Αυτή είναι η Διονυσία… Κι αυτή είναι η αληθινή ανθρώπινη ιστορία από τον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ που δείχνει πως ο Ιεχωβά Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Διαβάζει ανθρώπινες καρδιές και βοηθά ανθρώπους καλής θέλησης να αλλάξουν δρόμο στη ζωή τους…


Η ιστορία της μας συγκλόνισε… Και δεν είναι κάτι που μάθαμε μέσω τρίτων. Το ρεπορτάζ είναι πέρα για πέρα αληθινό και η μαρτυρία είναι της ίδιας που αυτή την ώρα κάνει μελέτη, εκτιμώντας πώς μόνο κοντά στον Ιεχωβά έχει ελπίδα…


Αυτό είναι το αποφυλακιστήριο σημείωμα, η απόφαση δηλαδή που την καθιστά ελεύθερη πια, να ζήσει στην κοινωνία… Και το ερώτημα είναι: Η φυλακή τη βοήθησε άραγε να αντιληφθεί πού βρισκόταν η ζωή της και να την αλλάξει; Καλύτερα να μας το πει η ίδια…


Πιο γλυκιά σήμερα, πιο χαλαρή και πιο ανθρώπινη, η Διονυσία, χτίζει καθημερινά σε άλλη βάση, πιο σταθερά τη ζωή της… Έχει ανθρώπους γύρω της που εκτιμούν τις προσπάθειες που κάνει. Και μια υπομονετική αδελφή που μελετά μαζί της τον ενθαρρυντικό Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή…

Όσα διαβάσετε παρακάτω είναι πέρα για πέρα αληθινά. Δεν αποτελεί προϊόν δημοσιογραφικής έρευνας, η ίδια μας προσέγγισε και θέλησε να μιλήσει για τη ζωή της και πώς την άλλαξε μελετώντας την Αγία Γραφή και χτίζοντας καθημερινά μια άλλη προσωπικότητα πολύ πιο ανθρώπινη και αληθινή…

Γι’ αυτό και ο λόγος είναι σε πρώτο πρόσωπο. Μιλά η ίδια:

Με λένε Διονυσία Σμ….. Είμαι 28 χρόνων. Το 2010 μπήκα στη φυλακή με σοβαρές κατηγορίες. Τρία χρόνια μοναξιάς, 3 χρόνια χαμένα από τη ζωή μου.

Θυμάμαι, το 2012 έφεραν στο θάλαμο της φυλακής μια αδελφή σας, η οποία πρωτού γίνει αδελφή κάτι είχε κάνει. Εγώ στη φυλακή, δεν σήκωνα κουβέντα. Ήμουν βίαιη και αντιδραστική με όλους και τα αίματα μου άναβαν με το παραμικρό.

Μια μέρα ήθελα να βάλω ένα τραπέζι μέσα στο θάλαμο όπου ήταν αδύνατον να μπει και κατά συνέπεια μόλις μου έφερε αντίρρηση η αδελφή εγώ την «στόλισα» με ένα σωρό ύβρεις γεμάτη από θυμό. Εκείνη δεν μου επιτέθηκε λεκτικά, σχεδόν δεν έβγαλε κουβέντα.

Αργότερα έμαθα, από άλλη κρατούμενη, ότι ήταν Μάρτυρας του Ιεχωβά και όταν συνήλθα από όλα αυτά θεώρησα σωστό να πάω να της ζητήσω συγγνώμη για τη συμπεριφορά μου.

Την ρώτησα τι είναι όλα αυτά που διαβάζει και μάλιστα της ζήτησα να μου δώσει το βιβλίο «Τι διδάσκει η Αγία Γραφή». Εκείνη στην αρχή αρνήθηκε. Γιατί ήδη την είχαν στο στόχαστρο οι άλλες. Της έβαζαν σταυρούς κάτω από το στρώμα και η αλληλογραφία της, καθώς και κάποια έντυπα, ερχόντουσαν σκισμένα. Υπήρχε κάποια θρησκευτική μισαλλοδοξία, ας πούμε.

Της είπα να βρούμε έναν τρόπο να διαβάσω αυτό το βιβλίο… Και ο τρόπος βρέθηκε. Η αδελφή έντυσε το βιβλίο απέξω και μου το έδωσε. Αλλά δεν μπορούσα να το διαβάσω, γιατί από τα φάρμακα τα μάτια μου δεν έβλεπαν καλά… Και το βράδυ στο κρεβάτι μου αποκοιμιόμουν με το βιβλίο που μίλαγε για παράδεισο και είχε χαρούμενες εικόνες.

Στις 8/11/2012 αποφυλακίζομαι. Και μετά από λίγο καιρό βρίσκω τον αριθμό του κινητού της σε μια τσάντα σκουπιδιών μαύρη που μου ‘χε δώσει η φυλακή παίρνοντας τα ρούχα μου από κει μέσα.

Στο μεταξύ εγώ, έχω γνωρίσει τον Παναγιώτη και μένω μαζί με τη γιαγιά μου. Της τηλεφωνώ. Το σηκώνει και της λέω «Ελευθερία είμαι η Διονυσία, χαίρομαι που ελευθερώθηκες» και κλείσαμε ένα ραντεβού στο Μετρό Αττικής να πιούμε καφέ, αλλά ο Σατανάς έφερνε δύσκολες περιστάσεις. Έτσι το ραντεβού εκείνο, δεν έγινε ποτέ.

Μια μέρα που χα πάει στο πάρκο Τρίτση να περπατήσω, βρήκα μπροστά μου δυο αδελφούς με τις τσάντες τους, κρατώντας τα περιοδικά στα χέρια. Αμέσως τους αναγνώρισα… Τους πλησίασα και είπα: «Είστε ιεχωβάδες;»

Ο ένας μου αποκρίθηκε: «Είμαστε χριστιανοί Μάρτυρες του Ιεχωβά». «Ωραία, λέω, θέλω τα περιοδικά σας». Οι αδελφοί μου πρόσφεραν τα περιοδικά. Και στη συνέχεια, σε άλλον χρόνο, ξεκίνησα μελέτη με τη γυναίκα του ενός από αυτούς έως και σήμερα.

Το πιο συνταρακτικό για μένα, το καλοκαίρι του 2014 στο ΟΑΚΑ είχε μια Συνέλευση Διεθνή με θέμα: «Να επιζητείται πρώτα την βασιλεία του Θεού». Πήγα μαζί με την κοπέλα που έκανα μελέτη. Ξαφνικά, όπως χάζευα, βλέπω τη Ελευθερία… Αγκαλιαστήκαμε και  φιληθήκαμε… Νοιώσαμε χαρούμενες που ο Ιεχωβά, ύστερα από όλες αυτές τις κακουχίες και ταλαιπωρίες, θέλησε να συναντηθούμε εκεί!!! Ποσό ευγνώμονες είμαστε…

Όλα αυτά τα χρόνια έμαθα και μαθαίνω για την αγάπη του Θεού. Έβαλα και ρίζωσε στην καρδιά μου η πραότητα, ενώ ξεριζώθηκε το εκδικητικό πνεύμα! Αυτό ήταν που με βοήθησε να προχωρήσω και να συνεχίζω μέχρι σήμερα τη μελέτη μου… Πραγματικά, ο λόγος του Θεού  είναι αληθεια!