Τα είδα χθες πάνω στην περίφραξη της λίμνη – ποταμός του Λειγαρά και προσπάθησα να τα φωτογραφίσω. Ο ήχος τους είναι ο βασιλιάς του καλοκαιριού...

Άλλο ένα τζιτζίκι πάνω στον πάσαλο. Μόνος του, αλλά αμέριμνος τραγουδιστής. Πόσο θα ζήσει; Το ξέρει ότι το τέλος του θα έρθει νωρίς...

Είναι να μη βγεις έξω στη φύση να περπατήσεις το καλοκαίρι. Τα βλέπεις παντού τα τζιτζίκια και, κυρίως, τα ακούς. Προτιμούν τις ελιές, ίσως και ο ίσκιος τους τα βοηθάει στη μικρή και σύντομη ζωή τους.

Είναι να τα ζηλεύεις... Ξέρουν πως δεν θα κρατήσει πολύ η ζωή τους κι όμως τραγουδάνε αμέριμνα, δυνατά, τόσο που καταντάνε εκνευριστικά με τη μονοτονία τους. Κι όμως ούτε στιγμή δεν κάνουν πίσω. Επιμένουν μόνα ή με παρέα και τραγουδάνε...

Στο φόρτε τους είναι τα μεσημέρια. Εκεί έχουν την κορύφωσή τους. Λες και κάποιος τα πιέζει να συνεχίζουν να το κάνουν. Δυνατά, αδιάφορα αν οι νότες που βγάζουν δημιουργούν πρόβλημα στην ακοή των ανθρώπων...

Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι, παίζαμε μαζί τους τις ατέλειωτες μεσημεριανές ώρες που κανείς δεν νοιάζονταν τι κάναμε και πως περνάγαμε. Κι είχαμε σκαρφιστεί ένα κάρο παιχνίδια... Από το πως θα τα πιάναμε μέχρι τι θα τα κάναμε μετά...

Ξέραμε να ξεχωρίζουμε τα αρσενικά από τα θηλυκά. Και τα βάζαμε να... κάνουν δουλειές. Ας είναι: τα θυμάμαι και γελάω. Είχαμε φαντασία τότε. Ίσως γιατί δεν είχαμε τίποτα άλλο η φαντασία ήταν ιδιαίτερα αυξημένη σε βαθμό επικίνδυνο...

Τα σημερινά παιδιά δεν τα ξέρουν κάν τα τζιτζίκια. Βλέπω το γιο μου... Μεγαλωμένος στην Αθήνα δεν θέλει να πιάνει καν, τα σιχαίνεται. Ούτε που ασχολείται μαζί τους. Εγώ, που εδώ και τρία χρόνια έχω περάσει τα 50 και μου αρέσει ακόμα να τα κοιτάω, να τα περιεργάζομαι, να προσπαθώ να τα πιάσω και όποτε βρεθώ στο χωριό διαθέτω κάποιο χρόνο για να ασχοληθώ κοντά τους.

Ίσως γιατί μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια, ίσως πάλι γιατί κάπου μέσα μας κρύβεται ένα παιδί που δεν θα μεγαλώσει ποτέ, μέχρι που να πεθάνουμε και που θα ζητάει ευκαιρίες να δείξει ότι υπάρχει και ζει... Αυτό το τελευταίο κάπως “παίζει” καλύτερα...