Το είπαμε και το κάναμε. Έτσι, σαν μια κουβέντα κι από ανάγκη να αποφύγουμε λίγο τον καύσωνα της Αθήνας και να χαλαρώσουμε λίγο από την έντασης των τελευταίων ημερών… Έτσι από χθες είμαστε στη Βυτίνα Αρκαδίας.


Όχι ότι δεν έχει ζέστη κι εδώ. Έχει και πολύ μάλιστα. Οι ντόπιοι, οι ίδιοι μας το έλεγαν… Δεν έχουν ξανανιώσει τόση ζέστη. Ευτυχώς όμως έρχεται το βράδυ και η ψυχρούλα και ισοζυγιάζει κάπως τα πράγματα. Ευτυχώς…


«Έπεσα» το βράδυ στο κρεβάτι μας και ένιωθα ότι δεν χρειαζόμουν πάνω μου, ούτε σεντόνι. Όμως κατά τις 4 τα ξημερώματα το άνοιξα. Ήταν ανάγκη πια. Η ψυχρούλα ήταν εμφανής. Και το πρωί, όπως πάντα, σηκώθηκα νωρίς.


Ήθελα να απολαύσω την ανατολή του ήλιου στη Βυτίνα… Περπατησα έξω από το χωριό ρίχνοντας πάνω μου το αμάνικο γιλέκο μου. Ναι, είχε ψυχρούλα… Το φαντάζεστε, όσοι διαβάζετε αυτό το δημοσίευμα από την Αθήνα;


Καμιά ωρίτσα περπάτησα μόνος μου. Η Σούλα προτίμησε το κρεβάτι της… Και πρέπει να σα πω ότι το απόλαυσα. Στη διαδρομή μου, όπου έβρισκα ενδιαφέρον τραβούσα και καμιά φωτογραφία. Είναι αυτές που έχω ήδη ανεβάσει στην ανάρτηση που βλέπετε.


Το μάτι μου γέμισε πράσινο και η ησυχία ήταν διάχυτη παντού… Πού και πού τα πουλιά με τα τιτιβίσματα τους, διέκοπταν αυτή την ηρεμία της φύσης. Μερικοί άνθρωποι, ίσως μια τέτοια κατάσταση  τη θεωρούν κάτι το φυσικό. Όχι όμως και οι κάτοικοι της Αθήνας…


Καθώς η ημέρα σηκώνεται διαπιστώνουμε ότι και σήμερα θα είναι μια δύσκολη μέρα από πλευράς θερμοκρασιών. Αλλά εδώ, δεν είναι να απελπίζεσαι. Πάντα θα υπάρχει κάτι όμορφο να σου τραβήξει την προσοχή…


Όπως και μια εστία δροσιάς ανάμεσα στα έλατα σε ένα υψόμετρο (1.033 μ.) ικανό να σου δώσει αυτό που επιθυμεί η ψυχή σου και ίσως χρειάζεσαι για λίγο. Όσο διαρκεί αυτός ο δυνατός και απαίσιος καύσωνας που είναι τόσο επικίνδυνος.