Την 1^η Δεκέμβρη 2010 και για 5 μέρες μετά, οι Αθηναίοι έκπληκτοι είδαν ένα τεράστιο πανό να καλύπτει όλη την πρόσοψη του κτηρίου της ΓΣΕΕ στη Λ. Αλεξάνδρας με σύνθημα «ΕΧΩ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ» και φωτογραφίες δηλωτικές επαγγελμάτων που η κάθε μια σχημάτιζε το κόκκινο κορδελάκι του aids.

Ήταν ένα σύνθημα αγωνίας αλλά και αποφασιστικότητας για την ισότιμη προστασία των οροθετικών εργαζόμενων.

Από τότε ως σήμερα η ΓΣΕΕ σε πολλές συναντήσεις, Fora, εκδηλώσεις, παρεμβάσεις ενώνει τη φωνή και τη δράση της με την κοινωνία των πολιτών και απαιτεί:

1. ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ την προστασία του δικαιώματος εργασίας με αξιοπρεπείς και ισότιμους όρους των οροθετικών ή ασθενών με aids στο πλαίσιο σεβασμού της προσωπικότητάς τους.

2. ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ να εντατικοποιήσει τη δράση της υπέρ της ισότιμης απόλαυσης από τα οροθετικά άτομα των θεμελιωδών τους δικαιωμάτων και κύρια του θεμελιώδους δικαιώματος για αξιοπρεπή εργασία.

Την Παρασκευή 30/11 η Γραμματέας Πολιτισμού της ΓΣΕΕ κα Λίλα Δημητριάδου θα βρίσκεται στο πάνελ του 3^ου Πανελλήνιου Συνεδρίου του Φόρουμ Δημόσιας Υγείας και Κοινωνικής Ιατρικής που διοργανώνουν το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών με Μ.Κ.Ο. και το Σάββατο 1/12 στην ΤΕΧΝΟΠΟΛΗ στα πλαίσια του τριήμερου εκδηλώσεων και ενημέρωσης για τον HIV/AIDS, που διοργανώνουν 3 ΜΚΟ: ΘΕΤΙΚΗ ΦΩΝΗ, PRAKSIS και ΚΕΝΤΡΟ ΖΩΗΣ θα συμμετέχει στον «Ανοικτό Διάλογο για HIV με Πολιτεία και Πολίτες».

Να υπενθυμίσουμε ότι:

· η ΓΣΕΕ με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας του 2004-2005 πέτυχε τη χορήγηση πρόσθετης άδειας ενός μήνα για τους οροθετικούς ή πάσχοντες από aids εργαζόμενους.

· από το 2010 με επείγουσα επιστολή της προς το Υπουργείο Εργασίας απαιτεί την άμεση ενσωμάτωση της Διεθνούς Σύστασης Εργασίας 200 για το HIV/AIDS στη διαμόρφωση της οποίας συνέβαλε καθοριστικά με τις προτάσεις της στη Διεθνή Συνδιάσκεψη του I.L.O. (Διεθνής Οργάνωση Εργασίας).

Στο site της ΓΣΕΕ βρίσκεται ήδη αναρτημένο ενημερωτικό κείμενο που απαντά στις πιο συνήθεις ερωτήσεις εργαζομένων για το HIV/AIDS, το οποίο και σας επισυνάπτουμε.

Η ευαισθητοποίηση, η ενημέρωση, η πρόληψη και η αλληλεγγύη είναι η καλύτερη απάντηση στο «πρόβλημα του αιώνα».

Τα συνδικάτα με τις πολύπλευρες δράσεις τους παρεμβαίνουν σε όλα τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας.

1^η Δεκεμβρίου

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ HIV/AIDS

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ

Η επιδημία του συνδρόμου της ανθρώπινης ανοσολογικής ανεπάρκειας (Aids) αποτελεί πλέον μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για την κοινωνική πρόοδο, επηρεάζοντας το θεμελιώδες δικαίωμα της εργασίας και ιδιαίτερα το δικαίωμα της αξιοπρεπούς εργασίας.

Με αφορμή την 1^η Δεκεμβρίου – παγκόσμια ημέρα του HIV/AIDS - η ΓΣΕΕ απαντά σε ερωτήματα που συνήθως θέτουν οι εργαζόμενοι:

Μπορεί ένας εργαζόμενος που είναι φορέας του ιού HIV να συνεχίσει να εργάζεται;

· Ναι, οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν προσβληθεί από τον ιό του HIV και πολλοί άνθρωποι με AIDS είναι σε θέση να συνεχίσουν να εργάζονται κανονικά.

· Το HIV μπορεί να αντιμετωπιστεί και ένα άτομο που έχει προσβληθεί από τον ιό μπορεί να συνεχίσει να συμβάλλει στην κοινότητά του και να συνεχίσει να εργάζεται. Η εργασία μπορεί να είναι πολύ σημαντική για τα άτομα που πάσχουν από ασθένειες απειλητικές για τη ζωή. Μπορεί να αποπροσανατολίσει τη σκέψη τους από το φόβο που προκαλεί η ασθένεια και για πολλούς, μπορεί να αποτελεί και θέμα οικονομικής ανάγκης.

· Όπως συμβαίνει και με πολλές άλλες σοβαρές ασθένειες, τα άτομα που ζουν με HIV/AIDS θα βιώσουν μια ποικιλία συναισθημάτων - έκπληξη, θυμό, φόβο και κατάθλιψη. Εκτός αυτού, ίσως βιώσουν ντροπή, ενοχή ή ακόμα και υπαιτιότητα. Ίσως χρειαστεί καιρός για να προσαρμόσουν τη ζωή τους σε μια απειλητική ασθένεια και ίσως αντιμετωπίσουν πολλή ανασφάλεια στο μέλλον γι΄ αυτό και το να συνεχίσουν να εργάζονται είναι σημαντικό για την ψυχολογική ευημερία τους.

Τι πρέπει να ξέρω για την πρόληψη του ιού HIV στο χώρο εργασίας;

· Δεν μπορείτε να προσβληθείτε από τον ιό όταν εργάζεστε με κάποιο άτομο που είναι φορέας του ιού HIV. Ο ιός δεν μεταδίδεται επειδή μοιράζεστε τον ίδιο χώρο εργασίας, μιλάτε, αγγίζεστε, κάνετε χειραψία με κάποιο άτομο που έχει προσβληθεί από τον ιό του HIV ή χρησιμοποιώντας τα ίδια μαγειρικά σκεύη ή την ίδια τουαλέτα.

O HIV ΔΕΝ μεταδίδεται με:
Σάλιο, δάκρυα, ιδρώτα, κόπρανα ή ούρα
Αγκαλιά
Φιλί
Μασάζ
Χειραψία
Τσιμπήματα εντόμων
Συγκατοίκηση με κάποιον οροθετικό
Κοινή χρήση τουαλέτας ή ντους

ο HIV μεταδίδεται με:
Αίμα 
Σπέρμα
Κολπικά υγρά
Μητρικό γάλα

Ο HIV μεταδίδεται:

· Κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής χωρίς προφυλακτικό.

· Από την μητέρα προς το έμβρυο (τοκετός, θηλασμός).

· Μέσω της απευθείας επαφής με μολυσμένο αίμα (μεταγγίσεις μολυσμένου αίματος, κοινή χρήση συριγγών όταν λαμβάνεται δόση ναρκωτικών ουσιών, μη επαγγελματικό τατουάζ και τρύπημα αυτιών κ.λ.π.).

Τι να κάνω εάν κάποιος συνάδελφος μου πει ότι είναι φορέας του HIV;

· Η πρώτη ανταπόκρισή σας θα πρέπει να είναι η παροχή συναισθηματικής υποστήριξης και θετικής ενδυνάμωσης. Μην κρίνετε το άτομο αυτό, θα μπορούσε να συμβεί σε οποιονδήποτε.

· Σεβαστείτε το ιδιωτικό του απόρρητο και μην μοιράζεστε τις πληροφορίες με άλλους συναδέλφους. Εάν αποκαλύψετε την κατάσταση του ατόμου που έχει προσβληθεί από τον ιό HIV, θα προδώσετε το άτομο που σας εμπιστεύτηκε.

· Διαβεβαιώστε τον συνάδελφο ότι δεν θα του ζητηθεί να φύγει από την εργασία του και ότι όλες οι πληροφορίες της κατάστασής του θα παραμείνουν εμπιστευτικές.

· Μην κάνετε ερωτήσεις ιατρικής φύσεως στον συνάδελφο.

· Δείξτε κατανόηση και υποστήριξη. Σε μικρό χρονικό διάστημα, η ζωή αυτού του ατόμου έχει αλλάξει δραματικά. Ο καλύτερος τρόπος για να τον/την υποστηρίξετε είναι να ακούτε, να κατανοείτε και να μην κρίνετε.

Πως πρέπει μια εταιρία να αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους που είναι φορείςτου HIV;

Οι εργαζόμενοι που είναι φορείς του HIV/AIDS θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με τρόπο συγκρίσιμο με τους εργαζόμενους που πάσχουν από άλλες χρόνιες ασθένειες, αναφορικά με τις πολιτικές και τις παροχές απασχόλησης περιλαμβανομένων μεταξύ άλλων του δικαιώματός τους για απουσία από την εργασία, της αξιολόγησης, της διευκόλυνσης εργασίας, των αδειών για ασθένεια (ήδη με την ΕΓΣΣΕ 2004-2005 καθιερώθηκε 1 μήνας πρόσθετης άδειας για τους φορείς HIV).

Οι εργαζόμενοι ασθενείς η οροθετικοί είναι αναγκαίο να:

·        προστατεύονται από την απομόνωση και οποιαδήποτε κοινωνική διάκριση.

·        να αντιμετωπίζονται με κατανόηση.

·        να εργάζονται ανάλογα με τις δυνατότητές τους.

·        να μην έχουν δυσμενείς συνέπειες στον εργασιακό τους χώρο.

---------------------------------------------------

Η Γ.Σ.Ε.Ε. ενώνει τη φωνή και τη δράση της με την κοινωνία των πολιτών στον αγώνα κατά του HIV/AIDS και ζητά:

1.  από τους εργοδότες ισότιμη μεταχείριση των οροθετικών εργαζομένων με σεβασμό της προσωπικότητάς τους και

2.   από την Πολιτεία να εντατικοποιήσει τη δράση της υπέρ της ισότιμης απόλαυσης από τα οροθετικά άτομα των θεμελιωδών τους δικαιωμάτων.

Η άμεση ενσωμάτωση της Διεθνούς Σύστασης Εργασίας 200/2010 για το HIV/AIDS είναι κρίσιμη γι΄ αυτό το σκοπό, αίτημα το οποίο ήδη έχουμε θέσει στο Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης.

Από τις εφημερίδες σήμερα... ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Το... καλοκαίρι του 2013 θα “πέσει” χρήμα στην πραγματική οικονομία... Ενθαρρυντικό; Ή... Υπομονή στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του;

Σοβαρός ο ΚΗΡΗΚΑΣ, η εφημερίδα της Ομογένειας, ανεβάζει ψηλά το θέμα της Εξεταστικής Επιτροπής που απορρίφθηκε χθες στη Βουλή. Οι εδώ εφημερίδες ελάχιστες αναφέρουν το θέμα στα πρωτοσέλιδα τους.

Αυτή είναι η ορθή προβολή του θέματος. Ομερτά... Η οποία επιβάλλει τη σιωπή... Για να ξέρουμε. Κρατήστε το αυτό για την ώρα της κάλπης. Ανάμεσα στα άλλα που πρέπει να θυμόμαστε για τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης.

Δείτε πώς παρουσιάζει το θέμα μια φιλική τους εφημερίδα, η ΕΛΛΑΔΑ ΑΥΡΙΟ... Προσπαθεί να ερμηνεύσει τη στάση Σαμαρά χθες στη Βουλή για την Εξεταστική που δίνει ένα τράτο στον Γιωργάκη... Αν είναι δυνατόν να τρώει κανείς έτσι, αμάσητη, την τροφή...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 01/12/2012

Δεν είμαι από αυτούς που πανηγύρισαν την επιτυχία στις Βρυξέλλες της συγκυβέρνησης, στο Eurogroup την περασμένη Δευτέρα, επειδή πήραμε τη δόση που κάποιοι περίμεναν ως σωτήρια... Ούτε και με έπεισε το διάγγελμα από τηλεοράσεως, την επόμενη, του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά...

Ξέρω καλά, πως παρά τα όσα λένε -πάντα ψέματα λένε, εξάλλου- τα χρήματα αυτά, όταν φτάσουν να εκταμιευθούν, δεν πρόκειται να πέσουν στην αγορά για να τονωθεί η πραγματική οικονομία...

Ίσως, κατά τα λεγόμενα των υποστηρικτών, να συμβάλουν στην ανάπτυξη... Ίσως βοηθήσουν να ανοίξουν οι δουλειές, να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, να χτυπηθεί το τέρας της ανεργίας που καθώς διευρύνεται δημιουργεί δράματα στην κοινωνία, μερικές φορές και μη αναστρέψιμα. Έχω καθαρή την εικόνα του τι συμβαίνει γύρω μου, δίπλα μου... Ο κόσμος υποφέρει... Κι αυτοί φρόντισαν πριν τους πανηγυρισμούς να “στριμώξουν” ακόμα περισσότερο τους ήδη πρεσαρισμένους μισθωτούς και συνταξιούχους.

Το Μνημόνιο ΙΙΙ που πέρασε με την ψήφο 153 πειθήνιων κομματικών βουλευτών σε ένα άρθρο 700 σελίδων που είμαι βέβαιος ότι δεν διάβασαν, τους έδεσε χειροπόδαρα, ακόμα περισσότερα. Τώρα έχουμε ακόμα μικρότερους μισθούς και συντάξεις, ακόμα μικρότερες αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης, ακόμα πιο άγριο το τοπίο των εργασιακών σχέσεων.

Είμαι πια απολύτως βέβαιος ότι έχουν βάλει κερί στ' αυτιά τους και παρωπίδες στα μάτια τους. Δεν ακούν, δεν βλέπουν, δεν αφουγκράζονται τον πόνο μιας ολόκληρης κοινωνίας που περνά τον πιο δύσκολο χειμώνα των τελευταίων 40 χρόνων...

Κλεισμένοι στα καλά κλιματιζόμενα γραφεία τους, ακούν μόνο τις φωνές από τους κομματικούς ινστρούχτορες, τα χειροκροτήματα τους κάθε φορά που ενεργούν ως πειθήνια όργανα και όχι αυτόβουλα ως ζώντες οργανισμοί.

Δεν είδαν, δεν άκουσαν τίποτα για το χειρότερο πρόσωπο των μέχρι τώρα Μνημονίων... Αυτό, που η οικονομική κρίση, οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και η ανεργία βάζουν το πιστόλι στον κρόταφο χιλιάδων Ελλήνων... Δεν είδαν, δεν διάβασαν τα στοιχεία που διαβίβασε στη Βουλή το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη που κάνουν λόγο για 3.124 αυτοκτονίες και απόπειρες αυτοκτονιών σε όλη την Ελλάδα το διάστημα από το 2009 έως και τον Αύγουστο του 2012, φανερώνοντας τις δραματικές διαστάσεις που έχει λάβει το φαινόμενο στη χώρα μας.

Αν τη διάβαζαν θα έβλεπαν ότι σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου, όσο βαθαίνει η κρίση και σκληραίνουν τα μέτρα των εκάστοτε κυβερνήσεων τόσο οι αυτοκτονίες αυξάνονται καθώς το 2009 αυτές ανήλθαν σε 677, το 2010 σε 830, το 2011 σε 927και το 2012 μέχρι τις 31 Αυγούστου 690...

Τη θλιβερή πρωτιά φαίνεται να έχει η Αθήνα, με 355 περιστατικά αυτοκτονιών, ενώ ακολουθεί η Θεσσαλονίκη με 319. Ιδιαίτερα υψηλά είναι τα νούμερα στην Κρήτη, με 199 αυτοκτονίες, ενώ μεγάλος είναι ο αριθμός σε Αιτωλοακαρνανία με 120 περιστατικά, στην Αχαϊα με 87, αλλά και στην Εύβοια με 82 περιστατικά...

Την ίδια ώρα που δίνονταν αυτή η έκθεση στη Βουλή ένας 33χρονος άνεργος στην Πάτρα κρέμονταν με καλώδιο από μια ελιά... Διερχόμενοι εντόπισαν τον άτυχο άνδρα και πρόλαβαν να τον κατεβάσουν από το δέντρο ζωντανό, ωστόσο οι γιατροί δεν κατάφεραν τελικά να τον κρατήσουν στη ζωή. Ο αυτόχειρας σύμφωνα με το ρεπορτάζ ήταν πατέρας ενός 5χρονου παιδιού και αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα καθώς ήταν άνεργος, όπως και η σύζυγός του...

Η κρίση επηρεάζει τις αυτοκτονίες, τονίζουν οι ψυχίατροι, ως οι πλέον ειδικοί. “Οι αυτοκτονίες και η ανεργία είναι άμεσα συνδεδεμένες. Κάθε μέρα γίνονται 10 με 20 απόπειρες, ενώ πολλές αυτοκτονίες δεν καταγράφονται”. Το τελευταίο ας το κρατήσουμε. Ο καθένας γνωρίζει από τον περίγυρό του περιστατικά που αφορούν σε αιφνίδιους θανάτους υγιών ανθρώπων...

Αναρωτιέμαι λοιπόν: Υπάρχει κανένας λόγος να πανηγυρίσει κανείς όταν το υπερβολικά μεγάλο μέρος των χρημάτων από τη δόση, όταν αυτή εκταμιευθεί, θα πάει στην αναδιάρθρωση των Τραπεζών. Των ίδιων αυτών Τραπεζών που κάποτε πίεζαν τα θύματά τους να πάρουν δάνεια γνωρίζοντας πως δεν είναι σε θέση να τα αποπληρώσουν, με αποτέλεσμα να στριμωχτούν ακόμα περισσότερο όταν έχασαν τη δουλειά τους λόγω της μεγάλης ύφεσης. Ας χειροκροτούν τον εαυτό τους στον καθρέφτη, αν δεν έχουν το σθένος να τον φτύσουν για το πώς κατάντησαν τον κόσμο γύρω τους...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευθεί αύριο στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις στη σελίδα 9.

Αυτό εδώ είναι το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ που ολοκληρώθηκε χθες και πήρε το δρόμο της για το πιεστήριο. Για να τη διαβάσετε, πατήστε ΕΔΩ.

Οι στόχοι καθορίζονται για να επιτυγχάνονται... Κι όταν αυτό συμβαίνει τότε αισθάνεται κανείς καλύτερα... Ναι, είναι η πρώτη από μια σειρά εκδόσεις που έχουμε προγραμματίσει και παλεύουμε αυτόν τον καιρό... Θα ακολουθήσουν την ερχόμενη εβδομάδα “Ο ΤΥΠΟΣ των συνταξιούχων σιδηροδρομικών” που κι αυτός δουλεύεται και η “ΦΩΝΗ ΤΕΧΝΙΚΩΝ του ΟΤΕ”. Εκδόσεις που βγαίνουν κάθε δίμηνο, όπως ήδη γνωρίζουν οι παλιοί αναγνώστες του Site...

Ας μείνουμε όμως λίγο παραπάνω στον ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ, μιας και είναι το πρώτο έντυπο στη σειρά...

Την ύλη την πήρα τη Δευτέρα που μας πέρασε, τη δούλεψα την ίδια μέρα και την επομένη το πρωί δόθηκε στο τυπογραφείο που είχε ειδοποιηθεί και την περίμενε... Άμα υπάρχει αγάπη γι' αυτό που κάνεις συνωμοτεί το σύμπαν να πετύχεις τους χρόνους που θέλεις.

Μέσα σε μια μέρα έστειλα τις 12 σελίδες που είχα σχεδιάσει και την ίδια μέρα παραδόθηκαν στον πρόεδρο του Σωματείου, Θύμιο Ρουσσιά για να τη δει και να κάνει τις παρατηρήσεις του.

Την επόμενη μέρα επιστράφηκε στο τυπογραφείο και χθες το μεσημέρι ρίξαμε την τελευταία ματιά προκειμένου να δώσουμε το “τυπωθείτω”.

Εξαιρετική η συνεργασία μαζί τους. Χαίρεσαι την κάθε στιγμή. Οι άνθρωποι ξέρουν τι θέλουν και δεν... οραματίζονται τη νύχτα που κοιμούνται, άλλα πράγματα που θα ανατρέψουν την ύλη και τους προγραμματισμούς που έχουμε κάνει ώς τότε...

Απλοί, ισορροπημένοι, είμαι περήφανος που μαζί τους, με το φύλλο που χθες πήρε το δρόμο του για το πιεστήριο και την ερχόμενη εβδομάδα θα είναι στα σπίτια των συναδέλφων, κλείνουμε 18 χρόνια ζωής του εντύπου και μπαίνουμε αισίως στα 19...

Αν ήταν παιδί θα ετοιμαζόταν να κάνει τη στρατιωτική του θητεία. Μα και σαν έντυπο που “γεννήσαμε” με τον τότε πρόεδρο του Συλλόγου, Μανώλη Φωτόπουλο, έχει διαγράψει μια αξιοπρόσεκτη πορεία στο χώρο του συνδικαλιστικού Τύπου και είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό...

Την ιστορία που ακολουθεί τη διάβασα στον τοίχο της Χαρούλα Βερύγου. Είναι μια επιλογή λογοτεχνική που μιλάει για την αγάπη με υπέροχα λόγια. Αφιερώστε λίγο χρόνο και διαβάστε τη. Είναι μια ιστορία που όλοι, φαντάζομαι θα θέλαμε να την έχουμε ζήσει. Τόση ευαισθησία πια είναι ότι καλύτερο μπορεί να έχει κανείς στη ζωή:

Αγάπη μου, πώς φτάσαμε εδώ; Κοιτάζω τα γράμματα που στέλναμε ο ένας στον άλλον και τα διαβάζαμε αγκαλιασμένοι. Θυμάσαι που το ζήτησες;

«Μου αρέσει να λαβαίνω γράμματα», έλεγες.
«Κι εγώ», απάντησα, κι έτσι μιλούσαμε με λέξεις ζωντανές. Γιατί όταν μιλάς, γρήγορα ξεχνιούνται αυτά που λες, ενώ όταν τα γράφεις μένουν εκεί και τα ξαναδιαβάζεις πριν τα υπογράψεις. Νιώθεις αυτά που λες στις άκρες των δακτύλων σου. Βλέπεις ποια είναι τα πραγματικά σου αισθήματα και χαίρεσαι που υπάρχει άνθρωπος που τα αξίζει.

Πώς περιμέναμε εκείνη τη στιγμή! Αγκαλιασμένοι στο κρεβάτι διαβάζαμε τα λόγια της αγάπης μας και ύστερα χανόμασταν σε χάδια και φιλιά. Πόσο ευτυχισμένη ήσουν με την ποίηση που ξεχείλιζε για σένα… Εσύ μου έγραφες πιο λίγα, γιατί σεβόσουν περισσότερο τις λέξεις. Έλεγες ότι τις φοβόσουν, ότι δεν ήθελες να πεις περισσότερα απ’ όσα ένιωθες… ‘‘Σ’ αγαπώ’’, έγραφα εγώ. ‘‘Σ’ αγαπάω’’, εσύ.

Κι όμως, πόσο πιο όμορφος ακουγόταν ο ήχος ο δικός σου… Όταν άρχισα να το λέω κι εγώ, έκανες πως θύμωσες. ‘‘Είναι δικό μου, μην το κλέβεις’’, έλεγες ναζιάρικα. Εγώ σ’ αγκάλιαζα και σε φίλαγα στην πλάτη, όταν γύριζες από την άλλη μεριά.
Μια φορά την εβδομάδα γινόταν η ιερουργία της ανάγνωσης. Παρασκευή βράδυ ήταν το βράδυ της αγάπης. Αργότερα έγινε μια φορά το μήνα, γιατί δεν ήθελες να λες τα ίδια πράγματα, μια και δεν είχες το ταλέντο να τα επινοείς.

Χρόνια κράτησε το ‘‘βράδυ της αγάπης’’. Πάλευε η ζωή με τους δαίμονές της και δεν κατάφερνε να σβήσει τη φωτιά. Σε ζήλευαν για την ευτυχία σου και προσπάθησαν να με συκοφαντήσουν. Εσύ ήσουν σίγουρη για μένα, γιατί τα γράμματα μιλούσαν στην καρδιά σου και γνώριζες ότι εγώ ποτέ δε θα την πλήγωνα.

Ύστερα τι έγινε; Είπες να σταματήσουμε τα γράμματα για να μη ξεφτίσει αυτή η ομορφιά που αξιωθήκαμε. Σε πήρα στην αγκαλιά και το δέχτηκα μ’ ένα φιλί. Τότε, λες και συνωμότησε η κόλαση με τα στοιχειά της, πλάκωσαν όλα τα προβλήματα.
Πρώτα οι γονείς σου, που είχαν άλλα όνειρα για σένα κι έσταξαν δηλητήριο στη ζωή σου. Ύστερα η δουλειά μου, που έγινε μερική απασχόληση και στερηθήκαμε τα βασικά. ‘‘Έχω την αγάπη σου κι αυτό μου φτάνει’’, ψιθύριζες ευτυχισμένη για να με κάνεις να χαμογελάω. Μα είχες σκιές στα μάτια σου και όχι από τη φτώχεια. Λιγόστεψαν τα ερωτικά σου λόγια, κι εγώ επέμενα να τα ζητάω…. ‘‘Τίποτε δεν άλλαξε’’, έλεγες εσύ, μα εγώ πονούσα γιατί γνώριζα.

Άρχισα να γράφω για σένα και ξαναβρήκα το χαμόγελο. Αλλά όταν ήσουν μόνη… Κατέβαιναν όλα τα σύννεφα του Ολύμπου στα μάτια σου, πάγωναν τα χέρια σου και η τηλεόραση έπαιζε αδιάφορα, για συντροφιά. Τότε τα παρατούσα όλα και χωνόμουν στην αγκαλιά σου. Μ’ έπαιρνες στο στήθος σου και με χάιδευες, σαν το παιδί που δεν ήθελες ποτέ να αποκτήσεις.

Με φίλαγες και δάκρυζα πάλι από ευτυχία. Έτσι κοιμόμασταν… Πώς να διώξω αυτή την παγωνιά από τα μάτια σου; ‘‘Δεν είμαι δυνατή’’ έλεγες εσύ, κι έσκυβες το κεφάλι. ‘‘Θα είμαι εγώ και για τους δυο μας’’, σου έλεγα κοιτώντας σε στα μάτια.

Ήταν η κόλαση της αγάπης που μπήκε στη ζωή μας. Ό,τι και να έκανες, θα ήσουν δυστυχισμένη… Αν έμενες κοντά μου, δε θα είχες καλημέρα με τους δικούς σου. Αν έφευγες από μένα, θα πενθούσες σε όλη τη ζωή σου. Δεν ήθελες να αποφασίσεις ποια κόλαση θα διάλεγες και διάλεξα εγώ να φύγω… Όχι ακριβώς γιατί ο χρόνος γιατρεύει τις πληγές, αλλά γιατί μια μέρα, κάποια μέρα…, θα μπορούσες να ξαναρθείς κοντά μου.

Πάει καιρός που πέρασε, όχι πολύς. Μετάνιωσα που τόσο εύκολα σε άφησα να φύγεις. Δεν είναι ζωή αυτή χωρίς εσένα… Κι εσύ να δυστυχείς, ανόητα, μακριά μου.

Θέλω να μείνεις, γιατί ποτέ δεν έχεις φύγει. Να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου και να μη ξαναβγείς ποτέ από το όνειρο. Δεν υπάρχει πρόβλημα που δεν μπορεί να λύσει η αγάπη, αγάπη μου.
Θέλω να μείνεις εδώ που αγαπάς.
Θέλω να μείνεις, γιατί δεν μπορώ χωρίς εσένα, αγαπημένη μου. Θέλω να μαλώσουμε μια φορά σαν άνθρωποι· εγώ να φύγω θυμωμένος και να γυρίσω τρέχοντας να γονατίσω για συγγνώμη.
Θέλω να μείνεις, να μου σφραγίσεις εσύ τη ζωή με το φιλί σου.
Θέλω να μείνεις, λέω το βράδυ, το πρωί, με ήλιο, με βροχή, χειμώνα-καλοκαίρι.
Θέλω να μείνεις, με κάθε χτύπο της καρδιάς, με κάθε ανάσα.
Στα τόσα γράμματα, άλλο ένα. Στα τόσα λόγια της αγάπης, αυτή είναι η τελευταία φράση της ζωής μας.
Θέλω να μείνεις!!!
Μόνο δικός σου, για πάντα, θέλω να είμαι.
Α.

Τη φωτογραφία την ανέβασα πριν από λίγο, από το κινητό μου τηλέφωνο. Σκέτη τρέλα στην ουρά της Εφορίας, εδώ η Α' της Αναξαγόρας, που έχει ενοποιηθεί με τη ΚΒ' και ΙΕ'...

Και ποιοι είναι στην ουρά; Όλοι αυτοί άνθρωποι που στην πραγματική οικονομία περνάνε δύσκολα, όπως ο άνθρωπος αυτός που δηλώνει ότι αδυνατεί να τα αντέξει άλλο, όλη αυτή την πίεση...

Θέλω, προσπαθώ να είμαι συνεπής στις υποχρεώσεις μου απέναντι στην Εφορία ως πολίτης μιας χώρας που παραπαίει από το κακό στο χειρότερο... Από σήμερα είμαι πια βέβαιος, ότι δεν υπάρχει ίχνος σωτηρίας...

Αύριο και μεθαύριο απεργούν οι εργαζόμενοι στις Εφορίες... Οπότε οι φορολογούμενοι που θέλουν να είναι συνεπείς και μπορούν, κάθισαν στην ουρά περιμένοντας να καταβάλουν χρήματα που αφορούν οφειλές τους.

Στάθηκα κι εγώ στην ουρά... Απηύδησα. Οι συνενώσεις Εφοριών προκαλούν έναν τέτοιον συνωστισμό που θέλει γερά νεύρα για να τ' αντέξεις...

Εδώ, στην Αναξαγόρα, στο δεύτερο όροφο έχουν μαζευτεί, ο ένας πάνω στον άλλον η Α', η ΚΒ' και ΙΕ' Εφορία Αθηνών. Οι άνθρωποι είναι απελπισμένοι. Ποια είναι η ουρά για να κόψουν το παράβολο τους, από την πρώην Εφορία τους; Ουρά εδώ... Κι ύστερα ξανά πίσω στη μεγάλη ουρά για το ταμείο της δικής τους Εφορίας προκειμένου να πληρώσουν...

Τραγέλαφος... Ο κόσμος, κολλημένος, ο ένας πάνω στον άλλον, σαρδέλες, προσπαθεί να παραμείνει ήρεμος. Αδύνατον... Η ψυχραιμία είναι μεγάλη υπόθεση μια τέτοια ώρα. Φωνές, αντεγκλήσεις... Και βέβαια παντού παρόντες οι “ξύπνοι”... που προσπαθούν να κοροϊδέψουν για να περάσουν λίγο πιο μπροστά. Οι τσακωμοί είναι εδώ... Ο κανιβαλισμός σε όλο του του το μεγαλείο...

Τραβάω τα λιγοστά μαλλιά μου. Αν δεν υπήρχε ανάγκη να φτάσω στο ταμείου, θα έφευγα... Ναι, δεν αντέχεται η κατάσταση... Πραγματικά δεν αντέχεται. Τα νεύρα μου είναι τσατάλια... Κι έχω δουλειά στο γραφείο που με περιμένει πίσω. Για να δούμε θα προλάβω να την τελειώσω...