Εντάξει, μην τον παίρνετε τοις μετρητοίς τον τίτλο της σημερινής ανάρτησης… Επειδή μόνο σε εικόνες θα σας δείξουμε το αμπέλι, αλλά ακόμα και αληθινό να ήταν, εγώ θα ήμουν ο πλέον αναρμόδιος να διαλέξω εκείνα τα τρυφερά φύλλα που θα ήταν κατάλληλα για τα ντολμαδάκια.


Ας είναι… Αν βρήκε τη θέση του εδώ το αμπέλι, είναι επειδή αποτυπώνει τη ζωή, όπως είναι αυτή τη στιγμή στο χωριό μου, το Θραψανό. Και εκείνη που θα σας βοηθούσε πραγματικά, είναι η αδελφή μου, Στασούλα. Εκείνη ξέρει και το έκανε ήδη, για το σπίτι της. Τυχεροί όσοι έφαγαν…


Εμείς, οι άνθρωποι της πόλης προφανώς αυτά τα αμπελόφυλλα μπορούμε να τα προμηθευτούμε από τη λαϊκή αγορά. Έχω δει πάγκους που διαθέτουν τέτοια και τα πουλάνε με το κιλό… Όχι και πολύ φτηνά, αλλά θα πρέπει να ληφθεί υπόψη από τι αδιέξοδο σας βγάζουν οι άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί για να τα βρείτε φρέσκα.


Στις ως τώρα φωτογραφίες βλέπετε πώς είναι τώρα το αμπέλι. Για την ώρα το κλίμα γεμίζει φύλλα και αρχίζει να «δένει» τον καρπό… Καθώς θα προχωρεί το καλοκαίρι, αυτός ο καρπός θα γίνει αγουρίδα και εκεί, στα μέσα του Ιούλη, θα ωριμάσει και θα τρώγεται. Θα χρειαστεί λίγο χρόνο ακόμα, μέχρι να γλυκάνει το σταφύλι και να κοπεί.


Βέβαια, για να φτάσει ώς εδώ το αμπέλι, ήθελε πολύ δουλειά. Δες τε πώς ήταν το ίδιο αμπέλι με τις πιο πάνω φωτογραφίες, πριν από ενάμιση μήνα. Αλλά στο μεταξύ σκάφτηκε, κλαδεύτηκε και τώρα είναι σε θέση να διοχετεύσει όλη την ενέργεια του κλίματος στον καρπό του… Θα τα δούμε όλα στον καιρό τους.


Το αμπέλι αν και έχει πολύ δουλειά για τους αγρότες, πάντα μου άρεσε. Και θυμάμαι που ως παιδί, πριν φύγω για την Αθήνα, πήγαινα κι εγώ και βοηθούσα το σκάψιμο και τη φροντίδα τους. Δεν είχαμε βέβαια τότε μηχανήματα. Με τσάπες και με τα χέρια γίνονταν όλη η δουλειά. Και μπορεί να ήταν κουραστικό, αλλά το αποτέλεσμα, συμπαθητικό.