Φωτογραφία από το υπνωτήριο του Δήμου Αθηναίων με την υποστήριξη των Γιατρών του Κόσμου στην περιοχή Κολωνού – Σεπολίων. Εδώ που μας έφτασαν ακόμα και μια τέτοια προσφορά έχει την αξία της...

Διότι πρωτοσέλιδα σαν αυτό της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ αναδεικνύουν ένα πολύ μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα... Οι νοικοκυρές και όσοι έχουν την ευθύνη της διαχείρισης ενός σπιτιού το γνωρίζουν καλά αυτό...

Από το πρωί σήμερα “παίζει” το σοβαρό πρόβλημα που έχει προκύψει με τον ΕΟΠΥΥ. Δείτε πως παραπληροφορεί η εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Οι γιατροί φταίνε και όχι το κράτος που έχει κόψει κάθε κοινωνική έννοια προσφοράς.

Διαβάστε μερικές ανθρώπινες ιστορίες από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ για το υπνωτήριο αστέγων που λειτουργεί στη γειτονιά μας από το Δήμο Αθηναίων και του Γιατρούς του Κόσμου...

«Δούλευα σε μεταφορική εταιρεία, νοίκιαζα σπίτι. Έπαψα να πληρώνομαι όμως. Κάποια μεροκάματα·δεν έφταναν για το νοίκι. Πριν 6-7 μήνες κατέληξα στον δρόμο», αρχίζει να λέει ο Δανιήλ, 41 χρόνων, άστεγος. Φιλοξενείται προσωρινά στο υπνωτήριο του Δήμου Αθηναίων στην Ακαδημία Πλάτωνος (Αλικαρνασσού 49, τηλ. 210-32.13.150), το οποίο υποστηρίζεται από τους Γιατρούς του Κόσμου και αποτελεί μία από τις Κοινωνικές Δομές Άμεσης Αντιμετώπισης της Φτώχειας.

Πώς έφτασε εδώ ο Δανιήλ; «Ενα βράδυ, έφαγα μαχαιριά από ένα πρεζόνι, που πήγε να με κλέψει. Πήγα στους Γιατρούς του Κόσμου για βοήθεια. Εκεί με ενημέρωσαν για το υπνωτήριο». Οπως εξηγεί ο χειρουργός κ. Γιώργος Κασσάρας, υπεύθυνος του Πολυϊατρείου των Γιατρών του Κόσμου και μέλος Δ.Σ., ο οποίος μας ξεναγεί στον χώρο, «η προσπάθεια είναι ενταγμένη σε πρόγραμμα ΕΣΠΑ. Αυτή τη στιγμή, έχουμε δυνατότητα για 50 άτομα, ευελπιστούμε σύντομα να φιλοξενούμε περισσότερους. Πέντε διανυκτερεύσεις είναι η “ανάσα” που προσφέρουμε στους άστεγους, με δυνατότητα ανανέωσης».

Η διευθύντρια των Γιατρών του Κόσμου, Ευγενία Θάνου, δεν κρύβει τον ενθουσιασμό της για το εγχείρημα: «Είναι σαν να έχεις ένα μικρό παιδί που θέλεις να ξεκινήσει καλά. Αδιαφορούμε για την κούραση, το πρωί στη δουλειά, εδώ μέχρι τις 11 το βράδυ. Με τη βοήθεια των 7 εργαζομένων και των εθελοντών, έχουμε διαμορφώσει το χώρο σαν ξενοδοχείο! Τους υποδεχόμαστε με ευγένεια, γεγονός που γρήγορα νικά τη διστακτικότητά τους».

Συναντάμε την Αρτεμη Λιανού, κοινωνική λειτουργό, να κουβαλάει μια στοίβα κουβέρτες: «Είναι δωρεά του Ελληνικού Στρατού, ενώ τα κρεβάτια δωρεά από ξενοδοχείο», διευκρινίζει. Σε ό,τι αφορά τις προϋποθέσεις των ενδιαφερομένων να εξασφαλίσουν μία θέση στο υπνωτήριο, η κ. Λιανού θα πει: «Απαιτείται να επισκεφθούν πριν τη ΜΚΟ Κλίμακα, όπου γίνεται καταγραφή των αναγκών και παραπομπή στην ανάλογη δομή - υπνωτήριο, συσσίτιο, κοινωνικό φαρμακείο κ.ο.κ.

Συγκεκριμένα για το υπνωτήριο, θα πρέπει να υπάρχει κάποιας μορφής αστεγία, καθώς άστεγος δεν θεωρείται μόνο όποιος μένει στον δρόμο αλλά κι εκείνος που κατοικεί σε σπίτι χωρίς ρεύμα ή νερό». Οι άστεγοι έρχονται στο υπνωτήριο καθημερινά από τις 18.00 μέχρι τις 21.00, ενώ πρέπει να φεύγουν στις 9 π.μ. «Δεν παραλείπουν, μάλιστα, να στρώσουν πρώτα το κρεβάτι τους», επισημαίνει η κ. Θάνου.

Στην είσοδο, αυστηρός σωματικός έλεγχος για ανίχνευση μεταλλικών αντικειμένων, μου θυμίζει αεροδρόμιο! Ακολουθεί η λήψη κοινωνικού ιστορικού στο αρμόδιο γραφείο και, αμέσως μετά, ντους. «Αν υπάρχει ανάγκη, τους δίνουμε ρούχα», προσθέτει η κ. Λιανού. «Ευπρόσδεκτες, επομένως, προσφορές του κόσμου σε -ανδρικό κυρίως- ρουχισμό, εσώρουχα αλλά και σεντόνια, μαξιλάρια. Επίσης, μπισκότα, ψωμί, τσουρέκια, μαρμελάδες, γλυκά κουταλιού, τσάι ή ζάχαρη κι ό,τι άλλο έχουν ευχαρίστηση», παρεμβαίνει ο κ. Κασσάρας. Στον κοινόχρηστο χώρο του 1ου ορόφου, η νεοαφιχθείσα τηλεόραση μαγνητίζει τους πάντες και τους μαζεύει γύρω από το στρογγυλό τραπέζι.

Οι εμπειρίες τους

«Εδώ συχνά μοιράζονται ό,τι φέρνουν από το συσσίτιο, είναι συγκινητικό», αναφέρει η διευθύντρια. Πλησιάζω την 53χρονη Μαρία, πρώην ξενοδοχοϋπάλληλο, με άπταιστα αγγλικά και γαλλικά. Οι δυσκολίες, πολλές: «Από τον Νοέμβριο του2011, δεν έχω σταυρώσει δουλειά. Φιλοξενήθηκα σε συγγενείς, φίλους, εξαντλήθηκαν τα αποθέματα. Τότε, μπήκα στην πραγματικότητα του άστεγου, 6 μήνες είμαι στον δρόμο. Με φιλοξένησε σε μία καρέκλα έξω ο περιπτεράς της γειτονιάς, οπότε δεν κινδύνευα. Ο ίδιος μου βρήκε αυτή τη δομή, γιατί όταν είσαι έξω, είσαι πελαγωμένος».

Πώς καταγράφει την εμπειρία της από το πρώτο βράδυ στο υπνωτήριο; «Ήμουν πολύ επιφυλακτική. Σκεφτόμουν, είναι δυνατόν να μου προσφέρουν όλα αυτά χωρίς να ζητούν κάτι; Τώρα, πρέπει να φύγω αλλά... εδώ; Έζησα την πολυτέλεια». Ανάλογη και η διαδρομή του Διονύση, άστεγου το τελευταίο δίμηνο: «Έχω κοιμηθεί στον Εθνικό Κήπο, σε στοές, σε λεωφορεία. Στο υπνωτήριο είχαν την καλοσύνη να με κρατήσουν περισσότερα βράδια». Τη μέρα, τι κάνετε; «Πηγαίνω σε βιβλιοπωλεία, μπαίνω από το ένα στο άλλο. Διαβάζω». Πώς σχολιάζει ο ίδιος την προσπάθεια; «Πρόκειται για ένα εξαίρετο δείγμα πολιτισμού, που διατηρεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αξίζουν συγχαρητήρια». Εξίσου ευγνώμων και ο Δανιήλ: «Εξω φοβόμουν, εδώ νιώθω ασφάλεια».

• Τηλεφωνική γραμμή για την έλλειψη στέγης: 10520.
• Αναδημοσίευση από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Της Βασιλικής Χρυσοστομίδου

Λουλούδια εποχής που μας έστειλαν φίλοι μας, σας έχουμε σήμερα. Αυτό όπως και τα τελευταίο στη σειρά των έξι είναι από την Άνδρο, σταλμένα από τη φίλη μας Ευαγγελία. Τα ενδιάμεσα τέσσερα, είναι από τη Βόρεια Ελλάδα και συγκεκριμένα από τον κήπο του Ηλία και της Κατερίνας, στην Αναστασιά Σερρών.


Τις λένε και ντάλιες, αν θυμάμαι καλά. Έτσι τις έλεγε η μάνα μου και είχε πάντα στην αυλή του σπιτιού μας. Δείτε τι όμορφες που είναι στον κήπο του Ηλία και της Κατερίνας. Χρειάζονται τη φροντίδα τους, αλλά σε αποζημιώνουν και με το παραπάνω με το αποτέλεσμα.


Κι αυτά, δεν ξέρω πως τα λένε, αλλά η ομορφιά τους είναι κάτι το εκπληκτικό. Μέρος της δημιουργίας που θα μας συναρπάζει πάντα και θα μας υπενθυμίζει πάντα πως τίποτα γύρω μας δεν έχει γίνει τυχαία. Όλα έχουν κάποιο σκοπό. Και κάποιος μας τα πρόσφερε γιατί θέλει να νιώθουμε καλά!


Να τα βλέπεις, να τα ζεις και να τα χαίρεσαι! Υπέροχα λουλούδια εποχής. Γεμάτα πράσινο την ώρα που κάποια άλλα δέντρα αρχίζουν να κιτρινίζουν τα φύλλα τους και να ετοιμάζονται να πέσουν, αφού το φθινόπωρο τις έχει αυτές τις δυσκολίες. Κι όμως ότι ωραίο είναι εδώ, μας υπενθυμίζει ότι, η ζωή έχει και τα πάνω της.


Κίτρινα κρινάκια που βγαίνουν, θαρρείς από μόνα τους, για να προσθέσουν μια πινελιά ομορφιά στην όλη δημιουργία. Παρατηρήστε πως ξεπροβάλλουν από το χώμα "από μόνα τους". Και κάτω μια βουκαμβίλια από αυτές που μας αρέσουν γεμάτη από τα λουλούδια της. Ευχαριστούμε Ευαγγελία, ευχαριστούμε Ηλία!

Σας τις χρωστούσα... Το υποσχέθηκα στην ανάρτηση που έκανα την περασμένη Πέμπτη με έξι φωτογραφίες από τη βόλτα μου στο πάρκο ανήμερα της 25ης Μαρτίου. Θα συνεχίσω σήμερα ξεκινώντας με ένα 6λεπτο βίντεο με τους φυσικούς ήχους του. 


Βλέποντας το βίντεο μπορείτε να αντιληφθείτε τι έζησα... Ιδού και μερικές φωτογραφίες... Η ηλιοφάνεια έβγαλε τους ανθρώπους από τα σπίτια τους. Στην Ακαδημία Πλάτωνα το κάνουν αυτό στην πρώτη ευκαιρία. Έρχονται με τα μουσικά όργανα τους να παίξουν με την παρέα τους...


Ή έρχονται απλά να περάσουν καλά, συζητώντας, διασκεδάζοντας... Ο άνθρωπος την έχει αυτή την ανάγκη. Διαρκώς θέλει να είναι κοντά σε άλλους ανθρώπους και κοντά στη φύση. Κι εδώ μπορεί να τα έχει και τα δυο και μάλιστα σε μεγάλη ποσότητα....


Το ξέρω, γιατί το κάνω κι εγώ συχνά... Κάθε φορά που νιώθω την ανάγκη να ξεφύγω λιγάκι. Να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου, το μυαλό μου... Καταφύγιο είναι το πάρκο. Τέσσερα στρέμματα πράσινο όπου μπορείς να παρατηρήσεις και να δεις τα πάντα...


Ακόμα κι έναν πιτσιρικά πάνω σε μια χαρουπιά που έχει σκαρφαλώσει για να παίξει, φωτογράφισα. Με είδε που φωτογράφιζα τη φύση και μου φώναξε: “Εμένα, κύριε, δεν θα με πάρετε μια φωτογραφία; ". Του το υποσχέθηκα και το έκανα. Ατσίδας ο μικρός...

Κλείνοντας το σημερινό σημείωμα θέλω να σας δώσω και το βίντεο που είχα γράψει την περασμένη εβδομάδα στη Φτέρη Αιγίου, όταν πήγαμε με τον συνάδελφο μου Δήμο να ψάξουμε για φτέρη. Το είχα δημοσιεύσει με τη μορφή λίγκ, αλλά δεν ξέρω πόσοι το είδατε. Αξίζει να ρίξετε μια ματιά. Θα σας ηρεμήσει...