! Όσοι νόμιζαν πως ότι ήταν να δώσουμε το δώσαμε και πάει, κάνουν λάθος. Αυτή νεωτερίστικη άποψη να γίνει 5.000 μόνο το αφορολόγητο και να παρακρατείται από τον εργοδότη (στην πηγή του τους αρέσει να λένε...) ο φόρος των εργαζομένων θα μειώσει κι άλλο τους μισθούς μας. Τι άλλο θα σκαρφιστούν οι... σωτήρες της Οικονομίας για να τα πάρουν από τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Δεν υπάρχει ίχνος ντροπής, πλέον... Μα ίχνος... Δείτε ΕΔΩ ολόκληρη τη σχετική εγκύκλιο...

Μια ματιά στο φεγγάρι...

Ας αλλάξουμε λίγο θέμα. Ας δώσουμε σκυτάλη στον Ηλία Προβόπουλο που ξέρει να μας μας μαγεύει με την πένα του και το φωτογραφικό φακό του. Δείτε ΕΔΩ.

Μπαίνει τάξη στη Δικαιοσύνη; Να το πιστέψουμε ή πρόκειται για ένα ακόμα πυροτέχνημα; Η απογοήτευση μπορεί να δώσει τη θέση της στην αισιοδοξία. Πολλοί θα το θέλαμε. Γιατί αν κάποιοι το θέλουν μία φορά να σεβόμαστε τους θεσμούς, εμείς το θέλουμε δύο. Αρκεί να τους εμπιστευόμαστε κιόλας... Κι αυτό εξαρτάται από κείνους που τους υπηρετούν. Διαβάστε ΕΔΩ το σχετικό δημοσίευμα.

Δραματικά τα στοιχεία για την ανεργία στους νέους. Κι αν αυτοί, το μέλλον της χώρας, δεν έχουν δουλειά, τότε σε τι να προσδοκούμε για το αύριο; Είναι κρίμα να τους βλέπεις αραγμένους στις καφετέριες να παίζουν τάβλι την ώρα που θα έπρεπε να πιάνουν πέτρα και να τη στύβουν... Δείτε ΕΔΩ τα στοιχεία που σε πιάνει η ψυχή σου...

Το κακό, αυτό είναι που κυριαρχεί... Δεν ακούς και κάτι καλό. Όλο άσχημα νέα σαν αυτή την είδηση από τη χθεσινή ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Νέο Μνημόνιο με μισθούς Ινδίας και κατάργηση της ΕΓΣΣΕ. Αν είναι δυνατόν! Μια δικλείδα ασφαλείας υπήρχε και πάνε να την κλείσουν κι αυτήν... Θα τους αφήσουμε;

Η διαπίστωση της ΑΥΡΙΑΝΗΣ μπορεί στο πρώτο άκουσμά της να μοιάζει υπερβολική, αλλά τελικά δεν είναι. Πραγματικά στις μέρες μας συνάνθρωποί μας πεινάνε... Φοβερή κατάντια για μια κυβέρνηση που θέλει να διατυμπανίζει ότι είναι σοσιαλιστική. Και δεν αναφέρομαι στο τρικομματικό τερατούργημα Παπαδήμου. Γι' αυτήν του ΠΑΣΟΚ λέω...

Ορίστε και τα ωραία... Σε υπαλλήλους σούπερ μάρκετ, αντί για μισθό – χρήματα δίνουν τρόφιμα, ότι δηλαδή διαθέτει το... μαγαζί. Μήπως μερικά τέτοια να πάνε στις τράπεζες για να πληρώσουν τις δόσεις τους; Και δεν υπάρχει μια Επιθεώρηση Εργασίας να πιάσει από το γιακά αυτόν τον περίφημο εργοδότη και να τον κλείσει φυλακή; Πόσο έχει ακόμα περιθώριο να εκβιάζει ανενόχλητος τους εργαζόμενους;

Όσο δεν υπάρχει κράτος μπορούν θρασύτατοι εργοδότες να κάνουν ότι θέλουν και να παίζουν με τις ζωές των εργαζομένων τους... Και κανείς δεν μιλάει, κανείς δεν ωρύεται, κανείς δεν βγαίνει να τα πει ένα χεράκι, δημόσια. Τι έχουμε πάθει; Πώς θα το αλλάξουμε αυτό; Πώς θα ξαναβγούμε στους δρόμους για να πούμε το δικό μας μεγάλο STOP στην ασυδοσία; Τι περιμένουμε;

Το πρωτοσέλιδο στο ΠΟΝΤΙΚΙ. Ναι, σίγουρα είναι “Επιτελάρχες της καταστροφής”, αλλά όχι για τον εαυτό τους. Αυτό καθόλου δεν θα μας πείραζε... Θα καθόμαστε μάλιστα σε μια γωνιά και θα γελάγαμε με την κατάντια τους... Το κακό είναι ότι σπρώχνουν μια ολόκληρη χώρα στη χρεοκοπία κι αλλάζουν ριζικά από τη μια στην άλλη τις ζωές μας...