Η τριήμερη γιορτή του Θραψανιώτη Αγγειοπλάστη αρχίζει αύριο και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Θραψανού ολοκληρώνει απόψε τις προετοιμασίες του. Κόσμος κινείται στην αυλή του σχολείου το απόγευμα της Παρασκευής που το επισκεφθήκαμε. Οι πλαστικές καρέκλες και τα τραπέζια είναι έτοιμα να απλωθούν...

Και τα περίπτερα της έκθεσης αγγειοπλαστικής τέχνης έχουν στηθεί. Μερικοί έχουν κιόλας τοποθετήσει πήλινα αντικείμενα και κατασκευές. Τα υπόλοιπα θα τα ετοιμάσουν αύριο, φαντάζομαι... Έχουν χρόνο από το πρωί. Στο “Ράδιο Κρήτη” άκουσα ζωντανά την Τετάρτη τον Γιώργο Μαυραντωνάκη να λέει για τις φετινές πρωτοτυπίες και χάρηκα που πέρα από το γλέντι έχουν στο νου τους και τον πολιτισμό...

Τα περίπτερα είναι έτοιμα... Οι τελευταίες πινελιές μπαίνουν από τους μαστόρους που δουλεύουν ασταμάτητα. Το προεδρείο του Πολιτιστικού Συλλόγου έχει στρατοπεδεύσει στην πρώτη τάξη και ρυθμίζει τις λεπτομέρειες δίνοντας λύση στα ζητήματα που προκύπτουν. Θα έχουν και φέτος τον προτζέκτορα με προβολές από τις θραψανιώτικες βεντέμες. Πέρσι το είχα δει... Είναι πολύ καλή δουλειά...

Άδεια η πλατεία της αυλής του δημοτικού σχολείου Θραψανού... Από αύριο Σάββατο θα ζωντανέψει από κόσμο. Η αρχή γίνεται με τραγούδια υπέροχα από την “Πύλη του Ήχου” και στη συνέχεια με Κρητικούς οργανοπαίκτες. Θα τα δούμε από δω καθημερινά. Μια και φέτος είχα την τύχη να είμαι εδώ θα βρουν χώρο να φιλοξενηθούν όλες οι δράσεις σ' αυτό το Site.

"Θραψανιώτικο ψητό"... Η πινακίδα χειρόγραφη, είναι έτοιμη και από αύριο θα έχουν να προσφέρουν στο κόσμο αυτό το θαυμάσιο, ξεχωριστό, φαγητό... Για την ωρα ετοιμάζουν τα ψυγεία τους, ελέγχουν τις γεννήτριες τους και φτιάχνουν κανένα σουβλάκι για να περνά η ώρα...

Το στέκι του “Θραψανιώτικου ψητού” έχει στηθεί ήδη. Οι άνθρωποι προετοιμάζονται με ταχύτατους ρυθμούς. Από αύριο θα υπάρχει μεγάλη κίνηση στην Αγία Μαρίνα. Κι αυτοί θα είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν τη δουλειά τους...

Η κατασκευή στο κιόσκι έχει γίνει με πολύ προσοχή, τέχνη και μεράκι... Αν και πρόχειρα υπάρχει γούστο στο στήσιμο. Τα ξύλα είναι προσεκτικά στημένα. Νιώθεις καλά στο χώρο. Μακάρι να πάνε καλά τα παιδιά. Σε τέτοιους δύσκολους καιρούς είναι ότι καλύτερο. Χρειάζεται για να τονωθεί το ηθικό τους...

Μια στάση στην κορυφή του Κόφινα, στον Κρότο, έξω από το καφέ “Ραχάτι” ανάμεσα στον Νίκο Ξυλούρη και τον Τσε Γκεβάρα, ψηφιδωτά έργα του αυτοδίδακτου καλλιτέχνη, Παναγιώτη Λαμπράκη...

Μια τελευταία φωτογραφία λίγο πριν αναχωρήσουμε από του Λέντα. Δυστυχώς δεν είδαμε τον Γιάννη Βιλανάκη, ήταν για δουλειές στο Ηράκλειο και δεν μπορέσαμε να πάμε, λόγω βενζίνης, στον οικισμό που έμενε, ανατολικά του Λέντα, στου Πετράκη. Επικοινωνήσαμε όμως μέσω Facebook...

Ένα από τα έργα του καλλιτέχνη, Παναγιώτη Λαμπράκη, που κοσμούν όλο τον πετρόχτιστο περιβάλλοντα χώρο του καφέ “Ραχάτι”. Τεράστια σε μέγεθος. Ψηφίδες από φυσική πέτρα σμιλεμένη στο βουνό που βόσκει καθημερινά τα πρόβατά του.

Δείτε άλλο ένα έργο του και πηγαίνετε στο Site του, πατώντας ΕΔΩ για να απολαύσετε πολλά περισσότερα έργα του, να δείτε επίσης τι λέει ο ίδιος γα τον εαυτό του και τι έχουν γράψει οι άλλοι γι' αυτόν. Περιηγηθείτε το λίγο. Είναι απλό και όμορφο σαν τα έργα του.

Η επιστροφή με το δείκτη της βενζίνης στο 0 ήταν ήδη από μόνη της μια μικρή Οδύσσεια δεδομένου ότι το πιο κοντινό βενζινάδικο από του Λέντα ήταν μια απόσταση 10.5 χιλιόμετρα. Κι άντε να είσαι με τέτοια ασφάλεια στην ερημιά του κόσμου. Σε ένα άνυδρο και ξερό βουνό σαν τον Κόφινα...

Ξεκινήσαμε απογευματάκι, κατά τις 6 με την αγωνία μη μείνουμε στο δρόμο από βενζίνη. Ανεβήκαμε όλο το βουνό ώς τον Κρότο. Κι εκεί, στο καφέ “Ραχατι” καθίσαμε να πιούμε ένα καφεδάκι και μια πορτοκαλάδα, να δροσιστούμε λίγο, αν και η θερμοκρασία είχε αρχίσει ήδη να υποχωρεί...

Ήθελα να σταματούσα εδώ από χθες. Μου έκαναν εντύπωση από την ώρα που ερχόμασταν, δυο τεράστιοι πίνακες – ψηφιδωτά, έξω από το μαγαζί με τα πορτραίτα του Νίκου Ξυλούρη και του Τσε Γκεβάρα...

Φωτογραφήθηκα ανάμεσά τους, στην είσοδο του μαγαζιού. Και μίλησα με τους ανθρώπους για τον καλλιτέχνη που έλλειπε. Ήταν στα πρόβατα, όπως μου είπε η μάνα του και ο αδερφός του... Με ξενάγησαν κιόλας στα έργα του και μου έδειξαν το εργαστήριο του. Φανταστική εμπειρία! Ο άνθρωπος δεν παίζεται... Αυτοδίδακτος, αλλά οι δημιουργίες του είναι εκπληκτικές...

Καθίσαμε περίπου ένα τέταρτο. Τους είπαμε για το πρόβλημα μας με τη βενζίνη. Ήρεμοι... Σα να μη συμβαίνει τίποτα... Ένας παππούς μας έδειξε ένα δρόμο, χωματένιο που θα μας οδηγούσε πιο γρήγορα στη Βασιλική κι από κι στη Βαγιονιά όπου είχε βενζινάδικο. Αναθαρρήσαμε. Εκπληκτικός ο παππούς... Τύφλα να έχει το GPS με τους χάρτες του...

Βρήκαμε εύκολα το βενζινάδικο κι η ψυχή μας πήγε στη θέση της. Είχαμε αρχίσει ήδη να ηρεμούμε. Βρισκόμαστε σε κατοικημένη περιοχή... Αφήσαμε πίσω μας την αγριάδα των ορεινών όγκων του Κόφινα και την αγωνία μην ξεμέναμε εκεί... Ποιος θα μας έβρισκε;

Από 'δω και πέρα, τα δύσκολα είχαν περάσει... Η εκδρομή μας γα την επιστροφή συνεχίστηκε με άνεση. Κι αν αργούσαμε, που δεν αργήσαμε, είχαμε βενζίνη...

Ακολουθήσαμε μια άλλη διαδρομή μετά το Χάρακα. Αντί να συνεχίσουμε για Πύργο προτιμήσαμε να πάρουμε το δρόμο που οδηγεί στο Ηράκλειο. Στρίψαμε κάποια στιγμή δεξιά στο Χουδέτσι, Άγιο Βασίλη, Καλλονή, Αρκαλοχώρι και να 'μαστε πίσω στο Θραψανό.

Από την ώρα που ηρεμήσαμε και μετά, τη χαρήκαμε τη διαδρομή. Περάσαμε πολλά μικρά και όμορφα χωριουδάκια και απολαύσαμε τον τρόπο που είναι χτισμένα στη μέση του πουθενά...

Η μικρή μας Οδύσσεια με τη βενζίνη είχε λάβει τέλος. Την επόμενη φορά που θα σχεδιάσουμε μεγάλα, για τη μηχανή, ταξίδια, καλό είναι να έχουμε λάβει τις πληροφορίες μας αν εκεί που πάμε θα βρούμε βενζίνη για την επιστροφή...

• Δείτε ΕΔΩ το Site του καλλιτέχνη με τα ψηφιδωτά, Παναγιώτη Λαμπράκη. Μη βιαστείτε να φύγετε. Τα έργα του είναι υπέροχα, σαν τα λόγια του και την προσέγγισή του στη ζωή...

Αυτό είναι το δωμάτιο που μείναμε ένα βράδυ στου Λέντα. Ακριβώς πάνω από την ταβέρνα η “Ελπίδα”. Το παντζούρι είναι κλειστό. Είναι 7 το πρωί και ο Λάμπρος κοιμάται ακόμα...

Έξι και μισή σήμερα το πρωί στην παραλία του Λέντα. Μόλις έχει αρχίσει να ξημερώνει και ένας κύριος παίρνει το πρωινό του μπάνιο. Αν προσπαθήσετε, θα τον δείτε στη μέση της φωτογραφίας...

Άλλη μια φωτογραφία από το ξημέρωμα στου Λέντα. Στο βάθος έχει αρχίσει να ροδίζει λίγο η αυγή... Τα μαγαζιά είναι ακόμα κλειστά. Ούτε ένα καφέ δεν μπορώ να έχω...

Τα ίδια κι εδώ... Ο Λέντας κοιμάται ακόμα. Οι παραλίες άδειες. Κατά τις επτά άρχισαν να κατεβαίνουν οι πρώτοι κολυμβητές...

Ο ήλιος έχει αρχίσει να χτυπά ανελέητα με τις ακτίνες του γύρω στις 7.30. Μετακόμισα στο”Μελτεμι”.Κι εδώ κλειστά. Ακριβώς από κάτω,στην παραλία, ένα γκρουπ τουριστών κάνει γιόγκα. Μισή ώρα μετά θα πέσουν όλοι μαζί στη θάλασσα για μπάνιο...

Ο τόπος είναι υπέροχος. Τον είδαμε από την πρώτη στιγμή. Εδώ αξίζει να μείνεις μερικές μέρες. Νομίζω ότι όποιος το καταφέρει αυτό θα γίνει άλλος άνθρωπος...

Περπατώ στην παραλία... Μικρή, αλλά χαριτωμένη. Νόμιζα ότι ξαναήρθα παλιά... Λάθος μου. Με κάποια άλλη παραλία την μπερδεύω. Όλα εδώ μου φαίνονται σα να τα βλέπω για πρώτη φορά. Κι έχουν όλα μια εκπληκτική ομορφιά.

Κάθομαι βράδυ, κατά τις 10, στο “Μελτέμι” την ταβέρνα πάνω στο κύμα, όπου βρήκα Wi-Fi να κάνω την ανάρτησή μου για την ημέρα που προηγήθηκε κι ακούω τη θάλασσα, τρία μέτρα κάτω από τα πόδια μου.

Το κύμα, απαλό σκάει κι ακούγεται όμορφα στην ψυχή μου... Γαληνεύει. Ξανανοιώθω υπέροχα. Οι άνθρωποι που έχουν το μαγαζί είναι επαγγελματίες. Χαμηλή, απαλή μουσική. Δεν σκεπάζει τον ήχο από το πλατσούρισμα των κυμάτων στην παραλία που είναι ακριβώς από κάτω...

Ενθαρρυντικό: Έχει κόσμο η ταβέρνα. Πέντε παρέες τρώνε, πίνουν και συζητούν κάτω από τον απαλό φωτισμό του. Έχουν κέφια οι άνθρωποι που το δουλεύουν... Ένα τζάκι, πιο δίπλα, το 'χουν γεμίσει ξύλα και πάνω τους ΄χουν τοποθετήσει ρεσώ που λάμπουν πολύ όμορφα. Πέντε τον αριθμό. Κάθε παρέα κι ένα ρεσώ... Το φαντάζεστε;

Ένα πιτσιρίκι στην παραλία πετάει πέτρες στη θάλασσα... Πόσο μας άρεσε κι εμάς να το κάνουμε όταν ήμασταν παιδιά... Κάπου πιο μακρυά ακούγονται φωνές παιδιών που παίζουν. Χαρούμενες φωνές... Μπερδεύονται με τους ήχους από τον παφλασμό των κυμάτων που σκάνε ρυθμικά πάνω στα βότσαλα και την ψιλή άμμο.

Μ' αρέσει... Ένα τέτοιο καλοκαίρι θέλω. Να 'χω τη στοιχειώδη οικονομική ανεξαρτησία και να ανοίγω πανιά για όπου μου κάνει κέφι και όρεξη. Έτσι χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα, παρέα με ανθρώπους που θα τους άρεσαν αυτές οι “παραξενιές” και θα ήταν έτοιμοι να μοιραστούν εμπειρίες. Να γνωρίσουμε τόπους, ανθρώπους, κουλτούρες,πολιτισμούς...

Ναι, μου άρεσε αυτό το ξαφνικό ταξίδι στον Λέντα. Ήταν απρογραμμάτιστο και μας προέκυψε πολύ όμορφο. Λίγο κουραστικό, αλλά όμορφο. Έτσι θα θελα να 'ναι τα καλοκαίρια στη ζωή μου...

Η παραλία του Λέντα είναι υπέροχη. Τη φωτογράφισα από τη βεράντα της ταβέρνας “Ελπίδας”. Στα δωμάτια της μείναμε...

Άλλη μια φωτογραφία δεξιά μου στην παραλία του Λέντα όπως τη βλέπω από τη βεράντα της ταβέρνας... Υπέροχη!

Και μια ακόμα από αριστερά μου... Η θάλασσα πεντακάθαρη, να την πιείς στο ποτήρι. Βουτήξαμε και το μεσημέρι και το απόγευμα...

Το απόγευμα πήγαμε μια βόλτα στο Δυτικό. Μας είπαν πως έχει υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Δεν το προλάβαμε να το φωτογραφήσουμε. Βρήκαμε όμως μια υπέροχη παραλία...

Η ηλικιωμένη κυρία στην ταβέρνα μας δείχνει αυτή τη φωτογραφία του Νίκου Καζαντζάκη με τη σύντροφό του Ελένη και έναν πρόγονό της. “Ήρθε εδώ και κάθισε για έξι μήνες. Εδώ έγραψε δυο βιβλία του” μου είπε. Δεν αμφιβάλω, ο τόπος είναι γεμάτος έμπνευση...

Ο Λέντας είναι ο τόπος των γάτων. Είδαμε τόσες πολλές εδώ... Κι αυτές είναι εξοικειωμένες με τους ανθρώπους. Δεν πρόλαβα να σηκωθώ για να δω λίγο το τοπίο και η μικρή γατούλα της φωτογραφίας στρογγυλοκάθισε στην καρέκλα μου... Θαυμάστε την ηρεμία της...

Είπαμε Τετάρτη να πάμε μια ημερήσια εκδρομή στου Λέντα. Να μείνουμε εκεί και να επιστρέψουμε την επομένη στο χωριό. Τολμηρό εγχείρημα...

Καταρχήν η απόσταση, 75 χιλιόμετρα, με τη μικρή σχετικά ταχύτητα της μηχανής ήταν δυο γεμάτες ώρες βγάζοντας τις δυο -τρεις στάσεις που κάναμε για να ξεκουραστούμε...

Ξεκινήσαμε γύρω στις 9.30 από το χωριό και φτάσαμε στου Λεντα κάπου κοντά στις 12 το μεσημέρι... Μια πολύ ζεστή μέρα του Ιούλη, όπου έμοιαζε σαν να επικρατούσε καύσωνας.

Αποζημιωθήκαμε όμως. Το μέρος είναι πραγματικά υπέροχο. Δεν απλώνεται πολύ, μια σταλιά είναι, αλλά συνδυάζει την αγριάδα με τη φυσική ομορφιά του τοπίου και έχεις την αίσθηση πως είσαι σε ένα τόπο μαγικό και ονειρεμένο.

Η αλήθεια είναι πως με “ξεσήκωσε", χωρίς να το θέλει, ένας διαδικτυακός φίλος που μένει εδώ, ο Ιωάννης Βίλας, ο οποίος προχθές στην ανάρτηση που έκανα για τον Τσούτσουρα σχολίασε πως εδώ είναι πιο όμορφα. Να λοιπόν μια καλή ευκαιρία να τον γνωρίσουμε τον Λέντα... Και αν είμαστε και τυχεροί και μας δει στο Facebook να γνωρίσουμε από κοντά και τον Γιάννη. Άλλη επικοινωνία δεν δεν θα μπορούσαμε να έχουμε...

Σ' αυτή τη λογική “ανέβασα” το μεσημέρι που φάγαμε στην ταβέρνα της “Ελπίδας”, πάνω στην παραλία πέντε φωτογραφίες, τις ίδιες που βλέπετε κι εδώ, με σχόλια που έκαναν γνωστό ότι είμαστε σ' αυτόν τον μαγευτικό τόπο. Δεν απάντησε άμεσα. Ίσως δεν ήταν στο internet, ίσως να το κάνει το βράδυ...

Πρόλαβε όμως να σχολιάσει μια άλλη διαδικτυακή φίλη, η Αναστασία Μελαχρινίδου, που όπως μου είπε, έχει έρθει σε τούτο τον τόπο και έκανε διακοπές. Τις ξύπνησε αναμνήσεις το θέμα... Και πικρίες, αφού φέτος δεν μπορεί να κάνει διακοπές...

Κάναμε το μπανάκι μας στη θάλασσα... Υπέροχο, δροσιστικό, μέσα στον καύσωνα. Ύστερα ξεβγαλθήκαμε και καθίσαμε για φαγητό. Ήπιαμε κι από μια μπύρα ο καθένας με τον Λάμπρο και ξαπλώσαμε για ένα μεσημεριανό υπνάκο. Ευτυχώς που έχει αιρκοντίσιον και η δροσιά του βοηθάει κάπως τα πράγματα μέχρι να ξαναβγούμε τ' απόγευμα για μπάνιο και βολτούλα στα μαγαζιά.

Ένα μόνο με ανησυχεί. Η βενζίνη στη μηχανή θα είναι στο όριο μέχρι να βρούμε βενζινάδικο. Κι εδώ δεν έχει. Το πιο κοντινό είναι κάπου 22 χιλιόμετρα. Να δούμε πώς θα το αντιμετωπίσουμε το πράγμα...

Τα είδα χθες πάνω στην περίφραξη της λίμνη – ποταμός του Λειγαρά και προσπάθησα να τα φωτογραφίσω. Ο ήχος τους είναι ο βασιλιάς του καλοκαιριού...

Άλλο ένα τζιτζίκι πάνω στον πάσαλο. Μόνος του, αλλά αμέριμνος τραγουδιστής. Πόσο θα ζήσει; Το ξέρει ότι το τέλος του θα έρθει νωρίς...

Είναι να μη βγεις έξω στη φύση να περπατήσεις το καλοκαίρι. Τα βλέπεις παντού τα τζιτζίκια και, κυρίως, τα ακούς. Προτιμούν τις ελιές, ίσως και ο ίσκιος τους τα βοηθάει στη μικρή και σύντομη ζωή τους.

Είναι να τα ζηλεύεις... Ξέρουν πως δεν θα κρατήσει πολύ η ζωή τους κι όμως τραγουδάνε αμέριμνα, δυνατά, τόσο που καταντάνε εκνευριστικά με τη μονοτονία τους. Κι όμως ούτε στιγμή δεν κάνουν πίσω. Επιμένουν μόνα ή με παρέα και τραγουδάνε...

Στο φόρτε τους είναι τα μεσημέρια. Εκεί έχουν την κορύφωσή τους. Λες και κάποιος τα πιέζει να συνεχίζουν να το κάνουν. Δυνατά, αδιάφορα αν οι νότες που βγάζουν δημιουργούν πρόβλημα στην ακοή των ανθρώπων...

Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι, παίζαμε μαζί τους τις ατέλειωτες μεσημεριανές ώρες που κανείς δεν νοιάζονταν τι κάναμε και πως περνάγαμε. Κι είχαμε σκαρφιστεί ένα κάρο παιχνίδια... Από το πως θα τα πιάναμε μέχρι τι θα τα κάναμε μετά...

Ξέραμε να ξεχωρίζουμε τα αρσενικά από τα θηλυκά. Και τα βάζαμε να... κάνουν δουλειές. Ας είναι: τα θυμάμαι και γελάω. Είχαμε φαντασία τότε. Ίσως γιατί δεν είχαμε τίποτα άλλο η φαντασία ήταν ιδιαίτερα αυξημένη σε βαθμό επικίνδυνο...

Τα σημερινά παιδιά δεν τα ξέρουν κάν τα τζιτζίκια. Βλέπω το γιο μου... Μεγαλωμένος στην Αθήνα δεν θέλει να πιάνει καν, τα σιχαίνεται. Ούτε που ασχολείται μαζί τους. Εγώ, που εδώ και τρία χρόνια έχω περάσει τα 50 και μου αρέσει ακόμα να τα κοιτάω, να τα περιεργάζομαι, να προσπαθώ να τα πιάσω και όποτε βρεθώ στο χωριό διαθέτω κάποιο χρόνο για να ασχοληθώ κοντά τους.

Ίσως γιατί μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια, ίσως πάλι γιατί κάπου μέσα μας κρύβεται ένα παιδί που δεν θα μεγαλώσει ποτέ, μέχρι που να πεθάνουμε και που θα ζητάει ευκαιρίες να δείξει ότι υπάρχει και ζει... Αυτό το τελευταίο κάπως “παίζει” καλύτερα...