Είπαμε, αρχίζουμε και μαθαίνουμε τα λουλούδια, ακόμα κι αυτά τα άγρια. Τα βρήκε ο φίλος μας Πέτρος Πατσαλαρήδης στο δάσος που κινείται, στην Εύβοια, καθημερινά για τη δουλειά του. Και όπως κάνει πάντα τα φωτογράφισε και τα "ανέβασε" στα κοινωνικά δίκτυα. Κι εκεί κάποιος είπε ότι είναι κυκλάμινα.


Ο καλός μας Πέτρος διόρθωσε, λέγοντας ότι δεν έχει καμιά σχέση με τα κυκλάμινα. Και είχε δίκιο. Δείτε ΕΔΩ πώς είναι τα πραγματικά κυκλάμινα σε μια παλιότερη δημοσίευση μας. Αλλά δεν ήξερε κι αυτός πώς τα λέγανε. Και μη θαρρείτε κι μείς από την εφαρμογή το μάθαμε.


Είναι όμως πανέμορφα! Δεν ξέρω εφόσον επιχειρήσει να τα κόψει κανείς, αν κρατάνε στο ανθοδοχείο, αλλά εδώ στο φυσικό τους χώρο, μέσα στο δάσος είναι ότι καλύτερο μπορεί να πετύχεις στο δρόμο σου. Και ψάχνοντας στο διαδίκτυο, δείτε τι μάθαμε: Οι κρόκοι είναι από τα ωραιότερα αγριολούλουδα της ελληνικής φύσης.


Ανθίζουν σχεδόν ολόκληρο τον χρόνο, αρχίζοντας το φθινόπωρο από τα νότια και τα χαμηλά για να συνεχίσουν χειμώνα, άνοιξη και καλοκαίρι στα ψηλά βουνά και την ορεινή ζώνη. Από πού πήρε το όνομά του, πού φύεται και πότε ανθίζει ο ήμερος και ο άγριος κρόκος; Ας τα δούμε όλα παρακάτω.


Οι κρόκοι που δίνουν το «σαφράν» ή «ζαφορά» είναι οι φθινοπωρινοί, που έχουν πολύ μεγάλο ύπερο χωρισμένο σε επιμήκη στίγματα. Από τα στίγματα αυτά παράγεται το σαφράν, το οποίο ανάλογα με την χρήση του είναι πανάκριβο άρτυμα, φάρμακο ή χρωστική ύλη που δίνει ένα πολύ λαμπερό κίτρινο χρώμα.


Από την περσική λέξη azafran ή την αραβική zafaran προέρχονται οι ευρωπαϊκές λέξεις για τα στίγματα του κρόκου, όπως ζαφορά στη νεοελληνική γλώσσα, σαφράν (saffran) στην γαλλική, zaferano στην ιταλική, κοκ. Η χρήση του κρόκου στην Ελλάδα και τον πολιτισμό του Αιγαίου είναι πανάρχαια.