Κακοκαιρία. Ρίχνει βροχή ο Θεός με το Θεό. Σε λίγο άρχισε και ο αέρας. Το απαγορευτικό ήταν πια θέμα ωρών...

Κανονικά τέτοια ώρα έπρεπε να είμαστε στο καράβι να ταξιδεύουμε στην επιστροφή στον Πειραιά. Αλλά δεν μπορέσαμε να φύγουμε. Υπάρχει απαγορευτικό”επ' αόριστο”. Έτσι μείναμε αμανάτι στην Κρήτη. Στο χωριό, ευτυχώς ανάμεσα στους δικούς μας ανθρώπους.

Ο Παναγιώτης της Μαλάμως πετάχτηκε στο πρακτορείο των Μινωικών Γραμμών, στο Αρκαλοχώρι και άλλαξε τα εισιτήρια μας. Τα έκανε “ανοιχτά”. Για αύριο, αν είναι καλύτερα, ο καιρός.

Προσωπικά δεν με ενοχλεί η ανατροπή του προγράμματος αν και έχω συναίσθηση της ευθύνης που θα προκύψει από το πρόβλημα του Λαμπρούκου να πάει το πρωί στο σχολείο, στην ΠΕΤ ΟΤΕ και ιδιαίτερα στην εφημερίδα όπου τη δουλειά μου πρέπει να μοιραστούν συνάδελφοι...

Θα χρειαστεί αύριο να δώσω τηλεφωνικές εξηγήσεις. Σίγουρα δεν έχω καμιά προσωπική ευθύνη... Αλλά η δουλειά δεν είναι στρατός να μην έχω πρόβλημα...

Θυμάμαι όταν ήμουν φαντάρος κι ερχόμουν με άδεια στο χωριό, δυο φορές με είχε “πιάσει” παρόμοια κακοκαιρία. Αλλά τότε το διασκέδαζα. Ένα χαρτί από το λιμεναρχείο ήταν αρκετό για να δικαιολογήσει την απουσία.

Τώρα βέβαια τα πράγματα είναι διαφορετικά. Καλή συνεννόηση χρειάζεται και τίποτα άλλο.

Τι άλλο μπορείς να κάνεις; Τίποτα. Μόνο να... χαλαρώσεις λίγο και να το απολαύσεις. Κι αυτό κάνουμε. Ο καιρός είναι κακός, αλλά η παρέα καλή κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Οι ώρες της αναμονής θα περάσουν γρήγορα...Αν είναι δυνατόν, απρόσμενο δώρο σε μια άσχημη στιγμή... Ευχαριστούμε...