Στις κορυφές των βουνών ή στρατηγικών λόφων ή στα περάσματα οι Μινωιτες είχαν τους Σωρούς τους. Εδώ, φύλαγαν σκοπιές, άναβαν φωτιές τη νύχτα ή  με καπνούς τη μέρα ειδοποιούσαν τον επόμενο σωρό που ήταν σε οπτική επαφή, για το πρόβλημα.

Επικοινωνία και άμυνα στην ειρηνική εποχή των περιόδων του Μίνωα; Χρειαζόταν; Μάλλον, διατείνεται ο αρχαιολόγος Νίκος Παναγιωτάκης, δεν ήταν και τόσο ειρηνικά τα πράγματα. Συχνά επιδρομείς στόχευαν να υφαρπάξουν την παραγωγή που πήγαινε στα ανάκτορα...

Οι ίδιοι αυτοί στρατηγικού χαρακτήρα βάσεις επιλέχτηκαν και σε άλλες εποχές (Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Βενετοί, Οθωμανοί...). Ακόμα κι αργότερα οι Γερμανοί, στην κατοχή, σε πολλούς Σωρούς έβαζαν τα πολυβολεία τους. Είχαν πολύ καλό οπτικό πεδίο για έλεγχο των περασμάτων...

Πολλά από αυτά τα αρχαιολογικά μνημεία χρησιμοποίησαν και οι αντάρτες για να κρύβονται. Πάντως τόσους ορεινούς όγκους στην Πεδιάδα δεν μπορούσα να το φανταστώ ότι έχει... Κι αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου, δεν θα το πίστευα. Εδώ διαχειμάζουν τα πρόβατά τους βοσκοί από τον Ψηλορείτη ή τα Λασιθιώτικα βουνά.

Ένας άνθρωπος, ο Νίκος Παναγιωτάκης, δίνει πολλά χρόνια τη μάχη του για να αναδειχτεί η ιστορική σημασία του τόπου του. Συχνά “άκουσε” σκληρές κουβέντες όχι μόνο από άσχετους, αλλά και από συναδέλφους του. Δικαιώνεται όμως εν ζωή. Οι εκατοντάδες Σωροί που έχει ανακαλύψει είναι η μεγάλη απόδειξη ύπαρξης  για το αρχαιότερο  στον κόσμο, μέχρι σήμερα,  σύστημα άμυνας και επικοινωνίας, δηλαδή τις μινωικές φρυκτωρίες. Αλλά το θέλει η επίσημη Πολιτεία; Ιδού ένα ερώτημα...

Περπατούσαμε ώρες ατέλειωτες, έτσι μου φάνηκαν οι τέσσερις ώρες (από τις 10.30 έως τις 2.30) πότε με το μικρό αγροτικό όπελ άστρα που δοκιμάζοντας στα δύσβατα και άγρια μονοπάτια και πότε με τα πόδια, ανάμεσα στα κατσάβραχα. Ευτυχώς που είχαμε πάρει νερό μαζί μας...

Την ξενάγηση αυτή μου... τη χρωστούσε ο αρχαιολόγος Νίκος Παναγιωτάκης. Είχαμε μιλήσει τότε, πριν ένα χρόνο ακριβώς, στο σπίτι του στη Βόνη, για πολλά πράγματα σε σχέση με το αντικείμενο της δουλειάς του, την αρχαιολογία, που πάντα έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον για όσους “ψάχνονται” και αναζητούν την ιστορία μέσα από τα αρχαιολογικά ευρήματα.

Θυμάμαι, είχα περάσει δυο εξαιρετικά απογεύματα με τον Νίκο συζητώντας και μαθαίνοντας σπουδαία πράγματα για την επαρχία Πεδιάδας.

Αλλά φέτος είχα ανάγκη να ξεκουραστώ. Έτυχε να γνωρίσω και εξαιρετικούς νέους ανθρώπους, ξεχάστηκα. Και ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνό μου την Παρασκευή το βράδυ όταν είχα πια δυο μόνο νύχτες ακόμα στην Κρήτη. Είδε από το Site μου πως ήμουν στο χωριό και ήθελε να πάμε εκείνη την ξενάγηση που μου είχε υποσχεθεί πέρσι αλλά δεν τα καταφέραμε να πάμε.

Το ραντεβού μας ήταν για τις 10 το πρωί του Σαββάτου στην κεντρική πλατεία του Θραψανού. Θα περνούσε να με πάρει με το αυτοκίνητο του. Την ήθελα αυτή την εντελώς ξεχωριστή βόλτα. Πάντα ήθελα μέσα μου να γνωρίσω καινούργια πράγματα...

Ήρθε με μια μικρή καθυστέρηση. Τίποτα το σημαντικό, αν σκεφτείς ότι έρχονταν από τη Βόνη από τη Βόνη που αυτές τις μέρες, λόγω της γιορτής της Αγιάς Μαρίνας έχει δεχθεί υπερβολικό όγκο επισκεπτών και η κίνηση έχει τις δυσκολίες της.

Το ταξίδι ήταν υπερβολικά όμορφο. Τέτοιες και τόσες πληροφορίες με αρχαιολογικό ενδιαφέρον είχα πολλά χρόνια να ακούσω.

Ο Νίκος ήταν ακατάβλητος. Για τέσσερις ολόκληρες ώρες μου εξηγούσε πράγματα. Είχε την αγωνία να μάθω όσο περισσότερα μπορούσα από όσα ήξερε σχετικά με την επιφανειακή έρευνα που έκανε στην Πεδιάδα. Τις φρυκτωρίες, την επικοινωνία και την άμυνα των Μινωιτών.

Περπατούσαμε σε ορεινούς όγκους να δούμε τους σωρούς που είχαν φτιάξει πριν από 4.000 χρόνια και αισθανόμουν ένα δέος για όλη αυτή την ιστορία.

Δεν ξέρω πως είναι το σωστό να παρουσιάσω όλο αυτό το πλούσιο φωτογραφικό υλικό. Θα το κάνω με φειδώ, γιατί όντως είναι αρκετό. Και, συγχωρήστε μου την έλλειψη γνώσεων. Οι λεζάντες μου, αναγκαστικά θα 'χουν περισσότερο συναίσθημα και λιγότερη επιστημονική επάρκεια. Εξάλλου δεν υπήρξα ποτέ ο ειδικός. Ως δημοσιογράφος θα προσπαθήσω να προσεγγίσω με προσοχή και σεβασμό όλη αυτή την ξενάγηση.

Η ζέστη, ο καύσωνας, με μια άλλη ματιά, λίγο πιο χαρούμενη...

Αύριο θα ανέβει κι άλλο η θερμοκρασία λέει... ΚΙ εγώ πέρασα μια δύσκολη νύχτα καθώς τίποτα, στην Αθήνα, δεν θύμιζε την δροσιά της Κρήτης που ένιωθες να χρειαζόσουνα κι ένα σεντόνι πάνω σου τα βράδια. Σηκωνόμουν κάθε τόσο για νερό... Κι αυτός ο ιδρώτας...

Μα, θα μου πεις, Ιούλιος είναι... Κι αν δεν την κάνει τώρα τη ζέστη του, πότε θα την κάνει; Σωστό κι αυτό. Πρώτη μέρα στο γραφείο μετά την επιστροφή από τις διακοπές. Η προσαρμογή είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο...

Καλώς σας βρήκα στα γνωστά μετερίζια...

Η καλημέρα μας με ένα υπέροχο μουσικό κομμάτι...

Πάει και η φετινή Γιορτή του Αγγειοπλάστη... Τελειώνει σήμερα το βράδυ. Ολοκληρώνεται με το τελευταίο γλέντι, το οποίο δεν θα παρακολουθήσει ο Λάμπρος με την παρέα του, μιας και από τις 9 το βράδυ είμαστε πια στο σπίτι, στην Αθήνα.

Γεμάτοι αναμνήσεις και νοσταλγία θα είναι οι επόμενες μέρες... Μέχρι να δημοσιευθούν οι φωτογραφίες που τραβήξαμε και οι σημειώσεις που κάναμε. Να κατακάτσει ο... κουρνιαχτός και να προσαρμοστούμε σιγά -σιγά στην καθημερινότητα της δουλειάς, μέσα στην καυτή λάβα του Ιουλίου.

Θα 'ναι λίγο δύσκολη η προσαρμογή, το ξέρω... Αλλά θα προσπαθήσω να γίνει με ήρεμο τρόπο. Ήσυχα, ήρεμα κι απλά. Όπως μάθαμε να κάνουμε σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας. Τίποτα που δεν θέλουμε να γίνει, δεν γίνεται...

Το μυαλό μου τριβελίζουν εικόνες... Από το χωριό, από τους ανθρώπους με τους οποίους, κοντά ένα μήνα τώρα, μοιράστηκα πράγματα. Το μυαλό μου σαν σφουγγάρι κρατά τα καλύτερα και πετά όσα, για διάφορους λόγους δεν έκαναν το αναγκαίο “κλικ”, δεν δημιούργησαν την προϋπόθεση να νιώσω όμορφα.

Σκέψεις ανάκατα ριγμένες στο χαρτί, λίγο πριν το πλοίο μας αράξει στο λιμάνι του Πειραιά. Απόγευμα Κυριακής... Οι κεραίες του κινητού “πιάνουν” σήμα από την κοντινή Αττική. Η Κρήτη αποτελεί πια παρελθόν, μέσα σε λίγες ώρες. Και το όνειρο για την επιστροφή θα παλεύει να βρει δρόμους για την υλοποίησή του. Δύσκολα πράγματα για το μυαλό να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο. Ένα είναι βέβαιο... Οι φετινές διακοπές τέλειωσαν... Εδώ το μαγαζί του Παστρικού στην πλατεία που πίνει τις ρακές το, με την παρέα του, ο Αγησίλαος...

Τελευταίες εικόνες που κουβαλώ μαζί μου, ακριβές αποσκευές στο ταξίδι για την επιστροφή...

Ολοκληρώνεται η άδειά μου. Μετράμε ώρες πια... Το ήξερα από πάντα πως τα ωραία περνάνε γρήγορα. Δεν ξαφνιάστηκα. Απλά προσπάθησα να ζήσω την κάθε στιγμή γνωρίζοντας πως ήταν μοναδική και δεν θα μου ξαναδίνονταν η ευκαιρία. Τουλάχιστον το φετινό καλοκαίρι.

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό γιατί γνωρίστηκα με ενδιαφέροντες ανθρώπους, ξαναπερπάτησα σε μέρη γνώριμα, ξαναείδα τόπους αγαπημένους, μίλησα με μεγαλύτερους, άντλησα πίστη από την πείρα τους, ένοιωσα πολύ καλύτερα.

Αυτό δεν ήθελα; Αισθάνομαι πολύ καλά που το πέτυχα. Και τώρα ετοιμάζω τις αποσκευές για την επιστροφή πιο ήρεμος, πιο ήσυχος κι ας μην έγιναν όλες οι δουλειές που περίμενα στο πατρικό μου. Μέσα από το καράβι της επιστροφής γίνεται αυτή η εγγραφή...

Απατεώνες, δυστυχώς, υπάρχουν παντού, αυτό δεν μπορείς να το αλλάξεις εύκολα. Και δεν είναι ο τόπος που τους βγάζει. Θα μπορούσαν να γεννηθούν παντού κι απλά χρειάζονται ιατρική φροντίδα μπας και γίνουν καλά.

Τώρα, καθώς έφτασα στο τέλος των φετινών καλοκαιρινών μου διακοπών στο χωριό μου, αισθάνομαι πολύ όμορφα, γεμάτος από κάθε πλευρά. Ο στόχος επετεύχθη. Ο χειμώνας, όσο δύσκολος κι αν είναι, θα με βρει πιο προετοιμασμένο, πιο δυνατό.

Είμαι ήρεμος και περιμένω αυτό που θα συμβεί. Την επιστροφή πίσω στη βάση μου, στη δουλειά μου, στις υποχρεώσεις μου. Έχω αφήσει αρκετές πίσω μου,αλλά θα τις βγάλω γρήγορα. Άμα είσαι καλά μέσα σου, όλα γίνονται. Το ξέρουμε δα καλά αυτό...

Το KNOSSOS PALACE με το οποίο φύγαμε από το Ηράκλειο για Πειραιά.

Εικόνες από την Κρήτη τις μέρες που έμεινα στο χωριό για τις καλοκαιρινές διακοπές. Εδώ το χωριό μου φωτογραφημένο από τον Αϊ Νικόλα, ένα μεσημέρι που είχαμε πάει βόλτα με τον Λάμπρο. Αυτή είναι η τελευταία εγγραφή από το σπίτι της Στασούλας, τις πρωινές ώρες της Κυριακής, λίγο πριν πάρω το δρόμο για την επιστροφή στην Αθήνα...

Αυτό κι αν είναι ρεκόρ επισκεψιμότητας για ένα Site που δεν έχει πουθενά διαφημιστεί, που δεν αγχώνεται γι' αυτό και που τελικά έχει την αποδοχή και την εμπιστοσύνη κοντά 350 με 400 επισκεπτών από διαφορετικές Ι.Ρ. καθημερινά. Κι επειδή δεν πιστεύω στην τύχη, κάτι πρέπει να γίνεται εδώ, κάτι που κάνει τους ανθρώπους που το βλέπουν να το εκτιμούν, να μένουν και να το συστήνουν και σε άλλους να το διαβάσουν.

Το πιο σημαντικό που συμβαίνει είναι ότι το Site είναι ενεργό. Κοντά στις 1.800 δημοσιεύσεις έγιναν στα τρία χρόνια λειτουργίας του. Και όπως θα διαπιστώσατε, σχεδόν τρεις δημοσιεύσεις έκανα κάθε μέρα στη διάρκεια των καλοκαιρινών μου διακοπών...

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι αυτές οι εγγραφές είναι πρωτογενείς, καταγράφουν στιγμές που έζησα ή προβληματισμούς μου και πάντως δεν είναι αναδημοσιεύσεις επιτυχημένων άρθρων άλλων συγγραφέων με τη μέθοδο του κλόπη ράιτ.

Η εκτίμηση υποθέτω πως έχει να κάνει με το καθαρό, το αυθεντικό, το όχι επιτηδευμένο για να “πουλήσει”. Έτσι μάθαμε να κάνουμε στη ζωή μας, έτσι κι εδώ στην εικονική πραγματικότητα του διαδικτύου.

Τα λόγια μας είναι σταράτα, οι περιγραφές μας λιτές, ο λόγος κοφτός, σαν την ανάσα όταν είμαστε προσηλωμένοι στο στόχο και αγωνιούμε για το αποτέλεσμα.

Απλά είναι τα πράγματα κι ας φαίνονται πολύπλοκα με την πρώτη ματιά. Όπως περίπου είναι και η ζωή. Αν τη ζήσεις με ένταση θα τη χαρείς. Άμα είναι μια φλατ κατάσταση ότι κάνει, απλά θα επιβιώνεις. Αυτό το τελευταίο είναι που δεν μου αρέσει καθόλου. Θέλω να ζω, όχι να επιβιώνω.

Αυτή απλή σκέψη που έχει γίνει φιλοσοφία ζωής και καθημερινής δράσης αποτυπώνεται καθημερινά σ' αυτό το Site. Άλλοτε με ένταση και πάθος κι άλλοτε πιο ήρεμα κι καθαρά, τόσο, όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου. Το πιο σημαντικό, νομίζω, που εκτιμούν οι αναγνώστες μου, είναι η σχέση μου με την αλήθεια...

Έτσι έμαθα σαν άνθρωπος, γίνεται τώρα να αλλάξω εδώ, στο διαδικτυακό κόσμο; Σε ότι με αφορά λέω “όχι” και προσπαθώ να το αποδεικνύω καθημερινά πρώτα με τον εαυτό μου με συνέπεια και συνέχεια στις αρχές μου. Επειδή αυτό το θεωρώ παιχνίδι και τα παιχνίδια που δίνουν χαρά, έμαθα να τα σέβομαι.

Σας ευχαριστώ από καρδιάς που είσαστε τόσοι πολλοί συντροφιά σ' αυτό το υπέροχο ταξίδι με τις νέες εμπειρίες...

Για μένα η Sport Cafe έχει μια αξία μοναδική. Το προηγούμενο Σάββατο δεν είχα μαζί μου τον υπολογιστή για να εκμεταλλευτώ το WiFi και να ανεβάσω αναρτήσεις στο Site μου. Έτσι, κάθισα πιο χαλαρά έξω, κάτω από τις τέντες και ήπια μια παγωμένη σοκολάτα. Φυσάει ένα δροσερό αεράκι που συμπληρώνει την απόλαυση του γραψίματος. Η μουσική είναι απαλή, διακριτική. Στο Θραψανό οι καφετέριες δεν ξέρουν ακόμα τι είναι το WiFi...

Ένας από τους λαχνούς που πήραμε στη Γιορτή του Καπρικού...

Ο Έλληνας το ΄χει αυτό το προνόμιο. Ψάχνει και δημιουργεί στιγμές ευχάριστες για τον εαυτό του με γλέντι και καλή συντροφιά για την παρέα του. Έτσι ακριβώς γίνεται κι εδώ, στο Γαλατά, ένα μικρό χωριουδάκι που κατοικούν 30 με 40 ψυχές όλες κι όλες.

Τόπος συνάντησης η αυλή του παλιού δημοτικού σχολείου που αν και κλειστό, ελλείψει παιδιών, το χρησιμοποιεί ο πολιτιστικός σύλλογος ως κουζίνα για τα φαγητά του, σε όσους έκαναν την τιμή να πάνε στη γιορτή του Καπρικού. Και δεν είναι λίγοι. Στις 10.30 που πήγαμε εμείς οι 1.100 περίπου καρέκλες που είχαν βάλει στα τραπέζια, είχαν καλυφθεί γύρω στο 90%.

Έπαιζε ακόμα απαλή μουσική, κρητική βέβαια εννοείται, ενώ λίγο αργότερα, κατά τις 11 ξεκίνησαν οι οργανοπαίκτες, αφού πρώτα ο πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Γαλατά που ήταν και ο διοργανωτής έκανε ένα μικρό χαιρετισμό υπενθυμίζοντας πως η φετινή είναι η 13η χρονιά που κάνουν αυτή τη γιορτή.

Το παιδιά του Πολιτιστικού φορούν πράσινες ομοιόμορφες κοντομάνικες φανέλες με τυπωμένα λευκά γράμματα στην πλάτη τους που αναφέρουν το όνομα του Πολιτιστικού Συλλόγου του χωριού τους. Κορίτσια κι αγόρια τις ίδιες φανέλες, έτσι ήξερες που έπρεπε να απευθυνθείς όταν χρειαζόσουν κάτι.

Μας καλωσορίζουν, βρίσκουν τραπέζι να καθίσουμε μαζί με άλλους, παίρνουν παραγγελία για φαγητό και ποτά. Καπρικό βέβαια. Χοιρινό αρσενικό, του επιβήτορα, ψημένο σε ξυλόφουρνο, να συνοδεύεται με πατάτες φούρνου, σαλάτα χωριάτικη με... γλιστρίδα και κρασί χύμα ή μπύρες ΜΥΘΟΣ σε τσίγκινο κουτάκι.

Οι τιμές ανθρώπινες για γλέντι. Και οι μουσικοί απίθανοι. Δεν είναι τέρμα τα ηχεία, μπορείς δηλαδή να κουβεντιάσεις χωρίς να ξεκουφαίνεσαι. Και τα τραγούδια τους προσεγμένα, χορευτικά όταν χρειάζεται να σηκωθούν οι παρέες και με ξεχωριστό στοίχο όπου έκριναν πως ήταν αναγκαίο για να διατηρήσουν το κέφι και να ξεκουραστούν λίγο με μαντινάδες.

Μια ώρα μετά δεν πέφτει καρφίτσα. Ούτε και υπάρχουν ελεύθερες καρέκλες στα τραπέζια. Μα, πού βρίσκονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι που δεν επηρεάζονται από την κρίση; Είναι από τα γύρω χωριά και είναι της γνώμης πως η φτώχεια θέλει καλοπέραση.

Καλά κάνουν. Είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες της ζωής. Αισιόδοξη γροθιά σε όσα μίζερα μας ετοιμάζουν.

Σε λίγο θα περάσουν από τα τραπέζια κορίτσια που φωτογραφίζουν, όπως στα κέντρα για να πουλήσουν μετά τις φωτογραφίες καθώς και νεαρά άτομα που πωλούν λαχνούς για τη λαχειοφόρο αγορά τους. Δύο ευρώ έχει ο λαχνός. Πήραμε πέντε και ευτυχώς δεν κερδίσαμε τίποτα. Γλάστρες πήλινες ήταν τα περισσότερα δώρα τους κι εμείς στο Θραψανό έχουμε την πηγή στις πήλινες γλάστρες.

Κατά τις δύο νύσταξε ο Λάμπρος, για φαντάσου, νύσταξε πριν από μένα και φύγαμε. Κρατήσαμε ακριβά φυλαγμένη στην καρδιά μας την ομορφιά της νύχτας. Ο τόπος, οι άνθρωποι, όλα συνωμοτούσαν για να περάσουμε καλά, μοναδικά.

Όμορφη Κρήτη, ψάχνεις αφορμή για γλέντι...