Κάτω Καστελλιανά. Στο δρόμο μας για τον Τσούτσουρα... Πόσες αναμνήσεις παιδικές έχω από αυτό το χωριό, δε λέγεται... Εδώ έκανε πολλά καλοκαίρια πιθάρια ο πατέρας μου. Κι εγώ μετά το σχολείο ερχόμουν εδώ και ξακαλοκαίριαζα. Μια φορά μάλιστα, ανέβηκα με τα πόδια στο βουνό για να πάω στον Τσούτσουρα. Ζορίστηκα όμως κι ευτυχώς που ένα αυτοκίνητο με... μάζεψε στην επιστροφή...

Έχουμε φτάσει πια στον Τσούτσουρα, έχουμε πιάσει τις ομπρέλες ηλίου κι ετοιμαζόμαστε να βουτήξουμε στη θάλασσα. Εγώ έχω κάνει ήδη ένα μπάνιο στον Κάλαμο Αττικής, αλλά του Λάμπρου είναι το πρώτο. Και μπορεί να έχει ήλιο, αλλά φυσάει ένα βοριάw δυνατός, άλλο πράγμα...

Οι ομπρέλες περιμένουν τους κολυμβητές να πάρουν θέση. Μου φαίνεται είναι νωρίς ακόμα και σ' ολόκληρη την παραλία του πέρα Τσούτσουρου, είναι δυο -τρία αγόρια και κορίτσια σε παρέες, που κάνουν τις βουτιές τους και μετά ξαπλώνουν για ηλιοθεραπεία. Το μαυρισμένο δέρμα τους δείχνει ότι δεν μπήκαν τώρα, πρώτη φορά στη θάλασσα...

Τρίτη μέρα στο χωριό, ο καιρός καλός και είπαμε να πάμε μια βόλτα στον Τσούτσουρα για μπάνιο. Η πρόσβαση είναι εύκολη πια από το χωριό. Με την Beverly είμαστε εκεί σε μισή ώρα. Κάναμε το λάθος να φύγουμε μεσημεριάτικα, μετά τις 11 και ο ήλιος κοκκίνισε λίγο τα μπράτσα μου καθώς οδηγούσα τη μηχανή και τα... έβλεπε.

Όταν πάμε στον Τσούτσουρα μου αρέσει στον μέσα ή πέρα Τσούτσουρα, εκεί δίπλα στο μπαράκι με τις ξαπλώστρες... Ο Λάμπρος όμως έκανε το πρώτο του μπάνιο το φετινό καλοκαίρι και καθώς φύσαγε δυνατός βοριάς, καταβασάρης από τον Κόφινα, δεν ήταν να κάτσεις για πολύ...

Προτιμήσαμε το κιόσκι στο μπαράκι, από τις ομπρέλες του μαγαζιού. Ήπιαμε τις μπυρίτσες μας, έφαγε το τοστ και την πίτσα του ο Λάμπρος κι ύστερα πήγαμε κάτω από τον παχύ ίσκιο που έκαναν δυο αρμυρίκια και ξαπλώσουμε.

Ο Λάμπρος έπαιζε με το κινητό του, αλλά εγώ πρέπει να... πήρα λίγο έναν υπνάκο, μέχρι τις 5 το απόγευμα που τα μαζέψαμε για την επιστροφή.

Δεν είχε πολύ κόσμο, καθημερινή μέρα του Ιουνίου ήταν, η θάλασσα πεντακάθαρη, παρθένα και σε ξαμυάλιζε να καθίσεις κι άλλο...

Έπρεπε όμως να γυρίσουμε στη βάση μας. Να κάνουμε ένα μπάνιο, να βγάλουμε την αρμύρα από πάνω μας. Άσε που τον Λάμπρο άρχισαν να τον ζητούν οι φίλοι που τον έχασαν όλη μέρα σήμερα...

Θα ξανάρθουμε σύντομα. Ο Τσούτσουρας μ' αρέσει. Πάντα μου άρεσε. Η νότια Κρήτη είναι, κατά τη γνώμη μου, πιο όμορφη, λιγότερο τουριστικά αναπτυγμένη και περισσότερο ελκυστική και ξαμυαλίστρα...

Έχουμε ξαπλώσει κάτω από τον πυκνό ίσκιο που κάνουν δυο μεγάλα αρμυρίκια. Απ' αυτό το σημείο τράβηξα τη φωτογραφία. Στο πλάνο, άλλο ένα αρμυρίκι πιο μικρό και στο βάθος η βαθιά γαλάζια θάλασσα του Λιβυκού Πελάγους. Δεν υπάρχει ψυχή στην παραλία. Είναι και 4 το απόγευμα, ποιος “τολμά” να κυκλοφορεί τέτοια ώρα;