Έτσι για να ενθαρρυνθούμε λίγο, επειδή τα έργα οικοδόμησης των Αιθουσών Βασιλείας συνεχίζονται σε όλο τον κόσμο με εντατικό ρυθμό, δείτε μια πρώτη πανοραμική εικόνα των νέων Αιθουσών Βασιλείας του Πειραιά... Οι φωτογραφίες έχουν τραβηχτεί την Πέμπτη 6/11/2014.

ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Η ΒΑΡΔΙΑ ΣΟΥ

Η βάρδια σου στην παράσταση «Ζωή»,

όπου να ’ναι τελειώνει.

Ετοιμάσου να βγάλεις από πάνω σου,

                     τη στολή του ρόλου που σου ’δωσαν

και να ξαναντυθείς εκείνη που φορούσες

πριν σε ανεβάσουν στη σκηνή.

Τότε που κάποια μαία,

σε κράτησε στην παλάμη της

και σε χτύπησε στην πλάτη,

για να αρχίσεις το ρόλο σου.

Τότε που κλαίγοντας άρχισες ν’ ανασαίνεις...



ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ «ΕΦΥΓΕ» ΝΩΡΙΣ

Σε θυμάμαι νέο, όμορφο, που στο πέρασμά σου ,

φάρδαιναν οι δρόμοι, για να σε χωρέσουν.

Οι άλλοι νέοι σε ζήλευαν, οι κοπέλες σε λιμπίζονταν

και κάποιοι, πολύ λίγοι, σε καμάρωναν.

Σε θυμάμαι και σκέφτομαι:

«Κρίμα που έφυγες νωρίς, αν ζούσες τώρα...»

Αλήθεια, αν ζούσες τώρα, πολλοί θα σε λυπόνταν,

όταν, κάθε πρώτη του μήνα,

θα σ’ έβλεπαν στο γκισέ κάποιας τράπεζας,

να περιμένεις, όχι τόσο για τη σύνταξη,

αλλά για να καταγράψεις έναν σταθμό της ζωής σου.

Να βεβαιωθείς ότι έζησες ακόμα ένα μήνα.

Όπως κάνουν όλοι οι συνταξιούχοι,

που μετρούν το υπόλοιπο της ζωής τους

με τα μηνιάτικα της σύνταξης.

Αν ζούσες τώρα, θα έτρεμες από φόβο,

στο θόρυβο από το πέταγμα ενός πουλιού!

Εσύ, που περπατούσες κι έτρεμε η Γη!

Εσύ, που με την αετίσια ματιά σου,

τρόμαζες αγρίμια και ληστές.

Θα έσφιγγες μέσα στα άσαρκα δάχτυλά σου,

με τα απομεινάρια της δύναμής σου,

τη λαβή του μπαστουνιού σου

από φόβο μην σου το πάρουν

και έτσι χάσεις το μοναδικό σου στήριγμα.

Εσύ, που με το χάδι του χεριού

στήριζες δεκάδες ετοιμόρροπους.

Θα ξερόβηχες και θα έκανες πως βαριακούς,

όταν δικοί σου άνθρωποι,

θα άφηναν υπονοούμενα πως έζησες πολύ.

Πως πιάνεις τσάμπα το χώρο.

Εσύ που ήσουν περιζήτητος στις συντροφιές

και πάντα πρώτος στις λίστες των καλεσμένων.

Θα άκουγες να σου λένε πως δεν ξέρεις,

εσύ που κάποτε ήσουν μοναδικός σύμβουλος.

Παραμονές εκλογών, θα άκουγες στις ειδήσεις,

πως δεν είσαι υποχρεωμένος να ψηφίσεις,

πως δεν χρειάζονται την ψήφο σου.

κι ας οδηγούσες κάποτε εκατοντάδες ψηφοφόρους.

Θα άκουγες τους άλλους γύρω σου,

να λογαριάζουν και να ιεραρχούν τις δουλειές τους,

ενώ εσύ δεν θα είχες να κάνεις τίποτα..

Εσύ που ποτέ δεν είχες τελειώσει τις δικές σου.

Εσύ......θα ήσουν τώρα...

ένα λιπόψυχο, λιπόσαρκο και... ανόητο γεροντάκι.

Ένας «πρώην» για πολλούς και για πολλά.

Θα ήσουν... θα ήσουν.... σαν... αλήθεια σαν ποιόν;..

Είναι τόσο πολλοί εκείνοι που μου ’ρχονται στο νου,

και κάθε φορά που κοιτώ τον καθρέφτη μου...

Κρίμα που έφυγες νωρίς.... Κρίμα;



ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΣΤΙΓΜΑ...

‘Ηθελε να γίνει μεγάλος, να είναι πετυχημένος.

Κάποτε πίστεψε πως έγινε στ’ αλήθεια.

Έτσι του έλεγαν οι γύρω του.

Φρόντιζε να το διαδίδει και ο ίδιος,

με πληρωμένες διαφημίσεις

με αγοραστούς και δανεικούς επαίνους.

Τώρα, έρημος και μόνος,

με τους ανεκπλήρωτους πόθους του

να τον πνίγουν ανελέητα,

νικημένος και ταπεινωμένος, παραδέχεται,

πως δεν ήταν παρά ένα μικρό στίγμα.

‘Ενα ασήμαντο επεισόδιο έκφρασης του καιρού του,

που πάσχιζε να κρατηθεί στην επιφάνεια,

όπως τόσα άλλα ασήμαντα επεισόδια και στίγματα,

που επιβιώνουν για να στιγματίζουν

και, κάποτε, να λεκιάζουν την εποχή τους.



ΤΟ ΑΛΜΑ ΣΟΥ

Ήξερες πως ο πήχης ήταν πολύ ψηλά.

Σου το είχα πει κι εγώ πολλές φορές.

Εσύ πίστευες πως θα τον περάσεις.

Όταν μου το είπες, δεν μίλησα,

Νόμισα πως το είπες απλά, χωρίς να το εννοείς.

Όταν όμως σε είδα να προσπαθείς,

Όταν πήρες φόρα για το απίθανο άλμα σου,

από το φόβο μου έκλεισα τα μάτια

και δεν είδα αν πέρασες τον πήχη

Ξέρω όμως πως δεν τον έριξες,

γιατί δεν άκουσα θόρυβο.

και όταν άνοιξα τα μάτια μου,

τον είδα στη θέση του.

‘Ετσι δεν ξέρω αν τον πέρασες.

Ξέρω όμως ότι προσπάθησες,

Ότι τόλμησες εκείνο το απίθανο άλμα!.

Από τότε, στη σκέψη και στην καρδιά μου,

είσαι νικητής και τροπαιούχος.

• Από την ποιητική συλλογή του Θανάση Ρέππα, «Στιγμιαίος Χρόνος, τυπωθήτω».