Πρόσφατη φωτογραφία της αδελφής Margaret Keane όπως την κατέγραψαν οι φωτογράφοι του GUARDIAN που δημοσίευσαν και μεγάλη συνέντευξη της. Μπορείτε να τη δείτε ΕΔΩ κι αν γνωρίζεται αγγλικά να την απολαύσετε….


Η ίδια λέει ότι έμαθε την αξία του να είναι κανείς ειλικρινής και ότι, ούτε φήμη, ούτε αγάπη, ούτε χρήματα, ούτε οτιδήποτε άλλο, δεν αξίζουν όταν έχει κανείς μια κακή συνείδηση. Η φωτογραφία, ασπρόμαυρη, είναι του 1961.


Η Margaret Keane και ο τότε σύζυγος της Walter τo 1965. Χρειάστηκε να γνωρίσει την αλήθεια για να υπερασπιστεί το έργο της… Τώρα η ζωή της γυρίστηκε ταινία από το Χόλυγουντ που εστιάζει, φαντάζομαι στην μεγαλύτερη καλλιτεχνική απάτη που έγινε ποτέ…

Ίσως να έχετε δει τον πίνακα που παρουσιάζει ένα πικραμένο παιδί με ασυνήθιστα μεγάλα και λυπημένα μάτια. Είναι πολύ πιθανόν να τον έχω ζωγραφίσει εγώ. Δυστυχώς, ήμουν τόσο δυστυχισμένη όσο τα παιδιά που ζωγράφιζα.

Μεγάλωσα στο νότιο μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών στην περιοχή που αναφέρεται συχνά ως «Βιβλική Ζώνη» Ίσως ήταν αυτό το περιβάλλον, ή η γιαγιά μου που ήταν Μεθοδίστρια, που ενστάλαξε μέσα μου βαθύ σεβασμό για την Αγία Γραφή, μολονότι γνώριζα πολύ λίγα πράγματα γι’ αυτήν. Μεγάλωσα με πίστη στον Θεό, άλλα είχα πολλά ερωτήματα που ήταν χωρίς απαντήσεις.

Επειδή ήμουν ασθενικό παιδί, συχνά μόνο και πολύ συνεσταλμένο, ανέπτυξα ένα πρώιμο ταλέντο για τη ζωγραφική. Η ερευνητική μου φύση μ’ έκανε ν’ απορώ για τον σκοπό της ζωής, γιατί είμαστε εδώ, γιατί υπάρχει πόνος, λύπη και θάνατος, και αν ο Θεός είναι καλός. Ρωτούσα πάντοτε «Γιατί;»

Αυτά τα ερωτήματα, πιστεύω, αντικατοπτρίζονταν αργότερα στα μάτια των παιδιών που ζωγράφιζα και, εν μέρει, είναι υπεύθυνα για την παγκόσμια απήχηση που είχαν οι πίνακες μου. Τα μάτια, που ήσαν πάντοτε το κεντρικό σημείο, συχνά περιγράφονταν ως «εκφραστικά» Φαινόταν ν’ αντανακλούν την πνευματική αποξένωση των περισσοτέρων ανθρώπων σήμερα —τη ζωηρή τους επιθυμία για κάτι πέρα απ’ αυτό που προσφέρει αυτό το σύστημα.

Ο δρόμος προς τη δημοτικότητα στον κόσμο της τέχνης ήταν δύσκολος. Κατά μήκος του δρόμου έκανα δύο ναυαγισμένους γάμους και δοκίμασα μεγάλη διανοητική θλίψη. Οι αντιλογίες γύρω από την ιδιωτική μου ζωή και την αυθεντικότητα των πινάκων μου κατέληξαν σε διεθνείς τηλεγραφικές ιστορίες, δίκες, φωτογραφίες στην πρώτη σελίδα και ακόμη εντυπωσιακούς τίτλους. Επί πολλά χρόνια είχα επιτρέψει στον δεύτερο σύζυγο μου να οικειοποιείται τους πίνακες μου. Αλλά μια μέρα, μη μπορώντας να συνεχίσω την απάτη περισσότερο, εγκατέλειψα κι αυτόν και το σπίτι μου στην Καλιφόρνια και πήγα στη Χαβάη. Μετά από μια περίοδο καταθλίψεως και πολύ λίγης ζωγραφικής, άρχισα να προσπαθώ να ξαναφτιάξω τη ζωή μου και αργότερα ξαναπαντρεύτηκα.

Το σημείο στροφής ήλθε το 1970 όταν ένας δημοσιογράφος διευθέτησε ένα διαγωνισμό «ζωγραφικής» μεταξύ εμού και του πρώην συζύγου μου, που θα μετεδίδετο από την τηλεόραση και θα διεξήγετο στο Γιούνιον Σκουέρ του Σαν Φρανσίσκο για ν’ αποδειχτεί η αυθεντικότητα των πινάκων. Ήμουν η μόνη που εμφανίσθηκα και δέχθηκα την πρόκληση. Το περιοδικό «Λάιφ» κάλυψε αυτό το γεγονός μ’ ένα άρθρο που διόρθωνε μια προηγούμενη εσφαλμένη ιστορία που απέδιδε τους πίνακες στον πρώην σύζυγο μου.

Η συμμετοχή μου στην απάτη είχε διαρκέσει δώδεκα χρόνια και είναι κάτι για το οποίο πάντοτε θλίβομαι. Εν τούτοις, μου δίδαξε την αξία του να είμαι ειλικρινής και ότι ούτε φήμη, ούτε αγάπη, ούτε χρήματα, ούτε οτιδήποτε άλλο δεν αξίζουν όταν έχει κανείς μια κακή συνείδηση.

Είχα ακόμη απορίες σχετικά με τη ζωή και τον Θεό και αυτές με οδήγησαν να ψάχνω σε παράξενους και επικίνδυνους τόπους για να βρω απαντήσεις. Ερεύνησα τον αποκρυφισμό, την αστρολογία, τη χειρομαντεία, ακόμη και τη γραφολογική ανάλυση, ψάχνοντας να βρω απαντήσεις. Η αγάπη μου για την τέχνη με οδήγησε να ερευνήσω πολλούς αρχαίους πολιτισμούς και τις φιλοσοφίες τους, που αντανακλώνται στην τέχνη τους. Διάβασα τόμους Ανατολικής φιλοσοφίας και δοκίμασα ακόμη και την υπερφυσική σκέψη.

Η πνευματική μου πείνα με οδήγησε να εξετάζω τις διάφορες θρησκευτικές πεποιθήσεις των ανθρώπων που συναντούσα στη ζωή μου. Και στις δύο πλευρές της οικογενείας μου και μεταξύ των φίλων μου ήλθα σε επαφή με διάφορες Προτεσταντικές θρησκείες, εκτός της θρησκείας των Μεθοδιστών, περιλαμβανομένης της θρησκείας των Χριστιανών Επιστημόνων, των Μορμόνων, των Λουθηρανών και των Ουνιταριανών. Όταν παντρεύτηκα τον τωρινό σύζυγο μου, έναν Καθολικό, ερεύνησα σοβαρά αυτή την θρησκεία. Εν τούτοις, δεν εύρισκα ικανοποιητικές απαντήσεις —υπήρχαν πάντοτε αντιφάσεις— και πάντοτε υπήρχε κάτι που έλειπε.

Μ’ αυτή την εξαίρεση (το ότι δεν εύρισκα απαντήσεις στα σπουδαία ερωτήματα της ζωής), η ζωή μου τελικά είχε αρχίσει να μπαίνει σε τάξη. Είχα επιτύχει όλα όσα είχα επιθυμήσει. Δαπανούσα τον περισσότερο χρόνο μου κάνοντας αυτό που αγαπούσα πιο πολύ, ζωγραφίζοντας παιδιά (κυρίως μικρά κορίτσια) με μεγάλα μάτια. Είχα ένα θαυμάσιο σύζυγο κι ένα καλό γάμο, μια αξιαγάπητη κόρη και οικονομική ασφάλεια, και ζούσα στο αγαπημένο μου μέρος της γης —στη Χαβάη. Άλλα μερικές φορές αναρωτιόμουν γιατί δεν ήμουν εντελώς ικανοποιημένη, γιατί κάπνιζα τόσο πολύ και μερικές φορές έπινα πάρα πολύ και γιατί είχα τόση ένταση. Δεν καταλάβαινα πόσο εγωκεντρική είχε γίνει η ζωή μου επιδιώκοντας την προσωπική μου ευτυχία.

Η Απροσδόκητη Αλλαγή

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έρχονταν συχνά, κάθε δύο εβδομάδες, στην πόρτα μου, άλλα σπάνια έπαιρνα τα έντυπα τους κι ούτε τους έδινα πολλή προσοχή. Δεν αντιλαμβανόμουν καθόλου ότι στον κατάλληλο καιρό ένα χτύπημα στην πόρτα μου θα άλλαζε ριζικά τη ζωή μου. Εκείνο το ιδιαίτερο πρωινό, δύο Ανατολίτισσες, η μια Κινέζα και η άλλη Γιαπωνέζα, ήλθαν στην πόρτα μου. Λίγο καιρό πριν να έλθουν, η κόρη μου μού είχε δείξει ένα άρθρο που έλεγε ότι το Σάββατο είναι η ημέρα της αναπαύσεως και όχι η Κυριακή, και ότι είναι σπουδαίο να το τηρούμε. Είχε κάμει τέτοια εντύπωση και στις δύο μας αυτό, ώστε αρχίσαμε να παρακολουθούμε την Εκκλησία των Αντβεντιστών της Εβδόμης ημέρας. Σταμάτησα ακόμη και να ζωγραφίζω το Σάββατο, επειδή πίστευα ότι ήταν αμαρτία. Έτσι όταν ρώτησα τη μια απ’ αυτές τις γυναίκες που ήλθαν στην πόρτα μου ποια μέρα ήταν το «σάββατο,» δηλαδή η ανάπαυσις, έμεινα έκπληκτη όταν μου απάντησε το «Σάββατο.» Ρώτησα, λοιπόν «Γιατί σεις δεν το τηρείτε;»

Δεν ήταν ειρωνεία, εγώ, που καταγόμουν από την Καυκάσια φυλή, που είχα μεγαλώσει στη «Βιβλική Ζώνη,» να ζητώ πληροφορίες από δύο Ανατολίτισσες που πιθανόν είχαν ανατραφεί σε μη Χριστιανικό περιβάλλον;

Άνοιξε μια Βίβλο που φαινόταν ότι χρησιμοποιείτο τακτικά και διάβασε μέσα απ’ αυτήν εδάφια που εξηγούσαν γιατί δεν απαιτείται πια από τους Χριστιανούς να τηρούν το σάββατο ή τα διάφορα άλλα χαρακτηριστικά του Μωσαϊκού νόμου, γιατί δόθηκε ο νόμος του σαββάτου και για το μελλοντικό Σάββατο των 1.000 ετών.

Η Βιβλική τους γνώση μ’ εντυπωσίασε τόσο βαθειά, ώστε θέλησα να εξετάσω περαιτέρω μόνη μου τη Γραφή. Ευχαρίστως δέχθηκα το βιβλίο «Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή», το οποίο, όπως είπε, θα εξηγούσε βασικές διδασκαλίες της Αγίας Γραφής. Την επομένη εβδομάδα, όταν οι γυναίκες ήλθαν πάλι, η κόρη μου κι εγώ αρχίσαμε να μελετούμε τακτικά τη Γραφή. Ήταν μια από τις πιο σπουδαίες αποφάσεις της ζωής μου και οδήγησε σε ριζικές αλλαγές στη ζωή και των δύο μας.

Σ’ αυτή τη Γραφική μελέτη, το πρώτο μας και μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν η Τριάδα. Επειδή πίστευα ότι ο Ιησούς, ήταν Θεός, μέρος μιας Τριάδος, και επειδή αυτή η πίστη τέθηκε ξαφνικά σε αμφισβήτηση, ήταν σαν να τράβηξαν απότομα ένα χάλι κάτω από τα πόδια μου. Ήταν τρομακτικό. ‘Επειδή η πίστη μου δεν μπορούσε να σταθεί στο φως αυτών που διάβαζα στην Αγία Γραφή, ξαφνικά ένοιωσα τη βαθύτερη μοναξιά που είχα δοκιμάσει ποτέ προηγουμένως. Δεν ήξερα σε ποιον να προσευχηθώ και ήμουν γεμάτη από αμφιβολίες, ακόμη και για το αν υπάρχει καθόλου Θεός.

Οπισθοχώρηση

Σιγά - σιγά πείσθηκα από την Αγία Γραφή ότι ο Παντοδύναμος Θεός είναι ο Ιεχωβά, ο Πατέρας (όχι ο Υιός), και καθώς μελετούσα άρχισα να οικοδομώ πάλι την γκρεμισμένη μου πίστη, αυτή τη φορά πάνω στο αληθινό θεμέλιο. ‘Αλλά καθώς άρχισαν ν’ αυξάνουν η γνώση και η πίστη μου, οι πιέσεις άρχισαν να ογκώνονται. Ο σύζυγος μου απειλούσε ότι θα μ’ εγκαταλείψει και άλλα στενά μέλη της οικογενείας είχαν αναστατωθεί υπερβολικά. Καθώς άρχισα να βλέπω τις απαιτήσεις για να είμαι αληθινή Χριστιανή, έψαχνα να βρω διέξοδο, επειδή δεν πίστευα ότι θα μπορούσα ποτέ να κηρύξω σε ξένους ή να πάω από πόρτα σε πόρτα για να μιλήσω σε άλλους για τον Θεό.

Η κόρη μου που μελετούσε τώρα σε μια κοντινή πόλη, προόδευσε πολύ πιο γρήγορα. Η πρόοδος της, στην πραγματικότητα, έγινε ένα ακόμη εμπόδιο για μένα. Πίστευε τόσο πολύ αυτά που μάθαινε, ώστε ήθελε να προετοιμασθεί για να γίνει ιεραπόστολος. Το όραμα του μοναδικού μου παιδιού σε μια μακρινή χώρα με τρόμαζε και έκρινα ότι έπρεπε να την προστατεύσω, ώστε να μη κάμει κάτι τόσο αποφασιστικό. Έτσι άρχισα να ψάχνω για ένα ελάττωμα. Νόμιζα ότι, αν θα μπορούσα να βρω κάτι που δίδασκε αυτή η οργάνωση και που δεν στηριζόταν στην Αγία Γραφή, θα μπορούσα να πείσω την κόρη μου.

Με την επιτηδειότητά μου στις λεπτομέρειες, η έρευνα ήταν εξονυχιστική. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ν’ αποκτήσω πάνω από δέκα διαφορετικές μεταφράσεις της Αγίας Γραφής, τρία ταμεία και πολλά άλλα βιβλικά λεξικά και καθοδηγητικά βιβλία, ακόμη και υποβοηθητικά βιβλία από τη βιβλιοθήκη. Έλαβα μια «παράξενη» βοήθεια από τον σύζυγο μου, ο οποίος συχνά έφερνε σπίτι βιβλία και βιβλιάρια που «κατηγορούσαν» τους Μάρτυρες. Απορροφήθηκα απ’ αυτά και εξέταζα προσεκτικά κάθε τι που έλεγαν. Αλλά ποτέ δεν βρήκα το ελάττωμα που έψαχνα.

Αντιθέτως, η ψευδής διδασκαλία της Τριάδα, καθώς επίσης το γεγονός ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά γνωρίζουν και γνωστοποιούν το όνομα του Πατρός, του αληθινού Θεού, επίσης . Η αγάπη που υπάρχει μεταξύ των και η αυστηρή προσκόλληση των στις Γραφές, με έπεισαν ότι είχα βρει την αληθινή θρησκεία. Εντυπωσιάσθηκα επίσης βαθειά από την αντίθεση μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά και των άλλων θρησκειών στο ζήτημα των οικονομικών.

Μετά από λίγο καιρό η κόρη μου κι εγώ βαπτισθήκαμε, μαζί με άλλους σαράντα περίπου, στις 5 Αυγούστου 1972, στον όμορφο γαλανό Ειρηνικό Ωκεανό —μια μέρα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Η κόρη μου τώρα επέστρεψε στο σπίτι κι έτσι μπορεί ν’ αφιερώνει όλο της το χρόνο και να υπηρετεί ως Μάρτυς εδώ στη Χαβάη. Ο σύζυγος μου είναι ακόμη μαζί μας και μάλιστα θαυμάζει τις αλλαγές που έχομε κάμει και οι δύο μας.

Από τα Λυπημένα Μάτια στα Λαμπερά Μάτια

Από τότε που αφιέρωσα τη ζωή μου στον Ιεχωβά, έγιναν πολλές αλλαγές στη ζωή μου. Μια από τις πρώτες αλλαγές ήταν ότι σταμάτησα το κάπνισμα. Πραγματικά μου έφυγε η επιθυμία και η ανάγκη γι’ αυτό. Αυτή ήταν μια συνήθεια είκοσι δύο ετών, και χρειαζόμουν ένα πακέτο ή περισσότερο κατά μέσον όρο την ημέρα. Είχα προσπαθήσει άλλοτε απελπισμένα να κόψω αυτή τη συνήθεια, επειδή γνώριζα ότι ήταν βλαβερή, άλλα το εύρισκα αδύνατο. Καθώς μεγάλωνε η πίστη μου, το εδάφιο της 2 Κορινθίους 7:1 απεδείχθη ότι ήταν το πιο ισχυρό κίνητρο. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, με προσευχή και με την πίστη μου στην υπόσχεση του που αναγράφεται στο Μαλαχίας 3:10, η συνήθεια κόπηκε τελικά και ολοκληρωτικά. Περιέργως, δεν είχα καθόλου συμπτώματα οπισθοχωρήσεως ή οποιαδήποτε δυσφορία!

Άλλες αλλαγές ήσαν βαθιές ψυχολογικές μεταβολές στην προσωπικότητα μου. Από πολύ ντροπαλό, ανασφαλές, εσωστρεφή και απορροφημένο στον εαυτό μου άτομο, που επεδίωκα και ζητούσα ώρες ολόκληρες τη μοναξιά για να ζωγραφίζω να χαλαρώνω από την ένταση μου, έγινα πολύ πιο κοινωνική και εκδηλωτική. Τώρα δαπανώ πολλές ώρες κάνοντας αυτό που μισούσα —να μιλώ σε ανθρώπους— και απολαμβάνω κάθε στιγμή απ’ αυτό!

Μια άλλη αλλαγή είναι ότι δαπανώ μόνο το ένα τέταρτο περίπου του χρόνου που δαπανούσα προηγουμένως στη ζωγραφική κι όμως, περιέργως, επιτυγχάνω την ίδια σχεδόν ποσότητα εργασίας. Επίσης, οι πωλήσεις και τα σχόλια δείχνουν ότι οι πίνακες γίνονται ακόμη καλύτεροι. Η ζωγραφική ήταν σχεδόν μανία για μένα. Στρεφόμουν στη ζωγραφική επειδή αυτή ήταν η θεραπεία μου, η φυγή μου και η ξεκούραση μου —η ζωή μου περιστρεφόταν εντελώς γύρω απ’ αυτήν. Την απολαμβάνω ακόμη πάρα πολύ, αλλά η αφιέρωση μου σ’ αυτήν και η εξάρτησες μου απ’ αυτήν έχουν φύγει. Από τότε που αύξησε η γνώση μου για την πηγή κάθε δημιουργίας, δεν είναι παράξενο που η ποιότητα των πινάκων μου έχει αυξηθεί ενώ ο χρόνος για την εκτέλεση έχει μειωθεί.

Τώρα ο περισσότερος από τον χρόνο που δαπανούσα προηγουμένως στη ζωγραφική δαπανάται στην υπηρεσία του Θεού, στη μελέτη της Γραφής, στη διδασκαλία άλλων και στην παρακολούθηση των πέντε συναθροίσεων Γραφικής μελέτης στην Αίθουσα Βασιλείας κάθε βδομάδα. Στη διάρκεια των δυόμιση τελευταίων ετών, δεκαοχτώ άτομα άρχισαν να μελετούν τη Γραφή μαζί μου. Οχτώ απ’ αυτά τα άτομα μελετούν τώρα δραστήρια, ένα είναι έτοιμο να βαπτιστεί κι ένα άλλο έχει βαπτιστεί. Από τις οικογένειες και τους φίλους των, δεκατρία ακόμη άτομα άρχισαν μελέτη με άλλους Μάρτυρες. Ήταν μεγάλη χαρά και προνόμιο για μένα να έχω μέρος στην υποβοήθηση άλλων να γνωρίσουν τον Ιεχωβά.

Δεν ήταν εύκολο στην αρχή ν’ αφήσω την αγαπημένη απομόνωση, τη ρουτίνα της ζωής μου και πολύ από τον χρόνο που δαπανούσα στη ζωγραφική και να βάζω πρώτο το θέλημα του Ιεχωβά, πριν από οτιδήποτε άλλο. ‘Αλλά ήμουν πρόθυμη να προσπαθήσω και, με προσευχή και εμπιστοσύνη στη βοήθεια του Ιεχωβά, διαπίστωσα ότι κάθε βήμα του δρόμου γινόταν ευκολότερο και αμειβόταν. Η απόδειξη της επιδοκιμασίας του και της βοηθείας του μ’ έκαμε να εκπλαγώ —όχι μόνο σε πνευματικές ευλογίες αλλά και σε πολλές υλικές επίσης.

Καθώς κοιτάζω πίσω τη ζωή μου, η πρώτη μου ελαιογραφία, που έκαμα όταν ήμουν περίπου ένδεκα ετών, τώρα φαίνεται πολύ σημαντική. Ήσαν δυο εικόνες του ιδίου μικρού κοριτσιού —το ένα στο βάθος ήταν λυπημένο με δάκρυα στα μάτια του το άλλο στο πρώτο πλάνο είχε λαμπερά και γελαστά μάτια. Στο παρελθόν, τα συμβολικά μεγάλα λυπημένα μάτια που ζωγράφιζα καθρέπτιζαν τις ακατανόητες αντιφάσεις που έβλεπα στον κόσμο γύρω μου και δημιουργούσαν μέσα μου πάρα πολλές απορίες. Τώρα έχω βρει στη Γραφή τους λόγους για τις αντιφάσεις σχετικά με τη ζωή που κάποτε με βασάνιζαν, καθώς επίσης τις απαντήσεις στις απορίες μου.

Η ακριβής γνώση, που απέκτησα για τον Θεό και το σκοπό του για το ανθρώπινο γένος, με οδήγησε στην πραγματική ασφάλεια που είναι να έχω την επιδοκιμασία του Ιεχωβά και την εσωτερική ειρήνη και ευτυχία που την συνοδεύουν. Αυτό αντανακλά και στους πίνακες μου σε βαθμό που ακόμη και οι άλλοι το διακρίνουν. Το λυπημένο, σαν χαμένο βλέμμα των μεγάλων ματιών αντικαταστάθηκε τώρα από ένα πιο ευτυχισμένο βλέμμα. Ο σύζυγος μου μάλιστα ονόμασε ένα από τα τελευταία μου ευτυχισμένα παιδιά με τα μεγάλα μάτια «Η Μάρτυς των Ματιών».

• Από Συνεργάτη.
• Δείτε ΕΔΩ το προσωπικό Site της αδελφής μας.
• Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το βρείτε στο ΞΥΠΝΑ του 1975, 8/12 σ. 12-15.
• Ευχαριστώ πολύ για την επισήμανση, αδελφή Ελευθερία...