Ήταν μια μέρα μνήμης η περασμένη Κυριακή για μας, που συμμετείχαμε στην εκδρομή στη Λίμνη Μουσών… Θυμηθήκαμε τους αγώνες που έδωσαν αδελφοί μας πίσω από τα σίδερα ενάντια στο σύστημα… Και φυσικά φεύγοντας πήραν αυτά τα αναμνηστικά καπελάκια που είχαν ετοιμαστεί.


Δόθηκε η ευκαιρία στα μέλη των οικογενειών μας και στους φίλους μας να πάρουν μια γεύση από το κλίμα που μόνο εκείνοι μπορούσαν, λόγω ειδικών εμπειριών, να φτιάξουν… Να εξοικειώσουν τα παιδιά τους με την ιστορία μας τους αγώνες μας και τις νίκες μας ενάντια στο σύστημα του Σατανά. Κι αυτό είναι το αναμνηστικό στυλό που πήραμε όλοι μας.


«Κανένας από εμάς δεν ήταν μόνος του… Ήμασταν ο Ιεχωβά …Όλοι εμείς τα αδέλφια μαζί… και όλοι τους!!» Τέτοια και άλλα πολλά ακούσαμε στην εκδρομή της Κυριακής, μέσα στην κατάμεστη από αδελφούς και αδελφές αίθουσα. Κι αυτό είναι το πανό καλωσορίσματος. Κάπως έτσι φτιάχτηκε και μας γέμισε όλους χαρά…


Ακολουθούν ως φωτογραφίες σ’ αυτό το δημοσίευμα μερικά πράγματα που μπορεί να μοιάζουν με λεπτομέρειες αλλά σίγουρα βοήθησαν στο να εξελιχθεί πολύ όμορφα η όλη εκδήλωση. Η ιστορία των θρησκευτικών αντιρρησιών συνείδησης στην Ελλάδα αρχίζει στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου… Ας δούμε μερικά πράγματα γι’ αυτό.


Οι πρώτοι αντιρρησίες που εμφανίστηκαν στην χώρα μας και που απασχόλησαν την διεθνή γνώμη είναι αποκλειστικά Μάρτυρες του Ιεχωβά. Οι τρόποι που χρησιμοποιήθηκαν από τις διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις για την αντιμετώπιση των αντιρρησιών ήταν υπερβολικά απάνθρωποι και εξοντωτικοί.


Μακρόνησος, Μπογιάτι, Κοζάνη, Γιάννενα, Λάρισα, Χανιά, Γεντικουλέ, είναι τόποι κράτησης και βασανισμού... Εκτελέσεις, καταδίκες σε θάνατο, ισόβιες καθείρξεις, πολύχρονες φυλακίσεις, άγριοι ξυλοδαρμοί, απομονώσεις, βασανιστήρια σωματικά ψυχολογικά και κάθε είδους, εξορίες και τα παρόμοια, στολίζουν την ιστορία των νέων αυτών που τόλμησαν να ενεργήσουν διαφορετικά από το κατεστημένο, υπακούοντας στη φωνή της συνείδησης τους.


Ο Ιωάννης Τσούκαρης εκτελέστηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1949 για λόγους συνείδησης… Ήταν μόλις 21 ετών.. «Δε φοβήθηκε..Πήγαινε στην εκτέλεση σαν να πήγαινε σε πανηγύρι...» αφηγήθηκε αυτόπτης μάρτυς. Στην τελευταία του επιστολή  πριν εκτελεστεί γράφει μεταξύ άλλων : Η υποθεσίς μου κρέμεται στα χέρια του Ιεχωβά των δυνάμεων.


Και συνέχιζε: Μάθε αδελφέ μου , σήμερα το πρωί με πήγαν στο Μεζούρλο αλλά δε με εκτέλεσαν, μου είπαν ότι πέρασε η ώρα, αλλά είδαν όλοι το θάρρος μου και τους έκανε εντύπωση, δεν ξέρω τώρα αν γίνει αυτό άλλο πρωί, αλλά ας εμπιστευόμεθα και ας δεόμεθα πάντοτε εις αυτόν και ας μη φοβηθούμε ανθρώπους, διότι η Γραφή λέει : Ο φόβος του ανθρώπου στήνει παγίδα ο δε πεποιθώς επί Κυριον είναι εν ασφαλεία.


Ο Γιώργος Ορφανίδης εκτελέστηκε στις 2 Μαρτίου 1949 ως αντιρρησίας συνείδησης. Όταν τον έστησαν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα οι στρατιώτες δεν ήθελαν να τον τουφεκίσουν και έριξαν στον αέρα σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα. Τότε ο λοχαγός παίρνει το αυτόματο και τον σκοτώνει ο ίδιος. Υπάρχουν κι άλλα ντοκουμέντα, αλλά θα συνεχίσουμε αύριο…