Πριν μερικά χρόνια στο αμπέλι του Αγησίλαου με τα λιάτικα σταφύλια. Πηγαίναμε και βρίσκαμε σταφύλια ώριμα από τα μέσα του Ιουλίου. Φέτος δεν υπάρχει ούτε ρώγα...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 06/08/2011

Φέτος είναι μια δύσκολη χρονιά για τους ανθρώπους που ζουν ή που υπολογίζουν ως εισόδημα τα σταφύλια από τα αμπέλια τους. Οι ύστερες βροχές δημιούργησαν μια κατάσταση μη αναστρέψιμη. Ο καρπός δεν έδεσε. Τα φύλλα κιτρίνισαν κι έπεσαν πρόωρα σαν να ήταν φθινόπωρο.

Τα αμπέλια αρρώστησαν. Οι αγρότες ζουν σε μια κατάσταση πανικού. «Φέτος δεν θα βρούμε να κόψουμε ούτε ρώγα σταφύλι για μας, όχι για να βάλουμε κρασί...» λένε και κουνούν με θλίψη και απόγνωση το κεφάλι τους.

Τους άκουγα, όταν βρέθηκα για τις διακοπές μου στο χωριό και μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς λένε και τι εννοούν μ' αυτά που λένε. Είναι που είναι σκληρές οι εποχές. Άστα να πάνε...

Το πιο ωραίο είναι ότι τον περονόσπορο δεν τον θεωρούν οι γεωπόνοι ως αρρώστια και καταστροφή για την οποία οι αγρότες πρέπει να αποζημιωθούν. Αυτόπτης μάρτυς ήμουν όταν τέθηκε το επίμαχο ερώτημα στον γεωπόνο του Δήμου. Και βέβαια ο άνθρωπος το χρέος του έκανε, οδηγίες εκτελούσε, δεν εξέφραζε προσωπικές απόψεις.

Αλλά τώρα, διαβάζω επαναπροσεγγίζουν το θέμα, αφού αυτό έχει πάρει καταστροφικές διαστάσεις. Ας είναι, ποτέ δεν είναι αργά να διορθώνουν λάθη. Οι άνθρωποι δεν θα έχουν φέτος εισόδημα από τα σταφύλια κι αυτό πρέπει να αναπληρωθεί. Όπως και όσο αυτό είναι δυνατό...

Είχαμε ξανά μια τόσο κακή χρονιά στα αμπέλια, αναρωτήθηκα στην Κρήτη. Ναι, μου απάντησε άνθρωπος που ασχολείται με τη βιολογικά καλλιέργεια αμπελιών και φέτος δεν πρόκειται να βάλει ούτε σταγόνα μούστο στα βαρέλια του... Το 1960 ήταν που η χρονιά έμοιαζε πολύ με τη φετινή. Και τότε οι άνθρωποι δεν βρήκαν σταφύλια για να βάλουν κρασί.

Φέτος όμως δεν πρόκειται να βρούμε ούτε για να φάμε. Κι αν βρούμε, καλύτερα να μην το πλησιάσουμε. Θα είναι τίγκα στο φάρμακο. Και μόνο καλό δεν θα κάνει στο οργανισμό. Μάλλον κακό θα μας κάνει...

Αν είστε λάτρεις του καλού κρασιού μάλλον θα πρέπει επίσης να... διαγράψετε τη φετινή χρονιά από τη λίστα σας. Αμφιβόλου ποιότητας κρίνονται... Και δεν το υποστηρίζω αυτό ως ειδικός. Απλά ως λάτρης των καλών κρασιών εκφράζω την αγωνία μου.

Και φυσικά τάσσομαι ανεπιφύλακτα με το μέρος των αμπελοκαλλιεργητών τους οποίους οφείλει η επίσημη πολιτεία να αποζημιώσει για την καταστροφή που υπέστησαν στην παραγωγή.
Ας ελπίσουμε ότι του χρόνου θα είναι καλύτερα τα πράγματα, πιο ισορροπημένες οι εποχές, οι βροχές στην ώρα τους κι όλα φτιαγμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να κερδίσουν κι αυτά που χάνουν φέτος.

Αυτό το κακό αντιμετωπίζουν οι αγρότες μας. Έρμαιοι των καιρικών συνθηκών και όχι μόνον. Γιατί κι όταν αυτές είναι καλές, έχουν να αντιμετωπίσουν τις... ορέξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις ντιρεκτίβες της που δεν είναι και τόσο καλές για τους ίδιους και τα συμφέροντά τους.
Σε μια εποχή οικονομικής ύφεσης, οι αμπελουργοί μας έχουν να αντιμετωπίσουν ένα ακόμα κακό φαινόμενο. Αυτό της ασυνεννοησίας της κρατικής μηχανής που είναι ανάγκη να λειτουργήσει για να αποζημιωθούν έστω και τυπικά. Γιατί στην ουσία καμιά αποζημίωση δεν θα ισοσκελίσει τη ζημιά που έπαθαν. Κι αυτό το ξέρουν καλά...

Το δημοσίευμα της «Κ» στις 4/8/2011. Ανάλογα δημοσιεύματα είχαμε και από άλλες αθηναϊκές εφημερίδες. μάλλον κάτι κινείται στην Ακαδημία Πλάτωνα.

Να είμαστε στον Αύγουστο, τον καιρό που υποτίθεται ότι οι ειδήσεις «βγαίνουν» με το... σταγονόμετρο, αφού κατά τον Ουμπέρτο Έκο δεν υπάρχουν και να ακούς καλές ειδήσεις για την Ακαδημία Πλάτωνα δεν είναι και λίγο. Για δείτε το κι αλλιώς...

Προσωπικά βέβαια δεν πιστεύω ότι τους έπιασε ο πόνος εκεί στο υπουργείο πολιτισμού και Τουρισμού για την περιοχή μας Μάλλον έπιασαν τόπο οι πιέσεις της ΕΚΑΠ και η συνεχή προβολής και παρακολούθηση του θέματος.

Δείτε τι λέει το σχετικό δημοσίευμα:
Ακαδημία Πλάτωνος, το νέο μεγάλο στοίχημα της Αθήνας
Του Δημητρη Pηγοπουλου

Ο κ. Παύλος Γερουλάνος ακουγόταν ειλικρινής. «Πηγαίνω στο εξωτερικό και ορισμένοι μάλιστα με άγαρμπο τρόπο μου υπενθυμίζουν τι θησαυρό έχουμε στα χέρια μας. Και πως αν ήταν οι ίδιοι στη θέση μας θα έβγαζαν αρκετά χρήματα από την αξιοποίηση ενός τόπου με τόσο έντονη ιστορική φόρτιση».

Όσοι έχετε φτάσει μέχρι την Ακαδημία Πλάτωνος θα ξέρετε γιατί ακριβώς μιλάει ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού ο οποίος είδε προχθές με ανακούφιση να εγκρίνεται από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο η μελέτη μουσειακών αποθηκών και ενοποίησης τμημάτων του αρχαιολογικού χώρου. «Στο τέλος του μήνα ή στις αρχές Σεπτεμβρίου, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και ο δήμαρχος Αθηναίων θα παρουσιάσουν ένα ευρύτερο πρόγραμμα παρεμβάσεων για την αναζωογόνηση του κέντρου της Αθήνας και στο οποίο η ανάδειξη της Ακαδημίας Πλάτωνος αποτελεί μία από τις βασικές παραμέτρους».

Για όσους δεν έχουν περπατήσει στο πάρκο της Ακαδημίας, δύσκολα μπορούν να παρακολουθήσουν τον ειρμό της σκέψης του κ. Γερουλάνου. Σήμερα, δεν υφίσταται οργανωμένος αρχαιολογικός χώρος. Λείψανα του μεγαλείου του παρελθόντος βρίσκονται διάσπαρτα σε διαφορετικούς χώρους μέσα στο πάρκο, έναν φυσικό πνεύμονα 135 στρεμμάτων. Η φιλοδοξία της κυβέρνησης είναι να αποδώσει στην Ακαδημία Πλάτωνος την αξία που ανακαλούν μόνο και μόνο διαβάζοντας τις δύο αυτές λέξεις. Ακαδημία Πλάτωνος.

Και πρέπει να γίνουν πολλά για να πούμε ότι βλέπουμε, έστω και από μακριά, έναν τόσο φιλόδοξο στόχο.

Χθες, ας πούμε, ότι έγινε ένα πρώτο βήμα. Σημαντικό. Και αφορά στην «τακτοποίηση», την οργάνωση του αρχαιολογικού χώρου που θα παραμείνει ανοιχτός, χωρίς εισιτήριο, αλλά θα κλείνει το βράδυ. Το σημαντικότερο από όσα ανακοινώθηκαν είναι ότι καταργούνται τέσσερις παλιές αποθήκες που βρίσκονται στις οδούς Κρατύλου και Μοναστηρίου εντός του αρχαιολογικού χώρου και περιέχουν πληθώρα ευρημάτων από παλιότερες ανασκαφές. Χωρίς αυτές τις αποθήκες το πάρκο «κερδίζει» τέσσερα επιπλέον στρέμματα. Τα αντικείμενα που φυλάσσονταν εκεί θα μεταφερθούν σε νέα κατασκευή εκτός αρχαιολογικού χώρου, στις οδούς Δράκοντος και Ιφιγενείας. Επίσης, προβλέπεται ένα στέγαστρο 50 τ.μ. με περιμετρική περίφραξη, που θα φιλοξενεί μαρμάρινες σαρκοφάγους Ελληνιστικής Εποχής από την Ακαδημία Πλάτωνος, καθώς και άλλες περιοχές της Αθήνας.

Οι αρχαιολόγοι θεωρούν αξιοσημείωτο το γεγονός ότι με τις μελλοντικές παρεμβάσεις ενοποιούνται τα σημαντικά αρχαία κατάλοιπα, όπως είναι το Γυμνάσιο, η παλαίστρα και το Περιστύλιο. Στο ίδιο το αρχαιολογικό πάρκο που ούτως ή άλλως ταυτίζεται με τον χώρο πρασίνου θα γίνουν επιχωματώσεις, φυτεύσεις, διαδρομές, πλατώματα, καθιστικά και σταθμός πληροφόρησης του κοινού. Το μισό περίπου τμήμα του αρχαιολογικού χώρου θα αναβαθμιστεί με περίφραξη, φυλάκιο, τουαλέτες, βελτίωση διαδρομών και ενημερωτικές πινακίδες. Ο προϋπολογισμός του έργου υπολογίζεται στο ένα εκατομμύριο ευρώ και η προχθεσινή έγκριση επιταχύνει τις διαδικασίες για την ένταξή του στο ΕΣΠΑ.

Στο Υπουργείο Πολιτισμού αντιμετωπίζουν τα έργα αναβάθμισης της Ακαδημίας Πλάτωνος σε σχέση με τη διαμόρφωση ενός αρχαιολογικού περιπάτου που θα συνδέει την περιοχή με τον Κεραμεικό και κατ’ επέκτασιν με τον «πυρήνα» της αρχαίας Αθήνας.

Σαν κερασάκι στην τούρτα, ο κ. Παύλος Γερουλάνος μας ενημερώνει ότι τον Νοέμβριο προγραμματίζεται η προκήρυξη αρχιτεκτονικού διαγωνισμού για το νέο Μουσείο της Πόλης των Αθηνών στα πρότυπα του διαγωνισμού για το Μουσείο της Ακρόπολης. Εκεί θα βρουν στέγη πολλά από τα εκατοντάδες χιλιάδες αρχαιολογικά ευρήματα που βρίσκονται σήμερα κλειδωμένα στις αποθήκες των τοπικών εφορειών αρχαιοτήτων.

Υπερβολές; Πολιτικές καντρίλιες του υπουργείο πάνω σε ένα υπαρκτό θέμα; Ο χρόνος θα δείξει. Εμείς πάντως δεν πρόκειται να το αφήσουμε έτσι. Θα το κυνηγήσουμε όσο γίνεται κι ακόμα περισσότερο...

• Δείτε ΕΔΩ το Blog της ΕΚΑΠ κι ΕΔΩ κι ΕΔΩ την παρουσίαση του θέματος από τους φίλους που διαθέτουν μια ευαισθησία για το θέμα. Και δεν το κάνουν για πρώτη φορά. Ίσα - ίσα... Και για να μην ξεχνιόμαστε, ιδού το όραμα το δικό μας για την Ακαδημία Πλάτωνα δια χειρός Κώστα Κίτσιου.
  

Αυτή είναι η πρώτη σελίδα από το Blog του Βασίλη. Αν θέλετε να κάνετε μια... βόλτα από κει και να το δείτε πατήστε ΕΔΩ.

Το μεσημέρι της Πέμπτης, λίγο πριν κατέβω στην εφημερίδα μπαίνω στο Facebook να ρίξω μια τελευταία ματιά. Και ξαφνικά ανοίγει, δεξιά στη βάση, μια μπάρα διαλόγου και μου στέλνει τα χαιρετίσματά του ένας νεαρός μαθητής Λυκείου από το Αλιβέρι της Εύβοιας, όπως βλέπω στο προφίλ του.

Ο νεαρός δείχνει να με ξέρει. Μου λέει από πού. Η μητέρα του ήταν καθηγήτρια του Λάμπρου στο 54 Γυμνάσιο τη χρονιά 2009-2010, χημικός, αναπληρώτρια. Του είχε μιλήσει για μένα και παρακολουθούσε το Site μου.

Μου άρεσε, δεν το κρύβω... Είναι ωραίο να λένε καλά λόγια για τη δουλειά σου. Τα νέα παιδιά είναι το μέλλον και βλέπουν μπροστά...

Ο Βασίλης είναι πολύ δραστήριος και δημιουργικός. είδα και το προσωπικό του Blog. Ιδιαιτέρως αξιόλογο. Χάρηκα διπλά. Νέα παιδιά που δεν «καίγονται» στο πλέι στέισον, αλλά χρησιμοποιούν δημιουργικά τον ηλεκτρονικό τους υπολογιστή.

Είπαμε κι άλλα... Όμως αυτά δεν έχουν τόση σημασία. Το σπουδαίο είναι πως αυτό το μηχάνημα, το PC, αν το χρησιμοποιήσεις σωστά και αξιοποιήσεις θετικά τις δυνατότητες που σου δίνει, τότε η ζωή μπορεί να γίνει καλύτερη.

Αντιπαθώ όσους, χωρίς επιχειρήματα απορρίπτουν συλίβδειν καθετί που έχει σχέση με το internet και τις νέες τεχνολογίες. Είναι δίπλα μας, υπάρχουν και λειτουργούν, δεν ωφελεί σε τίποτα να τα απορρίπτουμε ασυζητητεί.

Ακόμη κι εμείς οι μεγαλύτεροι είναι ωραίο να μαθαίνουμε καινούρια πράγματα... Εγώ τουλάχιστον το προσπαθώ. Δεν παραδίδω τα όπλα, δε λέω δεν είναι είναι της γενιάς μου, δεν κλείνω τα μάτια... Υπάρχει, είναι εκεί γεμάτο νέες εμπειρίες και μας καλεί να τις γνωρίσουμε.

Κι αν αυτό το τολμώ εγώ που περπατώ στην έκτη δεκαετία της ζωής μου, πόσο σπουδαίο φαντάζει να 'ναι τόσο προχωρημένος ένας μαθητής Λυκείου...

Ήταν για μένα μια όμορφη στιγμή. Δεν έχουμε ποτέ ειδωθεί με το Βασίλη κι όμως μιλούσαμε σαν παλιοί γνώριμοι. Ευχαριστώ Βασίλη για την τιμή...

Το εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους του περιοδικού ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ κι ΕΔΩ θα δείτε περισσότερα πράγματα από το Site τους.

Έπεσε στα χέρια μου το «Ελληνικό Πανόραμα» / Ιούλιος - Αυγουστος 2011, τ. 82, ένα επετειακό τεύχος με 15 χρόνια περιήγησης στην Ελλάδα. Το ξεφύλλισα με πολύ αγάπη. Μ' αρέσουν τα περιοδικά που ασχολούνται με τη γνωριμία νέων τόπων. Κι όταν αυτοί οι τόποι δεν είναι άλλοι από την πανέμορφη Ελλάδα, τότε μ' αρέσει ακόμα περισσότερο.

Είναι σα να το ζω. Οι φωτογραφίες σε καλό χαρτί και με καλή απόδοση των χρωμάτων είναι εκπληκτικές. Και συνοδεύονται κι από υπέροχα κείμενα.

Το συγκεκριμένο τεύχος μπορείτε να το βρείτε στα περίπτερα με 6,8 ευρώ. Η ιστορία ξεκινάει το 1994. Οι άνθρωποι που εκδίδουν αυτό το περιοδικό σημειώνουν με έμφαση ότι το ΠΑΝΟΡΑΜΑ δεν υπάρχει ακόμα ούτε στη σκέψη τους εκείνη την περίοδο. Η μόνη εκδοτική δημιουργία τους ηταν το «MUST της διασκέδασης», μια ετήσια έκδοση πρωτοποριακή για την εποχή της. Τον επόμενο χρόνο κυκλοφορεί το 2ο MUST. Ήταν μια έκδοση πολύ πιο πλούσια, πολύ πιο «σοφιστικέ» που χαρακτηρίστηκε συλλεκτική... Οι Θεσσαλονικείς ήταν οι τυχεροί που μπορούσαν να
απολαύσουν το τεύχος.

Και ξαφνικά, δυο χρόνια μετά, παραμονές Χριστογέννων τους προκύπτει ένα ταξίδι στους ορεινούς όγκους της Δράμας, στο Καρά Ντερέ. Δείτε πώς το γράφουν:

«Όσο κι αν οι διηγήσεις μας ήταν γλαφυρές, κανείς δεν θα είχε τη δυνατότητα ν' αντιληφθεί το μέγεθος της ωραιότητας του τόπου, τα μορφολογικά του χαρακτηριστικά. Πώς θα μπορούσαμε λοιπόν να παρακινήσουμε κι άλλους φυσιολάτρες ν' ακολουθήσουν τα βήματά μας;

-Να βγάλουμε ωραίες φωτογραφίες, πρότεινε η Άννα.

-Και να τις υποστηρίξουμε με ελκυστικές περιγραφές, συμπλήρωσα εγώ.

Ξαφνικά ο πυρετός μας είχε ανέβει κατακόρυφα. Οι ιδέες γεννιούνται με ρυθμούς ασθματικούς. Ήταν φανερό ότι μόνον ένα προσεγμένο έντυπο θα μπορούσε να μεταφέρει τις περιηγητικές μας εμπειρίες σ' ένα κύκλο φυσιολατρών αναγνωστών»

Εικόνες, όχι με τη ματιά του τουρίστα, αλλά του ταξιδευτή και ερευνητή. Ένα ζευγάρι συνεργατών επισκέπτεται τον Όλυμπο, ενώ το θαλασσινό θέμα γίνεται μ' ένα δανεικό κότερο. Το πρώτο τεύχος του ΠΑΝΟΡΑΜΑΤΟΣ είναι έτοιμο...

Οι περιγραφές τους είναι απίθανες. Γράφουν απλά, όπως νοιώθουν... Βάζουν τον αναγνώστη στο τρυπάκι να δουλέψει τη φαντασία του. Να «δει» αυτό που του λένε και να «ζήσει» τη στιγμή. Αυτό το γράψιμο μου αρέσει. Αυτό επιχειρώ κι εγώ καθημερινά σ' αυτό το Site. Κι αν κρίνω από τους φίλους που το επισκέπτονται καθημερινά, ακόμα και τώρα, τον Αύγουστο, αυτό είναι που αρέσει.

Δείτε ένα κομμάτι που βάζουν στο τεύχος 5, Απρίλη του '97 για την Αρκαδία:

«Μερικές μέρες μετά, βρεθήκαμε στον Ατσίχωλο Αρκαδίας. Σε μας ήταν τελίως άγνωστο το χωριό. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων μας πρόσφερε φιλοξενία για τη νύχτα. Τζάκι στο πάτωμα, παλιό, με κούτσουρο από πουρνάρι και ξερόκλαδα ελιάς. Κάποια στιγμή σηκώνεται ο κυρ-Αντώνης, μας ζητάει να τον ακολουθήσουμε. Βγαίνουμε μαζί του στην μπαλκονόπορτα. Το νυχτερινό βοριαδάκι μας χτυπάει ψυχρό, σηκώνουμε του γιακάδες.

-Απόψε φυσάει βοριάς, με λίγη προσοχή ίσως καταφέρετε να ακούσετε τον Λούσιο.

Στήνουμε αυτί και αφουγκραζόμαστε. Στην αρχή τίποτε, τ' αυτιά είναι αμάθητα στους ψίθυρους της νύχτας. Τα δευτερόλεπτα κυλούν, αρχίζω να βλέπω με συμπαθεια τον ρομαντισμό του κυρ Αντώνη. Κι ύστερα, ξαφνικά, μια πνοή αέρα φέρνει κάτι σαν μακρινό μουρμουρητό, Ή μήπως είναι ψευδαίσθηση; Όμως όχι. Καθώς δυναμώνει το αεράκι, κάτι ακούγεται απ' το βάθος της χαράδρας. Σηκώνει το δάκτυλό του ο κυρ Αντώνης και δείχνει προς το μέρος του ποταμού. Ύστερα μας κοιτάζει ερωτηματικά. Κουνάμε καταφατικά το κεφάλι μας. Ο αγαθός άνθρωπος χαμογελά ικανοποιημένος.

-Χαίρομαι που ακούσατε την ανάσα του ποταμού. Δεν μιλάει ο Λούσιος σ' όλους τους ανθρώπους.

Εκείνη τη βραδιά, στο ταπεινό σπιτάκι του Ατσίχολου, πήραμε την απόφαση να γνωρίσουμε την Αρκαδία. Μέρες πολλές, χιλιόμετρα ατελείωτα σε τόπους υπέροχους, άλλους αθέατους κι άλλους γνωστούς. Φαράγγι Λούσιου, Μονές θρυλικές Αιμυαλών, Τιμίου Προδρόμου και Φιλοσόφου, πολιτείες ιστορικές, Καρύταινα, Δημητσάνα, Στεμνίτσα. 55 σελίδες γεμάτες Αρκαδία, με φωτογραφικό υλικό εξαιρετικό, που ακόμα και σήμερα θεωρείται σημαντικό».

Κάπως έτσι γράφονται οι ιστορίες στον Τύπο...

Βόλτες καλοκαιρινές και μακάρι να μην ήταν μόνο στην άδεια... Θα ήταν ωραίο να μπορούσε κανείς κι άλλες ώρες...

Καλοκαιρινή σιέστα. Δύο αρσενικά στο ίδιο δωμάτιο. Μαζί με τον Άρη που νιώθει τη δροσιά από το πλακάκι και του αρέσει να είναι εκεί το μεσημέρι. Ήσυχη παρέα. Δεν μουρμουράει, δεν κάνει φασαρία...

Αυτά τα βότσαλα είναι από την παραλία της Αρβανιτιάς. Φωτογραφημένα απόγευμα Κυριακής, όταν σταματήσαμε κατά την επιστροφή να κάνουμε ένα μπάνιο. Καλοκαίρι 2011!

Μόνο αυτό που δεν περίμενα... Από τη ζέστη ο καιρός το γύρισε στη βροχή, το μεσημέρι της Τρίτης. Ο ουρανός συννέφιασε και κατά τις 3.30 το μεσημέρι, την ώρα που έφευγα από την ΠΕΤ-ΟΤΕ με έπιασε η βροχή πάνω στη, μηχανή.

Την αρχή ήταν σιγανή, ποτιστική. Μεγάλες σταγόνες, αλά ήπιες... Ύστερα άλλαξε τακτική. Από την πλατεία Μεταξουργείου ώς τον Αϊ Γιώργη του Κολωνού... αγρίεψε. Μπόρα κανονική πια. Καταιγίδα καλοκαιρινή. Κανονική...

Έκανα στην άκρη και βρήκα ένα πλατύ στεγασμένο πεζοδρόμιο. Και κει περίμενα υπομονετικά να περάσει η ώρα και να ξεκόψει ο καιρός για να φύγω...

Ξέρω πως οι καλοκαιρινές μπόρες δεν κρατάνε πολύ. Αλλά τούτη εδώ είναι η πρώτη το φετινό καλοκαίρι Τι να πεις... Θα περιμένω...

Η σκόνη στο δρόμο γίνεται λασπόνερα με τη βροχή. Τα λιγοστά αυτοκίνητα τρέχουν και πιτσιλούν δεξιά και αριστερά τα νερά. Δέκα λεπτά μετά, συνεχίζει να βρέχει. Με πιο ήρεμους ρυθμούς τώρα...
Βλέπω και μηχανόβιους να κυκλοφορούν, έχοντας όμως πάρει τα απαραίτητα μέτρα και φορώντας αδιάβροχα.

Ο ουρανός συνεχίζει να είναι μαυρισμένος μα η βροχή ελαττώθηκε για τα καλά. Μάλλον θα την κάνω κι εγώ. Στο σπίτι με περιμένουν βραστά χόρτα. Μια μικρή στάση πριν την εφημερίδα δεν είναι κι άσχημα...

Στο πλάι του δρόμο σχηματίστηκε ένας μικρός... ποταμός με τα βρώμικα νερά και τις γόπες που παρασύρει στο διάβα του. Ο ήλιος ξαναέκανε την εμφάνισή του. Κι ας συνεχίζει να βρέχει, πιο απαλά πια...

Άλλος κόσμος στον Πειραιά, λίγη ώρα μετά... Δεν έχει πέσει ούτε σταγόνα βροχής... Καλοκαιρινές, τοπικές, μπόρες...

Το βράδυ που γύρισα Αθήνα δεν υπήρχε πια ούτε μια σταγόνα στους δρόμους έτσι για... δείγμα. Ευτυχώς το χθεσινό βράδυ είχε μια δροσιά ξεχωριστή... Και ο ύπνος ήταν όμορφος...

Δείτε αυτό το βίντεο όπου όλα είναι σύγχρονα και προγραμματισμένα. Θα σας άρεσε μια τέτοια ζωή; Μπορεί και να μην είναι πολύ μακριά η μέρα που θα τα ζήσουμε όλα αυτά. Το ζήτημα είναι να μην αλλάξουμε εμείς, οι άνθρωποι. Να παραμείνουμε απλοί...

Στης μνήμης το κλαδί... Ένα όμορφο τραγούδι της Χαρούλας Βερίγου και την ερμηνεία του Νίκου Ανδρουλάκη.

Kάτω απ' τα σκονισμένα φτερά βαριά η ψυχή κι αυτή κατασκόνιστη.
O καιρός, σέρνεται μαζί μ' εμένα... στου καιρού την ακονόπετρα ο νους
και η χαμένη αθωότητα αλίμονο, πως να διατηρήσω το φως
εκεί που δεν υπάρχει χρόνος
εδώ που η καρδιά σφίγγεται περισσότερο
άλλοτε βουβή  σωπαίνοντας κι άλλοτε αγριεμμένη
πολεμώντας με γέφυρες... το χάος.

Παγωμένη κι αλύγιστη η νύχταπάνω απ' τις στέγες
....η αγάπη φυλακισμένη στ' όνειρο κι ο τροχός της λήθης αυτοκινούμενος 
στο πυκνό σκοτάδι εχθρός..

Έξω από την επίπλαστη εικόνα του κόσμου,παραμύθι η σκέψη Σου
με μια κρυφή μεθυστική χαρά εγκαταλείποντας τις μισοτελειωμένες ιδέες  του πραγματικού
κουβαλώ τη  στάχτη  μακριά στην εσχατιά  του σύμπαντος και της φαντασίας
Αύριο... μ' Εσένα.
Αύριο... μη μου στερήσεις την ελπίδα.
Αύριο... να μ' απορρίψεις στο σύνορο  του άδη, πάλι θα φωνάξω
γιά την Αγάπη ο δρόμος ... Φως. δυνατά να χτυπά η καρδιά
και να μεθάς στο κόκκινο της παπαρούνας μέχρι η Αγάπη να γίνει πυρκαγιά κι επανάσταση

από καρδιάς  Χαρούλα Βερίγου

Καράβια μοιάζουν οι ψυχές... Δίσκος με τραγούδια της Χαρούλας από το 2003.