Βόλτα στο κέντρο της Αθήνας μια μέρα που μπορούσαμε, Σάββατο ήταν νομίζω και ήταν πολύ όμορφα. Καθίσαμε σ’ αυτό το καφέ, να πάρουμε μια ανάσα ανθρώπινη…


Και φυσικά να πάρουμε έναν καφέ σε ένα ήσυχο, ήρεμο περιβάλλον… Τον χαρήκαμε στ’ αλήθεια. Οι άνθρωποι του ήταν χαμογελαστοί κι έκαναν τη μέρα μας καλύτερη…


Μικρές χαρές που δίνουν κάτι το παραπάνω εκεί που δεν το περιμένεις. Ή το προκαλείς εσύ να συμβεί, επειδή μας αξίζουν τα καλύτερα. Κι εμείς το κάνουμε σε κάθε ευκαιρία…


Μια ματιά στον εσωτερικό χώρο του καφενείου… Είναι ακόμα νωρίς και δεν έχει κίνηση, αλλά κάποια στιγμή αυτό θα αλλάξει. Πραγματικά το είδαμε μέχρι να φύγαμε…


Δείτε τι ζεστό που είναι στο εσωτερικό του. Το καλοκαίρι βέβαια βγάζει τραπέζια στο πεζόδρομο της Αιόλου, αλλά τώρα το χειμώνα, μέσα είναι πολύ ζεστά. Εμείς το απολαύσαμε όσο καθίσαμε…

Κυκλοφορούν κατά καιρούς στο ίντερνετ. Οι φίλοι τα μαζεύουν και τα στέλνουν συνήθως με e-mail σε εκείνους που εκτιμούν θεωρώντας ότι θα τους βοηθήσουν να κατανοήσουν καλύτερα τον κόσμο που ζουν και να ισορροπήσουν. Μπορεί να γίνει αυτό με ένα e-mail; Ίσως, αν αυτά που περιέχει μπορούν πραγματικά να βοηθήσουν…

Ιδού λοιπόν δεκαπέντε πράγματα που μπορεί να κάνει ένας επιτυχημένος άνθρωπος και προσπαθήστε να τα εφαρμόσετε στη ζωή σας:

1. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι γιορτάζουν τις νίκες τους με τους άλλους. Οι ανεπιτυχείς άνθρωποι παίρνουν όλη τη δόξα για τον εαυτό τους.

2. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους και πληρώνουν τους ανθρώπους με φιλοφρονήσεις. Οι ανεπιτυχείς άνθρωποι επικρίνουν τους άλλους, χωρίς καμία αιτιολόγηση.

3. Οι Επιτυχείς άνθρωποι ξέρουν πώς να συγχωρούν τους άλλους. Οι ανεπιτυχείς ξέρουν μόνο πώς να κρατούν κακία για πάντα.

4. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους διαβάζοντας βιβλία. Οι ανεπιτυχείς άνθρωποι παρακολουθούν τηλεόραση.

5. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι ζουν προς το παρόν, ζουν το τώρα. Οι ανεπιτυχείς άνθρωποι ζουν στο παρελθόν.

6. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι μοιράζονται πληροφορίες και δεν κρατούν μυστικά. Οι ανεπιτυχείς άνθρωποι κάνουν το αντίθετο.

7. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι μιλούν για ιδέες. Οι ανεπιτυχείς περνούν τον χρόνο τους με κουτσομπολιό για τους άλλους ανθρώπους.

8. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι ακτινοβολούν θετικά συναισθήματα. Οι ανεπιτυχείς άνθρωποι εκφράζουν αρνητικά συναισθήματα.

9. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι είναι πάντα έτοιμοι για την αλλαγή. Οι ανεπιτυχείς άνθρωποι το φοβούνται αυτό.

10. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι ελπίζουν ότι θα τα καταφέρουν. Οι ανεπιτυχείς άνθρωποι το ελπίζουν κρυφά, και θέλουν όλοι οι άλλοι να αποτυγχάνουν.

11. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι αναλάβουν την ευθύνη για τα λάθη τους. Οι ανεπιτυχείς απλά κατηγορούν τους άλλους γύρω τους.

12. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι είναι πάντα υπέρ της μάθησης. Οι ανεπιτυχείς άνθρωποι νομίζουν ότι ήδη τα ξέρουν όλα.

13. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι έχουν διαφορετικές απόψεις. Οι ανεπιτυχείς άνθρωποι σκέφτονται μόνο το δικό τους.

14. Οι επιτυχείς άνθρωποι θέτουν στόχους για τον εαυτό τους. Οι ανεπιτυχείς άνθρωποι δεν το κάνουν ποτέ.

15. Οι επιτυχημένοι άνθρωποι ξέρουν τι θέλουν. Οι ανεπιτυχείς άνθρωποι δεν έχουν ιδέα.

Λοιπόν, μετρήστε λίγο τι από αυτά έχετε και τι μπορείτε να καλλιεργήσετε. Τελικά όλα γίνονται αρκεί να το θέλουμε εμείς…

Για τον Ηλία Θεολόγου από την Αναστασιά των Σερρών έχουμε ξαναγράψει. Δείτε ΕΔΩ το σχετικό δημοσίευμα… Σας λέγαμε τότε πως θα επανέλθουμε επειδή ο Ηλίας είναι μια ανεξάντλητη πηγή ζωντανής ενημέρωσης… Τόσο που στην περιοχή του τον λένε «ο δημοσιογράφος»… Κρατάμε λοιπόν το λόγο μας και επιστρέφουμε με νέο δημοσίευμα. Εδώ με τη σύζυγό του, Κατερίνα, στο Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης… Κι ΕΔΩ δείτε το χωριό του Ηλία, η Αναστασιά από ψηλά…


Η πλευρά του Ηλία, που ενδεχομένως δεν γνωρίζετε, είναι ότι ασχολείται ακόμα και τώρα με τον αιωροπτερισμό. Δηλαδή ο άνθρωπος πετά… Μπορείτε να το φανταστείτε; Προσωπικά δυσκολεύομαι… Και κάποια στιγμή που θα πάμε να τον επισκεφτούμε, αν οι καιρικές συνθήκες το επιτρέπουν, θα ήθελα να το δω… Μιλήσαμε αρκετά για το θέμα και κατάφερε να με πείσει. Δεν είναι ούτε δύσκολο, ούτε επικίνδυνο. Φτάνει να τηρείς με σχολαστικότητα κάποιους κανόνες ασφαλείας… Δείτε σ’ αυτό ΕΔΩ το βίντεο πώς το κάνει…


Ο αιωροπτερισμός, διαβάζουμε την Wikipedia, είναι αεράθλημα, χόμπι, απασχόληση, παθητική εμπειρία, ή ακόμα και επάγγελμα κατά το οποίο ο άνθρωπος πιλοτάρει το αιωρόπτερο (Αετό). Μπορεί να γίνεται για ψυχαγωγικούς λόγους ή στα πλαίσια ενός αεραθλητικού αγώνα. Ο Ηλίας χαίρεται όταν το κάνει. Και επειδή οι χαρές στις μέρες μας δεν είναι πια πολλές, κάνει ότι μπορεί για να ευχαριστήσει τον εαυτό του. Το δικαιούται. Δείτε τον να πετάει ΕΔΩ με το ανεμόπτερο του…


Αν και άρχισε ως απλή κατολίσθηση από μικρούς λόφους με χαμηλών επιδόσεων αετούς, ο αιωροπτερισμός έχει εξελιχθεί τόσο που δίνει πια τη δυνατότητα να πετάξει κανείς στα ύψη για ώρες, να κερδίσει χιλιάδες μέτρα ύψους εκμεταλλευόμενος τα θερμικά ανοδικά ρεύματα του αέρα, να εκτελέσει ακροβατικά, και να διανύσει μεγάλες αποστάσεις. Δεν ξέρω τι από αυτά κάνει ο Ηλίας, αλλά ένα είναι βέβαιο. Ξέρει πολύ καλά τι κάνει… Συχνά, όπως μου είπε παρατηρούν τι κάνουν τα πουλιά και τα… αντιγράφουν.


Το άθλημα αυτό είναι παρόμοιο με το αλεξίπτωτο πλαγιάς και το ανεμόπτερο, με τη διαφορά ότι ο αετός είναι αρκετά πιο απλός και πιο φθηνός σε σχέση με το ανεμόπτερο, και σαφώς πιο γρήγορος και πτητικά ικανός από το αλεξίπτωτο πλαγιάς. Αποτελείται από έναν αλουμινένιο ή (πιο σπάνια) συνθετικό σκελετό, πλαισιωμένο από υφασμάτινη πτέρυγα. Φαίνεται άλλωστε καθαρά στις φωτογραφίες του Ηλία που δημοσιεύουμε στη σημερινή ανάρτηση…


Ο πιλότος κρεμιέται από τον αετό με έναν ιμάντα και ασκεί τον έλεγχο της πτήσης με τη μετατόπιση του βάρους του σώματός του. Υπάρχουν πολλές παραλλαγές σε υλικά και ρυθμίσεις για να διαλέξει κανείς το τι του ταιριάζει ανάλογα με την χρήση (αγωνιστική, ψυχαγωγική, εκπαιδευτική, επαγγελματική, κ.λ.π.) Σ’ αυτούς τους ουρανούς, σ’ αυτές τις υπέροχες βουνοπλαγιές κοντά στο σπίτι κάνει τις πτήσεις του ο δικός μας ο Ηλίας… Και πολύ τον χαιρόμαστε για την τόλμη του, το θάρρος του και την αποφασιστικότητα του.


Μια ακόμα προσωπική φωτογραφία του Ηλία… Αριστερά του είναι ο μικρός του γιος 21 ετών. Η φωτογραφία έχει παρθεί στην πίσω πλευρά του σπιτιού του με θέα τα βουνά... Ακριβώς εδώ έκανε experimente... Αυτοσχεδίαζε για να πετάξει μια μέρα… Και κατάφερε να το πραγματοποιήσει το όνειρο… Γι' αυτό όπως λέει ο ίδιος διάλεξε αυτό το μέρος για να φωτογραφηθεί. Είναι η  πραγματοποίηση του ονείρου.. Μάθημα: Εάν επιμένει ο άνθρωπος και έχει φαντασία μπορεί να κατορθώσει τα ακατόρθωτα… Ευχαριστούμε Ηλία γι’ αυτό το δημοσίευμα…

Την Κυριακή που μας πέρασε πήγαμε στη Χαλκίδα… Θυμάστε το δημοσίευμα που κάναμε εδώ; Αν όχι ξαναδείτε το. Περάσαμε μια πολύ όμορφη μέρα με τους φίλους μας… Καθώς φτάσαμε σπίτι με την επιστροφή, άνοιξα το διαδίκτυο και είδα αυτές τις φωτογραφίες και όχι μόνο... Ο Πέτρος Πατσαλαρήδης, περιμένοντας μας στο ραντεβού της γέφυρας για να γνωριστούμε, τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες και τις ανέβασε στο Facebook. Τις «δανειστήκαμε» για να έχουμε την αφορμή να μιλήσουμε λίγο για την Χαλκίδα… Με στοιχεία μέσα από τη Wikipedia, την ελεύθερη ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια.


Η Χαλκίδα λοιπόν είναι κτισμένη στις δύο πλευρές του πορθμού του Ευρίπου με το ένα κομμάτι της να βρίσκεται στην νήσο Εύβοια και το άλλο της στην Στερεά Ελλάδα. Στην ηπειρωτική πλευρά της στον λόφο της Κανήθου δεσπόζει το ενετικό κάστρο του Καράμπαμπα που, μαζί με τη Γέφυρα του Ευρίπου και το μοναδικό φαινόμενο αλλαγής της κατεύθυνσης των υδάτων ανά έξι ώρες και ενδιάμεσα μίας ώρας στασιμότητας (παλίρροια του Ευρίπου), αποτελούν τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της. Σύμφωνα με την Απογραφή του 2011 η Χαλκίδα έχει πληθυσμό 59.125 κατοίκους.


Η Χαλκίδα, με τα δύο λιμάνια στον Εύριπο, υπήρξε μία από τις πιο δραστήριες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας. Δημιούργησε αποικίες από τη Θράκη ως την Ιταλία και Σικελία. Η επίκαιρη γεωγραφική και στρατηγική της θέση συχνά την ανάγκασε να υπαχθεί στις κατακτητικές βλέψεις διαφόρων δυνάμεων κατά την ιστορική της διαδρομή, αλλά και να αποτελέσει αναπόσπαστο τμήμα των αυτοκρατοριών τόσο της αρχαιότητας, όσο και του Μεσαίωνα.


Η σημερινή πόλη της Χαλκίδας απλώνεται στη μικρή χερσόνησο της Κεντρικής Εύβοιας και έχει ως φυσικά της όρια μικρούς λόφους, οι οποίοι απλώνονται στα βόρεια, ανατολικά και νότια της πόλης. Βρίσκεται λοιπόν σε μια θέση στρατηγική από κάθε άποψη και σε αυτό συντείνει το γεγονός του ελέγχου του πορθμού του Ευρίπου. Αυτό το γεγονός το είχαν προσέξει οι πρώτοι κάτοικοι της πόλης και προσπάθησαν να το εκμεταλλευτούν γιατί ήταν σίγουρο σχεδόν ότι θα προσπόριζε στην πόλη δύναμη και πλούτο. Τα πρώτα ίχνη κατοίκησης της πόλης συναντώνται ήδη από την παλαιολιθική περίοδο, αλλά ο πρώτος σημαντικός οικισμός της που μπορεί να χαρακτηριστεί ως πόλισμα έγινε γύρω στο 3000 π.Χ. κατά την αρχή της Νεολιθικής Περιόδου.


Η πρώτη αυτή πόλη της Χαλκίδας βρισκόταν στις βόρειες παρυφές της σημερινής στην περιοχή της Μάνικας. Η πρώτη αυτή πόλη θα ζήσει για μια χιλιετία και όπως προέκυψε από τις αρχαιολογικές ανασκαφές ήταν μια καλά οργανωμένη πόλη με μεγάλα οικοδομικά τετράγωνα, οδικές αρτηρίες και οικίες που ήταν αψιδωτές ή τετράγωνες ισόγειες ή με όροφο, ενώ διέθεταν και με ιερό, εστία, πηγάδια και βοτσαλωτά δάπεδα. Στην πορεία οι άλλοι οικισμοί που αναπτύσσονται γύρω από αυτήν φαίνεται πως υποδηλώνουν τη γενικότερη ακμή που παρουσιάζεται με τη μόνιμη κατοίκηση και έτσι αποκτά και τους πρώτους της ανταγωνιστές.


Με το τέλος των Ρωμαϊκών χρόνων και την είσοδο στα πρώιμα βυζαντινά χρόνια η πόλη γίνεται η πρώτη επισκοπή που ανήκει στη δικαιοδοσία του μητροπολίτη της Αχαΐας, όπως και διοικητικά ανήκει στην επαρχία της Αχαΐας. Η περίοδος των βυζαντινών χρόνων χαρακτηρίζεται από τη μεταφορά της πόλης πιο κοντά προς τη θάλασσα, στη θέση που βρίσκεται σήμερα, με σημαντικό λιμάνι της εκείνο του Αγίου Στεφάνου. Η πόλη οχυρώθηκε εκ νέου στα χρόνια του Ιουστινιανού, πιθανώς για να αντιμετωπίσει τις διάφορες εχθρικές επιδρομές. Έτσι η πόλη επέζησε των αραβικών επιδρομών του 7ου αιώνα. Η Χαλκίδα συνέχισε να είναι σημαντικός εμπορικός σταθμός σε όλη τη διάρκεια των βυζαντινών και υστεροβυζαντινών χρόνων, ώσπου καταστράφηκε από τις νορμανδικές επιθέσεις το 1146 που διευθύνονταν από τον Ρογήρο της Σικελίας.


Το 1204, με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους, η Εύβοια δόθηκε ως τιμάριο στον Φλαμανδό ιππότη Ζακ ντ' Αβέν (Jacques d’ Avesnes) για λίγο, καθώς αργότερα χωρίστηκε σε τρία μέρη και το καθένα δόθηκε και σε Λομβαρδούς ιππότες της οικογένειας των ντελλε Κάρτσερι και Πεκοράρι. Αυτοί ήταν οι ονομαστοί τριτημόριοι. Τα χρόνια της Φραγκοκρατίας είναι χρόνια ακμής για τη βαρωνία της Χαλκίδας τόσο λόγω του ανεπτυγμένου εμπορίου, όσο και από την κατεργασία της πορφύρας και τη λειτουργία των τραπεζικών οργανισμών των Βενετών. Σταδιακά η εξουσία της Εύβοιας πέρασε στη Βενετία και ο βάιλος διοικούσε το νησί. Στα χρόνια αυτά ως το 1470, που η πόλη πέρασε στους Τούρκους, έμεινε στα χέρια των Βενετών κυρίων της και δεν ήταν λίγες οι φορές που υπέφερε από τους πειρατές.


Την περίοδο της Τουρκοκρατίας λόγω της επίκαιρης θέσης της κατέστη έδρα του Καπουδάν Πασά και το Πασαλίκι του Εγρίπου ήταν διοικητική διαίρεση που συμπεριελάμβανε όλη σχεδόν τη Στερεά Ελλάδα. Στην περίοδο εκείνη ως τον 17ο αιώνα περίπου ο πλούτος της Εύβοιας προσείλκυε την εγκατάσταση σε αυτήν αγάδων, αλλά παράλληλα πολλές φορές υπήρξε και στόχος πειρατικός. Στα τέλη του 17ου αιώνα πολιορκήθηκε η Χαλκίδα από το γνωστό βενετό ναύαρχο Μοροζίνι, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Κατά την έκρηξη της ελληνικής επανάστασης το 1821 και παρά το γεγονός ότι το νησί της Εύβοιας έγινε θέατρο πολλών μαχών, οι ισχυρές τουρκικές δυνάμεις που βρίσκονταν στο νησί δεν επέτρεψαν την οριστική του απελευθέρωση. Από τον τουρκικό ζυγό απαλλάχθηκε οριστικά με την παράδοση της Χαλκίδας στις 7 Απριλίου 1833 και της Καρύστου δύο μέρες αργότερα για να ενταχθεί στα όρια του νεοϊδρυθέντος ελληνικού κράτους.


Ως κέντρο Νομαρχιακών εξυπηρετήσεων η Χαλκίδα περιλαμβάνει όλες τις απαραίτητες υποδομές και εξυπηρετήσεις που εκτός του Νομού Ευβοίας έλκουν και τμήματα του Νομού Βοιωτίας (Οινόφυτα / Θήβα κ.α). Η πρόσβαση στη Χαλκίδα και εν γένει στον Νομό Ευβοίας γίνεται μέσω του κλάδου του Π.Α.Θ.Ε - Σχηματάρι / Χαλκίδα που καταλήγει στην Υψηλή Γέφυρα Χαλκίδος (κρεμαστή) η οποία, με μήκος περί τα 700 μέτρα, συνδέει την Εύβοια με τη Στερεά Ελλάδα. Η πρόσβαση στην Χαλκίδα γίνεται επίσης και από την παλιά συρταρωτή γέφυρα του Ευρίπου όμως λόγω της αυξημένης κυκλοφορίας της χρησιμοποιείται μόνο για τις μετακινήσεις εντός της πόλεως. Από τη Χαλκίδα ξεκινούν οι δύο κύριοι άξονες της Εύβοιας που είναι ο Ε77 (Χαλκίδα - Ιστιαία) και ο Ε44 (Χαλκίδα - Αλιβέρι - Κύμη). Τέλος, η πρόσβαση στη Χαλκίδα γίνεται και μέσω σιδηροδρομικού δικτύου, με τη γραμμή της ΤΡΑΙΝΟΣΕ Πειραιάς-Χαλκίδα.

Η μέρα χθες ήταν προκλητικά όμορφη. Ηλιόλουστη. Συνεννοηθήκαμε με τον Άρη και τη Χάρις και μετά τη συνάθροιση και τη μελέτη τους περάσαμε από το σπίτι τους και τους πήραμε… Στόχος: Να πάμε μια βόλτα στη Χαλκίδα, όσο ήταν μέρα και να απολαύσουμε τη διαδρομή. Και τα καταφέραμε με το παραπάνω…


Σε μια ώρα και κάτι, φτάσαμε στη Χαλκίδα με τα τρελά νερά… Ρωτήσαμε πώς θα φτάσουμε μέχρι την παλιά γέφυρα (είχαμε έρθει από την καινούρια, κρεμαστή…) Δεν ξέραμε ακριβώς πού θα πηγαίναμε, αλλά υπολογίζαμε πως στα ταβερνάκια κοντά στη γέφυρα θα είχε ψιλό ψαράκι να φάμε για μεσημέρι με την παρέα μας…


Ο Τάσος, ένα άγνωστο σε μας παλικάρι, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μας και προσφέρθηκε ευγενικά να τον ακολουθήσουμε στο Ι.Χ. αυτοκίνητο του. Το κάναμε με εμπιστοσύνη. Όταν φτάσαμε στη γέφυρα, μας είπε ότι απέναντι θα βρίσκαμε και χώρο για πάρκινγκ. Ήρθε μαζί μας μέχρι εκεί. Και μας προέτρεψε, αν θέλαμε κάτι καλύτερο, να πάμε λίγο πιο έξω 2 – 3 χιλιόμετρα στον άγιο Μηνά.


Τον ακούσαμε κι εδώ… Δεν είχε άδικο. Όπως βλέπετε και εσείς στη φωτογραφία καθίσαμε έξω. Ήταν ωραία. Και ο ήλιος έκανε ακόμα πιο υποφερτά τα πράγματα. Η ψαροταβέρνα λεγόταν ο «Άγιος Μηνάς» και ήταν ακριβώς δίπλα στη θάλασσα. Μόνο που εκείνη ήταν τόσο ήρεμη και γαλήνια που δεν ακουγόταν καθόλου ο παφλασμός των μικρών κυμάτων…


Εδώ βρήκαμε την ευκαιρία, πριν ακόμα μας σερβίρουν, να φωτογραφηθούμε πλάι στη θάλασσα. Ήταν πραγματικά πολύ όμορφα… Φαίνεται άλλωστε από τα μέρη που επιλέξαμε να το κάνουμε… Είτε πάνω στο μικρό μόλο για τις ψαρόβαρκες, είτε στη μικρή αμμουδιά, κάτω από τα πεύκα, όπως αυτή εδώ με τη Χάρις και τη Σούλα…


Και ξαφνικά ήρθε στην παρέα μας ο Μπάμπης, ο αδελφός μας από το Βασιλικό της Εύβοιας που βρίσκεται κοντά στο Λευκαντί. Ανταποκρίθηκε άμεσα στο κάλεσμα μας να βρεθούμε. Και παρότι δεν είχε ξανάρθει στον Άγιο Μηνά, βρήκε το δρόμο, βρήκε την ταβέρνα, βρήκε εμάς… Έτσι τον έχουμε συνηθίσει να κάνει. Με το υπέροχο αληθινό χαμόγελο του. Το ξανάκανε πριν οκτώ μήνες όταν, με την επιστροφή μας από τον Καναδά, βρεθήκαμε στην Ερέτρια να δούμε τη Μαλάμω και τον Νίκο…


Αλλά και ο Πέτρος Πατσαλαρήδης, ο φίλος μας και αδελφός μας από τη Χαλκίδα ήταν εκεί, στη γέφυρα και μας περίμενε στην επιστροφή για να μας γνωρίσει από κοντά… Είχε προηγηθεί τηλεφώνημα και το ήθελε πολύ και ο ίδιος. Δεν μείναμε πολύ, κανένα δεκάλεπτο μόνο, αλλά εδραιώσαμε το επόμενο ραντεβού μας που θα είναι, είτε στην Αθήνα, είτε στη Χαλκίδα, στο γάμο του, τον Φλεβάρη του 2016.


Ήταν μια πολύ όμορφη εκδρομή με το Ι.Χ. που τη χαρήκαμε πολύ!... Έτσι είναι πάντα, όταν είσαι με φίλους και αδελφούς. Ακόμα και ο παππούς Διονύσης που στα ενενήντα επτά του, έχει τις δυσκολίες με το πόδια του, το χάρηκε πολύ αυτό το ταξίδι. Ο Άρης με τη Χάρις είναι μια ξεχωριστή παρέα μας. Και το γεγονός ότι βρεθήκαμε για λίγο με τους φίλους μας Μπάμπη και Πέτρο, το χαρήκαμε πολύ..