Με το καραβάκι περνάω απέναντι. Από το Πέραμα στα Παλούκια. Η διαδρομή είναι όμορφη... Κι άμα την κάνεις απογευματάκι, είναι ακόμα καλύτερα...

Κάθε φορά που παίρνω ύλη του ΤΥΠΟΥ των Συνταξιούχων σιδηροδρομικών κάνω ένα ολόκληρο ταξίδι μέχρι να την παραδώσω στην Πόπη, στη Σαλαμίνα. Η Πόπη είναι γραφίστρια και μένει μόνιμα στη Σαλαμίνα με την οικογένεια της.

Κι αυτό το ταξίδι, μια φορά το δίμηνο που βγαίνει η εφημερίδα μ' αρέσει, ιδιαίτερα. Με τη μηχανή μου πάω ώς το Πέραμα. Ανεβαίνω στα μικρά φέρι – παντόφλες που κάνουν τη διαδρομή ώς το νησί για να φτάσω στα Παλούκια. Συνήθως με περιμένει εκεί η Πόπη στο περίπτερο που είναι στο λιμάνι. Της παραδίδω την ύλη με το κασέ, σχεδιασμένη και παίρνω το επόμενο φέρι για την επιστροφή. Μόνο που αυτή τη φορά η ίδια, επειδή δούλευε έστειλε στον ίδιο χώρο τη μητέρα και τον αδερφό της. Τηλεφωνηθήκαμε κιόλας. Το ραντεβού ισχύει. Με περίμεναν. Άψογος ο συντονισμός...

Απόγευμα Τετάρτης. Ώρα 6. Ο ήλιος χαμηλώνει στη δύση του και “τυφλώνει” επικίνδυνα. Είναι όμορφη η μέρα. Καλοκαιρινή... Τι κι αν κοντεύει να τελειώσει ο Οκτώβρης;

Στο σαλόνι του μικρού φέρι έχει πολλά νέα παιδιά, ναύτες στο Ναύσταθμο. Κανείς δεν φοράει στρατιωτικά, όλοι είναι με πολιτικά, αλλά είναι αρκετοί. Και τα αυτοκίνητα που μεταφέρει το φέρι, μπόλικα. Σχεδόν γέμισε το γκαράζ.

Έφτασα με το “Θεοτόκος”. Έφυγα με το “Άγιος Λαυρέντιος”. Ούτε ένα τέταρτο δεν μεσολάβησε από την άφιξη ώς την επιστροφή. Όντως οι άνθρωποι ήταν εκεί και με περίμεναν...

Επιστρέφω στο Πέραμα. Με τη μηχανή μου θα πάω στο σχολείο του γιου μου, το 53 Λύκειο Αθήνας. Έχουμε προγραμματίσει Γενική Συνέλευση να “κλείσουμε” το θέμα του Συλλόγου Γονέων. Χρειάζεται μια νομιμοποίηση, ύστερα από την καλοκαιρινή σύμπτυξη – συνένωση των 53 + 54 Λυκείων με την ονομασία 53 Λύκειο Αθήνας.

Ξανά, μανά οι συντάξεις σήμερα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Θέλουν να... κόψουν τις πρόωρες συντάξεις και να μειώσουν τις ήδη υφιστάμενες κατά 30%. Θα το κάνουν; Έχετε καμιά αμφισβήτηση ότι είναι εδώ για να το κάνουν; Μ' αυτόν τον ιδιότυπο τρόπο “σώζουν” τη χώρα. Στέλνοντας στα τάρταρα την τρίτη ηλικία κι αυτά που κάποτε ονειρευόμαστε ως αξιοπρεπή γηρατειά. Κανένα ίχνος ντροπής, εφαρμόζουν οτιδήποτε τους ενεχειρήσουν οι τροϊκανοί δανειστές. Ο τίτλος από το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ, αλλά κάπου εκεί κινούνται και οι άλλες εφημερίδες προβάλλοντας, ίσως κάπως λιγότερο τραγικά, τα πράγματα. Αλλά, αυτό είναι το ζητούμενο;



Η φωτογραφία του τίτλου είναι από την ομογενειακή εφημερίδα ΚΗΡΥΞ της περασμένης εβδομάδας. Εντυπωσιακή. Απεργοί της ΠΟΕ ΟΤΕ, εργαζόμενοι στους δήμους δηλαδή, έχουν πάει στο υπουργείο Οικονομίας σατιρίζοντας με τις πικέτες τους τον κ. Στουρνάρα ο οποίος, αν θυμάστε, είχε πει στην εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου ότι “ξέρει πώς είναι να ζεις με 500 ευρώ” καθώς έχει στο οικογενειακό περιβάλλον την μητέρα του και την πεθερά του με τέτοια σύνταξη. Παρεπιπτώντως στο ίδιο πλάνο υπάρχει ένας αληθινός ζητιάνος... Και είναι η Παγκόσμια Ημέρα για την καταπολέμηση της Φτώχειας... Δίπλα, αστυνομικοί παρακολουθούν απαθείς. Εικόνες καθημερινές πια, δίπλα μας...



Άλλη μια σκληρή πραγματικότητα που την επισημαίνει στο πρωτοσέλιδο της η κρητική εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ. Τις διαβάζουν άραγε αυτές τις εφημερίδες οι άνθρωποι που έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας σε τέτοιες εποχές δύσκολες; Παλιά τα γραφεία Τύπου των υπουργείων ήξερα ότι έπαιρναν όλο το σώμα των εφημερίδων κι έβγαζαν αντίγραφα των πιο σημαντικών δημοσιευμάτων για να τα προωθήσουν στις πολιτικές ηγεσίες. Το κάνουν άραγε αυτό στις μέρες μας ή το έκοψαν στο πλαίσιο της οικονομίας; Αλίμονο αν τις έκοψαν! Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο οι εφημερίδες μπορούν ακόμα να πιάνουν το σφυγμό της κοινωνίας. Ουδείς το αμφισβητεί αυτό...



Ένα θέμα που έχει απασχολήσει και όχι άδικα την ειδησεογραφία των ημερών είναι αυτή η ξανθιά μικρούλα που έγινε αφορμή να σπάσει, τουλάχιστον προσωρινά, τα κυκλώματα εμπορίας παιδιών. Και λέω προσωρινά γιατί μόλις καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός θα βρουν τον τρόπο, οι επιτήδειοι, να συνεχίσουν. Ο τίτλος είναι από τη Θεσσαλονικιώτικη εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ με πληροφορίες από τη Λάρισα, όπου και διαδραματίζεται το γεγονός. Τα πιο κοντινά νέα από την Αθήνα θέλουν να ξηλώνεται όλη η διεύθυνση του Ληξιαρχείου Αθηνών καθώς είδαν πως από κει εκδίδονταν πολλά πιστοποιητικά με ετεροχρονισμένη ημερομηνία... Έπρεπε, καιρό τώρα, να είχε πάρει σκούπα ο κ. Καμίνης, αλλά έστω και τώρα δεν είναι αργά... Η ανθρώπινη ζωή είναι πολύ σπουδαία για να γίνεται παιχνίδι στα χέρια κάποιων, δεν νομίζετε;

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς την τράβηξε αυτή τη φωτογραφία ο Δημήτρης, συνάδελφος πριν τρία χρόνια στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Είμαι στο γραφείο μου, σε ώρα δουλειάς... Απέναντι μου, με τα γραφεία ενωμένα κάθεται ο Μπάμπης...

Η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκε κάπως όταν ο Δημήτρης Λουκάκης, πρώην συνάδελφος από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ “ανέβασε”στο Χρονολόγιο μου, στο Facebook, τη φωτογραφία που βλέπετε στην κορυφή του δημοσιεύματος.

Ήταν για μένα μια έκπληξη. Καμιά φορά, στο περιθώριο της δουλειάς μας κάναμε τα αστεία μας, δεν βγαίνει αλλιώς ο χρόνος... Μια τέτοια στιγμή διάλεξε ο Δημήτρης. Και κράτησε ακριβά φυλαγμένη στο αρχείο του τη φωτογραφία και να, που ήρθε η ώρα να τη δημοσιοποιήσει...

Ας βάλουμε λοιπόν τη μνήμη να δουλέψει... Τα τελευταία χρόνια του επαγγελματικού βίου μου στο “Αθλητικό” της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ πέρασα πολύ όμορφα, έχοντας την ευθύνη της ύλης του τμήματος. Δούλεψα κοντά σε συναδέλφους που γνώριζα από παλιά, από άλλες δουλειές και γνώρισα άλλους που μοιράστηκα μαζί τους αρκετά πράγματα...

Εξάλλου, πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό που έζησα από μια δουλειά που πάντα αγαπούσα. Δεν με πείραξε καθόλου που ξεκινούσα κάθε απόγευμα από το κέντρο της Αθήνας για να κατέβω στα γραφεία της εφημερίδας στο Παλιό Φάληρο, όπου είναι το συγκρότημα του κ. Αλαφούζου.

Συνεργάστηκα με εξαιρετικά παιδιά και μοιράστηκα μαζί τους πολλές νέες γνώσεις σ' έναν τομέα που δεν ήξερα, ούτε ως αναγνώστης. Κι όμως είχαμε καταφέρει να έχουμε μια καλή ομάδα με ανθρώπινες σχέσεις που προσπαθήσαμε να κρατάμε σε αξιοπρεπή επίπεδα.

Έφυγα με εθελουσία (απόλυση) το Γενάρη του 2012, όχι γιατί το ήθελα, αλλά γιατί το επέβαλαν οι οικονομικές συνθήκες, έτσι όπως προέκυψαν μέσα στη δίνη της κρίσης... Δεν είχα άλλη επιλογή... Σχεδόν διέλυσαν το τμήμα. Αν λειτουργεί ακόμα, αυτό οφείλετε στην αυτοθυσία και την υπευθυνότητα των νέων παιδιών που έμειναν πίσω, έχουν οικογένειες  και την ανάγκη να κάνουν ακόμα μερικά όνειρα, έστω και κοντοπρόθεσμα για τους ίδιους... Και μακάρι να μην προκύψει καμιά φλασιά στους αρμόδιους και δουν ακόμα πιο υποβαθμισμένα τα αθλητικά σε ένα φύλλο εφημερίδας με ιστορία πίσω του...

Ευχαριστώ τον Δημήτρη γι' αυτή τη φωτογραφία που μ' έκανε να θυμηθώ πράγματα από το κοντινό παρελθόν... Τότε που η επαγγελματική ζωή ήταν ανέφελη και πάντως δεν είχε αυτή τη διάχυτη ανασφάλεια για το μέλλον που επικρατεί στις μέρες μας...

Θα ονειρεύομαι για σένα / μέχρι να με βρεις. / Μετά θα αφεθώ / στους στίχους σου / και έναν έναν θα τους γκρεμίσω, / σε συντρίμια λέξεων / θα σε ανιχνεύσω. / Θα μετρώ τα φεγγάρια / μέχρι να με βρεις / και μετά θα τα σβήσω / ένα ένα, / σε κλειστό ουρανό / θα σε ψηλαφίσω ζηλεύω, βλέπεις, / τη σελήνη που σε μαγεύει / ΠΟΙΗΜΑ ΜΑΡΙΑΣ ΡΟΔΟΠΟΥΛΟΥ... Είναι ξεσηκωμένο από τον τοίχο του Georgios Pasxalidis από το google+

Σας έδωσα στη χθεσινή ανάρτηση μια γεύση από το πάρτι γνωριμίας των ομάδων που θα λειτουργήσουν φέτος στο πλαίσιο του Δικτύου Δράσεων Αλληλεγγύης με τέσσερις φωτογραφίες κι ένα βίντεο τραβηγμένο από εκεί που έπαιξε ήδη στα social media. Δείτε το και από δω... Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ είχε την ευθύνη της διοργάνωσης και πρέπει να πούμε πως υπήρξε άψογη...



Συνεχίζουμε σήμερα με μερικές φωτογραφίες... Μόνο που αυτή τη φορά είναι λίγο πιο εξειδικευμένες. Η διοργάνωση ζήτησε από τους παρευρισκόμενους να πάρουν ένα κομμάτι χαρτί και μαρκαδόρους και να σκαρώσουν το δικό τους πρωτότυπο και μοναδικό μήνυμα που θα ήθελαν να μοιραστούν με άλλους. Το αποτέλεσμα ήταν εκπληκτικό...



Και ξαφνικά τα κάγκελα της περίφραξης του πάρκου της Ακαδημίας Πλάτωνα από τη μεριά της Μοναστηρίου, άλλαξαν όψη κι έγινε εκθετήριο έργων και ιδεών...Όποιος τέλειωνε ένα έργο το έβαζε εδώ. Κι έτσι όλοι όσοι ήταν στο πάρκο εκείνη την ώρα μπορούσαν να δουν και να διαβάσουν τόσο τα δικά τους έργα, όσο και τα έργα των άλλων παιδιών...



Διαβάστε μερικά σ' αυτή τη φωτογραφία. Τα έχω και στο βίντεο που τράβηξα, αλλά επειδή ο ήλιος εκείνη την ώρα, περασμένες 6 έπεφτε πάνω τους, ίσως να μη διαβάζονται. Ελπίζω εδώ να είναι πιο καθαρά. Τα μηνύματα είναι γεμάτα φαντασία. Και καθώς καθένα έχει γραφτεί σε διαφορετικό χρόνο και από διαφορετικό άτομο, είναι ασύνδετα μεταξύ τους...



Μερικά ακόμα από όσα μηνύματα έγραψαν τα παιδιά που είχαν έρθει στο πάρτι γνωριμίας... Του δόθηκε έτσι η ευκαιρία να εκφραστούν. Το πάρτι, έτσι κι αλλιώς ήταν όμορφο και αν μη τι άλλο δείχνει όλη τη δύναμη των διοργανωτών να κάνουν και φέτος κάτι μεγάλο και όμορφο στην ΠΟΛΙΤΕΙΑ.