Μικρό τάιμ άουτ... Να ξεφύγουμε λίγο από το κλίμα του ΚΑΤ που μονοπώλησε τον προηγούμενο καιρό το Site μου. Ας απολαύσουμε μερικές όμορφες εικόνες. Ας ξεκινήσουμε με κάτι μοναδικό... Δελφίνια... Σίγουρα δεν θα τα έχετε ξαναδεί έτσι...

Φανταστική ανθοσύνθεση... Μοναδική. Και δένει άνετα με τον κήπο μέσα στον οποίο στήθηκε για τις ανάγκες, υποθέτω, της φωτογράφισης. Είναι η δεύτερη φωτογραφία στα e-mail του Γιώργου Κρικώνη με τον γενικό τίτλο: Απολαύστε!!!

Ούτε τέτοια... παγώνια φτιαγμένα από χιλιάδες άνθη θα έχετε ξαναδεί, είμαι σίγουρος... Αξίζει να διαθέσετε λίγο χρόνο και να περιεργαστείτε στις λεπτομέρειες τους... Πού να φανταστούμε χθες που το σχεδιάζαμε ότι θα πέσουμε σε μια τόσο δύσκολη μέρα για τον Τύπο...

Πού να είναι τα δέντρα δίπλα στα νερά; Χιονισμένα μου φαίνονται. Θα πρέπει μόλις να έχει πέσει το χιόνι, είναι ακόμα μαλακές οι νιφάδες. Κι αυτά τα υπέροχα χρώματα... Σαν να τα έχει φτιάξει το χέρι ενός καλλιτέχνη. Μα υπάρχει μεγαλύτερος από τον Δημιουργό;

Τι παιχνίδια μπορεί να κάνει η φύση. Πέτρα, βράχος και θάλασσα... Δες πως λαξεύτηκε στο πέρασμα του χρόνου. Λες κι ένα άλογο σκύβει να πιει νερό. Λεπτομέρεια ότι το νερό είναι αρμυρό... Η δίψα για ζωή είναι το σημαντικό...

Δεν ξέρω τι βλέπετε με την πρώτη ματιά... Εγώ που το πάλεψα τα πράγμα αρκετά είδα και πρόσεξα πως όλη η σύνθεση είναι από καλαμάκια πλαστικά. Αυτά τα απλά, ταπεινά καλαμάκια που πίνουμε το καλοκαίρι τον φραπέ μας. Κι δείτε λίγο το πρόσωπο που εικονίζεται, φραπέ πίνει...

Υπέροχη φωτογραφία με το φως ενεός φάρου που βοηθάει τα πλοία να χαράξουν σωστά πορεία. Αριστερά ψηλά υπάρχει κι το φεγγάρι. Αλλά οι ακτίνες του φάρου είναι σκέτο ποίημα. Δυνατό για να φαίνεται από παντού και να προφυλάσσει τα πλοία από το να πέσουν πάνω σε υφάλους...

Δυναμική αντίδραση των ανθρώπων των ΜΜΕ... Μια Γενική Απεργία από αυτές που επιτέλους κάποιο αποτέλεσμα θα δώσει... Από το πρωί της Τετάρτης κατεβάζουν ρολά στην ενημέρωση. Από κει που δεν το περίμεναν θα το βρουν...

Γενική απεργία από αύριο Τετάρτη, 31 Οκτωβρίου τις 6 το πρωί σε όλα τα ΜΜΕ για τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στον Τύπο

• Να αποσυρθεί η τροπολογία Στουρνάρα

• Απεργιακή συγκέντρωση αύριο Τετάρτη, 31 Οκτωβρίου στις 10 το πρωί στα Γραφεία της ΕΣΗΕΑ και πορεία στη Βουλή

Σήμερα, Τρίτη, 30 Οκτωβρίου 2012 στις 8 το βράδυ ο υπουργός Οικονομικών Γιάννης Στουρνάρας κατέθεσε αιφνιδίως τροπολογία, με την οποία οι κλάδοι Υγείας του Ενιαίου Ταμείου Ασφάλισης Προσωπικού Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (ΕΤΑΠ ΜΜΕ) εντάσσονται βιαίως στον Εθνικό Οργανισμό Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ) μαζί με την περιουσία τους. Είναι φανερό ότι σε συνδυασμό και με την εν μέρει ή ολική επικείμενη κατάργηση, όπως προβλέπεται στο Μνημόνιο, του Αγγελιοσήμου, η ίδια τύχη περιμένει και τον ΕΔΟΕΑΠ.

Η κίνηση αυτή θεωρείται Casus Belli από τους εργαζόμενους των ΜΜΕ. Είναι μια κίνηση εχθρική για τον Τύπο, κατάσχει τους πόρους των Ταμείων μας και πλήττει άμεσα τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα όλων των εργαζομένων στα ΜΜΕ.

Για αυτό το λόγο καλούμε τους γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς και τραπεζοϋπάλληλους, των οποίων τα ασφαλιστικά δικαιώματα θίγονται επίσης με το ίδιο σχέδιο νόμου που ψηφίζεται στη Βουλή, σε κοινό αγώνα για την άμεση απόκρουση αυτής της επίθεσης.

Με ομόφωνη απόφαση οι συνεργαζόμενες Ενώσεις στον Τύπο και τα ΜΜΕ, και οι Ομοσπονδίες των δημοσιογράφων, των διοικητικών υπαλλήλων και των τεχνικών τύπου κηρύσσουν 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες από αύριο Τετάρτη 31/10/2012 και ώρα 6 π.μ. σε όλα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ζητώντας:

• Να αποσυρθεί άμεσα η τροπολογία Στουρνάρα.

• Να επιστραφούν όλα τα κλεμμένα αποθεματικά των Ταμείων μας με το PSI .

• Να υπογραφούν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.

• Να επανέλθει σε ισχύ ο ν. 1876/90 για τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις.

• Να σταματήσουν τώρα οι απολύσεις και να γίνουν σεβαστά όλα τα εργασιακά δικαιώματα των εργαζομένων στα ΜΜΕ που καθημερινά καταπατούνται με τον πιο άγριο τρόπο από την εργοδοσία και

• Να καταργηθούν όλοι οι αντεργατικοί και αντιασφαλιστικοί νόμοι των Μνημονίων.

ΤΑ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΤΩΝ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΩΝ

ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΝΩΣΕΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑΣ - ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΜΜΕ

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΜΕ

Αυτό είναι το... πολυπόθητο χαρτάκι για το οποία χρειάστηκε να περιμένω δυο – τρεις ώρες μετά που πέρασαν οι γιατροί για να φύγω “κανονικά” από το ΚΑΤ. Το εξιτήριο...

Το ότι οι ρυθμοί που που κινείται το δημόσιο είναι ραχατλίδικο, το ξέραμε... Σε σπάνιες περιπτώσεις, όταν θέλουν να αποκαταστήσουν την τάξη όπως αυτοί την εννοούν (δες σύλληψη Βαξεβάνη και αυτόφωρο μέσα σε αργία...) κινητοποιούνται. Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ στο νοσοκομείο ΚΑΤ...

Ήξερα από χθες ότι θα βγω... Μου το είχε αναφέρει ο διευθυντής της Γναθοχειρουργικής κλινικής κ. Ράλλης. Όμως έπρεπε να περιμένω τη σημερινή πρωινή τους επίσκεψη. Ήρθαν λίγο μετά τις 10. Επίσημο: βγαίνω.

Και πώς γίνεται παρακαλώ, αυτό; “Θα περιμένεις να σου πούμε εμείς πότε θα πας κάτω στους γιατρούς να πάρεις το εξιτήριο... Περίμενα... Πήγα στο κυλικείο. Πήρα τον τελευταίο καφέ μου και γύρισα στο θάλαμο μου να γράψω, να περάσει η ώρα, μέχρι να πάρω το τηλεφώνημα που περίμενα. Έγραφα κοντά 600 λέξεις, το κομμάτι μου “Επισημάνσεις” για το ΡΕΘΕΜΝΟΣ. Τουλάχιστον πέρασε παραγωγικά ο χρόνος. Ξεκίνησα να γράφω κι αυτό το κομμάτι όταν με ειδοποίησαν ότι έπρεπε να κατέβω...

Τ' άφησα όπως ήταν και πήγα. Με παρέλαβε ο γιατρός που με χειρούργησε, ο κ. Μουρούζης. Μου εξήγησε ότι θα πρέπει να έρθω ξανά την Παρασκευή για να κόψω τα ράμματα και μου είπε να κλείσω, για το σκοπό αυτό, ένα ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία.

Ύστερα μου έδωσε το εξιτήριο και με χαιρέτησε με μια ξεχωριστή χειραψία... Τι άνθρωπος!..

Πήγα στα ραντεβού και έκλεισα για την Παρασκευή στις 9 το πρωί.Ύστερα ανέβηκα στο λογιστήριο για τις τελευταίες ρυθμίσεις. Πήρα τα χαρτιά που χρειαζόμουν, αυτά που βλέπετε και στη φωτογραφία, επάνω και τώρα μπορούσα να ανέβω στο θάλαμο 3020 να πάρω τα προσωπικά μου πράγματα...

Μια τελευταία επίσκεψη στο γραφείο της προϊσταμένης για να μου βγάλουν την πεταλούδα από το αριστερό χέρι, χαιρετισμός και... τσάο ΚΑΤ. Έφυγα για το σταθμό του ηλεκτρικού σταθμού. Ο δρόμος για το σπίτι ήταν ανοιχτός. Είχε μια μέρα υπέροχη έξω, εντελώς καλοκαιρινή...

Κοίτα παιχνίδια που κάνει ο καιρός. Χθες κατάμαυρος και βροχερός, σήμερα ηλιόλουστος...

Σαν να μου φαίνεται ότι γιορτάζει κι αυτός μαζί μου την επανένταξή μου στην ενεργό ζωή...

Τελευταίες ώρες στο ΚΑΤ. Το μεσημέρι θα είμαι σπίτι μου. Πέρασα εννιά ολόκληρες μέρες εδώ... Και παρά το γεγονός ότι έκανα μια λεπτή χειρουργική επέμβαση, δεν ήταν από τις χειρότερες της ζωής μου.

Φεύγω σε λίγο... Ο χρόνος μου εδώ στο νοσοκομείο ΚΑΤ τελείωσε. Ολοκληρώθηκε η θεραπεία μετά την εγχείρηση. Και τώρα επιστρέφω σπίτι. Κι από αύριο δουλειά. Ανυπομονώ να επιστρέψω στη βάση μου.

Μου λείπει το γραφείο, οι άνθρωποι του, να ξαλασκάρει λίγο και η Γωγώ που έχει φορτωθεί όλες τις υποχρεώσεις του προσωπικού της ΠΕΤ ΟΤΕ.

Αρκετά. Η παρένθεση κλείνει. Θα αποτελεί μόνο μια ανάμνηση, ικανή να θυμίζει ότι οφείλουμε να προσέχουμε περισσότερο τον εαυτό μας και να μην τον χαλαλίζουμε για το τίποτα...

Μεγάλα λόγια θα πεις, που λέγονται τώρα, απλά και μόνο γιατί είναι πρόσφατο το γεγονός. Δεν είναι έτσι ή τουλάχιστον θα προσπαθήσω να μην είναι έτσι. Στοιχειώδης υποχρέωση είναι να συντηρώ ζωντανή τη μνήμη. Οι άνθρωποι δεν θέλουν πολλά για να νοιώσουν καλά. Εγώ, έχω μάθει με ακόμα λιγότερα...

Τα φλας μπακ θα θυμίζουν πάντα την ανάγκη να κρατάω ζωντανή τη μνήμη. Και οι σημειώσεις εδώ, σ' αυτό το Site, όλες αυτές τις μέρες θα μου υπενθυμίζουν πάντα πως αν δεν προσέχεις, αν δεν παίρνεις τα κατάλληλα μέτρα ασφαλείας, μια όμορφη παρέα και το ποτό που τη συνοδεύει μπορεί να έχει μια άσχημη κατάληξη...

Ας είναι... Το βράδυ θα είμαι σπίτι. Έξω και μακριά από το νοσοκομείο... Δεν πρόκειται για τους ανθρώπους του. Αυτοί είναι εξαιρετικοί, όμως το κλίμα και η ψυχολογία του νοσοκομείου επηρεάζει πάντα. Κι αν έχει το ΚΑΤ τέτοια ζητήματα... Νοσοκομείο ατυχημάτων είναι... Βάλε με το μυαλό σου τι μπορείς να δεις... Όπου κι αν κινείσαι... Από το θάλαμο, τους διαδρόμους ή τους χώρους των εξωτερικών ιατρείων. Τα επείγοντα, ούτε που τα αναφέρω γιατί εδώ, συναντάς πράματα και θάματα...

Όλα αυτά όμως, από σήμερα, είναι πια παρελθόν. Επιστρέφω στη ζωή!

Συννεφιασμένος ο καιρός σήμερα... Ένα μαύρο πράγμα ο ουρανός... Μάλλον δείχνει να χαλάει... Το πάει για βροχή φαίνεται... Στις 12.30 το μεσημέρι ήρθε η δυνατή καταιγίδα...

Δυο δεκαοχτούρες στο μικρό μπαλκονάκι του θαλάμου. Κάθονται ανέμελα... Δεν φοβούνται τους ανθρώπους, κάνουν παρέα μαζί τους... Τα φωτογράφισα μέσα από την κλειστή μπαλκονόπορτα...

Σημερινή φωτογραφία... Στην πρωινή τους επίσκεψη οι γιατροί μου έβγαλαν και τους μικρούς επιδέσμους πάνω από το φρύδι. Αύριο, με το καλό, επιστρέφω σπίτι μου...

Είναι οριστικό πλέον. Μέχρι χθες οι γιατροί έλεγαν “θα δούμε, Δευτέρα ή Τρίτη”. Στη σημερινή πρωινή επίσκεψή τους, υπό την επίβλεψη του καθηγητή, διευθυντή της κλινικής γναθοχειρουργικής του ΚΑΤ η απόφαση που ελήφθη είναι οριστική: Βγαίνω αύριο...

Έβγαλαν και τις τελευταίες μικρές γάζες πάνω από την τομή, αλλά θέλουν να δουν αν υπάρχει αιμάτωμα και γι' αυτό ζητούν μια μέρα ακόμα παραμονής μου εδώ... Ευτυχώς που καλύπτεται από την παράταση που έφερα από το ταμείο μου... Κι έτσι δεν θα χρειαστεί να ξανατρέχουμε στον ΕΔΟΕΑΠ. Μου το είπε το λογιστήριο του νοσοκομείου, σήμερα που τους πήγα το χαρτί με την έγκριση για την παράταση. Έτσι αύριο, απλά θα περάσω από κει για να πάρω το εξιτήριο μου...

Θα περιμένω λοιπόν, μια μέρα ακόμα.... Δεν έχω κι άλλη επιλογή. Σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να κάνω του κεφαλιού μου. Σ' αυτή τη φάση τον πρώτο λόγο έχουν οι γιατροί.

Πέρασα και από το κυλικείο, μετά το λογιστήριο... Είπα να αλλάξω καφέ σήμερα. Αντί για τον εσπρέσο πήρα ένα νες, ζεστό. Νομίζω του πάει του καιρού... Έχει μαυρίσει από παντού και το πάει για βροχή. Κατά τις 12.30 έπιασε μια πολύ δυνατή βροχή... Δεν έχει πέσει, ωστόσο, η θερμοκρασία... Ήθελα όμως σήμερα αυτή τη μικρή αλλαγή... Δεν κάθισα καθόλου στο κυλικείο. Ήρθα απευθείας στο θάλαμο... Να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά, να γράψω, να κάνω τα δικά μου...

Έτσι κι αλλιώς έχω άλλη μια μέρα μπροστά μου... Στο μυαλό μου είναι ακόμα η χθεσινοβραδινή επίσκεψη – έκπληξη του Μ. Ραπανάκη και της γυναίκας του Μαρίας. Δεν την περίμενα... Ετοιμαζόμουν να πέσω νωρίς για ύπνο, κατά τις 10,30 μ.μ., ήταν βλέπεις και η αλλαγή της ώρας που δεν συνηθίσαμε ακόμα, όταν ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ο Μανόλης!... “Σε ποιο θάλαμο είσαι;” μου λέει. “Μη μου πεις ότι ήρθες;” απαντάω. “Ναι” μου λέει “είμαι στην κεντρική είσοδο του ΚΑΤ”.

Τον "οδήγησα" στο κυλικείο που ήταν πιο εύκολο, από το να ακολουθούσε τέτοια ώρα μια δαιδαλώδη διαδρομή μέσα από το νοσοκομείο και να φτάσει ώς το θάλαμο μου, έριξα κάτι επάνω μου και πήγα κι εγώ... Πολύ ανθρώπινη κίνηση εκ μέρους τους. Αποδεικνύεται, έμπρακτα, ότι τίποτα δεν πήγε χαμένο όλα αυτά τα χρόνια στην ΠΕΤ ΟΤΕ... Στα δύσκολα είναι κοντά...

Μου κράταγαν μια κούτα με αρμυρά κριτσίνια (ξέρει ο Μανόλης πως δεν κάνει να τρώω τα γλυκά...) και μια τσάντα με κάνα δυο κιλά εξαιρετικά ακτινίδια βιολογικής καλλιέργειας που τους είχε στείλει φίλος από την Κατερίνη...

Κάθισαν κοντά μισή ώρα στα τραπεζάκια της μικρή βεράντας του κλειστού, τέτοια ώρα, κυλικείου... Κι ύστερα έφυγαν για το Κερατσίνι. Ο Θεός να τον έχει καλά κι αυτόν και την οικογένεια του... Μου έδωσε μεγάλη χαρά που γνώρισα τη γυναίκα του. Είχα ακούσει, κατά καιρούς, τόσα καλά από τον ίδιο το Μανόλη...

Ο Μανόλης είναι συνδικαλιστής, στην ηλικία μου κι αυτό είναι ένα συν στον κώδικα επικοινωνίας. Είναι όμως άνθρωπος, πάνω απ' όλα... Κι αυτή είναι η πιο σημαντική ιδιότητα που μπορεί να αποκτήσει κανείς σε τούτη τη ζωή...

Φθινοπωρινό τοπίο στον περιβάλλοντα χώρο του ΚΑΤ. Από τη χθεσινή κυριακάτικη βόλτα μου. Μου άρεσε αυτό το δέντρο. Είχε ρίξει κάτω τα κιτρινισμένα φύλλα του κι έτσι καθώς είναι κάτω άσφαλτος έχουν μαζευτεί και “μυρίζει” πραγματικά φθινόπωρο...

Και καλαμιώνας στο ΚΑΤ; Νομίζω ότι τελικά υπάρχουν ότι δέντρα μπορεί να φανταστεί κανείς. Καλάμια ανάμεσα στα ψηλά κυπαρίσσια στον περίβολο του νοσοκομείου στην πίσω έξοδο,αυτή που οδηγεί στο σταθμό του Ηλεκτρικού...

Ήδη από χθες άρχισα να μετράω ανάποδα το χρόνο. Η όλη κατάσταση βαίνει καθημερινά βελτιούμενη. Οι γιατροί και στις δυο επισκέψεις χθες το επεσήμαναν. Και σήμερα το πρωί η διάγνωσή τους θα είναι καθοριστική για τι μέλλει γενέσθαι...

Ναι, το μάτι μου ξεπρήστηκε, το μελάνιασμα σχεδόν έφυγε, τα ματόκλαδα κινούνται κανονικά, από το πρωί μάλιστα... Σ' αυτό νομίζω ότι βοήθησε πολύ και το κολλύριο που μου έδωσε ο γιατρός.

Εκτός από τη διάγνωση των γιατρών στις 10 είναι και κάποια τυπικά που πρέπει να διεκπεραιώσω με το λογιστήριο του νοσοκομείου. Θέλω να πάω να τους δώσω τα χαρτιά από το Ταμείο μου που αφορούν την παράταση της παραμονής μου σ' αυτό. Έπεσε όμως το Σαββατοκύριακο στη μέση, οι διοικητικές υπηρεσίες αργούν, οπότε είμαι υπ' ατμόν να τα τακτοποιήσω όλα αυτά, σήμερα.

Δεν με ενοχλεί καθόλου. Κάπως πρέπει να περάσω την ώρα μου. Ο χρόνος εδώ είναι ατέλειωτος και στέρεψαν πια οι κουβέντες με τους άλλους ασθενείς. Όταν είναι κάποιος μαζί μου στο θάλαμο το κάνω. Αν δεν είναι, δεν είμαι διατεθειμένος να παίρνω σβάρνα τους άλλους θαλάμους και να γνωρίζω κόσμο...

Με τις νοσοκόμες όμως έχουμε γνωριστεί... Στην προοπτική ότι ίσως φύγω σήμερα με χαιρέτησαν τα κορίτσια της βραδινής βάρδιας. Όμορφο είναι να δημιουργούνται ανθρώπινες σχέσεις. Να 'ναι οι άνθρωποι χαμογελαστοί. Με το χαμόγελο πάντως μου σύστησαν “μη γράψετε τα κακώς κείμενα”. Δεν έχω κανένα λόγο να το κάνω κι όχι γιατί μου το είπαν εκείνες. Δεν είδα, στ' αλήθεια. Εξάλλου δεν ήρθα εδώ για ρεπορτάζ. Για το λόγο που βρίσκονται όλοι οι νοσηλευόμενοι βρέθηκα κι εγώ. Και στη ζωή μου, ίσως επειδή έχω δουλέψει πολύ ο ίδιος, έμαθα να εκτιμώ τους ανθρώπους που ζουν από τη δουλειά τους αξιοπρεπώς.

Κι άλλωστε, όπως θα έχετε παρατηρήσει όσοι με παρακολουθείτε με προσοχή στα γραφτά μου, πολλές φορές έχω μιλήσει με πολύ καλά λόγια και για το ιατρικό και για το νοσηλευτικό προσωπικό του ΚΑΤ. Οι άνθρωποι είναι απλοί, κατατοπιστικοί, σίγουροι για ότι λένε και δεν βιάζονται σε τίποτα. Κάθε πράγμα στον καιρό του, δε λένε;

Για μένα όλες αυτές οι μέρες εδώ, ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία, πολύτιμη και σπάνια... Γνώρισα νέους ανθρώπους, αναθεώρησα πράγματα για τη ζωή, ξαναείδα μέσα από ένα άλλο πρίσμα πολύ ουσιαστικά πράγματα που μας αφορούν σαν προσωπικότητες...

Μπορεί να μου ανέτρεψε τα σχέδια, αλλά με οδήγησε σε έναν άλλο δρόμο, σαφώς καλύτερο και πιο σίγουρο. Ισορροπούμε καθημερινά σε μια λεπτή κόκκινη γραμμή. Και δεν το καταλαβαίνουμε. Συχνά στεναχωρούμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας με πράγματα μικρά που, αν μπορούσαμε να τα δούμε από μια απόσταση θα διαπιστώναμε το αληθινό μέγεθος τους και σίγουρα θα αλλάζαμε στάση και συμπεριφορά.

Το ΚΑΤ υπήρξε, είτε το θέλω, είτε όχι, ένας σταθμός στη ζωή μου και θα με ακολουθεί για όλο το υπόλοιπο του βίου μου...