Απόσπασμα από το DemocracyNow! με παρουσιάστρια την Έιμυ Γκούντμαν. Η εκπομπή είχε θέμα τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι και πως αυτοί καλύφθηκαν από διάφορους δημοσιογράφους, αυτόπτες μάρτυρες των βομβαρδισμών ή των αποτελεσμάτων τους στις εν λόγω περιοχές.

Απόσπασμα (2ο μέρος) από το DemocracyNow! με παρουσιάστρια την Έιμυ Γκούντμαν. Η εκπομπή είχε θέμα τους βομβαρδισμούς της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι και πως αυτοί καλύφθηκαν από διάφορους δημοσιογράφους.

Σαν σήμερα έπεσε στη Χιροσήμα η ατομική βόμβα που σκόρπισε τον όλεθρο και αφάνησε χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές, ενώ δημιούργησε πολλές γενιές μετά, σακατεμένων ανθρώπων...

Αμερικανοί ήταν στο πηδάλιο του “Ενόλα Γκέι”, φαντάροι που ήταν περήφανοι που υπηρετούσαν την πατρίδα τους. Και όταν κατάλαβαν τι έκαναν, πολλά χρόνια αργότερα, τρελάθηκαν. Ετσι γίνεται... Όταν συνειδητοποιείς το μέγεθος της καταστροφής που έχεις κάνει, είναι πια αργά για να το διορθώσεις...

Να θυμόμαστε λοιπόν!... Η μνήμη είναι τοπιο ισχυρό όπλο. Είναι η μόνη που μπορεί να αφυπνήσει συνειδήσεις και να αποτρέψει παρόμοιες τραγικές καταστάσεις...

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, το Site θυμάται... Γιατί έτσι πρέπει και γιατί, με όλα αυτά που περνάμε ως χώρα και ως πολίτες έχουμε κάθε λόγο να λειτουργούμε με τεντωμένες τις κεραίες μας στα κελεύσματα των καιρών προσηλωμένοι στα μεγάλα ζητήματα και όχι στις καθημερινές μικρότητες που μας επιβάλλουν,μέσα απότα χειραγωγημένα ΜΜΕ, οι κυβερνώντες και η τρόικα.

6 Αυγούστου παγκόσμια ημέρα μνήμης... Για να μην ξαναθρυνήσουμε θύματα τέτοιων μαζικών καταστροφών. Αν δούμε λίγο την ιστορία, που πρέπει να τη δούμε (δείτε ΕΔΩ), θα τρομάξουμε...

Ίσως είναι χρήσιμο να το κάνουμε όμως... Με πείσμα, όρεξη και διάθεση για ζωή και δημιουργία παλεύουμε για ένα καλύτερο άυριο. Και δεν θα αφήσουμε κανέναν να καθορίζει τη μοίρα μας. Όλοι μαζί. Σε καιρούς κρίσης σαν αυτούς που βιώνουμε κανένας μόνος του...

Πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή... Δείτε το παραπάνω δημοσίευμα... Ο παππούς του, πρόεδρος των ΗΠΑ το 1945, έριξε σ' αυτό τον τόπο δυο ατομικές βόμβες... Εξήντα επτά χρόνια μετά, ο εγγονός καταθέτει στεφάνι στη μνήμη των χιλιάδων ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους. Η ιστορία εκδικείται...

Δεν είναι παράξενο; Έχουμε έρθει τόσες φορές στο Αγκίστρι κι εδώ, σε τούτο το μέρος, την Απόνησο, δεν τα είχαμε καταφέρει να 'ρθούμε... Στο μικρό Αγκίστρι η εξερεύνηση μας ήταν μέχρι τα Λιμενάρια, εξίμιση χιλιόμετρα μακριά από τη Σκάλα, το εμπορικό κέντρο του νησιού... Και να, που χθες, αποφασίσαμε να το επισκεφθούμε. Απολαύστε τις φωτογραφίες που τραβήξαμε...

Ήσυχος τόπος η Απόνησος. Πιο ήσυχος δε γίνεται. Μόνο μια ταβέρνα υπάρχει κι αυτή από τη μεριά του Αγκιστριού που φέρει την ομώνυμη ονομασία. Στους μικρούς κολπίσκους είναι αραγμένα μικρά σκάφη αναψυχής. Να κάνουν οι άνθρωποι το μπάνιο τους, να βγουν για φαγητό... Έτσι κι αλλιώς τα πεντακάθαρα νερά είναι μια πρόκληση μοναδική... Και η φύση κρατάει κάτι από το άγριο που αρέσει στο ανθρώπινο μάτι και το ξεκουράζει...

Στο μικρό ιδιωτικό νησί, Απόνησος, μπαίνεις ελεύθερα με την προϋπόθεση ότι θα σεβαστείς τους περιορισμούς που θέτει ο ιδιοκτήτης ή μισθωτής, δεν καταλάβαμε καλά περί τίνος επρόκειτο, αν και κουβεντιάσαμε μαζί του... Μπορείς να δεις πάπιες να κυκλοφορούν ελεύθερες, όπως αυτές τις δύο στη φωτογραφία, παγόνια και άλλα εξωτικά πουλιά, μικρά πολύχρωμα παπαγαλάκια σ' ένα μεγάλο, τεράστιο, κλουβί. Οι άνθρωποι διαθέτουν τα πάντα σε λογικές τιμές... Από ξαπλώστρες μέχρι μικρά στικ, νερό παγωμένο, καφέ η αναψυκτικό... Οργανωμένοι...

Οι μικροί ορμίσκοι έχουν φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο που να είναι εύκολα προσεγγίσιμοι για τους επισκέπτες που θέλουν να περάσουν εδώ τη μέρα τους. Άλλωστε είναι ανοιχτό 12 ώρες κάθε μέρα. Από τις 9 το πρωί έως τις 9 το βράδυ. Σε ένα μόνο χωλαίνουν, όπως και όλο το νησί άλλωστε, στο νερό. Το Αγκίστρι παίρνει νερό με υδροφόρα πλοία. Φαίνεται πως δεν υπάρχει γλυκό νερό για να αντλήσουν. Παντού είναι θάλασσα. Είναι φυσικό λοιπόν να είναι πανάκριβο και δυσεύρετο...

Το μέρος εδώ, στην Απόνησο, είναι ωστόσο ένα όνειρο... Τόσο που δεν σου κάνει διάθεση να φύγεις. Το μάτι σου ξεκουράζεται, η ψυχή σου αναγαλλιάζει... Τo Αγκίστρι είναι ένα όμορφο νησί του Αργοσαρωνικού. Εδώ όμως δικαιώνεται η επιγραφή στα Λιμενάρια που αναφέρει ότι στην Απόνησο θα βρείτε μια “φανταστική παραλία”... Ψάχνοντας όλο και κάτι ακόμα θα βρεις...

Μια τεράστια ανθισμένη μπουκαμβίλια σε δυο τόνους του κόκκινου, βλέπω από το μπαλκόνι του σπιτιού που μένουμε... Και στο βάθος, θάλασσα. Ένας Αργοσαρωνικός να τον πιεις στο ποτήρι, έτσι ήρεμος και όμορφος που είναι... Είναι πολύ ήσυχα εδώ, στους Μύλους, δεν έχει την κίνηση της Σκάλας, ούτε τα μαγαζιά της...

Είπαμε να φάμε ένα ψαράκι σήμερα... Δεν έχει και τόσο σημασία τι, όσο να είναι φρέσκο... Η ταβέρνα δίπλα στο κύμα. Με τιμές προ κρίσης. Δυστυχώς... Πράγμα που χρειάζεται να το ξανασκεφτείς, όσο καλή διάθεση κι αν έχεις. Το επιχειρήσαμε συνειδητά. Και δεν το μετανιώσαμε. Τα φαγητά τους ήταν υπέροχα...

Απογευματάκι για καφέ δίπλα στη θάλασσα. Δεν υπάρχει πιο όμορφη απόλαυση. Το απολαμβάνω όσο τίποτα άλλο... Η κοπέλα που έχει το Remetzo είναι πολύ εξυπηρετική. Ασχολείται με τους πελάτες, εγχώριους και ξένους. Οι περισσότεροι, όπως κι εγώ, τέτοια ώρα έχουν έρθει με τα κομπιούτερ τους, να εκμεταλλευθούν το Wi-Fi.

Κομπιούτερ και θάλασσα... Τεχνολογία και ζωή... Δεν ξέρω αν είναι μόνο το δημοσιογραφικό ψώνιο που με κατατρέχει, εδώ και 30χρόνια, αλλά μ' αρέσει να καταγράφω στιγμές. Θαρρώ πως ζω τα γεγονότα για δεύτερη φορά. Μένουν, μπορεί αν τις δει κάποιος ή να τις ξαναδώ εγώ. Αυτή την έννοια έχει το ημερολόγιο...

Φτάσαμε σχεδόν ψάχνοντας... Βοηθά και η βέσπα να κινηθούμε σε μέρη που δεν πας εύκολα με τα πόδια. Έτσι βρήκαμε το μικρό λιμανάκι με την υπέροχη αμμουδιά για την πρώτη βουτιά το μεσημέρι του Σαββάτου.

Είχε κοντά και μια ταβερνούλα που διέθετε σε φαγητά ό,τι τραβούσε η όρεξή σου. Ευγενέστατη η κοπέλα που τη λειτουργεί. Δεν είχε όμως προνοήσει να έχει ένα λάστιχο με γλυκό νερό να ξεβγαλθούν οι πελάτες της κι αυτό της κόστισε, τουλάχιστον στη δικη μας περίπτωση... Προτιμήσαμε να έρθουμε μια βόλτα στο σπίτι και μετά να ψάξουμε για ταβέρνα...

Κρίμα που δεν έχουν προβλέψει απλά πράγματα χωρίς κανένα ουσιαστικό κόστος... Είναι υποχρέωση του σωστού επαγγελματία να τα δει αυτά... Και να τα διορθώσει... Δεν έχει την πολυτέλεια αυτή την εποχή να χάνει πελάτες...

Το χάρηκα όμως το μπάνιο. Μούλιασα στο νερό. Δεν μου έκανε όρεξη να βγω από αυτό. Και ύστερα που ξεβγάλθηκα και έφυγε από πάνω μου η αρμύρα, ένοιωσα άλλος άνθρωπος. Ήταν τέτοια η χαλάρωση που αν δεν θέλαμε να πάμε για φαγητό, θα την έπεφτα για ύπνο... Ας είναι. Μια μικρή αναβολή κι όλα θα γίνουν.

Κάθομαι στο μπαλκόνι της μεζονέτας μας, στο στούντιο ΑΘΗΝΑ. Γράφω... Περιμένω να στεγνώσουν λίγο τα μαλλιά μου από το μπάνιο και να φύγουμε. Η αλήθεια είναι ότι δεν πεινάω πολύ. Το πρωινό ήταν πλούσιο...

Τα τζιτζίκια έχουν στήσει χορό στις ελιές απέναντι... Κι εδώ όπως και στο χωριό μου, οι τραγουδιστάδες του καλοκαιριού δεν λένε να κλείσουν το στόμα τους...

Στο σπίτι απέναντι κουβεντιάζουν κι ακούγονται αποσπασματικά αυτά που λένε. Μακριά, στο δημόσιο δρόμο κάποια πιτσιρίκια γκαζώνουν τα μηχανάκια τους. Τα καημένα, κάπως πρέπει να δείξουν κι αυτά την ύπαρξή τους και ο μόνος τρόπος που έχουν σε αυτή την ηλικία είναι να... εκνευρίζουν τους γύρω τους...

Τις μεγάλες προμήθειες από το σούπερ μάρκετ τις κάναμε χθες. Κάτι ψιλά όμως θα χρειαστούμε και σήμερα. Μετά το μεσημεριανό φαγητό θα περάσουμε από εκεί μια βόλτα... Κι ύστερα επιστροφή για μια μικρή καλοκαιρινή σιέστα.

Αν αγαπώ το καλοκαίρι είναι γι' αυτές τις μικρές στιγμές του. Μπορείς να τις διαχειριστείς όπως θες. Ο χρόνος γίνεται... πλαστελίνη στα χέρια σου. Ο χρόνος είναι φίλος κι όχι εχθρός. Είναι μαζί σου, δεν σε κυνηγάει... Λειτουργεί για σένα και προς όφελός σου...

Αγκίστρι 2012. Μεσημέρι Σαββάτου. Δυο καλοκαιρινές πινελιές με πολύ αγάπη γραμμένες στο όμορφο νησί του Αργοσαρωνικού.

Σ' αυτή τη θέση έδεσε και ο ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ στο Αγκίστρι. Μόνο που αυτη τη φορά οι άνθρωποι δεν έκαναν μπάνιο δίπλα... Ήταν αργά βλέπεις η ώρα που φτάσαμε στο όμορφο νησί του Αργοσαρωνικού...

Η παραλία της Χιλιαδούς στο Αγκίστρι... Δεν πήγαμε φέτος, η φωτογραφία είναι προπέρσινη, αλλά η ομορφιά ειναι η  ίδια...

Το Αγκίστι είναι πολύ πράσινο νησί... Το δάσος του με τους πευκώνες είναι από τα πιο όμορφα που έχει να δείξει... Πηγαίνοντας για τη Δραγονέρα περνάς μέσα απ' αυτό...

Νάτη και η Δραγονέρα... Υπέροχη η παραλία της, θα πάμε αύριο να τη χαρούμε. Το γεγονός ότι έχουμε μαζι μας της VESPA μας βοηθάει πολύ στις μετακινήσεις... Έτσι κι αλλιώς εδώ οι αποστάσεις είναι μικρές...

Το Αγκίστρι το ξέραμε. Έχουμε ξανάρθει κάποια άλλα καλοκαίρια. Είναι κοντά στον Πειραιά, ο Αργοσαρωνικός είναι μικρός και έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε άλλο κόσμο...

Παρασκευή απόγευμα ξεκινήσαμε από την Αθήνα. Μια μέρα ζεστή σαν όλες τις προηγούμενες. Πήραμε από τον Πειραιά, πύλη Ε8 στο λιμάνι, τον ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ που πήγαινε Αίγινα – Αγκίστρι. Νωρίς είμασταν εκεί. Μια ώρα και... Αλλά τώρα το καλοκαίρι η κίνηση στο λιμάνι είναι μεγάλη. Κάθε πέντε λεπτά κι ένα καράβι μπαίνει μέσα. Κι όλα βιάζονται. Φορτώνουν επιβάτες γρήγορα για να ξαναφύγουν...

Κάπως έτσι ήταν και ο ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ. 6.35 είχε απόπλου και κόντευε 6.20 κι ακόμα να φανεί στο λιμάνι. Κι όμως ήρθε κι έφυγε με πέντε λεπτά μόνο καθυστέρηση... Όλοι, λες και είναι συνεννοημένοι. Λιμενικοί, πληρώματα, επιβάτες... Κινούνται γρήγορα... Ο ήλιος έξω καίει, ακόμα είναι πολύ ψηλά... Διαλέξαμε κατάστρωμα. Έχει χώρο εκεί και για να καθίσουμε και για να τακτοποιήσουμε τις αποσκευές μας.

Πάνω στον ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ φυσάει ένα δροσερό αεράκι άλλο πράγμα. Η θάλασσα, αχ αυτή η θάλασσα... Ο Ρήγας στο κλουβί του τα' χει χάσει... Ακούει τις μηχανές του πλοίου, το θόρυβο των ανθρώπων και δεν ξέρει πού βρίσκεται. Είναι όμως σχετικά ήρεμος. Στο κατάστρωμα κάποια στιγμή την πέφτει για ύπνο μέσα στο κλουβί του.

Μιάμιση ώρα μετά τον απόπλου πιάνουμε Αίγινα. Η πρώτη στάση. Εδώ κατεβαίνουν αρκετοί, οι περισσότεροι. Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε για το Αγκίστρι. Το καράβι πιάνει Σκάλα. Γνωστό μας το μικρό λιμανάκι, έχουμε κάνει μπάνιο στα καθαρά νερά του...

8.30 φτάνουμε... Όρτσα τα πανιά για τα δωμάτια στο STUDIO ATHINA. Μικρό είναι το νησί. Τα βρίσκουμε εύκολα. Τακτοποιούμαστε και βγαίνουμε μια βόλτα για πορτοκαλόπιτα και ένα ποτό δίπλα στο κύμα. Το βράδυ είναι όμορφο. Χρειάστηκε την ενίσχυση από τα δυο κλιματιστικά για λίγο, αλλά μετά κοιμηθήκαμε. Και ξυπνήσαμε με την αγωνία του Ρήγα που είχε κάνει φτερά. Δείτε προηγούμενη ανάρτηση...

Τις κάνει τις βλακιούλες του ο Ρήγας... Το “παίζει” μαγκάκι τώρα που μεγάλωσε και παρ' ολίγο να του κοστίσει η βλακεία του να μείνει για πάντα στο Αγκίστρι που ήρθαμε να περάσουμε ένα Σαββατοκύριακο. Ευτυχώς τον βρήκαμε και τον μαζέψαμε...

Κάπως έτσι παραλίγο να χάσουμε τον Ρήγα... Είπαμε να πάμε στο Αγκίστρι Σαββατοκύριακο, να δροσιστούμε λίγο μέσα στο κατακαλόκαιρο... Κι αντί να τον αφήσουμε στο σπίτι να τον φροντίζει η Ειρήνη, θεωρήσαμε καλύτερο και για τον ίδιο να τον πάρουμε μαζί μας...

Του πήραμε καινούριο, πιο ευρύχωρο κλουβί και τον βολέψαμε πάνω στη μηχανή. Εντάξει, ο Ρήγας δεν ήταν ταξιδιάρης, πάντα τον άγχωναν τα ταξίδια. Θυμάμαι, μικρός σε ένα ένα ταξίδι στο χωριό με το αυτοκίνητο, είχαμε σταματήσει πολλές φορές γιατί έκανε εμετό. Δεν άντεχε με τίποτα τις στροφές...

Ετούτο εδώ όμως ήταν αναπάντεχο... Το ταξίδι του ώς το Αγκίστρι ήταν γενικά ήσυχο. Ακούσαμε βέβαια τις φωνές του πάνω στο καράβι, ιδιαίτερα την ώρα της επιβίβασης και της αποβίβασης, αλλά πέραν αυτού ουδέν. Κάθισε υπομονετικά στο κλουβί του μέχρι που φτάσαμε στου Μύλους, στο διαμέρισμα που θα μέναμε.

Έδειχνε να του αρέσουν οι εσωτερικές ξύλινες σκάλες που οδηγούσαν στην κρεβατοκάμαρα της μεζονέτας, γενικά το εξερεύνησε και μετά “χύθηκε” στη βεράντα που του βάλαμε την άμμο, την τροφή του και το νερό του... Σα να το απολάμβανε μαζί μας.

Στις 3.30 που σηκώθηκα ήταν εκεί... Όρθιος, έκανε τις βόλτες του, ως συνήθως... Στις 6 είχε... εξαφανιστεί. Φάγαμε τον κόσμο για να τον βρούμε. Ξημερώματα πριν ακόμα σηκωθεί ο ήλιος... Χτενίσαμε τη γύρω περιοχή, ρωτήσαμε ανθρώπους, τίποτα... Πουθενά ο Ρήγας...

Άδικο... Να χαθεί σε ένα ταξίδι... Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Αν ήταν επιλογή του να φύγει, πάει στην ευχή, δικαίωμα του. Αλλά είναι στειρωμένο αρσενικό γατί και απ' ότι μας είπε η κτηνίατρος του θα έχει πρόβλημα από τα άλλα αρσενικά.

Ο Ρήγας είναι ενός χρόνου και τριών μηνών. Αν ήταν άνθρωπος θα ήταν γύρω στα 20. Στην ηλικία που κάνει την επανάσταση του....

Μας αναστάτωσε, αλλά ευτυχώς οι έρευνες είχαν αποτέλεσμα... Γύρω στις 8.30 το πρωί ένα επίμονο νιαούρισμα στο γήσο μας έκανε να τον προσέξουμε. Τον βρήκαμε πάνω στα κεραμίδια και τον μαζέψαμε... Στο σπίτι ξαναχαλάρωσε... Κι ανέβηκε πάνω στην κρεβατοκάμαρα, κάτω από το κρεβάτι, να κοιμηθεί. Ο αναίσθητος... Αφού μας δημιούργησε ένα σοβαρό πρόβλημα μόλις βρέθηκε στο γνωστό του περιβάλλον την έριξε στον ύπνο...

Σ' αυτό το δημοσίευμα δεν έχω κείμενο. Ότι υπάρχει σε λεζάντες είναι για να συνοδεύει τις φωτογραφίες που αφορούν δημοσιεύματα εφημερίδων. Όπως αυτό της αθηναϊκής εφημερίδας, ΕΛΛΑΔΑ, όπου καταδεικνύεται ο ρόλος του κ. Προβόπουλου, διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος... Δείτε κι ΕΔΩ ένα ενδιαφέρον άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη για το ρόλο των τραπεζών...

Πρόσωπο της επικαιρότητας ο διοικητής, απόδειξη ότι έχει τις άκρες του. Και πώς να μην τις έχει, κάποιοι στις εφημερίδες σιτίζονται από τα ταμεία της Τ.τ.Ε. Δείτε, ας πούμε, αυτό το δημοσίευμα στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ. Ο κ. Προβόπουλος παίρνει τα εύσημα από τους Γερμανούς. Ο άνθρωπος τους... Κάνει καλά της δουλειά...

Τώρα εσείς μην ακούτε τους κακούς αριστερούς ή τους αριστερίζοντες που λένε ότι δήθεν η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές του Ιουνίου απεργάζονται το μέλλον των μισθωτών και των συνταξιούχων. Υπάρχουν και κάποιοι που βλέπουν θετικό το έργο τους. Ένας από αυτούς είναι η ALPHA BANK...

Δραματικοί οι απολογισμοί για “Το Χαμόγελο του Παιδιού” Δείτε μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία. Οι άνθρωποι σε εποχές δύσκολες κάνουν έργο και τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο! Δείτε κι ΕΔΩ και μια άλλη όψη της δουλειάς που γίνεται σ' αυτόν τον οργανισμό που έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μας.

Τι γίνεται με τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης και πιο ειδικά με το Facebook; Τα πρώτα στοιχεία δείχνουν πως οι χρήστες του, αγγίζουν το 1 δις. Και είναι αυτό για καλό ή για κακό; Το Site δεν πρόκειται να πάρει θέση. Θεωρεί τους χρήστες υπεύθυνους, όχι τα δίκτυα. Το ζήτημα είναι, τι χρήση κάνεις...