Μια τεράστια ανθισμένη μπουκαμβίλια σε δυο τόνους του κόκκινου, βλέπω από το μπαλκόνι του σπιτιού που μένουμε... Και στο βάθος, θάλασσα. Ένας Αργοσαρωνικός να τον πιεις στο ποτήρι, έτσι ήρεμος και όμορφος που είναι... Είναι πολύ ήσυχα εδώ, στους Μύλους, δεν έχει την κίνηση της Σκάλας, ούτε τα μαγαζιά της...

Είπαμε να φάμε ένα ψαράκι σήμερα... Δεν έχει και τόσο σημασία τι, όσο να είναι φρέσκο... Η ταβέρνα δίπλα στο κύμα. Με τιμές προ κρίσης. Δυστυχώς... Πράγμα που χρειάζεται να το ξανασκεφτείς, όσο καλή διάθεση κι αν έχεις. Το επιχειρήσαμε συνειδητά. Και δεν το μετανιώσαμε. Τα φαγητά τους ήταν υπέροχα...

Απογευματάκι για καφέ δίπλα στη θάλασσα. Δεν υπάρχει πιο όμορφη απόλαυση. Το απολαμβάνω όσο τίποτα άλλο... Η κοπέλα που έχει το Remetzo είναι πολύ εξυπηρετική. Ασχολείται με τους πελάτες, εγχώριους και ξένους. Οι περισσότεροι, όπως κι εγώ, τέτοια ώρα έχουν έρθει με τα κομπιούτερ τους, να εκμεταλλευθούν το Wi-Fi.

Κομπιούτερ και θάλασσα... Τεχνολογία και ζωή... Δεν ξέρω αν είναι μόνο το δημοσιογραφικό ψώνιο που με κατατρέχει, εδώ και 30χρόνια, αλλά μ' αρέσει να καταγράφω στιγμές. Θαρρώ πως ζω τα γεγονότα για δεύτερη φορά. Μένουν, μπορεί αν τις δει κάποιος ή να τις ξαναδώ εγώ. Αυτή την έννοια έχει το ημερολόγιο...

Φτάσαμε σχεδόν ψάχνοντας... Βοηθά και η βέσπα να κινηθούμε σε μέρη που δεν πας εύκολα με τα πόδια. Έτσι βρήκαμε το μικρό λιμανάκι με την υπέροχη αμμουδιά για την πρώτη βουτιά το μεσημέρι του Σαββάτου.

Είχε κοντά και μια ταβερνούλα που διέθετε σε φαγητά ό,τι τραβούσε η όρεξή σου. Ευγενέστατη η κοπέλα που τη λειτουργεί. Δεν είχε όμως προνοήσει να έχει ένα λάστιχο με γλυκό νερό να ξεβγαλθούν οι πελάτες της κι αυτό της κόστισε, τουλάχιστον στη δικη μας περίπτωση... Προτιμήσαμε να έρθουμε μια βόλτα στο σπίτι και μετά να ψάξουμε για ταβέρνα...

Κρίμα που δεν έχουν προβλέψει απλά πράγματα χωρίς κανένα ουσιαστικό κόστος... Είναι υποχρέωση του σωστού επαγγελματία να τα δει αυτά... Και να τα διορθώσει... Δεν έχει την πολυτέλεια αυτή την εποχή να χάνει πελάτες...

Το χάρηκα όμως το μπάνιο. Μούλιασα στο νερό. Δεν μου έκανε όρεξη να βγω από αυτό. Και ύστερα που ξεβγάλθηκα και έφυγε από πάνω μου η αρμύρα, ένοιωσα άλλος άνθρωπος. Ήταν τέτοια η χαλάρωση που αν δεν θέλαμε να πάμε για φαγητό, θα την έπεφτα για ύπνο... Ας είναι. Μια μικρή αναβολή κι όλα θα γίνουν.

Κάθομαι στο μπαλκόνι της μεζονέτας μας, στο στούντιο ΑΘΗΝΑ. Γράφω... Περιμένω να στεγνώσουν λίγο τα μαλλιά μου από το μπάνιο και να φύγουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν πεινάω πολύ. Το πρωινό ήταν πλούσιο...

Τα τζιτζίκια έχουν στήσει χορό στις ελιές απέναντι... Κι εδώ όπως και στο χωριό μου, οι τραγουδιστάδες του καλοκαιριού δεν λένε να κλείσουν το στόμα τους...

Στο σπίτι απέναντι κουβεντιάζουν κι ακούγονται αποσπασματικά αυτά που λένε. Μακριά, στο δημόσιο δρόμο κάποια πιτσιρίκια γκαζώνουν τα μηχανάκια τους. Τα καημένα, κάπως πρέπει να δείξουν κι αυτά την ύπαρξή τους και ο μόνος τρόπος που έχουν σε αυτή την ηλικία είναι να... εκνευρίζουν τους γύρω τους...

Τις μεγάλες προμήθειες από το σούπερ μάρκετ τις κάναμε χθες. Κάτι ψιλά όμως θα χρειαστούμε και σήμερα. Μετά το μεσημεριανό φαγητό θα περάσουμε από εκεί μια βόλτα... Κι ύστερα επιστροφή για μια μικρή καλοκαιρινή σιέστα.

Αν αγαπώ το καλοκαίρι είναι γι' αυτές τις μικρές στιγμές του. Μπορείς να τις διαχειριστείς όπως θες. Ο χρόνος γίνεται... πλαστελίνη στα χέρια σου. Ο χρόνος είναι φίλος κι όχι εχθρός. Είναι μαζί σου, δεν σε κυνηγάει... Λειτουργεί για σένα και προς όφελός σου...

Αγκίστρι 2012. Μεσημέρι Σαββάτου. Δυο καλοκαιρινές πινελιές με πολύ αγάπη γραμμένες στο όμορφο νησί του Αργοσαρωνικού.

Σ' αυτή τη θέση έδεσε και ο ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ στο Αγκίστρι. Μόνο που αυτη τη φορά οι άνθρωποι δεν έκαναν μπάνιο δίπλα... Ήταν αργά βλέπεις η ώρα που φτάσαμε στο όμορφο νησί του Αργοσαρωνικού...

Η παραλία της Χιλιαδούς στο Αγκίστρι... Δεν πήγαμε φέτος, η φωτογραφία είναι προπέρσινη, αλλά η ομορφιά ειναι η  ίδια...

Το Αγκίστι είναι πολύ πράσινο νησί... Το δάσος του με τους πευκώνες είναι από τα πιο όμορφα που έχει να δείξει... Πηγαίνοντας για τη Δραγονέρα περνάς μέσα απ' αυτό...

Νάτη και η Δραγονέρα... Υπέροχη η παραλία της, θα πάμε αύριο να τη χαρούμε. Το γεγονός ότι έχουμε μαζι μας της VESPA μας βοηθάει πολύ στις μετακινήσεις... Έτσι κι αλλιώς εδώ οι αποστάσεις είναι μικρές...

Το Αγκίστρι το ξέραμε. Έχουμε ξανάρθει κάποια άλλα καλοκαίρια. Είναι κοντά στον Πειραιά, ο Αργοσαρωνικός είναι μικρός και έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε άλλο κόσμο...

Παρασκευή απόγευμα ξεκινήσαμε από την Αθήνα. Μια μέρα ζεστή σαν όλες τις προηγούμενες. Πήραμε από τον Πειραιά, πύλη Ε8 στο λιμάνι, τον ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ που πήγαινε Αίγινα – Αγκίστρι. Νωρίς είμασταν εκεί. Μια ώρα και... Αλλά τώρα το καλοκαίρι η κίνηση στο λιμάνι είναι μεγάλη. Κάθε πέντε λεπτά κι ένα καράβι μπαίνει μέσα. Κι όλα βιάζονται. Φορτώνουν επιβάτες γρήγορα για να ξαναφύγουν...

Κάπως έτσι ήταν και ο ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ. 6.35 είχε απόπλου και κόντευε 6.20 κι ακόμα να φανεί στο λιμάνι. Κι όμως ήρθε κι έφυγε με πέντε λεπτά μόνο καθυστέρηση... Όλοι, λες και είναι συνεννοημένοι. Λιμενικοί, πληρώματα, επιβάτες... Κινούνται γρήγορα... Ο ήλιος έξω καίει, ακόμα είναι πολύ ψηλά... Διαλέξαμε κατάστρωμα. Έχει χώρο εκεί και για να καθίσουμε και για να τακτοποιήσουμε τις αποσκευές μας.

Πάνω στον ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ φυσάει ένα δροσερό αεράκι άλλο πράγμα. Η θάλασσα, αχ αυτή η θάλασσα... Ο Ρήγας στο κλουβί του τα' χει χάσει... Ακούει τις μηχανές του πλοίου, το θόρυβο των ανθρώπων και δεν ξέρει πού βρίσκεται. Είναι όμως σχετικά ήρεμος. Στο κατάστρωμα κάποια στιγμή την πέφτει για ύπνο μέσα στο κλουβί του.

Μιάμιση ώρα μετά τον απόπλου πιάνουμε Αίγινα. Η πρώτη στάση. Εδώ κατεβαίνουν αρκετοί, οι περισσότεροι. Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε για το Αγκίστρι. Το καράβι πιάνει Σκάλα. Γνωστό μας το μικρό λιμανάκι, έχουμε κάνει μπάνιο στα καθαρά νερά του...

8.30 φτάνουμε... Όρτσα τα πανιά για τα δωμάτια στο STUDIO ATHINA. Μικρό είναι το νησί. Τα βρίσκουμε εύκολα. Τακτοποιούμαστε και βγαίνουμε μια βόλτα για πορτοκαλόπιτα και ένα ποτό δίπλα στο κύμα. Το βράδυ είναι όμορφο. Χρειάστηκε την ενίσχυση από τα δυο κλιματιστικά για λίγο, αλλά μετά κοιμηθήκαμε. Και ξυπνήσαμε με την αγωνία του Ρήγα που είχε κάνει φτερά. Δείτε προηγούμενη ανάρτηση...

Τις κάνει τις βλακιούλες του ο Ρήγας... Το “παίζει” μαγκάκι τώρα που μεγάλωσε και παρ' ολίγο να του κοστίσει η βλακεία του να μείνει για πάντα στο Αγκίστρι που ήρθαμε να περάσουμε ένα Σαββατοκύριακο. Ευτυχώς τον βρήκαμε και τον μαζέψαμε...

Κάπως έτσι παραλίγο να χάσουμε τον Ρήγα... Είπαμε να πάμε στο Αγκίστρι Σαββατοκύριακο, να δροσιστούμε λίγο μέσα στο κατακαλόκαιρο... Κι αντί να τον αφήσουμε στο σπίτι να τον φροντίζει η Ειρήνη, θεωρήσαμε καλύτερο και για τον ίδιο να τον πάρουμε μαζί μας...

Του πήραμε καινούριο, πιο ευρύχωρο κλουβί και τον βολέψαμε πάνω στη μηχανή. Εντάξει, ο Ρήγας δεν ήταν ταξιδιάρης, πάντα τον άγχωναν τα ταξίδια. Θυμάμαι, μικρός σε ένα ένα ταξίδι στο χωριό με το αυτοκίνητο, είχαμε σταματήσει πολλές φορές γιατί έκανε εμετό. Δεν άντεχε με τίποτα τις στροφές...

Ετούτο εδώ όμως ήταν αναπάντεχο... Το ταξίδι του ώς το Αγκίστρι ήταν γενικά ήσυχο. Ακούσαμε βέβαια τις φωνές του πάνω στο καράβι, ιδιαίτερα την ώρα της επιβίβασης και της αποβίβασης, αλλά πέραν αυτού ουδέν. Κάθισε υπομονετικά στο κλουβί του μέχρι που φτάσαμε στου Μύλους, στο διαμέρισμα που θα μέναμε.

Έδειχνε να του αρέσουν οι εσωτερικές ξύλινες σκάλες που οδηγούσαν στην κρεβατοκάμαρα της μεζονέτας, γενικά το εξερεύνησε και μετά “χύθηκε” στη βεράντα που του βάλαμε την άμμο, την τροφή του και το νερό του... Σα να το απολάμβανε μαζί μας.

Στις 3.30 που σηκώθηκα ήταν εκεί... Όρθιος, έκανε τις βόλτες του, ως συνήθως... Στις 6 είχε... εξαφανιστεί. Φάγαμε τον κόσμο για να τον βρούμε. Ξημερώματα πριν ακόμα σηκωθεί ο ήλιος... Χτενίσαμε τη γύρω περιοχή, ρωτήσαμε ανθρώπους, τίποτα... Πουθενά ο Ρήγας...

Άδικο... Να χαθεί σε ένα ταξίδι... Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Αν ήταν επιλογή του να φύγει, πάει στην ευχή, δικαίωμα του. Αλλά είναι στειρωμένο αρσενικό γατί και απ' ότι μας είπε η κτηνίατρος του θα έχει πρόβλημα από τα άλλα αρσενικά.

Ο Ρήγας είναι ενός χρόνου και τριών μηνών. Αν ήταν άνθρωπος θα ήταν γύρω στα 20. Στην ηλικία που κάνει την επανάσταση του....

Μας αναστάτωσε, αλλά ευτυχώς οι έρευνες είχαν αποτέλεσμα... Γύρω στις 8.30 το πρωί ένα επίμονο νιαούρισμα στο γήσο μας έκανε να τον προσέξουμε. Τον βρήκαμε πάνω στα κεραμίδια και τον μαζέψαμε... Στο σπίτι ξαναχαλάρωσε... Κι ανέβηκε πάνω στην κρεβατοκάμαρα, κάτω από το κρεβάτι, να κοιμηθεί. Ο αναίσθητος... Αφού μας δημιούργησε ένα σοβαρό πρόβλημα μόλις βρέθηκε στο γνωστό του περιβάλλον την έριξε στον ύπνο...

Σ' αυτό το δημοσίευμα δεν έχω κείμενο. Ότι υπάρχει σε λεζάντες είναι για να συνοδεύει τις φωτογραφίες που αφορούν δημοσιεύματα εφημερίδων. Όπως αυτό της αθηναϊκής εφημερίδας, ΕΛΛΑΔΑ, όπου καταδεικνύεται ο ρόλος του κ. Προβόπουλου, διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος... Δείτε κι ΕΔΩ ένα ενδιαφέρον άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη για το ρόλο των τραπεζών...

Πρόσωπο της επικαιρότητας ο διοικητής, απόδειξη ότι έχει τις άκρες του. Και πώς να μην τις έχει, κάποιοι στις εφημερίδες σιτίζονται από τα ταμεία της Τ.τ.Ε. Δείτε, ας πούμε, αυτό το δημοσίευμα στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ. Ο κ. Προβόπουλος παίρνει τα εύσημα από τους Γερμανούς. Ο άνθρωπος τους... Κάνει καλά της δουλειά...

Τώρα εσείς μην ακούτε τους κακούς αριστερούς ή τους αριστερίζοντες που λένε ότι δήθεν η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του Ιουνίου απεργάζονται το μέλλον των μισθωτών και των συνταξιούχων. Υπάρχουν και κάποιοι που βλέπουν θετικό το έργο τους. Ένας από αυτούς είναι η ALPHA BANK...

Δραματικοί οι απολογισμοί για “Το Χαμόγελο του Παιδιού” Δείτε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία. Οι άνθρωποι σε εποχές δύσκολες κάνουν έργο και τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο! Δείτε κι ΕΔΩ και μια άλλη όψη της δουλειάς που γίνεται σ' αυτόν τον οργανισμό που έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μας.

Τι γίνεται με τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης και πιο ειδικά με το Facebook; Τα πρώτα στοιχεία δείχνουν πως οι χρήστες του, αγγίζουν το 1 δις. Και είναι αυτό για καλό ή για κακό; Το Site δεν πρόκειται να πάρει θέση. Θεωρεί τους χρήστες υπεύθυνους, όχι τα δίκτυα. Το ζήτημα είναι, τι χρήση κάνεις...

Για δείτε το λίγο αυτό: Η αυλή του Συλλόγου Αρχαιολόγων στην Ερμού, στο Θησείο, είναι υπέροχη! Για βάλτε το στο πρόγραμμά σας, Τρίτες και Πέμπτες τον Αύγουστο. Οι προβολές γίνονται με ελεύθερη είσοδο. Ο χώρος είναι εντυπωσιακά ωραίος, σας το βεβαιώνω εγώ, που έχω περάσει από κει και ξέρω... Βεβαίως, σκοπίμως, η φωτογραφία αυτή καμιά σχέση δεν έχει με του Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου. Διότι προφανώς υπάρχουν και πιο όμορφα πράγματα να κάνετε από το να στηθείτε μπροστά σε μια τηλεόραση...

Η είδηση είναι από τα σημερινά φύλλα και αναδεικνύει το τεράστιο πρόβλημα της ελληνικής αποστολής στο Λανδίνο. Ζητούν από τους αθλητές μας να επιστρέψουν ένα ευτελές ποσό που έχουν προϋπολογίσει για τον καιρό που θα έμεναν στην αγγλική πρωτεύουσα. Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή είναι αυτή που ζητάει πίσω τα χρήματα από τους αθλητές. Κι ύστερα θέλουμε και πρωταθλητισμό...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 04/08/2012

Αυτή η ιστορία με τους Ολυμπιακούς Αγώνες με ενοχλεί αφάνταστα. Κι όχι μόνο δεν έχω καμιά διάθεση να δω από την τηλεόραση τίποτα από όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στο Λονδίνο, αλλά εκνευρίζομαι και μόνο στη σκέψη πως όλες αυτές οι σπατάλες στα ολυμπιακά έργα που μας υποχρέωσαν να κάνουμε το 2004 κι ως ένα βαθμό ευθύνονται για το σημερινό χάλι, είναι κλειστά και ρημάζουν ανεκμετάλλευτα...

Κι αυτό τα χρυσά μετάλλια που τότε παίρναμε, πού πήγαν τώρα; Πώς εξανεμίστηκαν και χάθηκαν στο πέρασμα των χρόνων;

Τελικά ήταν ο Τζέκος και κάποιοι άλλοι που με τα φάρμακα έδωσαν ψεύτικες εντυπώσεις πως η χώρα μας έχει μια σοβαρή θέση ανάμεσα σε αυτές που επιδιώκουν τον πρωταθλητισμό...

Τι ψεύτικο και πόσο απατηλό ήταν το όνειρο... Φάνηκε καθαρά στη μικρή διάρκεια ζωής του. Ο Άγιος Κοσμάς που κάποτε έσφυζε από ζωή με τους αθλητές μας να προετοιμάζονται, τα τελευταία χρόνια έχει βγει στο σφυρί ενώ η στοιχειώδης λειτουργία του κέντρου έχει εναποτεθεί στον πατριωτισμό κάποιων “ηρώων” που συμβαίνει να πιστεύουν ακόμα το απατηλό όνειρο.

Οκτώ χρόνια αργότερα, περάσαμε στο άλλο άκρο... Όταν ο ένας μετά τον άλλον οι αθλητές μας βγαίνουν εκτός πρόκρισης, φτάσαμε στο σημείο να... πανηγυρίζουμε ένα χάλκινο μετάλλιο στο τζούντο, αυτό του Ηλιάδη!...

Αυτό λοιπόν ήταν ό,τι απέμεινε από τη λάμψη του 2004; Μάλλον γι' αυτό και το ενδιαφέρον για τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι στο ναδίρ. Το βλέπω από τον εαυτό μου. Καμιά ιδιαίτερη διάθεση δεν μου προκαλούν οι συνεχείς συνδέσεις των κρατικών καναλιών με τα γήπεδα του Λονδίνου. Κάπου μέσα μου θεωρώ όλο αυτό το σόου “στημένο”. Τίποτα άλλωστε από το αρχαίο πνεύμα του αθλητισμού δεν διαθέτει...

Εδώ οι χορηγοί είναι αυτοί που έχουν τον πρώτο ρόλο... Από την άλλη, το γεγονός ότι κάποιοι πολιτικοποιούν το θέμα, το κάνει ακόμα πιο αποκρουστικό... Αυτή η φωτογραφία με την ελληνική σημαία στα μπαλκόνια των σπιτιών που διαμένει η ελληνική αποστολή δεν μου λέει τίποτα... Μόνο για εσωτερική κατανάλωση είναι.

Αρνητικό ρόλο εκτιμώ ότι έχει παίξει και η νέα τεχνολογία με την αποστολή σχολίων και μηνυμάτων μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Ειδικά το twitter που θέλει μόλις 140 χαρακτήρες, χρησιμοποιείται εντελώς χαζά από τους αθλητές που αδυνατούν να κατανοήσουν τη δύναμη που αποκτούν καθώς διαχέονται στο internet. Κι έτσι βλέπουμε τη μια μετά την άλλη “πατάτα” να γίνεται είδηση...

Στα μετάλλια συνεχίζουν να προηγούνται χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Κίνα, η Ρωσία όχι για την παράδοσή τους στα αθλήματα, αλλά επειδή οι αθλητές τους δεν έχουν γίνει στόχος των ελέγχων αντιτόπινγκ...

Με αυτά και μ' αυτά θα τελειώσουν και οι φετινοί Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου που δεν μας άγγιξαν πουθενά και σε τίποτα...

Άντε να ηρεμήσουμε από τις κραυγές των εκφωνητών της ΕΡΤ που δεν κατάφεραν ούτε το ένα μετάλλιο που πήραμε ως χώρα, να “πιάσουν” ζωντανά. Ποδηλασία είχαν προγραμματίσει να δείξουν. Σιγά που θα άλλαζαν πρόγραμμα για ένα μετάλλιο...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στην ομώνυμη στήλη μου...

Αυτή είναι η πρώτη σελίδα του 12σέλιδου “ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΥ” που ολοκληρώσαμε χθες και στείλαμε στο πιεστήριο για εκτύπωση. Αν θέλετε να τη διαβάσετε, πατήστε ΕΔΩ.

Τρώγονται σαν τις κότες... Η απόλυτη απογοήτευση της πολιτικής ξεφτίλας...

Το κομμάτι που διάλεξα είναι από τις εσωτερικές σελίδες των σημερινών ΝΕΩΝ της 2/8/2012, όπου βγάζει στον αέρα τις γκρίνιες και τους καυγάδες των “ηγετών” του ΠΑΣΟΚ. Αυτών που με τις πολιτικές τους διέλυσαν και αποσάθρωσαν ολόκληρη την κοινωνία και κρέμασαν στο κλαρί το κόμμα.

Κι αφού στις τελευταίες εκλογές το κόντυναν οι ψηφοφόροι μέχρι εκεί που δεν... έπαιρνε και δεν έχουν να ασχοληθούν με την εξουσία, τα βάζουν ο ένας με τον άλλον σαν τα παιδάκια που κάποιος πρέπει να τους κάνει τον κώλο κόκκινο για να σταματήσουν τη... φασαρία...

Μάλιστα, αυτά είναι τα καθάρματα που τώρα ξεκατινιάζονται δημόσια κι αύριο σαν τα ζώα θα τρώνε τις σάρκες τους... Και τι κρίμα που, ζώντας τα δικά μας δράματα που αυτοί με τις πολιτικές τους μας δημιούργησαν, δεν έχουμε τη δύναμη να κάτσουμε σε μια γωνιά και να απολαμβάνουμε το ξεκατίνιασμα τους.

Μικροί και άβουλοι, όλοι τους... Η ντροπή της πολιτικής... Ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν όταν λειτουργούσαν σε βάρος μας... Το αποδεικνύουν οι σημερινοί καβγάδες τους... Οι άθλιοι...

Ο “ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΣ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΣ” ήταν η δεύτερη δημοσιογραφική δουλειά που είχα αναλάβει να διεκπεραιώσω με την επιστροφή μου από την άδεια. Τη δούλεψα με πρόγραμμα, τη σχεδίασα με πολύ κέφι και οι χρόνοι που ολοκληρώθηκε ήταν πραγματικά πολύ λίγοι.

Το σπουδαίο είναι πως το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ που είναι και ο ιδιοκτήτης του εντύπου, είναι από τα λίγα πρωτοβάθμια σωματεία που αγωνίζονται με αξιοπρέπεια για τα συμφέροντα των ανθρώπων που εκφράζουν.

Για την εφημερίδα αυτή σας έχω ξαναμιλήσει. Είναι ένα έντυπο που δημιουργήσαμε μαζί με τον Μανώλη Φωτόπουλο, πρόεδρο τότε του Σωματείου, πριν 18 χρόνια... Και όπως και να το κάνεις, το θεωρώ παιδί μου. Ο Μανώλης μάλιστα αποφάσισε φέτος να αποσυρθεί από το θεσμικό ρόλο που υπηρέτησε για περισσότερα από 20 χρόνια και δεν ήταν υποψήφιος στις εκλογές. Όμως εγώ ως επαγγελματίας δημοσιογράφος, συνεχίζω τη συνεργασία και με τους ανθρώπους που ηγούνται σήμερα του Σωματείου. Τους γνωρίζω άλλωστε. Ήταν μαζί και δίπλα μας όλα τα χρόνια που επιχειρούμε αυτή την προσπάθεια...

Είναι πάντως πολύ θετικό που κάποια συνδικαλιστικά έντυπα συνεχίζουν να δίνουν τη δική τους ενδιαφέρουσα μάχη της ενημέρωσης... Όταν μεγάλοι συνδικαλιστικοί φορείς και με οικονομικά κεφάλαια έχουν πάψει να εκδίδουν έντυπα, μικρά συνδικάτα συνεχίζουν να δίνουν με αξιοπρέπεια τη μάχη τους και παρά τα προβλήματα που θέτουν οι κυβερνώντες να βγάζουν έντυπα που έβγαζαν στις τακτές ημερομηνίες που έχουν υποχρέωση, ενώ παράλληλα επιχειρούν και στο διαδίκτυο με τις ιστοσελίδες τους. Χωρίς να καλύπτει το ένα το άλλο και λειτουργώντας συμπληρωματικά, έχουν να δείξουν τα καλύτερα αποτελέσματα...

Δείτε τη δουλειά που γίνεται εδώ στο Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ. Εξαιρετική. Την ώρα που έχουν υποστεί ήδη μια σοβαρή μείωση στις συντάξεις τους!...

Ναι, το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να δέχεται κανείς μοιρολατρικά όσα οι άλλοι αποφασίζουν γι' αυτόν. Αγωνίζεται, επιμένει, προσπαθεί... Και με τη συνεχή και σωστή ενημέρωση των συναδέλφων έχει κοντά του όλον αυτόν τον κόσμο, αιχμή του δώρατος, αν χρειαστεί να δώσει τη μάχη του πεζοδρομίου...

Διότι τέτοιες εποχές δύσκολες, που δεν ξέρεις από πού θα στη φέρουν οι... πατριώτες που μας κυβερνούν, καλό είναι να έχεις ετοιμοπόλεμες τις δικές σου δυνάμεις και να μην περιμένεις κανέναν από μηχανής Θεό να σου λύσει το πρόβλημα...

Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έπαψα ποτέ να πιστεύω πως η σωστή ενημέρωση είναι δύναμη στα χέρια αυτών που τη χρησιμοποιούν... Αρκεί να λες την αλήθεια και να μην κρύβεσαι πίσω από το δάκτυλό σου...