Εκατομμύρια άνθρωποι, παγκόσμια, παρά το μεγάλο πρόβλημα με την οικονομία που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους, γκρινιάζουν γιατί με τα μέτρα που έχουν πάρει οι κυβερνήσεις, τις αυξήσεις και τον πληθωρισμό που εξανεμίζουν μισθούς και συντάξεις, δεν θα μπορέσουν να γιορτάσουν όπως έχουν "μάθει" και τους πρέπει τα φετινά Χριστούγεννα. Βλέπεις, τα ήθη και τα έθιμα θέλουν να γιορτάζονται με κάθε μεγαλοπρέπεια και με τεράστιες οικονομικές θυσίες. Επιμένουν όλα αυτά να είναι στο μυαλό τους και να τους ταλαιπωρούν...
«Για εμάς είσαι εσύ», ένα ευαίσθητο άρθρο από την ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ...
Με αφορμή τους πρόσφυγες που την περασμένη χρονιά έφταναν κατά χιλιάδες στα ελληνικά νησιά αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη και συνεχίζουν να έρχονται, ας δούμε μερικές φωτογραφίες που μας έστειλε αποκλειστικά, φίλος ακριβός.
Αυτά τα σωσίβια είναι ότι μένουν μετά από την αποβίβαση Σύρων μεταναστών – προσφύγων, από τους Τούρκους δουλεμπόρους ,οι οποίοι είναι ασύδοτοι πια αφού κανείς δεν τους δυσκολεύει το έργο τους… Η αστυνομία μάλλον δεν υπάρχει…
Το χειρότερο όμως, που μας καταγγέλλουν επώνυμα κάτοικοι της Μυτιλήνης είναι ότι, οι δουλέμποροι αφού κατεβάσουν τους πρόσφυγες στο νησί κλέβουν φεύγοντας, βάρκες των ντόπιων ψαράδων που θα χρησιμοποιήσουν στην επόμενη «αποστολή» τους.
Και είναι τραγικό αυτό γιατί οι άνθρωποι στους οποίους ανήκουν είναι ψαράδες και άρα μέρος της δουλειάς τους, εργαλεία γι’ αυτήν… Δεν έχουν οι άνθρωποι πρόβλημα με τους πρόσφυγες… Όχι, με τους δουλεμπόρους έχουν, που για την ώρα λειτουργούν ασύδοτα…
Οι κάτοικοι αντιμετωπίζουν μια πρωτόγνωρη κατάσταση… Παντού, δίπλα στη θάλασσα αλλά και στο εσωτερικό του νησιού στα χρωματιστά σωσίβια είναι παντού. Μάλλον οι υπηρεσίες δεν προλαβαίνουν να τα μαζέψουν με το ρυθμό που έρχονται οι μετανάστες.
Οι φωτογραφίες που δημοσιεύουμε είναι από τη θέση Παλιός 35 χιλιόμετρα από την πόλη της Μυτιλήνης… Σ’ αυτόν τον τόπο οι άνθρωποι αρχίζουν να ανησυχούν για την ασφάλεια τους, για τη ζωής τους, από την απουσία της αστυνομίας… Και όχι αδικαιολόγητα…
Διότι αν σήμερα, οι δουλέμποροι, κλέβουν ανενόχλητοι τις βάρκες τις βάρκες των ντόπιων ψαράδων, αύριο μπορεί να απειληθεί η ζωή τους. Θέλουν να νιώσουν την προστασία της αστυνομίας. Ζητάνε πολλά; Όχι. Τα αυτονόητα ζητούν. Αυτός άλλωστε δεν πρέπει να είναι ο ρόλος της αστυνομίας;
Με αφορμή επώνυμες καταγγελίες αναγνωστών του ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗ επιχειρούμε σήμερα μια άλλη προσέγγιση στο θέμα των προσφύγων που έρχονται κατά χιλιάδες στην Ελλάδα στην προσπάθεια τους να χρησιμοποιήσουν τη χώρα μας ως πύλη για την Ευρώπη. Και αυτού μεν φεύγουν από μια χώρα, τη Συρία που βομβαρδίζεται… Οι Τούρκοι δουλέμποροι όμως που τους περνάνε στη Μυτιλήνη εντελώς ασύδοτοι κλέβουν τις βάρκες των ψαράδων.
Αυτά ως υπόμνηση προς τις αρμόδιες αρχές να εντείνουν τις προσπάθειες τους στην αστυνόμευση ώστε οι ντόπιοι να νιώσουν λίγο πιο ασφαλείς. ωστόσο είναι οι ίδιοι, όπως κι εμείς πάντα των πλάι αυτών των κατατρεγμένων και ταλαιπωρημένων ανθρώπων γι’ αυτό και αναδημοσιεύουμε σήμερα, πρώτη μέρα του 2016 ένα πολύ ευαίσθητο, ανθρώπινο άρθρο που δημοσιεύτηκε χθες στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, γραμμένο από την καλή μου φίλη, Ντίνα Δασκαλοπούλου:
Μην ψάξεις πολύ και μην πας μακριά. Δεν έχει «βαρύ» επώνυμο ούτε λαμπερό βιογραφικό – ενδεχομένως κανείς δεν θα αναγνώριζε το όνομα και το πρόσωπό του.
Στη Μυτιλήνη τον λένε Στρατή: «Γυναίκες ετοιμόγεννες κι άλλες με τα μωρά στην αγκαλιά, άνθρωποι ανάπηροι με πατερίτσες και καροτσάκια. Οι παραλίες των παιδικών μας χρόνων γέμισαν πόνο κι απελπισία. Κάθε παιδί που παίρνω στην αγκαλιά μου όταν βγαίνει από τη βάρκα είναι το δικό μου παιδί».
Στην Ειδομένη τη λένε Αννα Μαρία: «Γι’ αυτούς τους ανθρώπους όλη η ελπίδα είναι ένα πιάτο ζεστό φαγητό για να μπορέσουν να συνεχίσουν το ταξίδι. Εμείς δεν μπορούμε να λύσουμε το πρόβλημα, μπορούμε όμως να το απαλύνουμε».
Στην Κω τον λένε Γιώργο: «Μαγειρεύουμε κάποια γεύματα, μοιράζουμε κουβέρτες και στεγνά ρούχα, μεταφέρουμε όσους χρειάζεται στο νοσοκομείο τα απογεύματα, καλύπτουμε έξοδα για ξενοδοχείο για τους πιο ευάλωτους, όπως και εισιτήρια για το πλοίο».
Στη Λέρο τη λένε Ματίνα: «Έχουμε εθελοντές από όλο τον κόσμο. Αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά. Οι τουρίστες άκουγαν για αριθμούς κι είδαν τους ανθρώπους, τον θρήνο τους, τον πόνο τους. Κι είδαν επίσης πόσο αβοήθητη είναι η Ελλάδα σ’ αυτό».
Στη Χίο τη λένε Βίκη: «Και σκέβεσαι και λες πως οι εθελοντές δίνουν και την ψυχή τως για να βοηθήσουν τους πρόσφυγες. Κι η μόνη τως ανταμοιβή είναι ευτή: ένα μεγάλο thank you, shukraan στη γλώσσα τους. Πώς μπορεί να κοιμούνταινε ψόφιοι απέ την κούραση, αλλά με μια συνείδηση καθαρή. Μεγάλο πράμα ευτό».
Στο Γαλάτσι τον λένε Γιώργο: «Είπα στα παιδιά να μαζέψουν τα παιχνίδια που δεν θέλουν πια, ξεχωρίσαμε και ρούχα με τη γυναίκα μου, ψωνίσαμε και λίγα τρόφιμα. Πήραμε και τα κορίτσια μαζί μας, πρέπει να εκπαιδευτούν από μικρές - η ανθρωπιά μαθαίνεται».
Στην πλ. Βικτωρίας τον λένε Δημήτρη: «Οι οδοκαθαριστές είμαστε 8 σε βάρδιες, αλλά τι να πρωτοκάνουμε; Δεν γίνεται μικρά παιδιά να ζουν σ’ αυτή την κατάσταση. Να γράψετε να φέρουν τουαλέτες και νερό για τους ανθρώπους. Και να έρθετε να βοηθήσετε, να κάνουμε όλοι ό,τι μπορούμε».
Στον Ελαιώνα τη λένε Μύριαμ: «Εδώ, επαγγελματίες κι εθελοντές δουλεύουν με την ψυχή τους, δεν το κάνουν τυπικά ούτε απλώς εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους και φεύγουν. Στον παιδότοπο έρχονται σχεδόν καθημερινά δάσκαλοι και νηπιαγωγοί».
Στο Πεδίον του Αρεως τη λένε Κλικ: «Ημασταν κι εμείς πρόσφυγες και μετανάστες. Ξέρουμε πόσο άγριο είναι αυτό το ταξίδι. Το να φτιάχνουμε πρωινά και σακίδια για τα παιδιά ήταν το ελάχιστο».
Οι διασώστες του Λιμενικού. Οι ψαράδες και οι βαρκάρηδες. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές των δημόσιων νοσοκομείων και των ΜΚΟ. Οι γυναίκες που πλένουν και στεγνώνουν τα ρούχα και τα στρωσίδια των προσφύγων. Οι άνθρωποι που συγκεντρώνουν τρόφιμα και μαγειρεύουν.
Εκείνες που φτιάχνουν μάρσιπους και πλέκουν σκουφάκια. Εκείνοι που συγκεντρώνουν και διαδίδουν την πληροφορία μέσα από το διαδίκτυο.
Όσο η Ευρώπη υψώνει τείχη, εδώ -από τα νησιά του Αιγαίου μέχρι τον Πειραιά και τα Εξάρχεια κι από την Κρήτη μέχρι τη Βόρεια Ελλάδα- εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, με εντελώς διαφορετική ιδεολογική και πολιτική θέση αλλά με κοινή αφετηρία, φτιάχνουν ένα δίχτυ ανθρωπιάς κι αξιοπρέπειας.
Έτσι λοιπόν, για εμάς στην ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, φέτος το πρόσωπο της χρονιάς έχει το δικό σου, το αλληλέγγυο όμορφο πρόσωπό σου.
- Συντάκτης: Ντίνα Δασκαλοπούλου
Καλημέρα αγαπητε μου αδελφέ και φίλε Νικο ,
Δυστυχώς ο παραλογισμός αυξανεται μέρα με τη μέρα ,
η ελειψη αγάπης και αληλλεγυης επίσης .
Ομως η ανθρωπιά οσο κι αν υπάρχει κριση ,πάντα θα υπάρχει
εστω και λίγη υπάρχει....Ας συνεχίσουμε να...
Καλημέρα αγαπητε μου αδελφέ και φίλε Νικο ,
Δυστυχώς ο παραλογισμός αυξανεται μέρα με τη μέρα ,
η ελειψη αγάπης και αληλλεγυης επίσης .
Ομως η ανθρωπιά οσο κι αν υπάρχει κριση ,πάντα θα υπάρχει
εστω και λίγη υπάρχει....Ας συνεχίσουμε να την δείχνουμε ,
οσο μπορούμε ,ο κάθ'ένας με οποιον τρόπο μπορεί .Ετσι δείχνουμε οτι αναγνωρίζουμε οτι προερχόμαστε απο τον Θεό, κι εφαρμοζουμε τις ιδιότητες του...
Κι αν δεν μπορούμε ουτε να προσφέρουμε κάτι ,σε αυτους ,μπορουμε τουλάχιστον να προσευχόμαστε ,αυτο ειναι εφικτο σιγουρα...........
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου, Γιώργο. Με τιμά που ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ γίνεται αφορμή να ασχοληθείς μαζί του με το σημερινό δημοσίευμα. Σίγουρα τα προβλήματα με τους πρόσφυγες είναι πολύ μεγάλα. Και γι’ αυτό, ασφαλώς ευθύνονται όλοι όσοι...
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου, Γιώργο. Με τιμά που ο ΘΡΑΨΑΝΙΩΤΗΣ γίνεται αφορμή να ασχοληθείς μαζί του με το σημερινό δημοσίευμα. Σίγουρα τα προβλήματα με τους πρόσφυγες είναι πολύ μεγάλα. Και γι’ αυτό, ασφαλώς ευθύνονται όλοι όσοι συνεισφέρουν στη δημιουργία τους.
Ασφαλώς και είμαστε κοντά σ’ αυτούς τους κατρεγμένους ανθρώπους. Γι’ αυτό και όπως θα πρόσεξες ο δημοσιογραφικός φακός επικεντρώνεται κυρίως στους Τούρκους δουλεμπόρους που λειτουργούν ασύδοτοι και χωρίς τον φόβο των αστυνομικών, αν και θα έπρεπε...
Σχόλια (2)