Συχνά, καθώς περπατώ στην Αθήνα ή τις συνοικίες της, μου αρέσει να καταγράφω την αληθινή ζωή, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από γκράφιτι στους τοίχους ή από αυθεντικούς ανθρώπους που μπορεί να μην τους γνωρίζω προσωπικά, αλλά με το σκεπτικό ότι κινούμαι στον ίδιο τόπο και αναπνέω τον ίδιο αέρα.


Κάποια στιγμή είδα ένα μεταφορικό μέσο, για πίτες, στα Σεπόλια. Ναι, αυτό το μηχανάκι και τον νεαρό που το είχε φορτώσει ως γαϊδουράκο, για να κάνει τις διανομές στους πελάτες του. Τον ρώτησα, γελώντας, αν αυτό είναι εύκολο; "Καθόλου", μου είπε. "Ξέρεις πόσο βαριές είναι οι πίτες;"


Σταμάτησα και σ' αυτή την επιγραφή. Ήταν μια δράση ανθρώπων... Τη θυμάμαι πριν χρόνια σ' αυτόν τον ειδικά διαμορφωμένο μικρό τοίχο, στο πάρκο. Είχαν γράψει με κώνους τη λέξη "Αγάπη". Αλλά ποιος αντέχει στις μέρες μας, ένα τέτοιο ισχυρό μήνυμα. Κάποιοι φρόντισαν να την εξαφανίσουν.


Μπορείς επίσης να δεις και τέτοιες πινακίδες που πέρα από το χιούμορ, εμένα προσωπικά με... εκνευρίζουν, επειδή μου δίνουν την αίσθηση ότι εκμεταλλεύονται τη δύσκολη κατάσταση των ανθρώπων με... ψέματα. Το ίδιο κοτόπουλο, ως προσφορά, ψημένο στη σούβλα, το βρήκα 5 ευρώ!


Φυσικά υπάρχουν κι αυτά που δεν μπορείς να τα ερμηνεύσεις με τη λογική, αλλά τα βλέπεις να είναι εκεί, ζωντανά μπροστά σου. Ο νεαρός αλλοδαπός της φωτογραφίας μας, ανέβηκε στο κράσπεδο του Μετρό Αττικής, για να... μιλήσει στο τηλέφωνο, σ' αυτή τη στάση. Τι άλλο θα δούμε, Θεέ μου!


Αυτά στον εξωτερικό χώρο... Αλλά, μήπως τα πράγματα είναι καλύτερα μέσα στις πολυκατοικίες; Συχνά θα δεις τέτοιες πόρτες... Χαρά στην υπομονή του διαχειριστή που επιμένει να βάζει τα κοινόχρηστα στην πόρτα, συνθέτοντας ένα εικαστικό πάζλ. Κύριος είδε πόσους μήνες, έχει να ανοίξει αυτή η πόρτα.


Και δεν είναι λίγες οι φορές που μπορείς να συναντήσεις στον πίνακα ανακοινώσεων δημόσια τέτοια χειρόγραφα έγγραφα που δείχνει την απόγνωση των ανθρώπων από τη δυσκολία συνεννόησης, προκειμένου να συμβιώσουν ειρηνικά κάτω από τον ίδιο χώρο. Ζούμε σε δύσκολες εποχές, αναμφίβολα...