Αυτή είναι η πρώτη σελίδα από το Blog του Βασίλη. Αν θέλετε να κάνετε μια... βόλτα από κει και να το δείτε πατήστε ΕΔΩ.

Το μεσημέρι της Πέμπτης, λίγο πριν κατέβω στην εφημερίδα μπαίνω στο Facebook να ρίξω μια τελευταία ματιά. Και ξαφνικά ανοίγει, δεξιά στη βάση, μια μπάρα διαλόγου και μου στέλνει τα χαιρετίσματά του ένας νεαρός μαθητής Λυκείου από το Αλιβέρι της Εύβοιας, όπως βλέπω στο προφίλ του.

Ο νεαρός δείχνει να με ξέρει. Μου λέει από πού. Η μητέρα του ήταν καθηγήτρια του Λάμπρου στο 54 Γυμνάσιο τη χρονιά 2009-2010, χημικός, αναπληρώτρια. Του είχε μιλήσει για μένα και παρακολουθούσε το Site μου.

Μου άρεσε, δεν το κρύβω... Είναι ωραίο να λένε καλά λόγια για τη δουλειά σου. Τα νέα παιδιά είναι το μέλλον και βλέπουν μπροστά...

Ο Βασίλης είναι πολύ δραστήριος και δημιουργικός. είδα και το προσωπικό του Blog. Ιδιαιτέρως αξιόλογο. Χάρηκα διπλά. Νέα παιδιά που δεν «καίγονται» στο πλέι στέισον, αλλά χρησιμοποιούν δημιουργικά τον ηλεκτρονικό τους υπολογιστή.

Είπαμε κι άλλα... Όμως αυτά δεν έχουν τόση σημασία. Το σπουδαίο είναι πως αυτό το μηχάνημα, το PC, αν το χρησιμοποιήσεις σωστά και αξιοποιήσεις θετικά τις δυνατότητες που σου δίνει, τότε η ζωή μπορεί να γίνει καλύτερη.

Αντιπαθώ όσους, χωρίς επιχειρήματα απορρίπτουν συλίβδειν καθετί που έχει σχέση με το internet και τις νέες τεχνολογίες. Είναι δίπλα μας, υπάρχουν και λειτουργούν, δεν ωφελεί σε τίποτα να τα απορρίπτουμε ασυζητητεί.

Ακόμη κι εμείς οι μεγαλύτεροι είναι ωραίο να μαθαίνουμε καινούρια πράγματα... Εγώ τουλάχιστον το προσπαθώ. Δεν παραδίδω τα όπλα, δε λέω δεν είναι είναι της γενιάς μου, δεν κλείνω τα μάτια... Υπάρχει, είναι εκεί γεμάτο νέες εμπειρίες και μας καλεί να τις γνωρίσουμε.

Κι αν αυτό το τολμώ εγώ που περπατώ στην έκτη δεκαετία της ζωής μου, πόσο σπουδαίο φαντάζει να 'ναι τόσο προχωρημένος ένας μαθητής Λυκείου...

Ήταν για μένα μια όμορφη στιγμή. Δεν έχουμε ποτέ ειδωθεί με το Βασίλη κι όμως μιλούσαμε σαν παλιοί γνώριμοι. Ευχαριστώ Βασίλη για την τιμή...