Εκατομμύρια άνθρωποι, παγκόσμια, παρά το μεγάλο πρόβλημα με την οικονομία που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους, γκρινιάζουν γιατί με τα μέτρα που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις, τις αυξήσεις και τον πληθωρισμό που εξανεμίζουν μισθούς και συντάξεις, δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν όπως έχουν "μάθει" και τους πρέπει τα φετινά Χριστούγεννα. Βλέπεις, τα ήθη και τα έθιμα θέλουν να γιορτάζονται με κάθε μεγαλοπρέπεια και με τεράστιες οικονομικές θυσίες. Επιμένουν όλα αυτά να είναι στο μυαλό τους και να τους ταλαιπωρούν...
Το Αλάγνι, ένα χωριό κοντά στο Αρκαλοχώρι και το δικό μου, χτυπημένο από τους σεισμούς
Το χωριό Αλάγνι είναι ένα χωριό και έδρα ομώνυμης Κοινότητος του Δήμου Αρχανών-Αστερουσίων στην Περιφεριακή Ενότητα Ηρακλείου της Κρήτης. Βρίσκεται 25 χιλιόμετρα από το Ηράκλειο, στο δρόμο Ηράκλειο - Αρκαλοχώρι. Οι φωτογραφίες που βλέπετε εδώ είναι τραβηγμένες από τη φίλη μας Ζαϊρα.
Ανήκε στην επαρχία Μονοφατσίου. Οι κάτοικοι ασχολούνται κατά κύριο λόγο με τη γεωργία και ειδικότερα με την παραγωγή ελαίου και κρασιού. Μάλιστα υπάρχουν οινοποιεία και ελαιουργείο. Στο Αλάγνι υπάρχει επίσης περιφερειακό ιατρείο. Η Κοινότητα έχει 174 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011.
Παρ' όλα αυτά το άλλοτε μοναδικό και ξεχωριστό χωριό Αλάγνι είναι σήμερα έτσι. Σε "πιάνει η ψυχή σου" και μόνο στο θέαμα των καταστραμμένων παλιών σπιτιών. Μια ιστορία πεθαίνει μαζί του και χάνεται ανάμεσα στους σωρούς από τα μπάζα με τις πέτρες και τα χώματα. Κι αυτή είναι μια συνηθισμένη εικόνα των χωριών της περιοχής αυτή την εποχή.
Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς ζουν οι άνθρωποι εκεί, καθώς οι μετασεισμοί συνεχίζονται κι απ' ότι λένε οι ειδικοί θα συνεχίζονται για πολύ καιρό ακόμα. Σε ότι αφορά εμένα και την οικογένεια μου, αν κάτι μας προβληματίζει πολύ σοβαρά για να κατέβουμε στο χωριό μου Θραψανό, είναι και οι σεισμοί.
Κι άμα όλο αυτό το στόρι το "δέσεις" και με την πανδημία Covid-19 και την άρνηση των ανθρώπων να εμβολιαστούν προκειμένου να συνεισφέρουμε όλοι στο χτίσιμο ενός τοίχους ανοσίας, τότε επανεξετάζεις διπλά και τριπλά το ζήτημα με υπευθυνότητα απέναντι στο δώρο της ζωής που οφείλουμε να προστατεύουμε.
Σκέφτομαι τους ανθρώπους που ζουν εκεί. Αυτούς τους λίγους που επιμένουν να κρατάνε τις ρίζες τους, καθώς έρχεται ο χειμώνας με τι κουράγιο και ποια δύναμη θα μπουν μέσα στα σπίτια τους στην κατάσταση που είναι για να προστατευθούν από το κρύο και την παγωνιά, όταν στον πρώτο δυνατό μετασεισμό θα πρέπει να πεταχτούν έξω.
