Πριν ακόμα ξεκινήσουμε το ταξίδι ο Ρήγας έχει πάρει θέση και περιμένει... Μάλλον δεν μπορούσε να φανταστεί τη συνέχεια...

Εδώ που τα λέμε ο Ρήγας δεν είναι ταξιδιάρης γάτος. Μεγάλωσε σ' ένα διαμέρισμα της Αθήνας κι εκεί του του αρέσει να περνάει τον καιρό του. Ανάμεσα στις γλάστρες και τα παιχνίδια του.

Να όμως που χρειάστηκε να τον πάρουμε μαζί μας στο χωριό το Σαββατοκύριακο για να μη μείνει άλλο ένα διήμερο μόνος του στην Αθήνα.

Έκανε την καρδιά του κόμπο και ήρθε. Σάματις είχε κι άλλη επιλογή; Την αρχή, πριν ξεκινήσουμε κάθισε στην πρώτη θέση και κορδώθηκε κιόλας κοιτάζοντας το παρπρίζ. Αλλά η συνέχεια δεν ήταν και τόσο καλή...

Ήταν μεσημέρι όταν φύγαμε κι έκανε ζέστη. Η καρδιά του χτύπαγε σαν ταμπούρλο, η γλώσσα του πετάριζε και τα σάλια του έτρεχαν... Κάπου στην Τρίπολη μας έπιασε μια δυνατή καλοκαιρινή βροχή. Καταιγίδα. Ο Ρήγας έβλεπε τις χοντρές σταγόνες βροχής που χτυπούσαν με δύναμη το παρμπρίζ, να ΄ναι σκοτεινιασμένος ο καιρός και να πέφτουν κεραυνοί και λούφαξε. Πιο πολύς ήταν αυτός ο φόβος, από το φόβο του αυτοκινήτου.

Σταματήσαμε για λίγο στη Μεγαλόπολη. Να του πάρουμε άμμο που ξεχάσαμε να φέρουμε από την Αθήνα και συνεχίσαμε για το χωριό. Κι εκεί ήταν που τα είδε όλα... Τελικά δεν έχει και τόσο καλή σχέση με τις στροφές. Την προηγούμενη φορά που φεύγαμε από το Μαίναλο πάλι είχε δυσκολευτεί. Και χρειάστηκε να σταματήσουμε 5-6 φορές. Τα ίδια και τώρα που δεν έχει φάει.

Και τι να βγάλει ο καημενούλης; Μάνο σάλια... Στο σπίτι η επαφή του με τον Άρη ήταν οδυνηρή. Μαζεύτηκε πάνω μου καθώς περνούσαμε δίπλα του, έβγαλε και τα νύχια του και κάθισε ήρεμος στο δωμάτιο του. Ούτε σκέψη να βγει έξω...

Στην Ιθάκη σου τραγούδησα δυο στίχους... Ένα όμορφο τραγούδι από τον τοίχο του Γιάννη Κ. Ιωάννου...