Είναι τελικά απίστευτοι οι άνθρωποι. Έρχονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα και παραδέχονται ότι μας έκαναν πειραματόζωα... Βρε άντε να χαθείτε από δω... Ντροπή σας να παίρνετε τόσες ανθρώπινες ζωές στο λαιμό σας. Από το πρωτοσέλιδο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΤΥΠΟΥ.

Έχουν πολύ πλάκα εκεί στην ΕΣΤΙΑ... Τώρα, στο παρά ένα των εκλογών, διαπιστώνουν άνοδο της αριστεράς. Και το κάνουν πρώτο θέμα. Ο στόχος βέβαια εμφανής: Να τρομοκρατηθούν κάποιοι συντηρητικοί ψηφοφόροι που ήταν αποφασισμένοι να βγουν από το μαντρί και να διασώσουν ότι μπορούν από την καταστροφή...

Δείτε τα σημερινά ΝΕΑ... Χαλαρά και λάιτ. Έχουν πάρει στους ώμους τους τη διάσωση του δικομματικού συστήματος. Δεν υπάρχει χώρος για φωτογραφίες άλλων πολιτικών ηγετών. Αμ, σας έμαθε ο κόσμος παιδιά... Δεν σας σώζει τίποτα πια...

Σχεδόν δεν μας κάνει πια εντύπωση. Το Site έχει πάρει το δρόμο του και διατηρεί του δικούς του ρυθμούς επισκεψιμότητας. Μπορείτε να το διαπιστώσετε και μόνοι σας από τον μετρητή που έχουμε βάλει στην μπάρα δεξιά.

Ναι, ξεπεράσαμε τις 310.000 επισκέψεις από διαφορετικές Ι.Ρ. Και πάμε φουριόζοι για τα 320.000. Όμορφο ρεκόρ που δείχνει, αν μη τι άλλο, μια καταξίωση στο χώρο του διαδικτύου.

Το βλέπω και το χαίρομαι... Τι κι αν βρισκόμαστε στην τελική ευθεία των εκλογών; Την Κυριακή είναι που πάμε στις κάλπες για να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα, αλλά εμείς εδώ, απτόητοι, παρακολουθούμε και σχολιάζουμε με το δικό μας τρόπο την επικαιρότητα.

Εδώ θα βρείτε ακόμα πρωτότυπες φωτογραφίες, βίντεο που ξεχώρισα, υλικό χρήσιμο για όποιον θα ήθελε να παρακολουθήσει την επικαιρότητα.

Συχνά επιχειρώ μια ανάδειξη των πρωτοσέλιδων τίτλων που μου έκαναν εντύπωση και τα σχολιάζω. Φυσικά χωρίς να το θέλω, τον τελευταίο καιρό το Site έχει πάρει ένα πιο πολιτικό “χρώμα”. Λογικό. Θα τελειώσουν ελπίζω όλα αυτά από Δευτέρα. Λέω ελπίζω, γιατί τίποτα πια δεν είναι βέβαιο. Και τίποτα δεν είναι ίδιο, όπως το ξέραμε... Οι καιροί είναι δύσκολοι. Και με τα κεφάλια που έχουμε και κουβαλάμε, έχω την αίσθηση όλα θα 'ναι χειρότερα...

Ας είναι... Θα ανοίξουν οι κάλπες το βράδυ της Κυριακής και θα τα δούμε όλα αυτά. Εδώ όμως ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα απάγκιο. Ο δικός μας χώρος που θα βρισκόμαστε και θα τα λέμε...

Αυτό το τηλεοπτικό σποτ είναι διαφορετικό από όσα έχουμε συνηθίσει. Το ανέβασε ο Κώστα Κίτσιος και το... απαλλοτρίωσα για να το δείτε κι από δώ. Αλλωστε αυτά φτιάχνονται για να κινούνται. Σημασία έχει να πάρουν το μήνυμα οι νοήμονες άνθρωποι...

Τίτλοι πρωτοσέλιδων εφημερίδων που αποτυπώνουν το κλίμα, μέσα στο οποίο οδεύουμε προς τις εκλογές της 6η Μαϊου. Εδώ η ΠΑΤΡΙΣ προειδοποιεί τους άσκεφτους ψηφοφόρους. Θα θέλατε μήπως να το διαβάσετε αυτό το... ραβασάκι Παπαδήμου. Δείτε ΕΔΩ.

Το ίδιο πρώτο θέμα επιλέγει και ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ. Αξιοπρόσεκτο. Από τις σπάνιες φορές που δεν προβάλει τον Αντώνη Σαμαρά ή δεν επιτίθεται στον Βενιζέλο στο πλαίσιο συντήρησης του δικομματικού παιχνιδιού. Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει αυτή η έκλαμψη. Και, κυρίως, πόσο θα κρατήσει...

Στο ΕΘΝΟΣ έχουν τους δικούς τους πονοκεφάλους με τα μυστικά γκάλοπ. Υποτίθεται τώρα ότι δεν το δημοσιεύουν για να μη διαμορφώσουν κλίμα. Ωστόσο με τον τρόπο που το κάνουν είναι χειρότερο. Δείχνει την αγωνία τους και τον πανικό...

Το ίδιο πρόβλημα και στην ΕΣΤΙΑ. Από τώρα βλέπουν το αδιέξοδο της Δευτέρας... Ε, αν είναι έτσι ας μην κάνουμε εκλογές παιδιά... Μια χαρά βολεύει η ιστορία με τον διορισμένο Παπαδήμο. Ρωτήστε και τους τροϊκανούς. Θα σας το επιβεβαιώσουν...

Στην ΑΥΓΗ το έχουν λύσει το θέμα. Δεν υπάρχουν και πολλές όψεις στο ίδιο νόμισμα. Ή έτσι θα 'ναι ή αλλιώς. Φυσικά η εφημερίδα δεν κρύβει την προτίμησή της στον ΣΥΡΙΖΑ. Καθαρά πράγματα...

Καλή η διαπίστωση του ομογενειακού ΚΗΡΥΚΑ. Όντως, έτσι είναι. Έχουμε εκλογές χωρίς εκλογικό κλίμα. Σημειώνει μάλιστα πολύ σωστά ότι σ' αυτές τις εκλογές δεν υπάρχουν γιγαντοαφίσες και εκλογικά περίπτερα. Πραγματικά. Ενώ ο Δήμος Αθηναίων έδωσε χώρους να τα στήσουν τα κόμματα απέφυγαν να κάνουν εντυπωσιακά περίπτερα.

Εντυπωσιακός ο τίτλος του ΛΟΓΟΥ. 4 ημέρες για την κόλαση. Θα μπορούσαν βεβαίως να λείπουν οι τελείες, διότι από Δευτέρα μια κόλαση μας περιμένει. Εκτός κι αν αλλάξουμε ως ψηφοφόροι την κατάσταση. Αν βρεθούμε αντιμνημονιακοί ώς την ώρα που θα ρίξουμε στην κάλπη το ψηφοδέλτιο. Χωρίς ούτε ένα βήμα πίσω. Μαύρο στους μαυρογιαλούρους της πολιτικής...

Στη ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ επισημαίνουν από το Ηράκλειο το ίδιο θέμα που είδα κι εγώ στις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις της Αθήνας. Ισχνές παρουσίες, απογοήτευση για να θεωρήσει κανείς υγιή αντίδραση σε τέτοιους δύσκολους καιρούς. Ωστόσο ο Κώστας Κίτσιος έχει μια εξήγηση. Δείτε ΕΔΩ.

Θαλασσινό τοπίο, μαγιάτικο... Με τον φακό του κινητού τηλεφώνου που πολλές φορές αντικαθιστά άψογα τη φωτογραφική μηχανή...

Προσπαθώ να πιάσω το κύμα. Είναι το λευκό της αφρισμένης θάλασσας. Όχι μεγάλο σε ύψος αλλά σταθερό και όμορφο...

Μια ακόμα φωτογραφία από την παραλία στο Μάτι. Δεν την πιάνει το μάτι σου. Δύσκολο να την ξαναβρείς. Κι ήταν τόσο όμορφα...

Η παραλία από ψηλά. Καθόμαστε στο “Μπαλκόνι” για ένα καφέ λίγο μετά το μεσημεριανό φαγητό.

Παλιά, θυμάμαι, την Πρωτομαγιά τη συνδύαζα με το πρώτο καλοκαιρινό μπάνιο... Λέω παλιά, γιατί φέτος παρ' όλο που το ήθελα πολύ δεν τα κατάφερα να κάνω την πρώτη μου βουτιά.

Αλλά, ας τα πούμε τα πράγματα από την αρχή. Το πρωί της Τρίτης κατέβηκα με τη μηχανή στο κέντρο της Αθήνας. Την άφησα σε ένα μικρό πλάτωμα απέναντι από το παλιό δημαρχείο της Αθήνας, στην πλατεία Κοτζιά και περπάτησα με τα πόδια.

Πέρασα από την Ομόνοια και κατευθύνθηκα στην Πατησίων ώς το Μουσείο. Ήθελα να έχω μια εικόνα των συγκεντρώσεων που έκαναν σε αυτά τα τρία σημεία. Η κατάσταση ήταν απογοητευτική. Και δεν ήταν που πήγα λίγο νωρίτερα. Τέτοιες μέρες και ώρες, για τέτοια υπόθεση, ποτέ δεν μετρά κανείς το χρόνο με το ρολόι και με ακρίβεια. Εξάλλου σημασία έχει η συμμετοχή και όχι η απόλυτη συνέπεια σε ό,τι αφορά το ραντεβού...

Τις φωτογραφίες τις είδατε σε προηγούμενη ανάρτησή μου. Και την εκτίμηση της απογοήτευσης επίσης...

Ύστερα επέστρεψα στην κεντρική συγκέντρωση των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ – ΕΚΑ στην πλατεία Κοτζιά. Κάθισα κοντά στην εξέδρα και παρακολούθησα προσεκτικά όλους τους ομιλητές. Όταν τελείωσαν, έφυγα για το σπίτι. Έκανα μια πρώτη ανάρτηση και φύγαμε για τη θάλασσα.

Αυτή τη φορά είπαμε να πάμε στον Άγιο Ανδρέα, να δούμε και τη Μαριγούλα με τα παιδιά της. Ετοιμάσαμε και πήραμε μαζί μας και φαγητό. Είναι υπέροχο το πικ νικ δίπλα στη θάλασσα. Με το αυτοκίνητο κάναμε αρκετά χιλιόμετρα παραλιακά ώσπου να βρούμε ένα δρόμο που να μας φέρει δίπλα στο κύμα. Στο Μάτι, το μέρος είναι φανταστικό. Κάποιοι τολμηροί έκαναν μπάνιο... Φυσούσε ελαφρά και παρά το γεγονός ότι είχε ένα δυνατό ήλιο το νερό ήταν κρύο.΄Αναζητήσαμε την τσάντα με τα μαγιό. Και τότε διαπιστώσαμε πως απλά δεν την πήραμε μαζί μας. Γελάσαμε. Με τίποτα δεν ήθελα να χαλάσω την ομορφιά της μέρας...

Ευτυχώς, τις τσάντες με το φαγητό τις πήραμε. Μόνο που έλειπε το νερό. Όχι πολύ μακριά, φαινόταν ένα μαγαζί. Θα μπορούσαμε να πάρουμε νερό από εκεί. Και καφέδες για να συνεχίσουμε τη μέρα μας που κατά τα άλλα ήταν πολύ ωραία.

Η παραλία στο Μάτι απίθανη. Ερημική. Κάποιοι είχαν στήσει και σκηνή... Απέναντι, όχι πολύ μακριά, η Νότια Εύβοια. Που και που κάποιο πολιτικό αεροπλάνο από το αεροδρόμιο των Σπάτων που είναι κοντά περνούσε πάνω από τα κεφάλια μας.

Ενα μικρό αφιέρωμα για τον Αλέκο Παναγούλη από τη δημόσια τηλεόραση. Είπαμε το καλύτερο εργαλείο στις μέρες μας είναι η μνήμη. Αλίμονο μας αν πεθάνει κι αυτή...

Αγάπησα το Φως πολύ. Έτσι κατόρθωσα ένα κερί ν’ ανάψω και το θαμπό, το λιγοστό του φως, το κέρναγα. Μα πριν χαρά να νιώσω και γι’ αυτό μ’ απελπισία είδα βαρύ να ρίχνω αλλού και το σκοτάδι. Αφού το ίδιο φως που εγώ κρατούσα με του κορμιού μου τη Σκιά σκοτάδι γέμιζε τις στράτες που περνούσα. (Αλ. Παναγούλη, «Σκιά») Στη φωτογραφία με τη συντρόφισσά του, Οριάνα Φαλάτσι. Αργότερα έγραψε γι' αυτόν έναν ύμνο στο βιβλ;iο της “Ενας Άντρας”.

Ήταν και τότε Πρωτομαγιά, του 1976. Λίγο μετά τη μεταπολίτευση... Μικρός τότε, είχα βρεθεί στο χωριό Κεραμέ στα νότια του Ρεθύμνου, λίγο μετά το Σπήλι, ανάμεσα σε μια παρέα φίλων... Είχαμε κατέβει στη θάλασσα, είχαμε στρώσει για τα φαγητά, μαζέψαμε λουλούδια άγρια, παίζαμε σαν παιδιά που είμαστε, γελούσαμε, μέχρι που ακούσαμε τη σκληρή είδηση.

Ξημερώματα Πρωτομαγιάς ”έφυγε” ο Αλέξανδρος Παναγούλης. Για μας υπήρξε ένας ήρωας. Παιδιά είμαστε με τις καρδιές μας γεμάτες επανάσταση. Φορούσαμε στρατιωτικά τζάκετ και κατεβαίναμε στις παράνομες, τότε, διαδηλώσεις για τον ξεσηκωμό των φοιτητών του Πολυτεχνείου... Μέσα από το βιβλίο της συντόφισσάς του Ιταλίδας δημοσιογράφου Οριάνας Φαλάτσι τον μάθαμε περισ΄σότερο εμείς οι τότε νέοι. Ή μέσα από τις αποκαλύψεις των ΝΕΩΝ εκείνης της εποχής για το χαμένο αρχείο του ΕΑΤ/ΕΣΑ.

Μόνο που τα παλικάρια φεύγουν νωρίς... Ποτέ δεν εξιχνιάστηκε αυτός ο θάνατος. Αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι ήταν ένα απλό αυτοκινητιστικό ατύχημα. Είμαστε υποψιασμένοι ότι κάτι άλλο συνέβη εκείνη τη νύχτα, που δεν θα μάθουμε ποτέ...

Οι ελεύθερες φωνές είναι ενοχλητικές στην εκάστοτε εξουσία... Αυτό κι αν το ξέρουμε καλά.

Μεγάλοι πια σήμερα και ζώντας την πιο βάρβαρη επίθεση που μπορεί να δεχθεί άνθρωπος, στην ψυχή του, στο εισόδημα του, στην καθημερινότητα, παντού. Χρειαζόμαστε σταθερές για να πιαστούμε από κάπου.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης μας έδειξε το δρόμο. Δεν συμβιβάστηκε, πάλαιψε κάτω από άνισους όρους, κέρδισε την εκτίμηση μας και πήρε επάξια μια θέση στην καρδιά μας.

Κάθε Πρωτομαγιά θεωρώ “υποχρέωση” μου να κάνω μια μικρή αναφορά από τούτο το Site στον άνθρωπο αυτόν που δεν δείλισε, δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν υποτάχθηκε.

Ψάχνοντας το πρωί στο Facebook βρήκα ένα πολύ καλό μικρό αφιέρωμα που θέλησα να μοιραστώ μαζί σας. Κυρίως να μαθαίνουν οι νέοι που αν δεν ψάξουν οι ίδιοι δεν έχουν καμιά ελπίδα από τη σημερινή τηλεόραση και τα ΜΜΕ που υπηρετούν επάξια το ρόλο του αποπροσανατολισμού από τα αληθινά προβληματα για να είμαστε του χεριού τους.

Μην τους την κάνουμε αυτή τη χάρη. Όχι, μην τους την κάνουμε. Ας τιμάμε τους ήρωες, όπως τους αξίζει...

Μουσείο 10.25. Ελάχιστοι άνθρωποι. Η συγκέντρωση προβλέπεται στις 11 βέβαια, αλλά η εικόνα είναι απογοητευτική. Κάτι δεν πάει καλά... Κάπου πρέπει να αναζητήσουμε τους υπεύθυνους γι' αυτή την κατάντια. Φταίμε κι εμείς, δεν φταίνε μόνο οι άλλοι. Ξεχνάμε... Και η μνήμη δεν συγγχωρεί. Η ιστορία επαναλαμβάνεται κι όσοι δεν έχουν διδαχθεί απ' αυτήν τη βιώνουν πλέον ως τραγωδία...

Ομόνοια: 10.40 από τη μεριά της Σταδίου τραβηγμένη η φωτογραφία. Ισχνή προσέλευση. Κάποιοι γύρω μοιράζουν προκηρύξεις. Η κυκλοφορία στους δρόμους της Αθήνας γίνεται κανονικά. Κανένα πλήθος δεν δικαιολογεί τη διακοπή της. Οι αστυνομικοί, μπόλικοι είναι αλήθεια, έχουν πιάσει ίσκιο. Είναι δυνατός ο μαγιάτικος ήλιος...

Ομόνοια: 10.50 από τη μεριά της Αθηνάς. Είναι το μπλόκ του ΣΥΡΙΖΑ του πιο μαζικού από πλευρά κόσμου που είδα ώς τα τώρα... Συνάντησα και γνωστούς ανθρώπους. Και περιμένουν κι άλλους. Κουβέντιασα μαζί τους. Θεωρούν φυσιολογικό να μην υπάρχει μεγάλη συμμετοχή. Είναι και οι εκλογές της Κυριακής, βλέπεις...

Πλατεία Κοτζιά: 11.00 ξεκινά η απεργιακή συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-ΕΚΑ. Ο ήλιος τρομάζει... Και οι λίγο συγκεντρωμένοι έχουν πιάσει τα... πλαϊνά για τον ίσκιο. Ο Γιώργος Σκοινιώτης κάνει τον φωτογράφο. Του... κάνω παρατήρηση, γελάμε... Καλά τον βλέπω. Χαίρομαι...

Στο μικρόφωνο εκπρόσωπος εργαζομένων Γερμανών. Αφού κάνει ένα μικρό χαιρετισμό πιάνει την κιθάρα του και τραγουδά Μίκη Θεοδωράκη και το “Είμαστε δυο, είμαστε τρεις”. Υπέροχο ξεκίνημα. Μακάρι να το νιώθαμε κι εμείς μέσα μας...

Για χιλιάδες λόγους όλοι και όλες στους δρόμους! Να κάνουμε τις Πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις ποτάμι αντίστασης και ελπίδας! Ανυπακοή στους μονόδρομους. Αντίσταση στα καταστροφικά και αδιέξοδα μέτρα της Κυβέρνησης. Να βάλουμε εμείς τις κόκκινες γραμμές! Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.

Αλλάξανε τα πράγματα... Οι στοίχοι των αδερφών Κατσιμίχα αποτυπώνουν περισσότερο από ποτέ την πραγματικότητα. Ζήσαμε για να το δούμε κι αυτό...

Σκληρή κριτική... Κάτι δεν κάναμε καλά... Κάπου στράβωσε το πράγμα... Εμείς θα το ξαναφτιάξουμε. Μπορούμε; Να το παλέψουμε τουλάχιστον. Μην παραδινόμαστε...

Παράξενη Πρωτομαγιά.... Ένα όμορφο τραγούδι του Νίκου Γκάτσου που πολύ αγαπήσαμε...