Καθημερινά φτάνουν στο e-mail μου δεκάδες μηνύματα με προσφορές ξενοδοχείων μέσα στη φουλ καλοκαιρινή σεζόν, δείγμα ότι δεν πάει και τόσο καλά φέτος η βαριά τουριστική βιομηχανία στην Ελλάδα... Δεν αρκεί μόνο ο ήλιος και η θάλασσα... Χρειάζεται μια καλύτερη ψυχολογία και... λεφτά για διακοπές...

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ 03/08/2013

Θυμάμαι άλλα χρόνια, πως ο Ιούλιος και ο Αύγουστος θεωρούνταν φουλ σεζόν του καλοκαιριού και οι ξενοδόχοι φρόντιζαν να... ανεβάσουν λίγο τις τιμές τους δεδομένου ότι αυτή την εποχή οι Έλληνες προγραμμάτιζαν τις διακοπές τους. Φέτος, όλα δείχνουν να είναι αλλιώς...

Η μνήμη είναι ένα εργαλείο που αν το δουλεύεις σωστά δε σε αφήνει ποτέ... Δες τώρα τι μου προέκυψε... Λαμβάνω στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο καθημερινά προσφορές από δύο τουλάχιστον ξενοδοχεία σε όλη την Ελλάδα, από τη νησιωτική κυρίως, που μου προσφέρουν έκπτωση έως 50% προκειμένου να... δελεαστώ και να κάνω χρήση του προνομίου. Υποθέτω ότι το ίδιο κάνουν και σε όσους έχουν δει ότι τους αρέσουν τα ταξίδια... Τους βοηθάει σ' αυτό η Google που “ψαρεύει” τις επιθυμίες μας στο διαδίκτυο...

Είναι προφανές ότι οι άνθρωποι, ούτε επαρκείς κρατήσεις έχουν, ούτε και βλέπουν μπροστά τους να υπάρχει φως... Και μη θαρρείτε πως τα πράγματα είναι διαφορετικά εδώ, στην Κρήτη που βρίσκομαι... Παντού το ίδιο είναι... Οι άνθρωποι δεν έχουν πια χρήματα και δεν θεωρούν πως οι διακοπές τους είναι το πρώτο που πρέπει να έχουν.

Πρώτα θα κοιτάξουν να καλύψουν τις άλλες ανάγκες και αν μείνουν χρήματα (που αποκλείεται να μείνει τίποτα στην άκρη...) θα τα διαθέσουν για διακοπές...

Οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες που δουλεύουν στη Χερσόνησο εξυπηρετούν ξένα γκρουπ που έρχονται σε μια πολύ χαμηλή τιμή με κλεισμένα τα δωμάτια από διεθνή τουριστικά γραφεία... Και οι ένοικοι τους φοράνε βραχιολάκια, δείγμα πως στο πακέτο που έχουν αγοράσει, είναι και η διαμονή και το φαγητό και το ποτό...

Έτσι σε τίποτα δεν ωφελείται η τοπική αγορά... Οι τουρίστες αυτού του τύπου δεν θα βγουν έξω, δεν θα φάνε σε ταβέρνες, δεν θα ψωνίσουν από την αγορά της πόλης ή της περιοχής...

Και ξαφνικά βλέπεις ότι οι άνθρωποι που έχουν επενδύσει στην βαριά τουριστική βιομηχανία να προσπαθούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και εκεί που... σνόμπαραν τον Έλληνα τουρίστα να τον παρακαλούν τώρα να κάνει χρήση των υπηρεσιών τους στη μισή τιμή...

Άργησαν... Άργησαν υπερβολικά. Έπρεπε να το κάνουν τότε που είχε ακόμα δυο χρήματα στην τσέπη του και επιθυμούσε να τον αντιμετωπίσουν ισότιμα, με υπευθυνότητα και χωρίς διακρίσεις σε σχέση με τον ξένο τουρίστα... Με όσα έχει υποστεί από τις φοροεπιδρομές ενός ασύδοτου κράτους, με τις μειώσεις μισθών, τις απολύσεις και την έλλειψη σιγουριάς για το αύριο, είναι αδύνατον, αν και το θέλει, να προσφέρει στον εαυτό του μια μικρή απόλαυση, μια αναζωογόνηση μπροστά στο χειμώνα που θα έρθει και θα είναι πιο δύσκολος από ποτέ...

Παρ' όλα αυτά βλέπω και στο χωριό μου και αλλού, τα μόνα μαγαζιά που ανοίγουν είναι τα καφέ και τα ταχυμαγειρεία, ιδιαίτερα τα σουβλατζίδικα. Το φτηνό τους φαγητό, δίδει μια ψευδαίσθηση ότι μπορεί να νιώθεις ακόμα λίγο άνθρωπος. Ότι έχεις τη δυνατότητα να περάσεις κάποιο χρόνο ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, κοινωνικά, αντί να είσαι κλεισμένος στον καναπέ του σαλονιού σου, μόνος, βλέποντας τα υποπροϊόντα που προσφέρει η τηλεόραση...

Γενικότερα πάντως ο κόσμος έχει χάσει την ενεργητικότητα του. Δεν κάνει παρέες, όπως άλλες χρονιές, δεν γελάει... Και πώς να το κάνει αυτό, όταν οι καθημερινές οχλήσεις από αγενείς υπαλλήλους των εταιρειών που κάνουν υπόμνηση για τα χρέη των τραπεζών δεν σε αφήνουν ήσυχο; Μερικοί βρίσκουν τον τρόπο να ξεφεύγουν προσωρινά. Έχουν τσεκάρει τα τηλεφωνικά νούμερα και δεν σηκώνουν τις συσκευές τους όταν καλούν, αλλά είναι αυτό λύση; Όχι, βέβαια...

Σε κάθε περίπτωση πάντως μέσα σε μια τέτοια περιρρέουσα ατμόσφαιρα πώς να προνοήσεις, να σκεφτείς και να υλοποιήσεις διακοπές; Φυσικές λοιπόν φαίνονται κι ας είναι ντάλα καλοκαίρι, οι μεγάλες προσφορές των ξενοδοχείων...

• Το κομμάτι αυτό θα δημοσιευτεί αύριο Σάββατο 03/08/2013 στην εβδομαδιαία εφημερίδα ΡΕΘΕΜΝΟΣ στη στήλη μου “Επισημάνσεις”.

Δείτε κι αυτό ντοκιμαντέρ, αξίζει...

Εικόνες όμορφες, δημιουργικές...Το είδα κι αυτό φέτος λίγο πριν φύγω... Το πατρικό μου ξαναέγινε, για λίγο,εργοτάξιο, όσο να πέσουν οι τσιμεντοκονίες που πάνω τους θα κολλήσουν τα πλακάκια, στο μπάνιο και την κουζίνα...

Ο Μιχάλης, ο μάστορας με τον πήχη του ετοιμάζει την τσιμεντοκονία μέσα στο μπάνιο...Έχει το μέτρο του για να φέρει σε μια ευθεία το δάπεδο που θα το βοηθήσει να εργαστεί μετά κανονικά, πάνω του...

Μαζί του ο Νίκος, αδερφός και συνεταίρος του στη δουλειά. Είναι κοντάτου, του διδει τα υλικα που χρειάζεται ώστε η δουλειά να προχωρεί με ικανοποιητικούς ρυθμούς και να έχει τα καλύτερα αποτελέσματα...

Τα πλακάκια περιμένουν αγορασμένα από τον περσινό Νοέμβριο σε άλλα δωμάτια... Και οι κόλλες και όλα τα υλικά που θα χρειαστούν στη δουλειά τους οι μαστόροι... Είπαμε: βήμα – βήμα, γίνεται όλη η δουλειά...

Έξω στην αυλή, ο Κωστής με τη μπετονιέρα, ετοιμάζει το υλικό που θα χρειαστούν οι μαστόροι για την τσιμεντοκονία... Όλα δουλεύουν ρολόι. Με ρυθμό... Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Μεθοδικά και δημιουργικά λειτουργούν...

Το καρότσι φορτωμένο με το χαλίκι, το τσιμέντο που θα χρησιμοποιήσουν για την αμμοκονία. Είμαι, νοιώθω, πολύ χαρούμενος που τελικά είχα την τύχη να παρακολουθήσω από κοντά, όλη αυτή τη διαδικασία.

Η κουζίνα είναι η πρώτη που στρώθηκε... Μέχρι αύριο θα “τραβήξει” και θα μπορούν να δουλέψουν πάνω στην τσιμεντοκονία... Δεν είχα δει ποτέ πώς βάζουν πλακάκια... Και να, που μου δόθηκε η ευκαιρία να το δω στο δικό μου σπίτι...

Άλλη μια πλευρά της εσωτερικής αυλής με φόντο το μπάνιο όπου εργάζονται οι μαστόροι... Σε λίγο θα στρωθεί και η εσωτερική αυλή. Να καλυφθούν τα καλώδια και οι σωληνώσεις, να μην υποστούν τον κίνδυνο της έκθεσης στη φθορά του χρόνου...

Από τα όμορφα μέρη του Θραψανού, η λίμνη της Λειβάδας που έκανα συχνά τα απογεύματα τη βόλτα μου. Καμιά φορά τραβούσα φωτογραφίες, για να τις μοιραστώ μαζί σας στο Facebook.

Πέρασμα η Λειβάδα... Εδώ ένα απόγευμα συνάντησα τρία άλογα με τους αναβάτες τους, Μου άρεσε πολύ το θέαμα. Θέλησα να τα φωτογραφήσω. Ήταν αδύνατον να μπουν και τα τρία στο κάδρο μου. Το ένα όμως χώρεσε, άνετα...

Πάει και ο Ιούλιος... Απόψε το βράδυ ολοκληρώνει τον κύκλο του και αύριο το πρωί παραδίδει σκυτάλη στον Αύγουστο... Αναρωτιέμαι συχνά, κάθε που τελειώνει ένας μήνας, πώς έφυγε τόσο γρήγορα...

Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά για τούτον εδώ, που ήταν για μένα, μήνας διακοπών και μάλιστα στο χωριό μου, το Θραψανό, είναι πως ήταν από τους πιο όμορφους που έχω ζήσει...

Κι αυτό είναι ίσως που τον έκανε στα μάτια μου να φαίνεται σαν μια... αναπνοή. Εσείς βέβαια που με παρακολουθείτε και με διαβάζετε καθημερινά, ξέρετε καλά πως δεν έφυγε έτσι, αδάπανα... Έζησα υπέροχα και κατέγραψα μοναδικές εμπειρίες στο Site αυτό, δικαιώνοντας τον τίτλο του...

Καταρχήν ούτε που το... πρόσεξα πως φέτος δεν πήγα ούτε μια μέρα για μπάνιο στον Τσούτσουρα... Όχι ότι η θάλασσα δεν μου αρέσει, ιδιαίτερα οι θάλασσες του νότου έχουν μια ομορφιά ξεχωριστή... Αλλά το πρόγραμμά μου ήταν “γεμάτο” κι επίσης ένοιωθα γεμάτος ο ίδιος.

Πέρασα πολλές ώρες πηγαίνοντας στο Ηράκλειο, μελετώντας με τον Διονύση και τον Γρηγόρη... Τι υπέροχοι άνθρωποι! Και πόσο τυχερός αισθάνομαι που τους γνώρισα από κοντά και μιλήσαμε τόσες ώρες για σοβαρά πράγματα..

Ύστερα, εκεί που νόμιζα πως η οικονομική δυσκολία των καιρών δεν θα με άφηνε να συνεχίσω τις εργασίες, κατάφερα να κάνω ακόμα δυο – τρία σημαντικά βήματα στο πατρικό μου... “Ξαναζεστάθηκε” έτσι η αγάπη μου για επιστροφή στον τόπο μου, όταν οι συγκυρίες το επιτρέψουν...

Παρά το γεγονός ότι ο Ιούλιος είναι ένας κατά βάση ζεστός μήνας, δεν ένοιωσα ούτε μια στιγμή εκείνα τα αρνητικά συναισθήματα που συνοδεύουν έναν καύσωνα... Το δωμάτιο της Στασούλας που έμεινα ήταν ψηλά, διαμπερές και ο παραμικρός αέρας δημιουργούσε μια ξεχωριστή δροσιά. Έτσι ακόμα και τα μεσημέρια μου ήταν όμορφα. Δε λέω για τα βράδια γιατί χρειαζόμουν οπωσδήποτε σεντόνι κι έκλεινα λίγο τα παραθυρόφυλλα... Το κρύο ήταν μπόλικο...

Περπάτησα πολύ στο χωριό... Είτε με τα πόδια, είτε με τη μηχανή... Είδα ξανά τον ανιψιό μου Μανώλη να κάνει ερασιτεχνική εκπομπή στον, σύγχρονο πια, ραδιοφωνικό σταθμό του που εκπέμπει στα μεσαία... Μου θύμισε έναν ενεργό 1162 που κάποτε κάναμε μαζί εκπομπή από το σπίτι του παππού...

Εντόπισα και έφαγα πολλά φρούτα, με μέτρο, τα περισσότερα πάνω από τα δέντρα... Αυτή είναι η ομορφιά του χωριού... Σύκα, σταφύλια, βανίλιες, γιαρμάδες, κορόμηλα και άγρια, αμύγδαλα και φυσικά πολλά ξελάγγουρα και ντομάτες χωρίς πολλά λιπάσματα που μόλις είχαν κοπεί από τον κήπο...

Μ' αυτά και μ' αυτά ο Ιούλιος μου συμπεριφέρθηκε πολύ όμορφα, ξεχωριστά θα έλεγα. Ακόμη και σήμερα που ρυθμίζω τις τελευταίες λεπτομέρειες για την επιστροφή μου στην Αθήνα, όλα κυλούν όμορφα...

Και το βράδυ στις 10 θα σαλπάρω με το KNOSSOS PALACE για τον Πειραιά... Την Πέμπτη το πρωί, θα βρεθώ στη δουλειά μου, να πιάσω το νήμα από κει που το άφησα... Σα να μην πέρασε μια μέρα...

Μια όμορφη ανθισμένη πετούνια... Σε πήλινη γλάστρα παρακαλώ... Ενθύμιο από τις φετινές διακοπές μου στο χωριό μου, Θραψανό...

Οι εργάτες ετοιμάζουν το λάδι που θα εμφιαλώσουν σε μικρές συσκευασίες των πέντε λίτρων, πρόχειρες, δεν είναι δηλαδή πλήρης η τυποποίηση διότι, προφανώς, πηγαίνουν σε σπίτια γνωστών... Αγροτικός συνεταιρισμός Θραψανού. Επί τω έργω...

Αυτό είναι το λάδι μου για τη φετινή χρονιά... 113 κιλά, θα με φτάσουν... Άλλα 200 κιλά έδωσα για τυποποίηση στον συνεταιρισμό προς 2.80 ευρώ το κιλό... Δεν είχα πάει ποτέ στο εσωτερικό του εργοστασίου. Πήγα σήμερα και ιδού μερικές φωτογραφίες...

Συσκευασίες από χαρτί στο εσωτερικό του συνεταιρισμού που θα βοηθήσουν στην τυποποίηση του λαδιού. Η καλή ποιότητα και η εμφιάλωση του με προώθηση στην αγορά του εσωτερικού ή του εξωτερικού, δίνουν μια καλύτερη τιμή κι αυτό είναι σημαντικό για κάποιος που προσδοκούν σ' αυτό ως μια οικονομική ενίσχυση...

Τενέκες των 17 κιλών που θα φύγουν για την Ιαπωνία... Έχουν ετοιμαστεί... Θα μπουν σε παλέτες και θα φορτωθούν σε αεροπλάνα... Ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι εύκολο. Μπράβο σε όσους έχουν την ευθύνη της διοίκησης του Αγροτικού Συνεταιρισμού Θραψανού, σε καιρούς δύσκολους...

Σαν ψέμα μου φαίνεται, αλλά το ζω. Ξεκίνησαν οι μαστόροι που θα βάλουν τα πλακάκια. Καθάρισαν από χθες κι έβρεξαν το δάπεδο. Πάνω του θα ρίξουν την τσιμεντοκονία που θα κολλήσουν τα πλακάκια...

Συμβαίνει κάθε χρόνο, λίγο πριν φύγω από το χωριό, να διευθετούνται κάποια πράγματα. Φέτος μπαίνουν τα πλακάκια στο μπάνιο και την κουζίνα και θα πέσει το μπετόν και η τσιμεντοκονία που θα καλύψει τις σωληνώσεις στην εσωτερική αυλή...

Ήδη από χθες πήγαν οι μαστόροι, σκούπισαν κι έριξαν νερό για να έχει μια σχετική υγρασία που θα τους βοηθήσει να δουλέψουν το δάπεδο... Παρήγγειλαν και τα υλικά που χρειάζονται σε άμμο και τσιμέντο, προκειμένου να ξεκινήσουν τις εργασίες τους...

Πήγα και τους είδα... Ο Μιχάλης, ο Νίκος και ο γιος του Κωστής, ο βοηθός τους. Κουβεντιάσαμε κιόλας. Μου είπαν ότι θα χρειαστούν κάτι ακόμα (κάτι σαν βέργες των 2,5 μέτρων μεταλλικές, αν κατάλαβα καλά...) απαραίτητες για τη δουλειά τους που θα πρέπει να πάμε να τις ψωνίσουμε από το Αρκαλοχώρι... Θα πάμε σε λίγο να τις πάρουμε και μετά θα έρθω και θα τους παρακολουθήσω στη δουλειά τους.

Θα τραβήξω και φωτογραφίες... Όπως έκανα και πέρσι με τα κουφώματα που ήμουν εκεί όταν μπήκαν και τα είδα, έτσι και φέτος με τα πλακάκια...

Σα να μου φαίνεται ότι... ξεκόλλησε το πράγμα. Σα να προχωρούν πάλι, με αργό ρυθμό, αλλά προχωρούν τα έργα...

Αύριο φεύγω, οι μέρες των διακοπών μου τελείωσαν... Κι ωστόσο το είδα κι αυτό που πεθυμά η ψυχή μου; Να γίνονται ακόμα δυο βήματα προς την κατεύθυνση της ολοκλήρωσης. Βεβαίως είναι ακόμα μακρύς ο δρόμος, αν και τα περισσότερα έχουν γίνει, αλλά η κατάσταση, παρά τις δυσκολίες, δε μένει στάσιμη... Κρατάω αυτό το γεγονός σαν ένα από τα θετικά του φετινού καλοκαιριού...

Και μόνο που έφτασα να τη δω αυτή την εικόνα, νοιώθω καλά... Καλύτερα από κάθε άλλη φορά... Αναπνέω τις τελευταίες ώρες κάτω από τον Θραψανιώτικο ουρανό. Τελευταίες βόλτες σε μέρη αγαπημένα, κουβέντες με συγχωριανούς μου, την Πέμπτη το πρωί θα είμαι στο γραφείο μου στην ΠΕΤ ΟΤΕ και η ζωή μου θα προσαρμοστεί στους συνήθεις ρυθμούς της πόλης..

Και ευτυχώς που με περιμένει δουλειά, μπόλικη... Έτσι η μετάβαση στην καθημερινότητα θα γίνει με έναν ήπιο τρόπο. Τα τυπογραφεία περιμένουν να τους προωθήσω δουλειά μου... Κι εγώ το θέλω... Νομίζω πως θα εγκλιματιστώ καλύτερα έτσι. Κι ας είναι ο Αύγουστος, ο πιο δύσκολος καλοκαιρινός μήνας στην Αθήνα, σύμφωνα με όσα ξέραμε ώς τώρα. Λέω με έμφαση τη φράση “σύμφωνα με όσα ξέραμε ώς τώρα”, γιατί νομίζω πως το φετινό καλοκαίρι, έτσι όπως εξελίσσεται, δεν έχει τίποτα το κοινό με άλλα καλοκαίρια... Η Αθήνα ήταν μια έρημη πόλη, αλλά θα είναι φέτος; Πού και πώς να πάνε διακοπές, οι κάτοικοι της;

Δεν ξέρω αν φαίνεται που είμαι χαρούμενος, αλλά το γεγονός ότι δε βάζω γλώσσα μέσα μου, μάλλον δείχνει την καλή ψυχολογική μου κατάσταση... Σ' αυτό έχει συμβάλλει κι αυτό το βήμα με τα πλακάκια που βλέπω να υλοποιείται, σήμερα...

Το ζω και δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Είμαι κοντά στους μαστόρους, βοηθώντας τους, προσπαθώντας να καλύψω τις μικρές ελλείψεις για να προχωρήσει το βήμα κι όλα πια να γίνουν κάπως πιο εύκολα για τη διαμονή μου στο χωριό... Του χρόνου, πια... Την επόμενη φορά δηλαδή που θα έρθω. Και που, αν τα καταφέρω, θα κάνω ένα ακόμα βήμα για την ολοκλήρωση του.

Πώς να μη φύγει σαν αέρας ο ένας μήνας που έμεινα και φέτος στο Θραψανό; Κάθε καινούρια μέρα είχε να προσθέσει κάτι. Θετικό, οπωσδήποτε. Με χαμόγελο, σφυρηλατώντας την άποψη πως, ότι θέλει ο άνθρωπος το μπορεί, φτάνει να διαχειρίζεται σωστά το χρόνο του...

Μια όψη του χωριού μου από την εισοδο του καθώς ερχόμαστε από το Ηρακλειο, όπως τον αποτύπωσα ένα απόγευμα στις απογευματινές βόλτες μου...

Το χωριό μου Θραψανό επίσης στην είσοδο του από το Αρκαλοχώρι... Φωτογραφία που ανέβασα στο Facebook και έτυχαν θερμής επιδοκιμασίας εκ μέρους σας...

Λιγοστεύει ο καιρός στο Θραψανό... Τελειώνει Ο Ιούλιος και μαζί του η άδεια μου... Πότε ήρθε, πότε φεύγει, ούτε που το κατάλαβα, που σημαίνει ότι πέρασα καλά... Κάθε μέρα ήταν για μένα και μια ξεχωριστή μέρα...

Έκανα πολλές βόλτες, περπάτησα στο χωριό, είδα φίλους ήπια ένα ποτό κουβεντιάζοντας μαζί τους και διέθεσα χρόνο γράφοντας... Το βλέπετε από τις εγγραφές που έκανα σε τούτο το Site. Και μια και δυο, καθημερινά...

Την αρχή χρειαζόμουν οπωσδήποτε να πάω σε ένα καφέ, συνήθως στου ΦΩΚΙΩΝΑ, αλλά και στου Αραβιάκη και στο ΕΙΔΩΛΟ...

Ύστερα διαπίστωσα πως αν έβαζα σε ένα συγκεκριμένο σημείο το μηχανάκι της WIND με το WiFi, είχα σήμα 3G με αποτέλεσμα οι ταχύτητες του να είναι πολύ ικανοποιητικές για τη δουλειά που το χρειαζόμουν...

Δεν υπήρξε μέρα που να μην τροφοδοτήσω με εγγραφές όλα τα Blog ξεκινώντας από αυτό της Δημοσιογραφικής μου Ομάδας, μέχρι της Ένωσης Συλλόγων Γονέων της 4ης Δημοτικής Κοινότητας και του Λυκείου που πηγαίνει ο γιος μου και το έχουν υπό διάλυση... Το έκανα, όποτε αυτό χρειαζόταν... Και χρειαζόταν τις περισσότερες φορές...

Αλλά δεν βαρυγκωμούσα. Μου άρεσε. Ένοιωσα ότι πρόσφερα κάτι καλό, κάτι χρήσιμο και τελικά, έτσι πρέπει να ήταν... Το έβλεπα στα σχόλια που έκαναν οι αναγνώστες μου που, πια, είναι ιδιαίτερα απαιτητικοί και δεν αρκούνται σε μια οποιαδήποτε ανάρτηση... Ζητάνε και καλά κάνουν, το καλύτερο...

Ωστόσο μου ήρθε ταμπλάς το Σάββατο το μεσημέρι που είχα πάει στη... συκιά μου να κόψω μερικά μαυρόσυκα, όταν ένας χωριανός μου που με έχει φίλο στο Facebook μου είπε ότι “με βλέπει που γράφω, αλλά δεν με διαβάζει”. “Δεν θέλω να σε προσβάλω”, μου λέει, “αλλά γράφεις πολλά πολιτικά και στην Αμερική που ζω εγώ, δεν με ενδιαφέρουν”. Τον ευχαρίστησα για την ειλικρίνεια του και κράτησα τον προβληματισμό του. Μπορεί και να έχει δίκιο. Ο κόσμος βαρέθηκε, απηύδησε, κουράστηκε με την πολιτική. Ζητά πιο απλά, καθημερινά πράγματα...

Το βλέπω αυτές τις μέρες που είχα το χρόνο να γράψω στο χωριό πολλά πράγματα έξω από την πολιτική. Καθημερινά 600 διαφορετικοί άνθρωποι συνωστίζονταν εδώ, να δουν και να διαβάσουν απλά πράγματα από τη ζωή του χωριού. Έτσι όπως τα βίωσα όλες αυτές τις μέρες, χωρίς καλολογικά στοιχεία και ωραίες εικόνες που μπορεί να κάνουν καλό στη λογοτεχνία, αλλά δεν έχουν θέση εδώ, στην άπλα ενός προσωπικού Site.

Ναι, οι μέρες κύλησαν όμορφα και γι' αυτό έφυγαν γρήγορα. Μπορεί να μην κατάφερα να ολοκληρώσω όσα είχα προγραμματίσει για το φετινό καλοκαίρι, στο πατρικό μου, αλλά μερικά πράγματα έγιναν. Τα πλακάκια θα μπουν, οι βουκαμβίλιες φυτεύτηκαν, τα ηλεκτρικά και τα υδραυλικά λειτουργούν άψογα...

Και ο χώρος άρχισε να μου εμπνέει την ίδια αγάπη, όταν ξεκίνησα να τον φτιάχνω... Διότι μια απογοήτευση από τον εργολάβο που είχε αναλάβει το έργο, την είχα... Ούτε έκανε όσα είχε υποσχεθεί, ούτε λειτούργησε με υπευθυνότητα... Ας είναι, περασμένα, ξεχασμένα...

Άλλη μια όψη του χωριού μου, Θραψανού... Οι βόλτες μου, με τη μηχανή ή με τα πόδια ήταν πολλές, τις μέρες που είμαι εδώ...