Το θέμα για κάποιον που ζει στην Αθήνα ή σε άλλη μεγάλη πόλη μοιάζει, παράξενο, καθώς απουσιάζει η εξοικείωση… Και όμως στην Αναστασιά των Σερρών, ο φίλος μας Ηλίας Θεολόγου έχει καταφέρει να κρατά για τον εαυτό του αυτόν τον ρόλο… Συχνά – πυκνά λοιπόν ανεβάζει στην προσωπική του ιστοσελίδα στο Facebook τέτοιες βουκολικές φωτογραφίες.


Και γώ, καθισμένος στο κλιματιζόμενο γραφείο μου στο κέντρο της Αθήνας στην Ομόνοια, βλέποντα τις, είναι σαν να… ταξιδεύω στο χωράφι του Ηλία όπου έχει ελεύθερα τα λίγο αιγοπρόβατα του… Ασχολείται μαζί τους για να περνάει όμορφα το χρόνο του και όχι για βιοπορισμό κι αυτό του δίνει χαρά. Και φυσικά καθόλου άγχος, αφού ότι βγάζει είναι για τον εαυτό του και την οικογένεια του…


Του αρέσει να φωτογραφίζεται μαζί τους. Είναι οι φίλοι του. Ξέρουν ότι τα αγαπάει, τους το δείχνει κι αυτά είναι πολύ φιλικά μαζί του. Ακόμα και τα κατσίκια του που θεωρούνται πιο ατίθασα και δεν υπακούν όπως τα πρόβατα, ακόμα κι αυτά, τον αγαπούν και ψάχνουν αφορμές για να του το δείξουν… Νομίζετε ότι είναι υπερβολές όλα αυτά. Λάθος. Περιγράφουν μια υπαρκτή κατάσταση…


Ο Ηλίας δούλεψε πολύ στη ζωή του… Και στο χωριό του, την Αναστασιά Σερρών, αλλά και στη Γερμανία την πόλη του Ντίσελντορφ όπου εργάστηκε στο ΤΑΧΙ, έχοντας καταφέρει μάλιστα να κάνει και δικιά του ιδιοκτησία… Το όνειρο του ήταν να επιστρέψει στον τόπο του και να ασχοληθεί με τα ζώα του, ξεκινώντας από τα κατσίκια και τα προβατάκια του…


Και τα κατάφερε… Τώρα έχει όλο το χρόνο να ασχοληθεί ουσιαστικά μαζί τους… Τα παιδιά του μεγάλωσαν και πήραν το καθένα το δρόμο τους. Μόνο ο Ηλίας έμεινε πίσω με τη γυναίκα του, την Κατερίνα… Να βόσκει τα προβατάκια του, ένας σύγχρονος ποιμένας, να φτιάχνει το τυράκι του και να πίνει το φρέσκο (κυριολεκτικά…) γαλατάκι του… Αυτή είναι ζωή… Φίλε Ηλία, σε ζηλεύουμε…


Ο Ηλίας, όπως κάθε καλός βοσκός δεν είναι μόνος του, στο έργο ποίμανσης… Έχει κοντά του έναν καλό βοηθό… Αυτόν τον ποιμενικό, που τον ονομάζει Ράμπο. Είναι πάντα εκεί, κοντά στα ζώα και τα προσέχει όταν τα βγάζει έξω  να… ξεσκάσουν λίγο, όπως χαρακτηριστικά λέει ο Ηλίας.. Ο Ράμπο είναι φιλικός, αλλά και ιδιαίτερα άγριος, αν κανείς απειλήσει το μικρό κοπάδι που έχει υπό την προστασία του…


Έτσι μπορεί, ο Ηλίας, να καθίσει λίγο να ξεκουραστεί κατάχαμα στη γη, κοντά στη γυναίκα του Κατερίνα, τη νύφη του και τη συμπεθέρα του. Δείτε πόσο όμορφα και άνετα νιώθουν, καθισμένοι κάτω στη γη… Δεν έχουν κανένα άγχος, καμιά αγωνία μη τυχόν και λερωθούν… Δεν ξέρω αν μπορούν αυτό να το καταλάβουν οι άνθρωποι της πόλης, αλλά είναι ένα υπέροχο, μοναδικό συναίσθημα, να κάθεσαι κάτω στη γη…


Όχι δηλαδή πως είναι άσχημα κι εδώ που ο Ηλίας παίρνει το πρωινό του ή το απογευματινό καφεδάκι του και συζητά με τους φίλους του… Αν προσέξατε ο ίδιος έχει αξιοποιήσει καθετί που του παρέχει η γη… Το τραπέζι του είναι πέτρινο στην κατασκευή και οι φίλοι του από τη Γερμανία με την οποία λόγω των χρόνων που έζησε κρατά ισχυρούς δεσμούς ειναι κι αυτοί άνετοι… Μάλιστα ο ίδιος κάνει έργο στη γερμανική. Είναι μια γλώσσα που γνωρίζει καλά…