Κοιτώντας με νοσταλγία το πατρικό σπίτι στο χωριό. Θα καταφέρουμε άραγε να πάμε φέτος;
Οι εικόνες του σπιτιού στο Θραψανό, όπως είναι σήμερα, φέρνουν στο νου, αν μη τι άλλο, νοσταλγία... Θα θέλαμε πολύ να τα καταφέρουμε φέτος να πάμε, αλλά θα τα μπορέσουμε τελικά; Κι αυτό έχει να κάνει με ζηητήματα δικά μας και με τις δυνατότητες μας. Και μακάρι να το πετύχουμε. Σας όνειρο θα μοιάζει.
Μπορεί τα ρόδα να ολοκλήρωσαν τον κύκλο τους για φέτος, αλλά οι βουκαμβίλιες είναι ολάνθιστες, αυτή την περίοδο. Άργησαν λίγο, αλλά γέμισε ο τόπος με τα όμορφα φύλλα τους. Κι όλο αυτό κάνει την καρδιά μας να θέλει, όσο τίποτα άλλο, να μπορέσουμε να πάμε. Για να δούμε...
Χαίρομαι να τις βλέπω... Το όνειρο μας, όταν τις φυτεύαμε, πιάνει τόπο. Κι ας θυμηθούμε ότι τις έκαψε ένας χιονιάς, όψιμος. Αλλά αυτές ξανάβγαλαν φύλλα και κλαδιά, ώστε να γεμίσει ο τόπος. Τελικά είναι πολύ δυνατό, ανθεκτικό φυτό. Κι αυτό μου αρέσει διπλά, πέρα από την ομορφιά του.
Και στην κατάσταση που είναι το σπίτι τώρα, ανοίγει και αναπνέει. Ας είναι καλά η Στασούλα, που το προσέχει και το φροντίζει, ώστε να είναι σε θέση να μας υποδεχτεί όταν και αν πάμε φέτος, όπως και το θέλει η καρδιά μας. Ναι, αναπνέει και βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση.
Ακόμα και τα δέντρα που φυτέψαμε, η μανταρινιά και η λεμονιά, σαν να πήραν μια ανάσα, με τη φροντίδα των τελευταίων καιρών... Δεν ξέρω αν θα κρατήσει και πόσο, αλλά οφείλω να το πω, ότι μου άρεσε η εικόνα που πήρα. Αν συνεχίσει έτσι, ίσως μπορέσουν να αναπτυχθούν και να κάνουν καρπό.
Βέβαια θέλει δουλειά. Και ας είναι καλά η Στασούλα που παρά τις αυξημένες ευθύνες της και το τρέξιμο της, το φροντίζει σε τακτική βάση ώστε να μη στερείται τίποτα. Την ευγνωμονούμε γι' αυτό. Χωρίς εκείνη, σίγουρα δεν θα ήταν σε αυτή τη μορφή. Το σπίτι "ζει" και χωρίς εμάς...
