Βράδυ Παρασκευής στην πλατεία του χωριού, στην καφετέρια του Βέγκου...

Η πλατεία στο Ελληνικό, όπως το περίμενα, είχε κόσμο στις 10.30 που φτάσαμε. Τίγκα είναι η καφετέρια του Βέγκου. Με δυσκολία βρίσκουμε τραπεζάκι να καθίσουμε. Έχει ακόμα ανοιχτές ομπρέλες κι ας κοντεύουν μεσάνυχτα. Πού να τις κλείνει τώρα... Η ψυχρούλα είναι δυνατή. Για να κάτσεις έξω χρειάζεσαι μπουφάν.

Το ξέραμε πως έτσι συμβαίνει και είμαστε προετοιμασμένοι. Δυο ουίσκι κάτω από τον έναστρο ουρανό είναι ότι καλύτερο ύστερα από ένα ταξίδι τριών ωρών... Σε χαλαρώνει και σε εγκληματίζει στο νέο περιβάλλον.

Ο Λάμπρος ούτε που μας δίνει σημασία. Για την ακρίβεια μου τηλεφωνεί για να εκφράσει την απορία του που... περάσαμε από μπροστά του και δεν τον είδαμε με τους φίλους του που ήταν στη βρύση. Ωστόσο δεν είναι και τόσο διατεθημένος να αφήσει την παρέα του για να έρθει να μας χαιρετήσει. Έχουμε να ιδωθούμε δύο εβδομάδες αλλά δεν τρέχει τίποτα.

Κάποια στιγμή γυρνάνε με την παρέα του στην πλατεία και μετά το τηλεφώνημα της μάνας του έρχεται να μας χαιρετίσει. Ύστερα φεύγει. Να πάει να βγάλει βόλτα τον Άρη, το σκύλο του Γιώργου. Πάντα μαζί με την παρέα του. Και του Άρη του αρέσει. Γίνεται κι αυτός μέλος της παρέας...

Κοντέυει 12. Οι παρέες δίπλα μας κουβεντιάζουν. Η κίνηση στο δρόμο έχει αραιώσει. Οι παιδικές φωνές από το περίβολο του δημοτικού σχολείου ακούγονται έντονα. Πιο δυνατά και από τη μουσική της καφετέριας.

Ο Δημήτρης με βλέπει που κρατάω σημειώσεις: “Αμα είσαι δημοσιογράφος δεν ησυχάζεις ούτε εδώ” λέει και γελάει. Προφανώς κατάλαβε την αδυναμία μου. Ελπίζω από μέσα μου να μην την χαρακτηρίζει διαστροφή. Αν και λίγο με νοιάζει τι λένε οι άλλοι. Πιο πολύ με ενδιαφέρει πως αισθάνομαι εγώ. Κι εδώ αισθάνομαι καλά. Νιώθω κι όλας να ξεκουράζομαι, να χαλαρώνω. Αυτό δεν ήθελα; Γι' αυτό δεν ήρθα;

Το ξημέρωμα θα φέρει τη γιορτή της Παναγίας. Δεν τρελαίνομαι να πάω στην εκκλησία αν και θα είναι ωραία καθώς εδώ γιορτάζουν σε κάποιο ξωκλήσι με αρτοκλασίες, μεζέ, κρέας βραστό και κρασί προσφορά για τους καλούς χριστιανούς που θα πάνε.

Άσε που γιορτάζουν και πολλοί φίλοι, συγγενείς και γνωστοί. Και μόνο ένα τηλεφώνημα να κάνεις για ευχές θέλει το χρόνο του.