Επανεπίσκεψη στο σπίτι του Γιώργου Φανουργάκη. Ήθελα να δω το συντριβάνι του…
Λίγο πριν φύγω από την Κρήτη προγραμμάτισα να περάσω μια βόλτα από το σπίτι του Γιώργου Φανουργάκη στην Καλλιθέα του Ηρακλείου Κρήτης. Ήθελα να ξαναδώ από κοντά τον κήπο του που τον είχε φτιάξει ακόμα πιο όμορφο και το σιντριβάνι του, ειδική παραγγελία στον μηχανικό που του έφτιαξε το σπίτι.
Η παραγγελία αφορούσε έναν κύκλο στον τοίχο από τσιμέντο για να βάλει μέσα έναν τροχό από άμαξα και να τρέχει ανακυκλούμενο νερό μέσα απ’ αυτό. Όλα τα άλλα που βλέπετε είναι δικές του ιδέες τις οποίες δημιούργησε μόνος του. Τα χέρια του «πιάνουν» και δεν κάνει τίποτα χωρίς να το μελετήσει προσεκτικά.
Χρειάστηκε να το παρατηρήσω πολύ ώρα, αφού πρώτα είχα απολαύσει το καφεδάκι μου παρέα με ένα ελαφρύ γλυκό από τα χέρια της Νίκης, της γυναίκας του, ενός χαμογελαστού και καλοσυνάτου ανθρώπου… Κι ύστερα προσπάθησα με τη φωτογραφική μηχανή του κινητού μου να αιχμαλωτίσω πλευρές του, ώστε η εικόνα να είναι άψογη και να αποτυπώνει την πραγματικότητα.
Τις δημοσίευσα στη σελίδα μου στο Facebook από εκεί, λίγο μετά που τις τράβηξα. Πολλοί ήταν εκείνοι που τους άρεσαν. Η Λυδία όμως, μια φίλη διαδικτυακή από το Δήλεσι ενθουσιάστηκε κι έγραψε ότι… προσλαμβάνει τον Γιώργο. Ελπίζω σε καλή δουλειά και με καλό μισθό. Οι εποχές είναι δύσκολες, οπότε μια καλή δουλειά όπου να μπορείς να κάνεις αυτό που αγαπάς επί πληρωμή, είναι ότι καλύτερο…
Δεν το ξέρει βέβαια ο Γιώργος, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία… Συμβαίνει συχνά στο διαδίκτυο. Εδώ όλα είναι εικονικά. Η ζωή, το ξέρουμε, είναι έξω από δω. Στους δρόμους της αγωνίας και του αγώνα. Κι αλίμονο σ’ όποιον τη μπερδεύει. Η δυστυχία καραδοκεί. Και η μοναξιά γίνεται ακόμα μεγαλύτερη…
Κάπως έτσι τελείωσαν οι φετινές διακοπές στο χωριό μου Θραψανό. Νομίζω ότι σας έδωσα και με το παραπάνω όμορφο υλικό και μοιράστηκα μαζί σας πολλά πράγματα που έζησα. Και πραγματικά το χάρηκα περισσότερα από ποτέ. Αυτό άλλωστε φαινόταν με την πρώτη ματιά…
Από σήμερα το πρωί πατώ τα πόδια μου στην Αθήνα. Τρέχω πίσω στις δουλειές μου. Κάποιες από αυτές ήταν προγραμματισμένες πριν ακόμα φύγω για το ταξίδι μου στην Κρήτη… Γύρισα πιο γεμάτος κι έχω το κουράγιο και τη δύναμη να δώσω μάχες, νικηφόρες. Δεν είναι και λίγο όλο αυτό που έζησα. «Φόρτισα» τις μπαταρίες μου και είμαι έτοιμος να υποδεχτώ το χειμώνα…
Το «Ρεσιτάλ» ήταν ένας δίσκος σταθμός στην ιστορία της όμορφης μπαλάντας… Η συνεργασία Χατζή – Μαρινέλλας, το 1976, άφησε εποχή… Σχεδόν 40 χρόνια μετά, μερικά πράγματα ξαναέρχονται στην επικαιρότητα. Όχι πως σταμάτησαν και ποτέ να είναι διαχρονικά..
