Χωρίς παρελάσεις μέσα σε ένα ήρεμο περιβάλλον διάλεξα να περάσω τη φετινή 28η Οκτωβρίου...

Ο δικός μου ο τόπος, ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα...

Βαρέθηκα τις εθνικιστικές εξάρσεις... Δεν ήταν εξάλλου από τα πράγματα που με ενδιέφεραν και πολύ... Αυτό που εγώ ζητούσα πάντα και ήθελα ήταν μια ήρεμη, ήσυχη ζωή...

Να ξημερώνει και να ακούγονται κάπου, όχι πολύ μακριά, τριζόνια και βατράχια και απαλά πάνω τους να ακούγετε ο φλοίσβος από τα κύματα της θάλασσας... Υπάρχει πιο όμορφο πράγμα από αυτό;

Και να' ναι Δευτέρα, όχι σαν τις άλλες συνηθισμένες Δευτέρες που ετοιμαζόμαστε για δουλειά και το σχολείο του Λάμπρου... Αυτή η Δευτέρα είναι αλλιώς... Χαλαρά, όμορφα, χωρίς καμιά βιασύνη για τίποτα...

Ναι, είχα ανάγκη για λίγη ξεκούραση... Το χρωστούσα στον εαυτό μου και του το έδωσα. Θα κάνω αυτά που μ' αρέσουν πιο πολύ στον κόσμο. Θα ξεκουραστώ, θα γράψω, θα περπατήσω, θα κουβεντιάσω, χωρίς πίεση σε ένα ήσυχο τόπο όπου οι άνθρωποι από μόνοι τους είναι ήρεμοι και δεν τους κυνηγούν τα προβλήματα..

Αλήθεια ή όχι έτσι δείχνουν κι εγώ το εισπράττω πολύ όμορφα αυτό. Και μ' αρέσει... Όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε...

Πρωί χαράζονται αυτές οι γραμμές. Δεν έχει ακόμα ανατείλει ο ήλιος, αν και είναι μέρα ήδη... Η καλύτερη ώρα ύστερα από ένα ξεκούραστο ύπνο... Το πρωινό χάραγμα, οι ήχοι του, οι σιωπές του είναι ότι πιο όμορφο μ' αρέσει να ζω... Και τα ρουφώ σα διψασμένος ώς την τελευταία σταγόνα...

Τι όμορφο να μπορείς να δίνει στον εαυτό σου αυτό που πραγματικά του αξίζει... Κι όμως, αυτό το προνόμιο το έχει ο άνθρωπος, αλλά δεν το αξιοποιεί όσο πρέπει. Συνήθως πέφτει στην παγίδα των συνηθειών του και κάπου εκεί χάνεται...

Αλλά εγώ δε θέλω να αναλωθώ σε μια τέτοια κατάσταση. Δεν περίμενα να δημιουργηθούν εκείνες οι προϋποθέσεις που θα με έκαναν να νιώσω καλύτερα. Τις κατηύθυνα εγώ.

Με τις δυνάμεις που είχα κάθε φορά... Ήσυχα, ήρεμα κι απλά, όπως αρμόζει στους σώφρονες ανθρώπους...

6.55, ο ήλιος έκανε την εμφάνιση του από απέναντι. Είναι όμορφος σαν τη μέρα που ξημέρωσε. Ούτε ένα σύννεφο στον ουρανό, χωρίς υγρασία, μέρα σχεδόν καλοκαιρινή. Κι ο φλοίσβος της θάλασσας συνεχίζει να στέλνει μηνύματα ηρεμίας με τα μικρά κυματάκια του, καθώς σκάνε απαλά πάνω στα βότσαλα κι ύστερα προσπαθούν να γυρίσουν πίσω, κοντά στο υγρό μεγάλο στοιχείο απ' όπου προσωρινά έφυγαν...

Πραγματικά όμορφη ώρα και μέρα. Που δεν θα τη ζήσει κανείς απ' όσους θα επιλέξουν να δουν σήμερα τις παρελάσεις, στρατιωτικές ή άλλες από την τηλεόραση η ζωντανά.

Για μένα η ζωή είναι αλλού και κάνω ότι μπορώ για να ρουφήξω λίγο από το μεδούλι της, να ανοίξω την καρδιά μου και να υποδεχτεί ότι και όσο μπορεί από αυτή την ομορφιά. Μια ομορφιά υπέροχη, μοναδική που αφήνει χώρο να ανθίσουν λουλούδια ευωδιαστά, τέτοια που όμοια τους σα να μην έχουμε ξαναδεί...

• Δείτε ΕΔΩ τι μας ετοιμάζουν... Όχι που θα κάθονταν ήσυχα οι άνθρωποι... Είπαμε, είναι αποφασισμένοι να μας... σώσουν...
• Να γιατί ανησυχώ ώρες- ώρες. Δείτε ΕΔΩ. Μα, να μην πάει ο Βενιζέλος στην παρέλαση;
• Δείτε ΕΔΩ τα “όχι” του σήμερα, αν δεν τα έχετε νιώσει στο πετσί σας...
• Ο λόγος σ' έναν ποιητή, τον Νίκο Καββαδία. Δείτε ΕΔΩ.