Η αφορμή δόθηκε από τον φίλο Άγγελο Φίσκιλη, όταν για δικούς του λόγους δημοσίευσε αυτή τη φωτογραφία στο Facebook. Πρόκειται για τη στοά του City Link που ενώνει τη Βουκουρεστίου με την Αμερικής. Κι εμείς έχουμε ωραίες αναμνήσεις από εκεί… Ένα βράδυ μετά από μια όχι και τόσο καλή θεατρική παράσταση... Μια βόλτα στη νυχτερινή Αθήνα με μηχανή κι ένα ποτήρι κόκκινο ισπανικό, ξηρό, κρασί με θαυμάσιο μεζέ να το συνοδεύει…  Τελικά δεν θέλει πολλά ο άνθρωπος για να νιώσει καλά. Λίγα και καλά… Κι εδώ είναι μια ζεστή γωνιά στο κέντρο της Αθήνας. Εδώ ένα ποτό είναι μια ξεχωριστή απόλαυση.


Καλοκαιρινό κι ανάλαφρο με τις πρώτες νοσταλγίες ετούτο το δημοσίευμα… Του πάνε γάντι τα ξεραμένα, χρυσά στάχυα… Το κουβεντιάζαμε προχθές με τον παππού Διονύση… Παλιότερα, τέτοιον καιρό ετοιμάζονταν για τον θερισμό… Τότε που οι οικογένειες στα χωριά θεωρούσαν υποχρέωση τους να σπείρουν το σιτάρι της χρονιάς για το ψωμί τους. Τότε που ήξεραν τι έβαζαν στο τραπέζι τους και το εμπιστευότανε, γιατί οι ίδιοι πήγαιναν το στάρι στο μύλο, να το αλέσουν για το αλεύρι που θα χρησιμοποιούσε η νοικοκυρά για να ζυμώσει… Τώρα όλα αυτά μοιάζουν πολύ μακρινά…

Ένα όμορφο τραγούδι σε στοίχους Γιάννη Ζαχαριουδάκη και μουσική Κώστα Παπασύκα

Ενορχήστρωση - προγραμματισμός: Παύλος Αρβανίτης

Κιθάρες: Παύλος Αρβανίτης - Κώστας Παπασύκας

Πλήκτρα: Κατερίνα Καραθανάση

Μπουζούκι - Μπαγκλαμαδάκι: Χάρης Βεγλετζής

Επιμέλεια παραγωγής: Οδυσσέας Τσατσούλης

Track 8 από το ομώνυμο cd, copyright 2011

Το τραγούδι ονομάζεται «Τέκνα Ειρήνης» και να οι στοίχοι του

Με θαρραλέα τη ψυχή

αρνήθηκε συμμετοχή

σε μια σκακιέρα σκοτεινή

άβουλο πιόνι να γενεί

Με της αλήθειας τη καρδιά

κόντρα σε κάθε μια ψευθιά

πετούσε πάντοτε ψηλά

ειρήνης άνοιγε φτερά

Αγνό ελεύθερο μυαλό

και με μητρώο καθαρό

οδεύει για τη φυλακή

σαν το πουλί μες στο κλουβί

Ήταν το έγκλημα βαρύ

όπλο στο χέρι ν' αρνηθεί

μα θα του κόψουν τα φτερά

και θα ναι η ποινή βαριά

Κι εγώ αναρωτήθηκα , κοιτώντας τον στα μάτια ρεφρέν ( δις )

είν' η ζωή μου ένα κελί;

ή το κελί μου έχει ζωή;

και αίμα στα ντουβάρια, κι αίμα στα ντουβάρια

Τι κι αν το σώμα στο κλουβί

είναι σε κάποια φυλακή

τι κι αν του κόψαν τα φτερά

να μη πετάει στα ψηλά

Οι φύλακες να απορούν

και κάποιοι να μονολογούν

δε τον εβλέπουν σκυθρωπό

μα πάντα χαμογελαστό

Κι εγώ αναρωτήθηκα , κοιτώντας τον στα μάτια ρεφρεν ( δις )

είν' η ζωή μου ένα κελί;

ή το κελί μου έχει ζωή;

και αίμα στα ντουβάρια, κι αίμα στα ντουβάρια

Τον είδα κάπου το '49

να τον φορτώνουν μεταγωγικά

και εξορία σε ξερό νησί

μάτι ανθρώπου μη τον δει

Είχε μεγάλο τσαγανό

κόντρα να πάει στον ποταμό

είχε ελπίδα στη καρδιά

για τη μεγάλη λευτεριά

Κι εγώ αναρωτήθηκα , κοιτώντας τον στα μάτια ρεφρέν ( δις )

είν' η ζωή μου ένα κελί;

ή το κελί μου έχει ζωή;

και αίμα στα ντουβάρια, κι αίμα στα ντουβάρια.

Γιάννη Ζαχαριουδάκη, ευχαριστώ που μου το επεσήμανες… Εύχομαι να έχεις πάντα τέτοιες εμπνεύσεις. Και να συνεχίσεις να γράφεις. Κάνει σε όλους μας καλό. Πίστεψε με…