Θα συνεχίσουμε σήμερα τα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών με αφορμή την εκδρομή στη Λίμνη Μουσών και όλα όσα ζήσαμε εκεί ως αυτήκοοι μάρτυρες. Στη χθεσινή μας ανάρτηση είδαμε ότι τίποτα δεν έγινε από μόνο του και μαγικά. Η ομάδα Ησαΐας 2:4 δούλεψε σκληρά για να υπάρχει αυτό το εξαιρετικό αποτέλεσμα.


Θυμηθείτε ΕΔΩ κι ΕΔΩ τι γράφαμε και συνεχίστε παρακαλώ την ανάγνωση σας. Οι φωτογραφίες του σημερινού κομματιού είναι από φίλους που τις τράβηξαν είτε με το κινητό τους, είτε με τη φωτογραφική μηχανή τους. Και συνεχίζουμε... Ο Βασίλης Καραφάτσας πέθανε στις 23 Ιουνίου 1971 στις στρατιωτικές φυλακές Λάρισας ύστερα από φρικτά βασανιστήρια δύο μηνών λόγω της άρνησής του να υπηρετήσει στις ένοπλες δυνάμεις.


Οι εφημερίδες μίλησαν τότε, για αυτοκτονία αλλά αυτό ήταν ένα σκηνοθετημένο ψέμα..Οι δολοφόνοι του δε βρέθηκαν ποτέ..Δεν θα ξεχάσουμε τα λόγια του που βρέθηκαν σε σημείωμα στο πορτοφόλι του όπου είχε γράψει  την απόφασή του μετά το βάφτισμά του : «και από αυτή τη στιγμή θα υπηρετώ τον Θεόν μου κάτω από δύσκολες συνθήκες…» Δεν είχε κλείσει χρόνο βαφτισμένος όταν δολοφονήθηκε…


Το 1948 ο  Χρήστος Μουλώτας ένας 37χρονος πατέρας τεσσάρων παιδιών δήλωσε στους βασανιστές του ότι όσο ήταν ζωντανός θα υπηρετούσε μόνο τον Ιεχωβά και, αν πέθαινε, ο Ιεχωβά θα τον ανάσταινε. Μη μπορώντας να διαρρήξουν την ακεραιότητά του, τον σκότωσαν.


Από τον Φεβρουάριο του 1949 μέχρι και τον Νοέμβριο του 1977, έως και 450 αντιρρησίες συνείδησης κρατήθηκαν στις φυλακές με μέσο όρο κράτησης 8-10 χρόνια. Στις 28/9/77, ημέρα Τετάρτη, και ώρα 23:00, η ελληνική Βουλή ψήφισε μετά από πολύ συζήτηση και αντιδράσεις τον πολυσυζητημένο νόμο 731/77, που άρχισε να ισχύει στις 14/10/77 και προέβλεπε άμεση απόλυση από τις φυλακές όσων ήταν μέσα πάνω από 4 χρόνια, επίσης καθορίστηκε εφάπαξ καταδίκη 4 χρόνων σε όσους θα αρνούνται τη στρατιωτική υπηρεσία.


Όμως τα βάσανα των αντιρρησιών δεν τελείωσαν με την ψήφιση του νομού. Ο νόμος εξασθένησε από πολλές πιέσεις εκκλησιαστικών κύκλων και πολλοί αδελφοί μας πέρασαν ακόμα πολλές δυσκολίες και αδικίες τότε και αργότερα. Και φτάσαμε στο 1998 ώστε η σειρά 251 να είναι η τελευταία πριν ξεκινήσει η κοινωνική θητεία…


Εκεί, στη Λίμνη Μουσών ήταν αδέλφια από όλες τις σειρές και όλες τις ηλικίες… Όλοι μαζί, ενωμένοι αγαπημένοι και αγκαλιασμένοι αν και δεν γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Και μας τιμάει ιδιαίτερα που έχουμε ανάμεσά μας τα αδέλφια μας των δεκαετιών 60 και 70!!! Δεν ήταν υπέροχο αυτό;


Είναι προνόμιό μας να είστε όλοι εδώ και σας ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας… Καταβάλαμε πάρα πολλές προσπάθειες για να φροντίσουμε άπειρες λεπτομέρειες ώστε η σημερινή εκδήλωση να δώσει με ασφαλή και θεοκρατικό τρόπο την χαρά και την ενθάρρυνση που όλοι χρειαζόμαστε…