Αυτό είναι το δωμάτιο που μείναμε ένα βράδυ στου Λέντα. Ακριβώς πάνω από την ταβέρνα η “Ελπίδα”. Το παντζούρι είναι κλειστό. Είναι 7 το πρωί και ο Λάμπρος κοιμάται ακόμα...

Έξι και μισή σήμερα το πρωί στην παραλία του Λέντα. Μόλις έχει αρχίσει να ξημερώνει και ένας κύριος παίρνει το πρωινό του μπάνιο. Αν προσπαθήσετε, θα τον δείτε στη μέση της φωτογραφίας...

Άλλη μια φωτογραφία από το ξημέρωμα στου Λέντα. Στο βάθος έχει αρχίσει να ροδίζει λίγο η αυγή... Τα μαγαζιά είναι ακόμα κλειστά. Ούτε ένα καφέ δεν μπορώ να έχω...

Τα ίδια κι εδώ... Ο Λέντας κοιμάται ακόμα. Οι παραλίες άδειες. Κατά τις επτά άρχισαν να κατεβαίνουν οι πρώτοι κολυμβητές...

Ο ήλιος έχει αρχίσει να χτυπά ανελέητα με τις ακτίνες του γύρω στις 7.30. Μετακόμισα στο”Μελτεμι”.Κι εδώ κλειστά. Ακριβώς από κάτω,στην παραλία, ένα γκρουπ τουριστών κάνει γιόγκα. Μισή ώρα μετά θα πέσουν όλοι μαζί στη θάλασσα για μπάνιο...

Ο τόπος είναι υπέροχος. Τον είδαμε από την πρώτη στιγμή. Εδώ αξίζει να μείνεις μερικές μέρες. Νομίζω ότι όποιος το καταφέρει αυτό θα γίνει άλλος άνθρωπος...

Περπατώ στην παραλία... Μικρή, αλλά χαριτωμένη. Νόμιζα ότι ξαναήρθα παλιά... Λάθος μου. Με κάποια άλλη παραλία την μπερδεύω. Όλα εδώ μου φαίνονται σα να τα βλέπω για πρώτη φορά. Κι έχουν όλα μια εκπληκτική ομορφιά.

Κάθομαι βράδυ, κατά τις 10, στο “Μελτέμι” την ταβέρνα πάνω στο κύμα, όπου βρήκα Wi-Fi να κάνω την ανάρτησή μου για την ημέρα που προηγήθηκε κι ακούω τη θάλασσα, τρία μέτρα κάτω από τα πόδια μου.

Το κύμα, απαλό σκάει κι ακούγεται όμορφα στην ψυχή μου... Γαληνεύει. Ξανανοιώθω υπέροχα. Οι άνθρωποι που έχουν το μαγαζί είναι επαγγελματίες. Χαμηλή, απαλή μουσική. Δεν σκεπάζει τον ήχο από το πλατσούρισμα των κυμάτων στην παραλία που είναι ακριβώς από κάτω...

Ενθαρρυντικό: Έχει κόσμο η ταβέρνα. Πέντε παρέες τρώνε, πίνουν και συζητούν κάτω από τον απαλό φωτισμό του. Έχουν κέφια οι άνθρωποι που το δουλεύουν... Ένα τζάκι, πιο δίπλα, το 'χουν γεμίσει ξύλα και πάνω τους ΄χουν τοποθετήσει ρεσώ που λάμπουν πολύ όμορφα. Πέντε τον αριθμό. Κάθε παρέα κι ένα ρεσώ... Το φαντάζεστε;

Ένα πιτσιρίκι στην παραλία πετάει πέτρες στη θάλασσα... Πόσο μας άρεσε κι εμάς να το κάνουμε όταν ήμασταν παιδιά... Κάπου πιο μακρυά ακούγονται φωνές παιδιών που παίζουν. Χαρούμενες φωνές... Μπερδεύονται με τους ήχους από τον παφλασμό των κυμάτων που σκάνε ρυθμικά πάνω στα βότσαλα και την ψιλή άμμο.

Μ' αρέσει... Ένα τέτοιο καλοκαίρι θέλω. Να 'χω τη στοιχειώδη οικονομική ανεξαρτησία και να ανοίγω πανιά για όπου μου κάνει κέφι και όρεξη. Έτσι χωρίς συγκεκριμένο πρόγραμμα, παρέα με ανθρώπους που θα τους άρεσαν αυτές οι “παραξενιές” και θα ήταν έτοιμοι να μοιραστούν εμπειρίες. Να γνωρίσουμε τόπους, ανθρώπους, κουλτούρες,πολιτισμούς...

Ναι, μου άρεσε αυτό το ξαφνικό ταξίδι στον Λέντα. Ήταν απρογραμμάτιστο και μας προέκυψε πολύ όμορφο. Λίγο κουραστικό, αλλά όμορφο. Έτσι θα θελα να 'ναι τα καλοκαίρια στη ζωή μου...