Ιστορική φωτογραφία του Κώστα Καραγιάννη. Τότε που οι αθλητικές εφημερίδες τον παρουσίαζαν ως πρωταθλητή Ελλάδας και οι θεατές τον αποθέωναν ως είδωλό τους. Αυτός ο άνθρωπος τα παράτησε όλα αυτά, για χάρη του Ιεχωβά του Θεού της Αγάπης που αποφάσισε να υπηρετεί…


Μια φωτογραφία πιο κοντά στο τώρα... Χαμογελαστό πρόσωπο και μια δυνατή φυσιογνωμία… Ο Κώστας έχει πάντα ένα αστείο να πει στην παρέα… Ομιλητικός, οι ιστορίες του δεν έχουν τέλος. Μου άρεσε πολύ η παρέα του, όλες τις φορές που συναντηθήκαμε…


Είχαμε την ευκαιρία να τα πούμε στο «Νησί» την όμορφη καφετέρια κάτω στη Μαρίνα του Αιγίου… Πραγματικά εκεί με τις βάρκες δίπλα σου, έχεις την αίσθηση ότι είσαι σε νησί. Ήσυχο μέρος, μπορέσαμε να συζητήσουμε χωρίς να μας διακόψει κανείς και να κρατήσω τις σημειώσεις μου.


Η ταυτότητα ντοκουμέντο του Κώστα Καραγιάννη ως αθλητή. Μάλιστα μια περίοδο ο ίδιος είχε στην Πάτρα δικό του προπονητήριο για τους νεαρούς που ήθελαν να ασχοληθούν με την πάλη… «Πολύ καλύτερο, είπε στην κουβέντα μας, από το να γυρνάνε στις καφετέριες»…


Άλλη μια φωτογραφία από το «Νησί». Το γκαρσόνι που μας φωτογράφισε έκανε καλή δουλειά. Πέρα από τις οδηγίες που του έδωσα, πήρε και δικές του πρωτοβουλίες. Μάλιστα μας έβγαλε τρεις διαφορετικές από κάθε πόζα, για να διαλέξω. Τον ευχαριστώ γι’ αυτή τη συνεργασία…


Ο Κώστας Καραγιάννης υπήρξε για ένα μικρό χρονικό διάστημα και διαιτητής στους αγώνες πάλης. Τον βλέπουμε εδώ δεξιά σε ένα πολύ σημαντικό αγώνα της εποχής… Τίποτα όμως δεν ήταν πιο δυνατό από την πίστη στον Ιεχωβά κι έτσι αποφάσισε να αφήσει πίσω τους την πάλη.

Πρόκειται για τον Κώστα Καραγιάννη, πρωταθλητή Ελλάδος κάποτε στην πάλη, Μάρτυρας του Ιεχωβά εδώ και πενήντα χρόνια σχεδόν… Γνωριστήκαμε στα Βαλιμίτικα, ένα μικρό χωριό λίγο πιο πέρα από την Τέμενη του Αιγίου, τώρα που είχαμε πάει για τις μικρές φθινοπωρινές διακοπές μας και λίγο αργότερα καθίσαμε και κάναμε μια κουβέντα σε βάθος για τον ίδιο και για πώς γνώρισε την αλήθεια.

Ο Κώστας είναι 72 χρονών σήμερα, γεμάτος ζωή και δύναμη με καθημερινή παρουσία και θεοκρατική δράση στο έργο του κηρύγματος των καλών νέων… Μένει στα Βαλιμίτικα μόνος του και συναθροίζεται στην εκκλησία του Αιγίου, όπου καταφέραμε να πάμε κι εμείς δυο φορές, καθώς όπως είπαμε, είμαστε στην Τέμενη.

Η ιστορία του Κώστα ξεκινάει κάπως παράξενα… Γεννιέται σε ένα περιβάλλον αφιλόξενο με τον φυσικό του πατέρα να εγκαταλείπει την οικογένεια του. Ο ίδιος μεγαλώνει κοντά στον πατριό του που παντρεύεται η μητέρα του στην Πάτρα. Σε ηλικία 15 μόλις χρονών προσχώρησε στον αθλητισμό. Ελληνορωμαϊκή πάλη και ελευθέρας. Ο πατριός του ήταν μαθητής του θρυλικού Τζιμ Λόντον.

Αφού διανύει μια σύντομη πολύ δυναμική πορεία στον ερασιτεχνικό αθλητισμό και καταφέρνει να ανέβει στο βήμα του πρωταθλητή Ελλάδας στα 21 του γίνεται διαιτητής στο ίδιο άθλημα και λίγο αργότερα προπονητής 28 νέων παιδιών.

Το 1967, στη δικτατορία, αυτοεξορίζεται λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων… Μπαρκάρισε και πήγε στον Καναδά, όπου και δραπέτευσε από το πλοίο του… Έμεινε εκεί δύο χρόνια… Στα 24 του γνωρίζει την αλήθεια. Ήταν στο Τορόντο όπου συνδέθηκε με Μάρτυρες του Ιεχωβά. Δούλευε τότε πορτιέρης σε ένα μπαρ… Ήταν βλέπεις και η σωματοδομή που λόγω της πάλης, που τον βοηθούσε σ’ αυτό.

Εκεί γνωρίζει κάποιον πελάτη ο οποίος είχε πάει στο μπαρ για ένα ποτό και είχε εξάρθρωση στο γοφό. Ο Κώστας είχε εκπαιδευτεί στη φυσιοθεραπεία, λόγω της πάλης και προσφέρθηκε να βοηθήσει. Πήγαν λοιπόν σπίτι του κι αφού του έκανε μερικές ασκήσεις και ένιωσε καλύτερα πέρασαν στην κουζίνα. Εκεί η γυναίκα του ανθρώπου που είχε το σπίτι τον ρώτησε αν πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού. «Πατριώτισσα, εγώ δεν πιστεύω ούτε στα άντερα μου» ήταν η αυθόρμητη απάντηση του.

Η γυναίκα δεν απογοητεύτηκε. Η επόμενη ερώτηση της ήταν σχετικά με το τι πιστεύει για τη ζωή… Ο Κώστας είχε πάρει φόρα πια… Άρχισε να αναπτύσσει τη θεωρεία του ανατολικού μπλοκ. Και κάπου εκεί μπήκε και το θέμα του Αϊνστάιν… Αλλά εκεί καταλαβαίνει ότι από τον τύπο του Αϊνστάιν δεν βγαίνει ζωή, αλλά ενέργεια, οπότε…

Ο ίδιος ρώτησε για τον πατέρα του που νόμιζε ότι είχε πεθάνει… «Τι γίνεται μ’ αυτόν; Έχει πάει στην Κόλαση ή τα περνάει μια χαρά στον Παράδεισο;». Είχε ακούσει κι αυτός τις φιλοσοφικές δαιμονικές διδασκαλίες και νόμιζε ότι έτσι είχαν τα πράγματα...

Οι αδελφοί άνοιξαν την Αγία Γραφή και του έδειξαν από τον Εκκλησιαστή 9 τι συμβαίνει όταν πεθαίνει ο άνθρωπος… Εντυπωσιάστηκε. Κουβέντιασαν για πολύ ακόμα... Και φεύγοντας πήρε μαζί του το βιβλίο «Από τον απολεσθέντα παράδεισο στον αποκατασταθέντα παράδεισο». Το διάβασε σε μια νύχτα όταν πήγε σπίτι του...

Και την επομένη πήρε το βιβλίο «Πράγματα που είναι αδύνατον να ψευσθή ο Θεός». Κάπου εκεί του είπαν πως όσα βιβλία και να διαβάσει, από μόνα τους, δεν μπορούν να τον βοηθήσουν… Το σωστό θα ήταν να ξεκινήσει μελέτη της Αγίας Γραφής. Το έκανε με μεγάλη θέρμη. Δυο φορές την εβδομάδα πήγαινε σπίτι τους…

Σε πέντε μήνες όμως από τότε, άρχισε να καταζητείται για την απόδραση του από πλοίο. Για να προστατευθεί έφυγε για το Χάι Αλάσκα, στο Φόρντ Λίσον. Άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους... Συνέχισε τη μελέτη του δι’ αλληλογραφίας και προσπαθούσε, ενώ εργαζόταν, να βρει επαφές με Μάρτυρες του Ιεχωβά στην περιοχή που έμενε, στην Αλάσκα. Δεν ήταν εύκολο, αλλά το κατάφερε…

Ένα χρόνο αργότερα επιστρέφει στο Βανκούβερ του Καναδά… Και λίγους μήνες μετά, σε ένα τυχαίο έλεγχο στο δρόμο, συλλαμβάνεται (δραπέτης από πλοίο) και μπαίνει στις εγκληματικές φυλακές… Γίνεται η δίκη του λίγο αργότερα, τιμωρείται με μια μικρή ποινή, αλλά απελαύνεται για την Ελλάδα. Είναι ήδη 26 χρονών και στην Ελλάδα είναι ακόμα δικτατορία…

Το μπέθελ στην Αθήνα στεγαζόταν τότε στην Καρτάλη... Του συστήνει αδελφούς στην Πάτρα, την ιδιαίτερη πατρίδα του, για να έρθει σε επαφή... Ο ίδιος τους έδωσε μάλιστα και επτά βιβλία από το «Αλήθεια» που δεν του κατάσχεσαν στο τελωνείο, ως ναυτικός… Την εποχή εκείνη τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα, για να περάσεις βιβλία της οργάνωσης…

Τον Ιανουάριο του 1971, συγκεκριμένα στις 17/1 βαφτίστηκε στη θάλασσα του Ρίο... Και τέσσερα χρόνια αργότερα περνά την πρώτη μεγάλη δοκιμασία του. Στην επιστράτευση του Ιουλίου 1974 τον απειλούν ότι αν δεν ντυθεί φαντάρος και δεν πάρει όπλο θα τον εκτελέσουν στα έξι μέτρα με συνοπτικές διαδικασίες… Δεν αστειεύονται... Αλλά ο Ιεχωβά τον φυλάσσει.

Η πορεία του στη θεοκρατία… Από το 1972 διακονικός υπηρέτης και το 1977 πρεσβύτερος για 30 χρόνια. Στο μεταξύ παντρεύτηκε και έκανε δυο παιδιά την Άννα και τον Στέφανο. Και οι δυσκολίες εκεί δεν έχουν τελειωμό, όπως και για όλους τους αδελφούς μας που διακρατούσαν ακεραιότητα… Το κορίτσι του με βάση τα καθιερωμένα της Πολιτείας θεωρούνταν νόθο μέχρι που έγινε δυο χρονών…

Θα χρειαζόμασταν πολλά να πούμε για τον χαμογελαστό Κώστα, που γνωρίσαμε τις προηγούμενες μέρες στο Αίγιο… Ας μείνουμε εδώ για την ώρα… Αν χρειαστεί θα επιστρέψουμε… Ας κρατήσουμε μια μεγάλη αλήθεια: Ο Ιεχωβά ελκύει εκείνους που θεωρεί άξιους κοντά του, όποιοι κι αν είναι και ότι επίπεδο κι αν έχουν…