Τις κάνει τις βλακιούλες του ο Ρήγας... Το “παίζει” μαγκάκι τώρα που μεγάλωσε και παρ' ολίγο να του κοστίσει η βλακεία του να μείνει για πάντα στο Αγκίστρι που ήρθαμε να περάσουμε ένα Σαββατοκύριακο. Ευτυχώς τον βρήκαμε και τον μαζέψαμε...

Κάπως έτσι παραλίγο να χάσουμε τον Ρήγα... Είπαμε να πάμε στο Αγκίστρι Σαββατοκύριακο, να δροσιστούμε λίγο μέσα στο κατακαλόκαιρο... Κι αντί να τον αφήσουμε στο σπίτι να τον φροντίζει η Ειρήνη, θεωρήσαμε καλύτερο και για τον ίδιο να τον πάρουμε μαζί μας...

Του πήραμε καινούριο, πιο ευρύχωρο κλουβί και τον βολέψαμε πάνω στη μηχανή. Εντάξει, ο Ρήγας δεν ήταν ταξιδιάρης, πάντα τον άγχωναν τα ταξίδια. Θυμάμαι, μικρός σε ένα ένα ταξίδι στο χωριό με το αυτοκίνητο, είχαμε σταματήσει πολλές φορές γιατί έκανε εμετό. Δεν άντεχε με τίποτα τις στροφές...

Ετούτο εδώ όμως ήταν αναπάντεχο... Το ταξίδι του ώς το Αγκίστρι ήταν γενικά ήσυχο. Ακούσαμε βέβαια τις φωνές του πάνω στο καράβι, ιδιαίτερα την ώρα της επιβίβασης και της αποβίβασης, αλλά πέραν αυτού ουδέν. Κάθισε υπομονετικά στο κλουβί του μέχρι που φτάσαμε στου Μύλους, στο διαμέρισμα που θα μέναμε.

Έδειχνε να του αρέσουν οι εσωτερικές ξύλινες σκάλες που οδηγούσαν στην κρεβατοκάμαρα της μεζονέτας, γενικά το εξερεύνησε και μετά “χύθηκε” στη βεράντα που του βάλαμε την άμμο, την τροφή του και το νερό του... Σα να το απολάμβανε μαζί μας.

Στις 3.30 που σηκώθηκα ήταν εκεί... Όρθιος, έκανε τις βόλτες του, ως συνήθως... Στις 6 είχε... εξαφανιστεί. Φάγαμε τον κόσμο για να τον βρούμε. Ξημερώματα πριν ακόμα σηκωθεί ο ήλιος... Χτενίσαμε τη γύρω περιοχή, ρωτήσαμε ανθρώπους, τίποτα... Πουθενά ο Ρήγας...

Άδικο... Να χαθεί σε ένα ταξίδι... Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Αν ήταν επιλογή του να φύγει, πάει στην ευχή, δικαίωμα του. Αλλά είναι στειρωμένο αρσενικό γατί και απ' ότι μας είπε η κτηνίατρος του θα έχει πρόβλημα από τα άλλα αρσενικά.

Ο Ρήγας είναι ενός χρόνου και τριών μηνών. Αν ήταν άνθρωπος θα ήταν γύρω στα 20. Στην ηλικία που κάνει την επανάσταση του....

Μας αναστάτωσε, αλλά ευτυχώς οι έρευνες είχαν αποτέλεσμα... Γύρω στις 8.30 το πρωί ένα επίμονο νιαούρισμα στο γήσο μας έκανε να τον προσέξουμε. Τον βρήκαμε πάνω στα κεραμίδια και τον μαζέψαμε... Στο σπίτι ξαναχαλάρωσε... Κι ανέβηκε πάνω στην κρεβατοκάμαρα, κάτω από το κρεβάτι, να κοιμηθεί. Ο αναίσθητος... Αφού μας δημιούργησε ένα σοβαρό πρόβλημα μόλις βρέθηκε στο γνωστό του περιβάλλον την έριξε στον ύπνο...