Το χωριό του φίλου μου Άρη, τα Κανάλια, αυτή την εποχή, λίγο πριν από τον χειμώνα…
Μένουμε λίγο στο χθεσινό δημοσίευμα, επειδή το σημερινό, κατά μια έννοια, έχει χρονολογικά σχέση και... συνέχεια. Την επομένη από τα Λουτρά Πόζαρ που είχαμε πάει εκδρομή με τους φίλους μας Γιάννη και Λένα, επιστρέφοντας για Αθήνα, κάναμε μια στάση στην Καρδίτσα και συναντήσαμε τους φίλους μας, Άρη και Χάρις.
Δεν έχω την απαίτηση να το θυμάστε αυτό, αν και στον ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ είχαμε κάνει ένα ειδικό δημοσίευμα, προβάλλοντας το χωριό του Άρη, τα Κανάλια. Δείτε το ΕΔΩ. Ήταν μια όμορφη εμπειρία για μας, καθώς φάγαμε σουβλάκια κάτω από τον πλάτανο, στην πλατεία με το τρεχούμενο νερό.
Η συνέχεια έχει να κάνει απλά με το χρόνο... Σχεδόν έξι μήνες μετά, δείτε τα Κανάλια, πώς είναι αυτή την εποχή. Από μακριά. Στις στροφές, λίγο πριν μπεις μέσα στο χωριό που βρίσκεται απλωμένο πάνω στο λόφο που μοιάζει με... βουνό. 350 μέτρα υψόμετρο, αλλά απότομα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, πως μοιάζει ο κάμπος της Καρδίτσας από εκεί πάνω, τουλάχιστον το καλοκαίρι που τον είδαμε. Λες και έβλεπες μια θάλασσα να απλώνεται μπροστά στα μάτια σου. Τώρα η ομορφιά του χωριού είναι αλλιώτικη, αλλά το ίδιο όμορφη, όπως κι αν το δεις.
Οι δρόμοι του τσιμεντένιοι, χαραγμένοι, ώστε να μη δοκιμάζονται στις απότομες ανηφοριές τα αυτοκίνητα και οι άνθρωποι. Και τα κιτρινισμένα φύλλα του φθινοπώρου, δένουν πολύ με τα σπιτάκια που έχουν όλες τις κεραμοσκεπές τους, μια μοναδική ομορφιά.
Θαρρείς και είναι χρυσαφένια τα φύλλα των δέντρων. Αυτό είναι το φθινόπωρο που κρατάει και αντιστέκεται παρά το γεγονός ότι ολοκληρώθηκε ήδη το πρώτο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου και η ΕΜΥ συχνά - πυκνά, απειλεί με κακοκαιρίες, χαμηλές θερμοκρασίες και χιονοπτώσεις.
