Θα το πούμε από την αρχή. Μας έχει λείψει φέτος η επαρχία. Θες ο περιορισμός με την καραντίνα, θες ότι, για μας που τα αγαπούμε, μας έλειψαν τα ταξίδια και όχι μόνο, λόγω κορονοϊού Covid-19, αρχίσαμε να κάνουμε τα μικρά μας σχέδια... Ως εκεί, δηλαδή, που μπορούμε να απλώσουμε τα χέρια μας.


Προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να πάμε για λίγο, φέτος στο χωριό... Κοντεύουν δυο χρόνια τώρα, που έχουμε να το δούμε και μας έχει λείψει. Θα τα καταφέρουμε; Ο καιρός θα δείξει, γιατί είναι απαραίτητο πρώτα να συμβούν κάποια πράγματα. Με την υπομονή, βέβαια, καλά τα πάμε, αλλά έρχονται στιγμές που δεν το παλεύουμε.


Κι άλλα μικρά σχέδια κάνουμε, αλλά επειδή η όλη κατάσταση είναι ρευστή και αβέβαιη, αρνούμαστε ακόμα και... δυνατά να το πούμε. Φοβούνται ακόμα και τα αυτιά μας να το ακούσουν, μήπως και μετά θελήσουν να δουν να υλοποιείται κι αυτό είναι ακόμα μεγαλύτερο βάσανο.


Ας είναι. Το φετινό καλοκαίρι είναι παράξενο. Με το που αρχίσαμε τον Μάρτιο που μας πέρασε να ζούμε τις συνέπειες του εγκλεισμού μας από τον κορονοϊό Covid-19, είχαμε δει πως τίποτα πια δεν είναι το ίδιο. Και όντως, έτσι είναι. Τα παιδιά της Σούλας ματαίωσαν τα σχέδια τους για Ελλάδα κι εμείς, ψαχνόμαστε...


Βέβαια είμαστε καλά κι αυτό δεν είναι λίγο... Πόσοι και πόσοι άνθρωποι, δεν έχασαν τη ζωή τους... Αλλά εμείς εδώ, επιμένουμε όρθιοι. Και καταφέρνουμε να έχουμε μικρές ανάσες που τις χρειαζόμαστε για να πάμε δυο βήματα παρακάτω... Κι αν τα καταφέρουμε να κάνουμε δυο μικρά πράγματα, θα είμαστε πολύ χαρούμενοι.