Κάπως έτσι είναι τα περισσότερα χωράφια στο χωριό... Χορταριασμένα, χέρσα, ακαλλιέργητα... Ποιος να ασχοληθεί μ' αυτά; Οι νέοι φεύγουν, ο μόνιμος πληθυσμός είναι πια υπερήλικες που ζουν από τη σύνταξή τους...

Η ίδια εγκατάλειψη είναι εμφανής σε πολλά παλιά σπίτια που έχουν αφεθεί στην τύχη τους. Μισογκρεμισμένες στέγες και μόνο οι πετρόχτιστοι τοίχοι αντέχουν ακόμα όρθιοι. Το χειρότερο που μπορώ να δω μέσα σε τέτοια μισογκρεμισμένα σπίτια είναι να φυτρώνουν και να μεγαλώνουν συκιές...

Ίδια κατάσταση χέρσα γης παντού... Ακόμα και στα χωράφια που είναι κοντά και μέσα στο χωριό. Φαντάσου τι γίνεται λίγο πιο έξω. Θα μπορούσαν να είναι κήποι, αν υπήρχε διάθεση και φυσικά άνθρωποι να το κάνουν... Δυστυχώς αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στο χωριό...

Είχα την ευκαιρία τις μέρες αυτές που είμαι στην επαρχία να διαπιστώσω από κοντά την εγκατάλειψη της ελληνικής υπαίθρου. Η γης είναι πια χέρσα και καμία προοπτική δεν υπάρχει για το αύριο... Ουδείς ασχολείται πλέον με την καλλιέργεια της...

Χωράφια που τα δέντρα τους έδιναν καρπούς με στάρι, κριθάρι, σίκαλη, τώρα είναι θαρρείς, δάσος από τα άγρια δέντρα που έχουν πια γεμίσει τον τόπο. Μονοπάτια που περπατούσαμε με τα πόδια, δεν υπάρχουν πια. Έχουν κλείσει κι είναι δύσβατα. Δεν υπάρχουν ζώα για να πας στη δουλειά. Μόνο με το αυτοκίνητο κινούνται οι σημερινοί νέοι.

Αμπέλια δεν υπάρχουν... Όσα υπήρχαν έχουν ξεριζωθεί... Η καλλιέργεια τους προϋποθέτει να ασχοληθεί κανείς ουσιαστικά. Κι οι νέοι φεύγουν. Να σπουδάσουν, να πάνε στην Αθήνα, στον παράδεισο που τάζουν τα ψεύτικα ΜΜΕ.

Μόνο κάποιοι διαθέτουν ακόμα πρόβατα... Αλλά δεν φτιάχνουν τυριά... Το γάλα το δίνουν στο τυροκομείο... Και πολλοί κτηνοτρόφοι, μεγάλοι πια στην ηλικία, απασχολούν ξένους μετανάστες και κακοπληρωμένους για να τα βοσκήσουν και να είναι όλη μέρα μαζί τους. Οι νέοι δεν ασχολούνται μ' αυτά... Προτιμούν να αράξουν στο καφέ με το χαρτζιλίκι του μπαμπά τους, από το να μπουν στον κόπο να βγάλουν οι ίδιοι μεροκάματο...

Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση που είδα, ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου στην πλατεία της Στεμνίτσας έναν Κρητικό με το βαν του να πουλάει... τυρί στους κτηνοτρόφους! Και να έχουν κάνει και ουρά γύρω του...

Στο Ψάρι, μιλώντας με έναν από τους βασικούς μετόχους της “Αρκαδιανής”, τον Παπούλια, μου είπε πως δεν φταίνε μόνο οι νέοι γι' αυτήν την κατάντια. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που έχουν όρεξη και διάθεση για δουλειά και τους “φρενάρουν” οι... ειδικοί που θα μπορούσαν να βοηθήσουν ουσιαστικά στην απορρόφηση κονδυλίων του ΕΣΠΑ.

Έτσι πάνε και χάνονται... Κι ο κόσμος ζει με τον τρόμο και την αγωνία του αύριο...

Αναρωτιέμαι γιατί οι νέοι δεν επιστρέφουν στη γη... Θα μπορούσε να τους ζήσει με αξιοπρέπεια... Να τους δώσει τα απαραίτητα για μια καλύτερη ζωή. Επιμένουν εκεί, να πετύχουν να γίνουν δικηγόροι (οι σχολές είναι περιζήτητες...) όταν το επάγγελμα δεν έχει πια κανένα μέλλον λόγω υπερκορεσμού...

Δεν ξέρω... Θα ήθελα να το συζητήσω αυτό με κάποιον ειδικό... Να ακούσω τη γνώμη του, να καταλάβω τι φταίει που δεν αλλάζει η νοοτροπία μας, που δεν προσπαθούμε να δούμε με τα μάτια ανοιχτά, το συμφέρον μας...

Τι άλλο χρειάζεται να πάθουμε για να αντιληφθούμε τα αυτονόητα;

Αυτό είναι το περίφημο αγροτικό ιατρείο στο Ελληνικό Αρκαδίας... Κλειστό! Ο γιατρός δεν έρχεται πια.. Τι να κάνει ο άνθρωπος. Δεν υπάρχει ένα κομπιούτερ, εκτυπωτής και μια σύνδεση internet για να κάνει τη δουλειά του, έτσι όπως του επιβάλλουν να κάνει με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Κι οι παππούδες πρέπει να κατέβουν στο Κέντρο Υγείας της Μεγαλόπολης, να στηθούν στην ουρά με τις ώρες για να τους γράψουν τα φάρμακα τους...

Κακχάζουν οι κυβερνώντες ότι “σώζουν” την Ελλάδα... Και ένα από αυτά που θα μας σώσουν είναι και η περιστολή των φαρμάκων με την εφαρμογή της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης... Αλλά οι άτιμοι, δεν ξεμυτίζουν ποτέ από την Αθήνα; Δεν περπατούν σε μικρά χωριά της επαρχίας, δεν ρώτησαν να μάθουν πώς θα εξυπηρετηθούν τώρα οι συνταξιούχοι με τα φάρμακά τους;

Και να 'σου τα... φοβερά ρεπορτάζ για την περιστολή δαπανών από τα λιγότερα φάρμακα... Να βαυκαλίζονται στην τηλεόραση ότι έβαλαν “χέρι” σε μια οικονομική αιμορραγία για τη χώρα. Και να τους πιστεύουν οι χαχόλοι. Και να τους ξαναψηφίζουν...

Η αλήθεια, βέβαια, είναι πολύ αλλιώτικη. Ο αγροτικός γιατρός που πήγαινε στα χωριά δυο φορές την εβδομάδα, δεν πάει πια. Τι να κάνει; Οι περισσότεροι γέροντες θέλουν απλά να τους γράφει τα φάρμακα για τις χρόνιες παθήσεις τους και για να το κάνει αυτό ο γιατρός με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση που εφάρμοσαν θέλει εκτός από το χώρο που θα χρησιμοποιήσει ως ιατρείο να διαθέτει έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή με εκτυπωτή και σύνδεση στο internet. Ναι, αυτή τη... φοβερή τεχνολογία χρειάζεται. Και πού να τη βρει στην πολυδιαφημισμένη τεχνολογική επανάσταση στις μέρες μας;

Έτσι το ιατρείο μένει κλειστό και οι άνθρωποι τρέχουν στο Κέντρο Υγείας του ΕΣΥ της κοντινής μεγάλης πόλης για να στηθούν στην ουρά προκειμένου να τους γράψουν τα φάρμακα

Ντροπή! Αίσχος και καταισχύνη... Στα 2012 που ο άνθρωπος στέλνει μηχανή στον Άρη να διερευνήσει αν υπάρχει δείγμα ζωής, να μη μπορούν οι γέροντες στα χωριά τους να έχουν τους γιατρούς όταν τους χρειάζονται...

Αλήθεια το έχουν αυτό το θέμα οι μεγαλόσχημοι μεταρρυθμιστές που δεν έχουν καμία σχέση με την αληθινή ζωή; Και τι προτίθενται να κάνουν για να το αντιμετωπίσουν; Από πού θα εξοικονομήσουν αυτά τα... τεράστια κονδύλια για την αγορά ενός κομπιούτερ, ενός εκτυπωτή και μιας σύνδεσης στο internet; Γελάτε; Μη γελάτε, για κλάματα είμαστε... Γιατί αν επαίρονται που λιγόστεψαν τα χρήματα για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, να δείτε πόσα θα εξοικονομήσουν όταν πεθάνουν εντελώς αυτούς τους παππούδες... Ούτε φάρμακα, ούτε σύνταξη, ούτε τίποτα. Να τα λεφτά για να πληρώνουμε τους τοκογλύφους και δανειστές μας...

Άσε μην τους βάζουμε και ιδέες τώρα... Αυτοί είναι ικανοί κι αυτό να το κάνουν ως υποτελείς διαχειριστές των τροϊκανών...

Με όλη αυτή την κατάντια όμως, σε ότι αφορά τη συμπεριφορά απέναντι στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, είναι να τρελαίνεσαι... Αυτό δεν είναι κράτος δικαίου... Μια δράκα τεχνοκρατών είναι που αδιαφορούν για τους ανθρώπους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι οι δείκτες που θα δείξουν αύριο στους ελεγκτές τους...

Η ζωή σε δεύτερη μοίρα... Για την ποιότητά της, ούτε λόγος... Ποιον ενδιαφέρει απ' αυτούς που κάθονται στις παχιές πολυθρόνες των κλιματιζόμενων γραφείων τους και... πασχίζουν να μας σώσουν; Κανέναν!

Η ίδια η Ελένη Γερασιμίδου μιλάει για το έργο που θα παίξει αύριο στο Ψάρι... Σουρής παρακαλώ... Ε, δεν τα βλέπει κανείς τέτοια έργα κάθε μέρα... Να πάμε...

Σεμνά, όμορφα, διακριτικά, χωρίς κραυγές σε ένα στύλο της ΔΕΗ η ψηφιακή αφίσα που κοσμεί το Ελληνικό Αρκαδίας. Πολύ διαφορετική σε σχέση με τις αγρίως κολλημένες αφίσες που συναντά κανείς στους δρόμους με τα... αστέρια της δημοτικής μουσικής που παίζουν στα τοπικά πανηγύρια...

Δείτε τη τι όμορφη που είναι. Όσοι γνωρίζουν από εκτυπωτικά ξέρουν πως έχει το κοστολόγιο της, αλλά το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό και αξίζει τον κόπο. Μπράβο στους οργανωτές. Υποθέτω όμως πως ο ίδιος ο θίασος τις διαθέτει, γιατί έχουν “προσθέσει” επάνω τους την ημερομηνία, τον τόπο που γίνεται η παράσταση και την τιμή του εισιτηρίου...

Η Ελένη Γερασιμίδου είναι ένας ξεχωριστός ηθοποιός και άνθρωπος. Σ' αυτό το έργο παίζει με τον άνδρα της, Αντώνη Ξένο. Οικογενειακά δηλαδή, αλλά έχει ένα ξεχωριστό ταλέντο κι ένα ήθος σπάνιο γι' αυτό και την τιμά ο κόσμος. Κάθε φορά που βγαίνει δίπλα στον Λάκη Λαζόπουλο ο κόσμος την αποθεώνει... Η αγάπη του αυτή είναι που την έστειλε και στη Βουλή τον Μάϊο και τον Ιούνιο με το ΚΚΕ.

Τη διαφήμιση, μια καλοφτιαγμένη ψηφιακής εκτύπωση αφίσας, τετράχρωμη, την είδα και στο Ελληνικό και στα γύρω από το Ψάρι, χωριά. Θέατρο στο χωριό! Μεγάλη υπόθεση για τους παραθεριστές, αλλά πιο πολύ για τους ντόπιους μόνιμους κατοίκους που θα ήθελαν να δουν από κοντά επώνυμους ανθρώπους της έβδομης τέχνης.

Παρά το γεγονός ότι έχω πικρή εμπειρία από καλοκαιρινές αρπαχτές, στην ουσία δηλαδή κάποιοι καλλιτέχνες, επιχειρούν να βγάλουν τα “σπασμένα” με περιοδείες στην επαρχία, εδώ η θεατρική παράσταση δεν μου δημιούργησε τέτοια συναισθήματα.

Διότι το Ψάρι δεν είναι και κανένα κεφαλοχώρι, ούτε πέρασμα που θα συγκεντρώσει κόσμο άσχετο. Το αντίθετο. Είναι ένα πολύ μικρό όμορφο χωριουδάκι που κάποτε πηγαίναμε να απολαύσουμε τον παστό τηγανητό μπακαλιάρο του και τώρα έχει την “Αρκαδιανή”, ένα σοβαρό πολιτιστικό κέντρο που επιχειρεί να προβάλει τον πολιτισμό του τόπου τους. Υποθέτω ότι εδώ θα γίνει η θεατρική παράσταση.

Επιπλέον τα ονόματα του θιάσου, σεμνά, ταπεινά, υπηρετούν την τέχνη του ηθοποιού και δεν είναι οι... αναγνωρίσιμες βεντέτες της τηλεόρασης που ήρθαν στην επαρχία να εξαργυρώσουν τη φήμη τους. Άσε που το εισιτήριο είναι ιδιαίτερα προσεγγίσιμο για το μέσο θεατή, 10 ευρώ.

Θέλω να πάω να δω την παράσταση και θα το προσπαθήσω. Μ' αρέσουν οι δουλειές που έχουν μέσα τους την αγάπη των ανθρώπων που την υπηρετούν. Μακάρι να ανταποκριθεί πολύ κόσμος από τη γύρω περιοχή και να πάνε κι αυτοί αύριο, Παρασκευή, να δούνε το θέατρο στο Ψάρι...

Το χειροκρότημα είναι οξυγόνο για τον ηθοποιό. Αισθάνεται να επιβραβεύεται η προσπάθεια του πάνω στο σανίδι. Άσε που στο θέατρο, όλα είναι ζωντανά, συμβαίνουν μπροστά σου κι έχεις τη χαρά να επικοινωνείς άμεσα με τους δημιουργούς...

Πάντα μου άρεσε το θέατρο. Και οι άνθρωποι που το υπηρετούν. Νομίζω πως εκεί μπροστά στα θεατή κάθε παράσταση είναι μια δοκιμασία για τους ίδιους του ηθοποιούς. Και αναθαρρύνουν όταν τους βγει καλή. Πράγμα που θα φανεί στο χειροκρότημα...

• Δείτε ΕΔΩ περισσότερα πράγματα για την υπόθεση του έργου και τους συντελεστές του...

Αυτή την εφημερίδα την πήρα χθες από τη Στεμνίτσα στη βόλτα που κάναμε. Αγαπώ τις τοπικές εφημερίδες, ξέρω με τι κόπο και θυσίες βγαίνουν, αλλά τούτη εδώ με ξενέρωσε...

Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να τη διαβάσω την εφημερίδα “Χώρα Σεμνίτσα” ξεκινώντας με καλή διάθεση. Έψαξα να βρω την ταυτότητα της. Δεν υπήρχε πουθενά. Παρ' όλα αυτά το άρθρο του εκδότη ήταν πρώτο θέμα. Κι ευτυχώς που το υπέγραφε γιατί αλλιώς, ούτε ποιος είναι, δεν θα ξέραμε.

Αυτοχαρακτηρίζεται “Εποχιακή έκδοση για τη Δημοκρατία και την Ανάπτυξη στην αγαπημένη “χωροπούλα” του Θεόδωρου Κολοκοτρόνη”. Είναι το 4ο φύλλο αυτό που διάβασα και καλύπτει το καλοκαίρι 2012, αν και η ύλη του είναι ένα τοπικό ημερολόγιο από την αρχή του χρόνου.

Σε σχήμα Α3 ή αλλιώς ταμπλόιτ, απρόμαυρη, 12σέλιδη, τυπωμένη σε επίπεδο πιεστήριο με χοντρό χαρτί καλύπτει μια συγκεκριμένη γκάμα θεμάτων. Την πήραμε από ειδικό σταντ στην πλατεία της Στεμνίτσας όπου υπάρχει και το ομώνυμο μαγαζί με είδη λαϊκής τέχνης, βιβλία, διακοσμητικά, αντίκες, καλλυντικά και ένδυση για... καιρό Στεμνίτσας, όπως χαρακτηριστικά λέει στη διαφήμιση της τελευταίας σελίδας. Και μάλλον πρόκειται για δική του έκδοση, διότι το τηλέφωνό του συμπίπτει με το τηλέφωνο της εφημερίδας.

Λόγω δουλειάς εκτιμώ κάθε προσπάθεια έκδοσης εφημερίδας, καθώς γνωρίζω τη διαδικασία... Το να βγάζεις εφημερίδα στις μέρες μας είναι ένας μικρός άθλος. Ωστόσο ένα τυπωμένο χαρτί με τη μορφή της εφημερίδας δε σημαίνει, σώνει και καλά, ότι επιτελεί το σκοπό της έκδοσης.

Χρειάζεται πολύ δουλειά, προγραμματισμός και πάνω απ' όλα αγάπη για τον τόπο που θέλεις να υπηρετήσεις. Φοβάμαι πως αυτά τα στοιχεία αυτά λείπουν από την έκδοση που πήρα στα χέρια μου.

Δυο – τρία ιστορικά κομμάτια για τη Στεμνίτσα, η καταγραφή χωρίς σχόλια που να δίνουν χρώμα, κάποιων εκδηλώσεων και μερικές διαφημίσεις μαγαζιών στην τελευταία σελίδα, δεν εγγυώνται για το καλό αποτέλεσμα. Δεν ξέρω αν λέει κάτι στους ντόπιους, αλλά καθώς την είδα στο σταντ έξω από το μαγαζί στην πλατεία, είχα την αίσθηση ότι κάτι θα έβρισκε ο ξένος που θα είχε ενδιαφέρον για να το μάθει...

Τελικά η υπόθεση “εφημερίδα” είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να μπορεί ο καθένας να “παίζει” μ' αυτήν. Και δεν είναι αρκετό να διαθέτεις κάποια χρήματα για το κάνεις. Χρειάζεται πολύ αγάπη από τους ανθρώπους που αποφασίζουν να ασχοληθούν με αυτή την εκδοτική προσπάθεια. Κι αυτή δεν τη βρήκα στις σελίδες της που διάβασα με πολύ προσοχή...

Ας είναι... Εύχομαι να είναι καλοτάξιδη και να βελτιωθεί στην πορεία της, γιατί το χρειάζεται, τόσο σε περιεχόμενο και θεματολογία, όσο και σε εμφάνιση. Επιμένω: Ο Τύπος είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση...

Ο Ρήγας άρχισε να βγαίνει έξω από το δωμάτιο του. Ξεθάρρεψε... Του αρέσει ο ήλιος εδώ στο χωριό. Στο κήπο την καταβρίσκει... Πιο πολύ αρέσει τη νύχτα καθότι αιλουροειδές, αλλά για την ώρα βγαίνει μόνο την ημέρα...

Τις βόλτες του τις επεκτείνει και στο χαγιάτι, όπου καθόμαστε κι εμείς. Παρακολουθεί τα πάντα γύρω του. Εξερευνητής. Τα γατιά φημίζονται για την περιέργεια τους. Χαρακτηριστικό τους άλλωστε. Ο Ρήγας δείχνει να του αρέσει εδώ...

Τη φωτογραφία την τράβηξα από μακριά. Πάνω από τη βεράντα... Μπαίνει μέσα στις φυλλωσιές των φυτών, ψάχνει να γνωρίσει τον τόπο... Πιο ήρεμος, πιο σίγουρος, έχει βρει από πού να φύγει κι επιστρέφει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, πίσω ατη βάση του...

Μέσα σε χώματα κινείται ο Ρήγας... Αλλά προφανώς δεν ξέρει ακόμα ότι οι γάτες μπορούν να κάνουν εκεί την ανάγκη τους. Έτσι επιστρέφει στο δωμάτιο του, στην άμμο του που ξέρει καλά τη χρήση της από την Αθήνα... Τα μαθαίνουν με τον καιρό όλα τούτα τα ζώα. Μα ο Ρήγας δεν θα προλάβει. Είναι απελπιστικά λίγος ο καιρός...

Μεσημέρι... Ανήμερα Δεκαπενταύγουστου στη δροσιά στο χαγιάτι... Διαβάζω το περιοδικό μου. Η ησυχία του χωριού, είναι ιδανική για διάβασμα.

Μέχρι και ο Ρήγας έχει εγκλιματιστεί... Τα βρήκε με το σκύλο του Γιώργου, τον Ιβάν και με την άλλη γάτα του σπιτιού, τη Σπίθα και βγαίνει άφοβα βόλτα στην κήπο. Του αρέσει τόσο που θέλει να το κάνει και τη νύχτα. Για την ώρα πάντως τον αφήνουμε μόνο την ημέρα. Φοβόμαστε μην ανοιχτεί περισσότερο τη νύχτα και δεν βρει εύκολα το δρόμο της επιστροφής. Έξω από το δρόμο περνούν άνθρωποι που γυρίζουν από την εκκλησία και εύχονται “χρόνια πολλα” για τη σημερινή μέρα...

Κατά τα άλλα, η μέρα είναι όμορφη. Ένας ζεστός ήλιος απλώνεται πάνω από τα κεφάλια μας, μεσημεριάτικος, δυνατός...

Τα παιδιά του Βασίλη με τον Λάμπρο παίζουν τάβλι, απέναντι στο σπίτι της Γιωργίας. Ακούγονται τα ζάρια που πετιούνται, τα πούλια και τα σχόλια που κάνουν στο παιχνίδι τους ανάμεσα στα τζιτζίκια που τραγουδούν ανενόχλητα το σκοπό τους.

Με μια “ρουφιξιά” έβγαλα τις 50 πρώτες σελίδες του UNFOLLOW. Πολύ ενδιαφέρον περιοδικό... Το έχω μαζί μου, στο σακβουαγιάζ και να, που ήρθε η ώρα του να του ρίξω μια ματιά σε βάθος... Να το ξεκοκαλίσω δηλαδή...

Με το συστηματάκι της WIND, έστω κι αν το δίκτυο της εδώ είναι 2D και χαμηλό, μπορώ να κάνω απλά πράγματα. Να δω τα χωριά μου στις Φυλετικές Μάχες που αυτή την περίοδο είναι ειρηνική και δημιουργική, μέχρι να κάνω τα σχόλια μου στο Facebook και να δω τις ειδήσεις μέσω του Twitter.

Απλά πράγματα, σε χαμηλές ταχύτητες... Τις αναρτήσεις και τα πιο σύνθετα πράγματα προτιμώ να τα κάνω τα απόγευμα από το Wi-Fi. Ναι, από κει τα πράγματα είναι είναι πιο εύκολα...

Ο Γιώργος ετοιμάζει ψητό στο φούρνο με πατάτες... Κάθε τόσο το κοιτάζει και σχολιάζει μόνος του, πόσο δεινός μάγειρας είναι. Όντως είναι καλός. Το παλεύει, το προσπαθεί κι έχει καλά αποτελέσματα...

Κυριακή πρωί... Μια βόλτα στον ποταμό Λούσιο και μια μικρή στάση για να κόψει φασκόμηλο ο Γιώργος... Μικρές ανάσες στο χωριό όπου καθετί είναι γεμάτο ζωή... Είναι 9.30 το πρωί... Ο ήλιος έχει, εδώ και μια ώρα, προβάλει στον ορίζοντα...

Και λίγο παρακάτω για δάφνη... Άγρια. Έτσι όπως βγαίνει μόνη της στο ποτάμι ανάμεσα στις άλλες πρασινάδες που κάνουν ακόμα πιο όμορφη τη φύση. Έτσι είναι. Αυτά τα μικρά πράγματα είναι που ομορφαίνουν τη ζωή μας, αλλά επειδή είναι μπροστά μας, μερικές φορές δεν τα βλέπουμε... Τα λάθη μας...

Στον βαθύ ίσκιο των πλατανιών μπορείς να ζήσεις σαν να 'σαι κάπου στον παράδεισο. Δεν ξέρω, αλλά στο μυαλό μου μέσα, κάπως έτσι είναι οι εικόνες για τον παράδεισο. Ίσκιος πολύς, παχύς και δροσερός... Που σε προστατεύει από τον ήλιο που επίσης σε άλλες περιπτώσεις είναι ζωή. Εδώ, στο χωριό Ελληνικό που βρίσκομαι είχα την ευκαιρία να περπατήσω πολλές φορές ανάμεσα στα πλατάνια...

Η μέρα έχει τα δικά της όμορφα να δώσει... Παραμονή Δεκαπενταύγουστου στην Ελλάδα, γιορτάζουν σχεδόν παντού... Είναι όμορφος ο καιρός εδώ στα ορεινά που βρίσκομαι...

Το πρωί έχει ψυχρούλα, αλλά εμένα μ' αρέσει να ξυπνάω νωρίς. Το ίδιο έκανα και στο δικό μου χωριό. Είναι απόλαυση το πρωί να γράφω παρέα με τον καφέ μου και τα κοκόρια που “φωνάζουν” με το δικό τους τρόπο ότι ξημέρωσε...

Το μεσημέρι έχει τη ζεστούλα του, αλλά υπάρχουν δέντρα και πλατάνια δροσερά που μπορεί να σε καλύψουν και να νοιώσεις καλά. Φαγητό, διάβασμα και μια μεσημεριανή σιέστα είναι ότι καλύτερο μπορεί να σου προκύψει.

Και το απόγευμα ξανά καφέ, στην ταβέρνα για καμιά ανάρτηση και ευκαιρία να κάνω μια μικρή τσάρκα στο διαδίκτυο...

Κάπως έτσι, κυλούν οι μέρες στην επαρχία το καλοκαίρι... Δεν έχει αγροτικές δουλειές αυτή την περίοδο, μόνο κάνα ξύλο να κόψουν για το χειμώνα που θα 'ρθει. Και στα δέντρα οι συκιές δίνουν ρεσιτάλ αυτήν την περίοδο, όπως και οι αμυγδαλιές που τώρα ο καρπός τους είναι γινομένος, δροσερός μεν αλλά ώριμος. Για σταφύλια εδώ δε γίνεται λόγος. Δεν υπάρχουν πια αμπέλια για κρασί, όπως παλιά... Όσοι κάνουν πάνε στη Νεμέα και παίρνουν έτοιμο μούστο... Το αμπέλι θέλει προσοχή στην καλλιέργεια. Ποιος νέος πια έχει τη διάθεση να το κάνει. Δεν ξέρω μόνο αν η κρίση βοηθήσει στην κατεύθυνση να ξανακαλλιεργηθεί η γη και να δώσει καρπούς...

Στο χωριό το άγχος της επιβίωσης δεν είναι εμφανές σε πρώτο πλάνο. Ήρεμα, ήσυχα και που και που κανένα σχόλια πολιτικό “ οι ψεύτες, άλλα έλεγαν προεκλογικά κι άλλα σχεδιάζουν τώρα σε βάρος μας”, τέτοια.. Σαν αυτά που βιώνει και κουβεντιάζει κανείς στο δρόμο, στο καφενείο, όταν βρεθούν παρέες στα σπίτια...

Εδώ, το πανηγύρι του χωριού πάει πιο πίσω. Του Αϊ Γιαννιού, στις 29 του Αυγούστου. Από τώρα όμως μαζεύονται, δηλαδή αρχίζουν να μαζεύονται οι χωριανοί. Για να κλείσουν τις καλοκαιρινές διακοπές τους με τη δροσιά του βουνού και να προετοιμάσουν την επιστροφή τους στην Αθήνα για το φθινόπωρο που έρχεται...

Παραμονή Δεκαπενταύγουστου, στο Ελληνικό Αρκαδίας...