Επιστροφή από τη Στεμνίτσα στο δρόμο για το Ελληνικό. Βλέπω αυτές τις κατσικούλες. Σταματώ να τις φωτογραφίσω. Από απόσταση. Πώς να τους εξηγήσεις ότι θέλω τη φωτογραφία για το Site μου; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα... Κοίτα όμως μια ομορφιά της φύσης, άγνωστη σε μας, τους ανθρώπους της πόλης, μα τόσο αληθινή...

Τον Αύγουστο, θαρρείς και μια... μάγισσα χτυπάει το ραβδάκι της και μεταμορφώνει την Αθήνα σε μια πιο ανθρώπινη πόλη. Λιγότεροι άνθρωποι κινούνται σε όλους τους χώρους, στη δουλειά, στους δρόμους, στα ήσυχα ταβερνάκια, στους δροσερούς τόπους.
Και τα αυτοκίνητα είναι κι αυτά λιγότερα στους δρόμους.

Η κίνηση είναι πιο κανονική και χαμηλώνουν κάπως και οι ζέστες, γίνεται πιο βιώσιμη. Δεν είναι σαν αυτές του Ιουλίου. Σίγουρα δεν είναι. Κινούνται πάντα κάτω από τους 34 βαθμούς Κελσίου.

Μα, πού πήγαν όλοι; Σε διακοπές; Μακάρι να ήταν έτσι, αλλά δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Κάποιοι ναι, είναι σε διακοπές. Συνειδητή επιλογή είναι ο μήνας κι ας ξέρουν ότι εκεί που θα πάνε θα «πέσουν» πάνω σε άλλους που είχαν την ίδια ιδέα και θα γίνουν θύματα εκμετάλλευσης.

Ο Αύγουστος στην Αθήνα μ' αρέσει. Χρόνια τώρα το 'χω «τσεκάρει» και μου φαίνεται σα να κάνω δεύτερη άδεια. Όλα κινούνται με πιο χαλαρούς ρυθμούς. Και με μια αξιοπρόσεκτη ραθυμία.

Σχεδιάζουμε από τώρα την επόμενη έξοδο του Σαββατοκύριακου που μπορεί να γίνει και λάρτζ με κάτι παραπάνω από την Παρασκευή και κάτι από το πρωινό της Δευτέρα. Μικρές ανάσες εκτός Αθηνών...

Τέτοιες εικόνες κουβαλώ μαζί μου όλο το καλοκαίρι... Εικόνες από ουρανό, γη και θάλασσα της Κρήτης...

Ένα από τα υπέροχα που μ' αρέσουν στο χωριό είναι ο γεμάτος αστέρια ουρανός το βράδυ. Καθαρός όπως είναι και με το λιγοστό φως, μπορείς να κάθεσαι με τις ώρες και να θαυμάζεις αυτό το θαύμα. Φυσικά η εικόνα που βάζω δεν έχει καμιά σχέση μ' αυτό που μπορεί κανείς να δει στον ουρανό. Είναι όμως κι αυτή όμορφη...

Το ότι είναι πανέμορφα αυτή την εποχή στο χωριό είναι γνωστό πια στους αναγνώστες μου. Δεν χάνω ευκαιρία να το τονίζω. Τώρα που βρήκα και WiFi για γρήγορο σερφάρισμα στο internet, βλέπετε και τις συχνές εγγραφές, καταλαβαίνετε πολύ καλά τι θέλω να πω.

Η επόμενη της Αγιάς Σωτήρος, όπου οι άνθρωποι έτρωγαν μπακαλιάρο τηγανητό και εύχονταν χρόνια πολλά ο ένας στον άλλον, είναι μια Κυριακή Αυγουστιάτικη, όλο φως...

Το απόγευμα επιστρέφουμε Αθήνα και στο μεταξύ έχουμε κάτι μικροδουλειές να κάνουμε πριν φύγουμε... Όπως να πάμε στα Πάνω Καλυβάκια να πάρουμε φρέσκα αβγά από την κυρα-Γιαννούλα. Είπαμε είναι καλά και από κότες ελευθέρας βοσκής, οπότε...

Είδα χθες στο Facebook το φίλο μου το Γιάννη από του Λέντα να προβάλει από τώρα τη μουσική βραδιά που οργανώνει ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού του με τον Ψαραντώνη, στα τέλη του Αυγούστου. Και πάνω στην κουβέντα ήρθαμε στο “δια ταύτα”. Αυτό που τον απασχολεί είναι ότι φέτος με τον περονόσπορο στα αμπέλια, πέρα από το γεγονός ότι δεν θα βρουν σταφύλι για να κάνουν κρασί, δεν πρόκειται να κάνουν ούτε ρακή. Μαζί πάνε αυτά... Κι αναρωτιόταν, πώς θα τη βγάλουν χωρίς ρακή.

Εδώ όμως, στην ορεινή Γορτυνία έχουμε ούζο. Και το απογευματάκι μ' αρέσει με λίγη ντομάτα, ελιές και κεφαλοτύρι... Το έκανα και χθες Σαββατιάτικα... Το πιο ωραίο είναι ότι όλη η διαδικασία γίνεται χαλαρά. Δεν υπάρχει πίεση για κάτι. Κι αν χρειαστεί, που θα χρειαστεί, να κοιμηθώ νωρίς, καθόλου δεν με νοιάζει. Είπαμε στις μικρές αποδράσεις τα προγράμματα είναι περιττά...

Να φεύγει το μάτι σου, η σκέψη σου, το μυαλό σου, μακριά από την πόλη... Στα πιο όμορφα πράγματα που έζησα το φετινό καλοκαίρι...

Σάββατο πρωί η πλατεία του Ελληνικού Γορτυνίας. Ετοιμάζομαι να πάω στου Δρούλια τα παραδοσιακό καφέ-παντοπωλείο ΤΟ ΚΕΦΙ προκειμένου να χρησιμοποιήσω το WiFi για τις αναρτήσεις μου και τη μικρή περιήγηση στο internet, όσο κρατάει η μπαταρία του λάπτοπ, γιατί δυστυχώς, πρόσβαση εύκολη στο ρεύμα δεν έχει...

Γύρω στις 6 το απόγευμα φτάνουμε στο χωριό. Άλλος καιρός εδώ. Έχω ιδρώσει από το ταξίδι. Κάθομαι λίγο στη βεράντα να ξεκουραστώ και τσιμπάμε κάτι πρόχειρο. Θέλουμε να ξεγελάσουμε την πείνα μας και τα τελευταία χρόνια και για λόγους υγείας δεν μ' αρέσει να τρώω τα βράδια. Εξαίρεση κάνω μόνο αν βρεθώ σε παρέα και δεν θέλω να τη... χαλάσω με τη δίαιτα μου.

Η ηρεμία του χωριού “σπάει” από τα μεγάφωνα του αυτοκινήτου που πουλάει είδη μαναβικής. Καρπούζια, πεπόνια, φρούτα...

Ο Λάμπρος λείπει με το Γιώργο. Έχουν πάει να μαζέψουν ρίγανη. Δεν είναι εδώ να δει το καινούριο ποδήλατο που του πήραμε. Ελπίζω να του αρέσει όταν έρθει...

Η Σίση, η μινιόν γατούλα του Γιώργου, είναι πιο παιχνιδιάρα από ποτέ. Παίζει συνεχώς με τα κορδόνια του παπουτσιού μου. Την έχει καταβρεί μόνη της στην αυλή. Ό Άρης βγήκε στην απογευματινή βόλτα του. Κοντεύει 7,30. Έχει ακόμα ώρα μέχρι να πέσει το φως της μέρας...

Ο Ρήγας έχει λουφάξει στο δωμάτιο του. Ούτε γι' αστείο δεν βγαίνει έξω. Και μόνο στην υποψία ότι έξω τον... περιμένει ο Άρης για να τον γαβγίσει είναι αρκετό για να τρομάξει...

Λαχταρίσαμε λίγο το πρωί όταν... χάσαμε τον Ρήγα, Τον ψάξαμε παντού. Δεν ήταν και δεν ακουγόταν από πουθενά. Απογοητευτήκαμε. Εδώ το βρήκαμε μωρό και του δώσαμε ζωή, εδώ μάλλον θα είναι το τυχερό του να τον χάσουμε. Αλλά ο γάτος,λένε, είναι εφτάψυχος... Μια ώρα μετά κι αφού γυρίσαμε από τη Στεμνίτσα τον βρήκα... μέσα σε μια ντουλάπα. Καθόταν αθόρυβος στο σκοτάδι... Ο φόβος του Άρη...

Δείτε τι ζημιές προκάλεσε η ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα... Έτσι, γιατί πρέπει να κρατάμε ζωντανή τη μνήμη... Να μην επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη...

Σαν σήμερα οι Αμερικάνοι έριξαν την πρώτη ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι και σηματοδοτούσαν με το θάνατο χιλιάδων αθώων τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Μέρα μνήμης δυνατή... Αυτά είναι που πρέπει να μας αφυπνίζουν, όχι τα πανηγύρια της Αγιας Σωτήρος που είναι διάσπαρτα σε όλη την Ελλάδα και γιορτάζουν σήμερα.

Να θυμηθούμε λοιπόν τι έγινε εκεί, στην Ιαπωνία τέτοιες μέρες πριν χρόνια:

Η ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που με τον τρόμο που προκάλεσε αναδείχτηκε σύμβολο υπέρ της παγκόσμιας ειρήνης και του πυρηνικού αφοπλισμού. Οδήγησε στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με την παράδοση της Ιαπωνίας λίγες μέρες αργότερα.

Ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις ΗΠΑ έλαβε χώρα λίγο πριν τη λήξη του Β' Παγκοσμίου πολέμου, στις 6 Αυγούστου 1945 και ήταν η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της Ιστορίας. Η βόμβα ήταν τύπου ουρανίου 235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι) στο κέντρο συναρμολόγησης και δοκιμών Αλαμογκόρντο. Τα αποτελέσματα της έκρηξης δεν ήταν γνωστά εκ των προτέρων, μια και τέτοιου τύπου βόμβα δεν είχε δοκιμαστεί, όπως η βόμβα πλουτωνίου, που ακολούθησε. Τη ρίψη της έκανε ο συνταγματάρχης Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκαίυ". Το Β29 υπέστη ισχυρή ανατάραξη με την έκρηξη της βόμβας, παρά το γεγονός ότι απείχε ήδη 18 περίπου χιλιόμετρα από το σημείο της έκρηξης. Υπολογίζεται ότι επιτόπου φονεύθηκαν περίπου 70.000 άτομα, οι περισσότεροι άμαχοι. Πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους λόγω της ραδιενέργειας. Από την πόλη διασώθηκε μόνον ο θόλος (από μπετόν) και ο σκελετός του κτιρίου που τον στήριζε. Πριν την έκρηξη αυτό ήταν το κτίριο που στέγαζε την "Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα". Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όπως ακριβώς απέμεινε μετά την έκρηξη, και είναι από τα διατηρητέα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, οι Αμερικανικές δυνάμεις έριξαν τη δεύτερη (και τελευταία μέχρι σήμερα πυρηνική βόμβα εναντίον ανθρώπων) στο Ναγκασάκι. Εδώ η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως γόμωση το πλουτώνιο. Αυτή είχε λάβει το προσωνύμιο "Fat Man" (χοντρός) στο εργαστήριο κατασκευής της. Αρχικός στόχος ήταν η ιαπωνική πόλη Κοκούρα (Kokura), επειδή όμως το νησί Κιουσού, στο οποίο βρίσκεται, ήταν καλυμμένο από πυκνή ομίχλη, ο επικεφαλής της αποστολής ταγματάρχης Σουέινι, ακολουθώντας το σχέδιο, υποχρεώθηκε να στραφεί στον "αναπληρωματικό" στόχο, την πόλη του Ναγκασάκι. Η έκρηξη ήταν ακόμη σφοδρότερη από την προηγούμενη και σχεδόν διέλυσε το Β29 του Σουέινι, το οποίο μόλις που πρόλαβε να προσγειωθεί στην Οκινάβα[1]. Ωστόσο, λόγω της γεωγραφικής θέσεως του Ναγκασάκι, τα αποτελέσματά της στο έδαφος ήταν λιγότερο καταστροφικά από αυτά της βόμβας στη Χιροσίμα. Ωστόσο, οι συνέπειες της ραδιενέργειας δεν ήταν λιγότερο βαρείες από αυτές της προηγούμενης βόμβας.

Οι δύο αυτές ρίψεις έγιναν με προσωπική απόφαση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν. Για να πραγματοποιηθούν, ο διοικητής της μοίρας της Αεροπορίας Στρατού Σπατζ, στην οποία ανήκαν τα αεροσκάφη, ζήτησε έγγραφη τη διαταγή από την πολιτική ηγεσία "αρνούμενος να σκοτώσει ίσως 100.000 άτομα με προφορικές μόνον εντολές". Η διαταγή πράγματι του στάλθηκε εγγράφως με τις υπογραφές του Υπουργού Εσωτερικών Τζορτζ Μάρσαλ και του Υπουργού Στρατιωτικών Χένρι Στίμσον. Η τελική, ωστόσο, απόφαση, σύμφωνα με το Σύνταγμα των ΗΠΑ, έπρεπε να ληφθεί μόνον από τον Πρόεδρο, ο οποίος και την έλαβε, με την αιτιολογία ότι οι ρίψεις αυτές θα έφερναν γρήγορο τέλος στον πόλεμο στο θέατρο του Ειρηνικού και ότι τα θύματα από τις βόμβες θα ήταν λιγότερα από τις απώλειες σε μια ενδεχόμενη απόβαση στην Ιαπωνία ή από τη συνέχιση του πολέμου. Η εκτίμηση αυτή, όμως, έχει ισχυρά αμφισβητηθεί και υποστηρίζεται η άποψη ότι η ρίψη των ατομικών βομβών ήταν μια επίδειξη δύναμης από τις ΗΠΑ προς τον υπόλοιπο κόσμο και κυρίως προς τη Σοβιετική Ένωση. Ως τέτοια, προλείανε το έδαφος για την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου.

Ο αρχικός αριθμός των θυμάτων που πέθαναν ακαριαία από τη ρίψη των βομβών υπολογίζεται σε περίπου 70.000 στη Χιροσίμα και 40.000 στο Ναγκασάκι. Όμως οι ολέθριες συνέπειες της πυρηνικής ακτινοβολίας τους επόμενους τέσσερις μήνες αύξησαν τον αριθμό των νεκρών σε 90,000－166,000 στη Χιροσίμα και 80.000 στο Ναγκασάκι[2]. Μέχρι το 1950 ο απολογισμός των θυμάτων είχε φτάσει τα 200.000 θύματα[3].

Οι δυο βόμβες είχαν κατασκευαστεί στα πλαίσια του Σχεδίου Μανχάταν, του αμερικανικού προγράμματος για την κατασκευή ατομικής βόμβας. Το πρόγραμμα ήταν σε λειτουργία όταν έπεσαν οι βόμβες και είχε και άλλες σχεδόν έτοιμες, στα τελευταία στάδια συναρμολόγησης. Υπήρξε η πρόταση από αμερικανούς επιτελείς να εκτελεστούν κι άλλοι ατομικοί βομβαρδισμοί της Ιαπωνίας· είναι άγνωστο όμως αν κάτι τέτοιο τελικά θα συνέβαινε, καθώς η Ιαπωνία παραδόθηκε στους συμμάχους στις 15 Αυγούστου 1945, δυο μέρες πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής της επόμενης βόμβας.

Να ευχηθούμε να μην ξαναζήσει η ανθρωπότητα, ποτέ πια, καμιά γενιά τέτοιο όλεθρο και καταστροφή. Οι ζωντανές, μνήμες αυτό το νόημα πρέπει να έχουν. Να μην επαναλαμβάνουν τραγικά λάθη. Και να μαθαίνουμε από αυτά. Κυρίως οι ισχυροί αυτής της γης που κρατούν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους...

• Τα στοιχεία είναι παρμένα από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια.

Πριν ακόμα ξεκινήσουμε το ταξίδι ο Ρήγας έχει πάρει θέση και περιμένει... Μάλλον δεν μπορούσε να φανταστεί τη συνέχεια...

Εδώ που τα λέμε ο Ρήγας δεν είναι ταξιδιάρης γάτος. Μεγάλωσε σ' ένα διαμέρισμα της Αθήνας κι εκεί του του αρέσει να περνάει τον καιρό του. Ανάμεσα στις γλάστρες και τα παιχνίδια του.

Να όμως που χρειάστηκε να τον πάρουμε μαζί μας στο χωριό το Σαββατοκύριακο για να μη μείνει άλλο ένα διήμερο μόνος του στην Αθήνα.

Έκανε την καρδιά του κόμπο και ήρθε. Σάματις είχε κι άλλη επιλογή; Την αρχή, πριν ξεκινήσουμε κάθισε στην πρώτη θέση και κορδώθηκε κιόλας κοιτάζοντας το παρπρίζ. Αλλά η συνέχεια δεν ήταν και τόσο καλή...

Ήταν μεσημέρι όταν φύγαμε κι έκανε ζέστη. Η καρδιά του χτύπαγε σαν ταμπούρλο, η γλώσσα του πετάριζε και τα σάλια του έτρεχαν... Κάπου στην Τρίπολη μας έπιασε μια δυνατή καλοκαιρινή βροχή. Καταιγίδα. Ο Ρήγας έβλεπε τις χοντρές σταγόνες βροχής που χτυπούσαν με δύναμη το παρμπρίζ, να ΄ναι σκοτεινιασμένος ο καιρός και να πέφτουν κεραυνοί και λούφαξε. Πιο πολύς ήταν αυτός ο φόβος, από το φόβο του αυτοκινήτου.

Σταματήσαμε για λίγο στη Μεγαλόπολη. Να του πάρουμε άμμο που ξεχάσαμε να φέρουμε από την Αθήνα και συνεχίσαμε για το χωριό. Κι εκεί ήταν που τα είδε όλα... Τελικά δεν έχει και τόσο καλή σχέση με τις στροφές. Την προηγούμενη φορά που φεύγαμε από το Μαίναλο πάλι είχε δυσκολευτεί. Και χρειάστηκε να σταματήσουμε 5-6 φορές. Τα ίδια και τώρα που δεν έχει φάει.

Και τι να βγάλει ο καημενούλης; Μάνο σάλια... Στο σπίτι η επαφή του με τον Άρη ήταν οδυνηρή. Μαζεύτηκε πάνω μου καθώς περνούσαμε δίπλα του, έβγαλε και τα νύχια του και κάθισε ήρεμος στο δωμάτιο του. Ούτε σκέψη να βγει έξω...

Στην Ιθάκη σου τραγούδησα δυο στίχους... Ένα όμορφο τραγούδι από τον τοίχο του Γιάννη Κ. Ιωάννου...

Πριν μερικά χρόνια στο αμπέλι του Αγησίλαου με τα λιάτικα σταφύλια. Πηγαίναμε και βρίσκαμε σταφύλια ώριμα από τα μέσα του Ιουλίου. Φέτος δεν υπάρχει ούτε ρώγα...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 06/08/2011

Φέτος είναι μια δύσκολη χρονιά για τους ανθρώπους που ζουν ή που υπολογίζουν ως εισόδημα τα σταφύλια από τα αμπέλια τους. Οι ύστερες βροχές δημιούργησαν μια κατάσταση μη αναστρέψιμη. Ο καρπός δεν έδεσε. Τα φύλλα κιτρίνισαν κι έπεσαν πρόωρα σαν να ήταν φθινόπωρο.

Τα αμπέλια αρρώστησαν. Οι αγρότες ζουν σε μια κατάσταση πανικού. «Φέτος δεν θα βρούμε να κόψουμε ούτε ρώγα σταφύλι για μας, όχι για να βάλουμε κρασί...» λένε και κουνούν με θλίψη και απόγνωση το κεφάλι τους.

Τους άκουγα, όταν βρέθηκα για τις διακοπές μου στο χωριό και μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς λένε και τι εννοούν μ' αυτά που λένε. Είναι που είναι σκληρές οι εποχές. Άστα να πάνε...

Το πιο ωραίο είναι ότι τον περονόσπορο δεν τον θεωρούν οι γεωπόνοι ως αρρώστια και καταστροφή για την οποία οι αγρότες πρέπει να αποζημιωθούν. Αυτόπτης μάρτυς ήμουν όταν τέθηκε το επίμαχο ερώτημα στον γεωπόνο του Δήμου. Και βέβαια ο άνθρωπος το χρέος του έκανε, οδηγίες εκτελούσε, δεν εξέφραζε προσωπικές απόψεις.

Αλλά τώρα, διαβάζω επαναπροσεγγίζουν το θέμα, αφού αυτό έχει πάρει καταστροφικές διαστάσεις. Ας είναι, ποτέ δεν είναι αργά να διορθώνουν λάθη. Οι άνθρωποι δεν θα έχουν φέτος εισόδημα από τα σταφύλια κι αυτό πρέπει να αναπληρωθεί. Όπως και όσο αυτό είναι δυνατό...

Είχαμε ξανά μια τόσο κακή χρονιά στα αμπέλια, αναρωτήθηκα στην Κρήτη. Ναι, μου απάντησε άνθρωπος που ασχολείται με τη βιολογικά καλλιέργεια αμπελιών και φέτος δεν πρόκειται να βάλει ούτε σταγόνα μούστο στα βαρέλια του... Το 1960 ήταν που η χρονιά έμοιαζε πολύ με τη φετινή. Και τότε οι άνθρωποι δεν βρήκαν σταφύλια για να βάλουν κρασί.

Φέτος όμως δεν πρόκειται να βρούμε ούτε για να φάμε. Κι αν βρούμε, καλύτερα να μην το πλησιάσουμε. Θα είναι τίγκα στο φάρμακο. Και μόνο καλό δεν θα κάνει στο οργανισμό. Μάλλον κακό θα μας κάνει...

Αν είστε λάτρεις του καλού κρασιού μάλλον θα πρέπει επίσης να... διαγράψετε τη φετινή χρονιά από τη λίστα σας. Αμφιβόλου ποιότητας κρίνονται... Και δεν το υποστηρίζω αυτό ως ειδικός. Απλά ως λάτρης των καλών κρασιών εκφράζω την αγωνία μου.

Και φυσικά τάσσομαι ανεπιφύλακτα με το μέρος των αμπελοκαλλιεργητών τους οποίους οφείλει η επίσημη πολιτεία να αποζημιώσει για την καταστροφή που υπέστησαν στην παραγωγή.
Ας ελπίσουμε ότι του χρόνου θα είναι καλύτερα τα πράγματα, πιο ισορροπημένες οι εποχές, οι βροχές στην ώρα τους κι όλα φτιαγμένα με τέτοιο τρόπο ώστε να κερδίσουν κι αυτά που χάνουν φέτος.

Αυτό το κακό αντιμετωπίζουν οι αγρότες μας. Έρμαιοι των καιρικών συνθηκών και όχι μόνον. Γιατί κι όταν αυτές είναι καλές, έχουν να αντιμετωπίσουν τις... ορέξεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις ντιρεκτίβες της που δεν είναι και τόσο καλές για τους ίδιους και τα συμφέροντά τους.
Σε μια εποχή οικονομικής ύφεσης, οι αμπελουργοί μας έχουν να αντιμετωπίσουν ένα ακόμα κακό φαινόμενο. Αυτό της ασυνεννοησίας της κρατικής μηχανής που είναι ανάγκη να λειτουργήσει για να αποζημιωθούν έστω και τυπικά. Γιατί στην ουσία καμιά αποζημίωση δεν θα ισοσκελίσει τη ζημιά που έπαθαν. Κι αυτό το ξέρουν καλά...