Σας είχαμε προετοιμάσει τις προηγούμενες μέρες για μια εκδρομή μέσα από τα μάτια της αδελφής μας Λένας. Μερικοί μάλιστα που "διαβάζουν" βιαστικά, μας ευχήθηκαν να περάσουμε καλά... Δείτε ΕΔΩ το σχετικό δημοσίευμα. Αρχίσαμε, λοιπόν, να ανεβαίνουμε σιγά – σιγά, για να φτάσουμε στην ιστορική Κρανέα


Εδώ είναι το σπίτι που θα μας φιλοξενήσει, των αγαπημένων μας φίλων... Ένα κλασικό σπίτι σε χωριό. Με τα καλντερίμια του, τους μικρούς δρόμους του, τα αγροτικά του αυτοκίνητα, εργαλεία στα χέρια των ανθρώπων που μένουν εκεί για να διεκπεραιώνουν τις αγροτικές δουλειές τους.


Κάθε του όψη, όμορφη. Με μια ηρεμία αξιοζήλευτη για μας που ζούμε στην πόλη των θορύβων και των έντονων καταστάσεων. Λέω λοιπόν ιστορικό σπίτι, καθώς εδώ είναι το σπίτι της οικογένειας του αγαπητού αδελφού μας, Δημήτρη Σιδηρόπουλου.


Σας θυμίζει κάτι; Μα ναι, καλά θυμάστε, την εμπειρία που διαβάσαμε, πολύ πρόσφατα. Ας τη θυμηθούμε ξανά, ακλουθώντας αυτόν ΕΔΩ τον σύνδεσμο. Ναι αυτός ο αξιοθαύμαστος αδελφός μας, που η εμπειρία του μας συγκίνησε για το θάρρος του και την τόλμη του σε εποχές πολύ δύσκολες.


Ο αδελφός Σιδηρόπουλος! Όποιος είχε το προνόμιο να τον γνωρίσει, τον αδελφό μας, μπορούσε να νιώσει την πραγματική του προσωπικότητα. Είχα την χαρά να τον γνωρίσω κι εγώ δυστυχώς προς το τέλος της ζωής του, όταν μετακομίσαμε κοντά στην οικογένεια της κόρης του, που τον φρόντιζε.


Ήταν ένας ταπεινός άνθρωπος, με εξαιρετική πνευματική διαύγεια, ένας χριστιανός με όλη τη σημασία της λέξης. Κάναμε το βιβλίο στο σπίτι τους κάθε εβδομάδα για να μπορεί να παρευρίσκεται, έστω κι έτσι, ο αγαπημένος μας. Σαν να τον βλέπω τώρα, στη γωνιά του, σιδερωμένος στη τρίχα με το μάτι του λαμπερό, ξεκάθαρο, αετίσιο, θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω.


Είχε κάτι αυτός ο άνθρωπος που σου μετέδιδε ένα αίσθημα, να θέλεις να τον αγκαλιάσεις και να τον κρατήσει εκεί λίγη ώρα. Αδύνατος, εύθραυστος εξωτερικά, αλλά δυνατός, αγέρωχος από μέσα. Ας μείνουμε όμως στη ζεστασιά του αναμμένου τζακιού. Θα χρειαστούμε ένα ακόμα σημείωμα...